Ο Αόρατος Μανδύας

Θυμήθηκα χτες ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο χωριό. Ήμουν, δεν ήμουν 8 χρονών. Πάει καιρός από τότε. Από εκείνο το απόγευμα μου 'ρχεται στο μυαλό καθαρά μια ανοιξιάτικη μπόρα. Μια μπόρα τόσο έντονη, που με έστειλε γραμμή στο τηλέφωνο του παππού, να ζητήσω από το μπαμπά να έρθει αμέσως στο χωριό να με πάρει. Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη δύναμη εκείνης της βροχής, σα να την είχε περιορίσει κάποιος για καιρό και ξέσπασε έπειτα με μανία. Χτυπούσε τόσο δυνατά τα κεραμίδια και φοβόμουν μήπως το σπίτι λιώσει όπως σ' εκείνο το παραμύθι που μου έλεγε ο παππούς, για το σπίτι, το φτιαγμένο από ζάχαρη. Τα μπουμπουνητά και οι αστραπές? Άνευ προηγουμένου! Σου γεννιόταν αυτό το συναίσθημα που διακατέχει όλα τα παιδιά, ότι θα χωθείς κάτω από την κουβέρτα και εκεί κανείς δε θα μπορεί να σε πειράξει. Θα είναι το καταφύγιό σου.

Θυμάμαι ακόμη τη γιαγιά, αιωνίως απασχολημένη με κάτι στην κουζίνα, να μου λέει:
"- Μην τον παίρνεις τηλέφωνο μαρή, θα σταματήσει η βροχή!"

Και 'γω, φοβισμένη από τα φυσικά φαινόμενα, να σχηματίζω στο παλιό γκρι τηλέφωνο ένα-ένα τα νούμερα. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς από την πόλη, η βροχή σταμάτησε. Ίσως να βγήκε και ο ήλιος, δε θυμάμαι. Ήθελα να μείνω με τον παππού και τη γιαγιά κι άλλο. Δε φοβόμουν πια. Αλλά δε γινόταν.

Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, διαβάζω ξανά το τελευταίο βιβλίο του Χάρι Πότερ. Παιδιάστικο μεν, αλλά πριν κοιμηθείς αξίζει. Στ' αλήθεια αξίζει. Διάβαζα, λοιπόν, στο βιβλίο για την ιστορία των Τριών Αδερφών και τους Κλήρους του Θανάτου. Εν συντομία, ο Θάνατος, σε μια προσπάθεια να παγιδεύσει τα τρία αδέρφια-μάγους, αποφασίζει να κάνει στον καθένα από ένα δώρο. Ο πρώτος του ζητά ένα μαγικό ραβδί που θα κερδίζει κάθε αντίπαλο, ο δεύτερος μια μαγική πέτρα που θα ζωντανεύει τους νεκρούς, ο τρίτος ζητάει κάτι που θα τον βοηθήσει να απομακρυνθεί από το σημείο όπου βρίσκονται χωρίς να μπορεί να τον ακολουθήσει ο Θάνατος. Και ο Θάνατος του δίνει ένα μανδύα που σε κάνει αόρατο. Ενώ, λοιπόν, τα άλλα δύο αδέρφια πέφτουν στην παγίδα του Θανάτου, ο τελευταίος καταφέρνει με τον μανδύα να του τη σκαπουλάρει (κύριος!) και να του παραδοθεί σε βαθιά γεράματα. Αυτός ο αόρατος μανδύας μου θύμισε λίγο την αξία της κουβέρτας για τα παιδιά σε περιπτώσεις βροχής, καταιγίδας και λοιπής σύγχυσης.

Ο Θάνατος, ο Τρίτος Αδερφός και ο Αόρατος Μανδύας (από την τελευταία ταινία του HP)

Πόσο τυχερά τα παιδιά που έζησαν στιγμές με τον παππού και τη γιαγιά! Χαίρομαι που ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Τους έζησα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι τυχερή που έχω μνήμες από τη φύση, από ένα χωριό που -δυστυχώς- δεν υπάρχει πια, από γέλια και παιχνίδια σε κήπους, από εκδρομές, από χρόνια ξέγνοιαστα, από την κούνια που έφτιαξε ο παππούς στην καρυδιά, από τα δυνατά χέρια της γιαγιάς που πάντα είχαν κάτι να δώσουν. Μνήμες από τον παππού και τη γιαγιά που καταφέρνουν ακόμη να κρύβονται κάτω από τον Αόρατο Μανδύα του τρίτου αδερφού. Αν και τελευταία, η γιαγιά νομίζω πως κουράστηκε να τον κρατάει πάνω της.

Εκείνη η βροχή σταμάτησε.


Αφιερωμένο σε κείνη τη βροχή. Σε εκείνες που έρχονται.





Όλη η ιστορία:

Ένα απόγευμα στο πλυντήριο του Saint Bruno

Αδύνατο να συγκεντρωθώ στις σελίδες του βιβλίου κάθε φορά που πάω να πλύνω τα ρούχα μου στο πλυντήριο του Saint Bruno, δυό λεπτά με τα πόδια από τη σοφίτα μου. Χαζεύω στην αρχή τον κόσμο που περνά απ' έξω, τα αυτοκίνητα και κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, το βλέμμα μένει να χρονοτριβεί στους κύκλους των πλύσεων. Απίστευτο το πόσο βασανίζονται τα ρούχα για να έρθει η ... κάθαρση (!). Μήπως το ίδιο δε γίνεται και με την ανθρώπινη ψυχή? Στο έντονο ανακάτεμα κανένα χρώμα δεν ξεχωρίζει πια. Η φυγόκεντρος δύναμη εκτοπίζει τα πάντα και φαίνεται μόνο ο πυρήνας του κάδου πλύσης. Αναρωτιέμαι αν θα έρθει άραγε και για μας αυτή η κάθαρση και αν ναι, με πόσο κόπο. Παρατηρώ την αριστερόστροφη κάθαρση των ρούχων. Μήπως για την κάθαρση της ψυχής πρέπει επίσης να κινηθούμε αντίθετα με τους δείκτες του ρολογιού?

Η μέρα που διαλύθηκε το πάζλ στον αέρα

 

Η Mary Poppins.

Δια χειρός Appelsinpiken.

Η μέρα.

Που διαλύθηκε το πάζλ στον αέρα.

Μια ζωή που κοστίζει κάθε μέρα πιο ακριβά
υλικά, ζωτικά, συναισθηματικά
και τώρα πάλι ένας σκύλος κόβει βόλτες εδώ
με κρύβει μια βιτρίνα κι ένα φορτηγό
και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω
και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω
τώρα που τα φώτα σε δείχνουν πιο ξένο
κι όλα σταματούν για να περάσει ένα τρένο
και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ
μαζί με σένα που νοσταλγώ
σφίγγοντας το σώμα σου στην αγκαλιά μου
ή να γίνω μια ακρίδα στα γόνατά σου
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

σΝ

Τι μου λες...

Δεν έχεις έρθει σπίτι μου.
Να δεις την ταράτσα.

Καμιά φορά, διαβάζοντας το "Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο", μου δίνεται η εντύπωση πως ο Κ. Βήτα σε μια τέτοια ταράτσα ηχογράφησε.
Σαν τη δική μου.
Ανάμεσα σε στοιχεία κεραιών, ηλιακούς θερμοσίφωνες και προβολείς γηπέδων.
Όταν ήμασταν μικρά με την αδερφή μου λέγαμε πως οι προβολείς μοιάζουν με γιγάντιες μυγοσκοτώστρες.
Στη διπλανή ταράτσα έχουν φαντασία.
Έχουν στήσει ολόκληρο μπαχτσέ, τόσο αξιοζήλευτο που σκέφτομαι στιγμές να αρχίζω τις επιδρομές.
Στο τέλος πάντα σέβομαι.
Και πάω πάσο.

Γενικότερα πάω πάσο.
Από τότε που με θυμάμαι.
Ίσως θα 'πρεπε να κόψω τις υποχωρήσεις.

---

Βρέχει έντονα τις τελευταίες μέρες.
Ακούω τη βροχή από πάνω.
Τη μουσική βροχή του Θανάση.
Χτυπάει στα κάγκελα σαν επίμονος επισκέπτης.
Είναι φορές που με ξυπνάει.
Σαν κάτι όνειρα που μοιάζουν αληθινά.
Σε ξυπνάν στο πρώτο πρωινό φως και αναρωτιέσαι τι είναι όνειρο και τι αλήθεια.
Ψάχνεις στο πρώτο φως το ρολόι.
Να δεις τι ώρα μαρτυράει.
Γιατί "αυτός ο Ήλιος" ανατέλλει μόνο στα όνειρα.
"Πιο όμορφος από ποτέ".
Στα όνειρα.
Τα όνειρα.

---

Τράπεζι για την ορκομωσία.
Μετά τον 4ο γύρο ρετσίνας, το ευαίσθητο αυτί μας πιάνει ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Συζήτηση?
Συζήτηση.
Τεντώνουμε τις κεραίες!

-Πιστεύω στο Βούδα!
-Εγώ πιστεύω στους Iron Maiden!
-Πιστεύω στον Κορκολή!
-Πιστεύω στο Ρουβά!

Δεν ξέρω σε τι πιστεύω.
Να τους έλεγα να με διδάξουν?
Είμαι σίγουρη πως κάποτε πίστευα σε κάτι.

---

Βάζω καφέ.
Τον ξανάρχισα τώρα πια.
Μυρίζει όλο το σπίτι φουντούκι.
Νυχτώνει νωρίς.
Πάνε τόσοι μήνες από το καλοκαίρι.
Δε μ' αρέσει.
Θα συνηθίσω.
Συνηθίζω.
Η συνήθεια.
Κακό πράμα.
Αναγκαίο.
Αναγκαίο κακό.

---

"Μπορείς να δεις καθαρά τώρα..."
Μπορεί να είμαι χιλιόμετρα μακριά απ' την ταράτσα, την παραλία, τις ομπρέλες.
Κι όμως.
Μπορώ να δω καθαρά.
Τώρα.

 

Δανεισμένη εικόνα από το Μανόλη με δική μου επεξεργασία :-)

Day after day . . .

Sitting in the park along and dreaming

Living in the past and thinking

Lonely days that I’ve been waiting just for you

Rainy day comes and I am feeling

I don’t feel like leaving

Lonely days and I’m still waiting just for you

Stay, cause I need you to help me to end my day

Stay, cause I need you to help me to find my way

Stay, in the middle of the night I am so afraid

Stay and help to make the time go

Sunny day but I can’t see it

Happiness but I can’t feel it

Things I lost when I was waiting just for you

Faces like the comets come and go

But I don’t want to know

Days and nights when I was waiting just for you

Stay, cause I need you to help me to end my day

Stay, cause I need you to help me to fight my way

Stay, in the middle of the night I am so afraid

Stay and help to make the time go

Τα είπε όλα ο Άλκης ...

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι

κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά

μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά

μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ’ αυτοσχέδιο μπαλέτο

γέλια που σμίγουν μ’ αναφιλητά

στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο

που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δωσ’ μου το χέρι

μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει

μη με φοβάσαι, δωσ’ μου το χέρι

είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό

σε ότι κάνω και σε ότι πω

ούτε που ξέρω γιατί σ’ αγαπώ

κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ

και σαν τσιγάρο να καώ.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ’ ουρανού τ’ αγιάζι

θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά

το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά

μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Budapest, I'm learning...

Και ξαφνικά θυμήθηκα τη Βουδαπέστη.

Ξέρω, πέρασαν 3 χρόνια από τότε.

Κι όμως, σήμερα το πρωί πάνω στο γραφείο, το γεμάτο post-it, σημειώσεις, κομπιουτεράκια, βιβλία, στυλό, μολύβια, χάρακες, μύρισε Βουδαπέστη.
Θα φταίει η υπερβολική κατανάλωση τσαγιού.
Μου θυμίζει το καφέ Chagall.

... Budapest you're burning me.

Serveur d' applications

Είδες τελικά?
Η κάρτα έφτασε, γιατί ήταν να φτάσει.
Το θέμα είναι τι γίνεται με μένα.
Αν εγώ θα φτάσω ποτέ.
Γιατί στην περίπτωση μου δεν υπάρχει διεύθυνση επιστροφής.
Τι θ' απογίνουμε?
Δεν ξέρω αν έχω καν διεύθυνση αποστολής, γαμώτο μου.

Μάης 2010
την ώρα της εξέτασης ενός μαθήματος σχετικού με δίκτυα

Σε πόσες γλώσσες να το πω?

I wish you had done a lot of things

Ο καφές της Clementine κρύωνε...ο Joel ήταν τόσο απασχολημένος με το να ονειρεύεται....Η μουσική γέμιζε το δωμάτιο..."...From despair, between the sheets..." Πόσο ταιριαστό!... Καμιά φορά οι Joel είναι πολύ απορροφημένοι στο δικό τους κόσμο..."...Oh, well how long did we stay in there..." Πόσο?Πόσο?..."Holding, holding on to you again" ...Και μετά σιωπή...

16/05/2008

Που;

Ε, να...[κάπου εδώ κομπιάζω], ξέρεις είναι κάτι κρύα απογεύματα που ό,τι κι αν κάνω πάντα σε σκέφτομαι. Σου αφιερώνω λίγα λεπτά να ταξιδεύουμε μαζί...
Στο λέω, είναι ωραία! Κι ας μην το ξέρεις, κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Δεν έχει σημασία εξάλλου. Διότι εγώ φεύγω και εσύ μεγαλώνεις.
Μεγαλώνεις, ενώ κάποτε θυμάμαι είχες πει "θα μείνω πάντα παιδί"
Αχ, μωρέ, σου άρεσαν τα ψέματα ανέκαθεν!
Αλλά αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο Πήτερ Παν. Είχε, βέβαια, καλό λόγο.

Ήσουν ενίοτε και υπερβολικός, αλλά είχε και αυτό τη γλύκα του.
Αλήθεια σου λέω! Δε με πιστεύεις;

Στην εκπνοή του ονείρου σε σκέφτομαι λίγο πιο έντονα.
Φωτίζεις.
Έπειτα σαν διάττων αστέρας σβήνεις και ύστερα χάνεσαι.
Όμως, δεν παραξενεύομαι. Μας έχεις συνηθίσει χρόνια τώρα σ' αυτού του είδους τις εμφανίσεις.
Νομίζω πως σου πηγαίνουν.
Κάθε φορά επιστρέφεις όλο και πιο ήρεμος.
Που να πηγαίνεις άραγε όταν χάνεσαι;
Που πηγαίνουν οι αναμνήσεις όταν θέλουν να ξεκουραστούν;

Όνειρα . . .

Grenoble,  Jardin de ville

Σαν αστραπή από μακριά,
ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει,
σκίζει τη νύχτα βιαστικά,
άηχα κι ύστερα σβήνει.

Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει.

Η προσμονή στο άπειρο είναι μια ζόρικη μητέρα.
Βυζαίνει το αγέννητο κι ύστερα το καταπίνει.

Περπατώντας ένα βράδυ.

Περπατώντας ένα βράδυ στην κάτω Τούμπα κατάλαβα πως δεν είμαι πια 18 χρονών.
Ίσως να φταίνε όλα όσα έγιναν (και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται) τελευταία.
Ίσως να 'φταιγαν οι μελωδίες του Παναγιώτη Καλατζόπουλου που έπαιζαν σ' αυτιά μου.
Ίσως και όχι.

Η μουσική του μου μιλάει για τη χαμένη εφηβεία του μικρού πρωταγωνιστή της ταινίας Peppermint.
Για την άρνηση του Ρένου να ενηλικιωθεί στα πολυαγαπημένα μου "Φτηνά Τσιγάρα".
Για κάτι που χάθηκε γενικότερα.

Παράξενη βραδιά.

Μου έφερε στο μυαλό το παρακάτω απόσπασμα απ' το βιβλίο "Φεύγα!".

Με έβγαλε απ' τον κόπο η κυρία Ζουμπουλάκη.

Τώρα δε χρειάζεται να σκεφτώ το πώς νιώθω.

"Το καλοκαίρι τελείωνε πια, είχαν μπει στο φθινόπωρο.
Έκανε λίγη ζέστη αλλά τα βράδια ο αέρας μύριζε επερχόμενο κρύο, μύριζε σα να χε πάρει το δρόμο της η εποχή ή σα να δινε σιγά σιγά τη θέση της σε βροχές, καταιγίδες, και σκοτεινά απογεύματα απ' αυτά που βουλιάζουν μέσα στα βράδια χωρίς να το πάρεις χαμπάρι."

Κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη για τσιγάρο.
Έψαξα πάνω μου.
Είχα.
Καθόλου φτηνά.
Ούτε και δικά μου.

Το καλοκαίρι μας χαιρέτισε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ που πάντα έλεγα πόσο μου άρεσαν οι αντιθέσεις, στη θέα της αντίθεσης της γαλλικής Άνοιξης με το εδώ καλοκαίρι, σιωπώ.

Κόβω βόλτες πάνω κάτω στα στενά.
Πετυχαίνω ζευγάρακια να χαίρονται.
"Μπράβο τους", σκέφτομαι, "αφού μπορούν ακόμη..."
Μετά θυμάμαι τα άλλα ζευγάρια που γνώρισα στο κείμενο της Μαρίας Χούκλη.
Και δε σκέφτομαι τίποτα.

Την πρώτη υποψία ότι μεγαλώνουμε άρχισα να την έχω το Νοέμβρη.
Τότε που έψαχνα στα φώτα της πόλης.
Τώρα παραλείπω τα τραγούδια με στίχους.
Ακούω μόνο μουσική.

Στη στάση βρίσκω πάλι τον Αλήτη.
Μόνιμα χωρίς τη Λαίδη του.
Έτσι, για να κάνουμε καλύτερα παρέα.
Που θα πάει, θα συνηθίσουμε.
Έτσι δεν είναι;

Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει.

Ο jimi & γω

Τάδε έφη Βιτγκενστάιν στο Tractatus Logico-Philosophicus.
Ούτε γω μπορώ να μιλήσω έτσι απλά. Και πώς να παράγει κανείς λόγο σε τέτοιες περιπτώσεις?
Μόνο σκέψεις. Σκόρπιες σκέψεις. Σκέψεις μες τις οποίες έχουμε χαθεί όλοι.
Που για τον άγνωστο χ, μπορεί να μην έχουν κανένα νόημα.
Κάνει όμως καλό να βγαίνουν από μέσα μας.

---
Γιατί ο Ozzy είναι άφωνος. Και απλά τραγικός.
Και όταν τραγουδούσε στην μετά Dio εποχή με τους Black Sabbath, έφερνε έναν μικρό νάνο στη σκηνή που φορούσε μια μπλούζα με το όνομα Dio γραμμένο επάνω- για να πικάρει τον Dio.
Γιατί ο Dio ήταν, είναι και θα είναι ο Holy Diver.
Γιατί κι εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι.
Όχι ο Hendrix.
Ο jimi.
Ο δικός μας jimi.
Με το κλασικό τζιν μπουφάν που είχε φθαρεί στο γιακά και δεν το άλλαζες.
και το κλασικό τζιν παντελόνι. και τη μαύρη μπλούζα.
αυτή ήταν η "στολή" της άνοιξης.
Γιατί το χειμώνα όλα ήτανε μαύρα.

Και οι Gibson είναι οι καλύτερες κιθάρες του κόσμου.
Όχι ότι οι Stratocaster πάνε πίσω...
Και τότε στα γρασίδια έπαιζες Savatage που σου είχα ζητήσει εγώ.
Believe...

"...And for all the roads you followed
And for all you did not find
And for all the things you had to leave behind

I am the way
I am the light
I am the dark inside the night
I hear your hopes
I feel your dreams
And in the dark
I hear your screams
Don't turn away
Just take my hand
And when you make your final stand
I'll be right there
I'll never leave
All I ask of you
Believe..."

Κάπου υπάρχει ένα βίντεο ντοκουμέντο. Να το βρω. Πρέπει να το βρω.

Γιατί τα πουστριλίκια του Robert Plant τρέλαιναν όλες τις γκόμενες, jimi.

"There's aaaa laaadyyyyyy who'sss ssuuuuuureee all thattt gliiteeeeeerssssss iss gooooold andddd she'ssss buyyiiinggg a stairrrrrwayyyyyy to heaveeeeeennnnnnnnnnn"

Γιατί ο Richie Blackmore έπαθε σίγουρα γεροντική άνοια και έφτιαξε τους Blackmore's Night. Δε λέω, ωραία γκόμενα η Candice, τον τούμπαρε.

Και τελικά δε μ' έκανες linux - ού, jimi, σου ξέφυγα.

και τώρα θα πηγαίνω στη νησίδα και δε θα διακόπτεις το διάβασμά μου με τη χαρακτηριστική σου φωνή, που πάντα κάτι έκρινε, κάτι σχολίαζε, κάτι σάρκαζε.

Και τελικά γύρισα με την κακή συνήθεια απ' το Erasmus, jimi.

Αυτήν που εσύ την ονόμαζες καλή.

Και μετά που μου είπες άλλαξα καπνό γιατί είχες δίκαιο ότι τα Craven τα μπλε ήταν πολύ βαριά. και τα χαρτάκια από γλυκόριζα.

Όπως είχες και σε πολλά άλλα δίκαιο.

Σε όλα όσα έχωνες για τη σχολή.

Σε όλα όσα σε έτρωγαν.

και τα τσιγάρα να πηγαίνουν το ένα πάνω απ' τ' άλλο.

και δε μπορώ να βρω ένα τραγούδι για να πω "αντίο".

γιατί τα τραγούδια είναι πολλά.

Και ο Rory Gallagher ήταν καλύτερος στα live απ' ότι στα ηχογραφημένα του τραγούδια.

Κι εσύ ήσουν το Moonchild.

Και τα 8ωρα των συνελεύσεων πάντα περνούσαν πιο γρήγορα με σένα από δίπλα. Που έχωνες για τα κομματόσκυλα, τις παρατάξεις. που γούσταρες να κάνεις τη γαμημένη την ερώτηση στο ΔΑΠίτη που μας είχε βγάλει εκτός εαυτού και τα παιδιά είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν προφυλακισμένοι στη ΓΑΔΑ.

Και τελικά δεν έμαθες κιθάρα στην αδερφή μου.

και πέρασαν τόσες πολλές ώρες παρέα στο Τρίγωνο.

και την άσπρη ζακέτα που δε σ' άρεσε καθόλου δεν την ξαναφόρεσα. κι η μάνα μου γκρίνιαζε.

και οι Rainbow παίζουν απίστευτη μουσική.

και η βομβιστική επίθεση στον 5ο μαζί με την επιλεκτική επίθεση στον 6ο όροφο δεν έγινε.ποτέ.

ενώ θα 'πρεπε εδώ που τα λέμε.

Κι ο Santana είναι απίστευτος στο είδος του. Κι η Shakira που έχει λόγο απ' το κάθε τραγούδι μέχρι και το εξώφυλλο.

Και οι Pink Floyd είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου.

"wish you where here..."

Κι ο AXL Rose είναι τραγικότατος. Γιατί προτιμούσες το πρωτότυπο Knockin' on heaven's door. Και τον κορόιδευες και τον AXL...
Και τα μαύρα βραχιολάκια μου από 20 γίναν 18. 2 δικά σου.

Και τώρα και να παίξει το rock n roll απο Zeppelin με ποιον να το χορέψω, να με πάει απ' τη μιαν άκρη της αίθουσας Βαλεντή στην άλλη?

Κανένα πάρτυ του τημμυ δε θα ναι το ίδιο πια.

Καμία καταμέτρηση ψήφων στη σχολή.

και αύριο μπαίνει το φθινόπωρο.

και συ, jimi, είσαι ελεύθερος.

Επανάληψη

"-Τι κάνεις?
-Διαβάζω."

Μια μόνιμη επωδός.

"-Τι κάνεις?
-Διαβάζω."

Έχω εξασκηθεί να την προβάρω μέσα στα χρόνια.Κάνω και παραλλαγές!

"-Θα έρθεις?
-Δε μπορώ, έχω να διαβάσω"

"-Θα έρθεις?
-Να διαβάσω πρώτα αυτά που θέλω και μετά..."

Προσπαθώντας εντός και εκτός των παραλλαγών αυτών να με πείσω πως το διάβασμα που -κάποτε "έπρεπε" ενώ τώρα "θέλω"- να γίνει θα μας πάει λίγο πιο πέρα. Εκεί όπου θα είναι καλύτερα.

Ο παππούς μου τα τελευταία χρόνια υποφέρει από αϋπνίες. Έχω μεγάλη αδυναμία στον παππού. Έχουμε περάσει απίθανα οι δυο μας από τότε που με θυμάμαι. Τα καλοκαίρια στο χωριό, οι χειμώνες στην πόλη. Παιχνίδια με χαρτιά, βόλτες, η αυτοσχέδια κούνια που έφτιαξε στη μουριά μας.
Μιας και μένει στο διπλανό διαμέρισμα τον βλέπω -χρόνια τώρα- να μένει ξύπνιος, να συμβαδίζει ενίοτε με τα δικά μου ξενυχτισμένα ωράρια.
Από τότε που διάβαζα τα μαθήματα του σχολείου, ερχόταν τις νύχτες και με ρωτούσε:

"-Τι κάνεις?
-Διαβάζω."

Έχουν περάσει -για να μετρήσω.....χμμ.... - 6 χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο.
Του παππού του έχουν παρουσιαστεί περισσότερα προβλήματα υγείας.
Οι αϋπνίες εξακολουθούν ν' αποτελούν μόνιμη παρέα του. Και το διάβασμα μόνιμη παρέα δική μου.
Αυτό τον καιρό ασχολούμαι με τη διπλωματική μου εργασία.
Κάθε φορά, λοιπόν, που βολτάρει πάνω κάτω στο μπαλκόνι όποτε βλέπει φως με φωνάζει να πάω κοντά και με ρωτάει:

"-Τι κάνεις?
-Διαβάζω."

Κάπως έτσι του εξηγώ -χωρίς να λέω πολλά πολλά- πως η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως.
Διατηρώντας βέβαια τις αμφιβολίες μου ως προς το τι μαθαίνουμε.
Και το κατά πόσο θα μας είναι χρήσιμο σε μια αυριανή δουλειά.

Άεργος Ισχύς

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

---

Κι άλλο ένα "τέλος εποχής, αγόρι μου".

Πάει κάπου εδώ το καλοκαίρι.

Πηγαίνουν και πολλά μαζί μ' αυτό.

Πάμε κι εμείς παρακάτω.

Χωρίς αυτά.

Αφού τα μάτια κι οι καρδιές είναι αδιόρθωτα...

Το καλοκαίρι θα δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο.

Κι όλοι περιμένουμε την Άνοιξη.

Με άλφα κεφαλαίο.

Την Άνοιξη.

Κυριολεκτικά και -κυρίως- μεταφορικά.

Αστραλόν

αστραλόν (το): (ουσιαστικό άκλιτο) διαφανής πλαστική ύλη σε λεπτά φύλλα που χρησιμοποιείται κυρίως στη λιθογραφία γιατί δε διαθλά το φως κατά τη φωτογράφηση των στοιχειοθετημένων σελίδων. 

"Μπορείς να δεις καθαρά τώρα απ' αυτό το λόφο
Ένα τετράγωνο αυτού του κόσμου
Ένα αεροπλάνο στο χλωμό ουρανό.
Θέλω να φυλάξω αυτές τις εικόνες,
Αυτές τις λέξεις μέσα σου..."

La farfalla

L' important c' est le voyage, pas le but du voyage . . .

Σε κάτι σκαλιά στη Lyon

Μου 'χε λείψει το ποδήλατο.

Τρέχω στα χωράφια πάνω που άρχισε η βροχή.
Χωρίς αδιάβροχο είναι ωραία, ποτίζουν και τα ρούχα.
Κάνει κρύο και γουστάρω.
Τι βαθύς που είναι ο ουρανός.
Είναι φορές που ξεπερνά τη θάλασσα.
Τρέχω κι ο αέρας σφυρίζει, σαν τα φρένα στις στροφές.
Το ποδήλατο βγάζει τη δική του μουσική.
Σαν εσένα.
όταν μιλάς.
όταν γελάς.
όταν τραγουδάς.
όταν σωπαίνεις.

ακούω όλη μέρα Στέρεο Νόβα.
κοιτάω τον καθρέφτη χωρίς να με βλέπω.
ξεχνάω να φάω.
ξεχνάω να κοιμηθώ.

Έρχεται στο μυαλό μου η Grenoble
-όχι πως είχε φύγει και ποτέ.
Το βρεγμένο χώμα στα χωράφια, οι αγροτικές καλύβες,
δρομάκια, λουλούδια, το ποτάμι, η σοφίτα τα βράδια,
το χιόνι, οι Άλπεις, το κρύο, το κρασί,
η φωνή του Tom Waits στο δωματιάκι,
οι συγκάτοικοι, οι φίλοι, οι βόλτες,
το βιβλίο του Paul Eluard δίπλα στο ποτάμι,
τα ταξίδια, τα τρένα . . .

Annecy, απ' το καραβάκι...

Σοφίτα

Στο tram B

Κάπου στα χωράφια της Grenoble, με μουσική υπόκρουση "Shine on you Crazy Diamond"

When the doors of perception will be cleansed, evverything will appear to man as it is, infinite... Από μια γέφυρα έξω απ' τη Grenoble, οι Άλπεις...

Επί το έργον...

Highway star, που θα 'λεγαν οι Deep Purple, ή απλά το ταπεινό Metro-Velo

Ουράνιο τόξο πάνω απ' τη Grenoble, λήψη απ τη σοφίτα

Τιμή και δόξα στο TGV, απ' το ταξίδι στην Toulouse

Μα οι δρόμοι είναι διαφορετικοί πια.
Άλλο πλάνο. Άλλη λήψη.
Άλλη πλήξη. Άλλη θλίψη.
Άλλο ποδήλατο.
Άλλη πόλη.
Άλλος άνθρωπος.

πέρσυ ονειρευόμουν άλλα.
φοβόμουν άλλα.
θυμόμουν άλλα.

του χρόνου θα ονειρεύομαι άλλα.
θα φοβάμαι άλλα.
θα θυμάμαι άλλα.
τ' ορκίζομαι.

Η Θάλασσα. Μέσα μου.

Η Θάλασσα. Μέσα μου.

Κάπου στο Montpellier . . .

Τίποτε

Κάθισα οκλαδόν στον καναπέ χωρίς να κάνω απολύτως τίποτε.
Μία ώρα.
Δύο ώρες.
Ένα βράδυ.
Κάποτε έλεγα πως η ευτυχία είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα.
Τώρα δε νιώθω τίποτε εντός για να μπορέσω να το χαρακτηρίσω.
Μετά ζωγράφισα 100 ηλιοτρόπια
μπας και δούμε εδώ μέσα Ανατολή.
Να περιμένω να στεγνώσουν, μήπως...

Οι πιθανότητες

"Μάγκα, κοίτα πως περνάει ο καιρός...

Νιώθω σα να 'χασα μερικά επεισόδια, κι ας ήμουν αιώνια παρών.
Αλλά την πραγματικότητα τη συνειδητοποιείς σαν βρίσκεσαι προ των πυλών."

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν, κι έβλεπα τον φίλο να ξεμακραίνει.
Τον πούλησα γι' αυτή τη βραδιά, μα δεν πειράζει.
Οι φίλοι γι' αυτό είναι, για να καταλαβαίνουν χωρίς να τους εξηγείς.

Έστριψε στη γωνία με το γνωστό του βήμα, κι αντί ν' ανεβώ σπίτι έκοψα τη γνωστή απόσταση μέχρι το γνωστό ερημικό στέκι. Εκεί όπου πάντοτε αράζω στις μοναξιές μου. Στη ράχη του διαβόλου.

Το απόγευμα, απ' το νοσοκομείο έριξα μια ματιά στην περιοχή, μιας κι από κει είχα πανοραμική εποπτεία.
Όλα σέρνονται εδώ και τίποτα δε με κρατάει πέρα από μνήμες. Μνήμες αγαπημένες. Ίσως και μνήμες απωθημένες.
Στο βάθος φαίνονται τα φουγάρα απ' το Άζωτο, εργοστάσιο που "κοιμάται" χρόνια τώρα.
Και πιο πέρα? Το "ενεργό ηφαίστειο" της ΔΕΗ, να σιγοβράζει αέναα. Από τότε που με θυμάμαι.
Πιο πέρα? Τίποτα πια. Μιας και το χωριό μου έχει ξηλωθεί απ' τα έγκατα.
Μας ξήλωσαν ρε φίλε.
Μας έσκαψαν.
Πάει.
Τέλος.
Δε μείναν ούτε χαλάσματα πια.

Και μείναμε εντέλει χωρίς ρίζες κοντά στη γόνιμη -οικονομικά- γη, του "ενεργού ηφαιστείου" της ΔΕΗ. Σε καιρούς χαλεπούς...

Τι τα θες, πάλι στην άκρη του δρόμου θα τα βάλω ένα ένα στη σειρά. Όλα όσα μας τρώνε. Σαν το σαράκι του Ρεμπώ. Μου φαίνεται απίστευτο, φίλε, που γύρισα στο ίδιο μέρος, ένα χρόνο μετά κι όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο διαφορετικά...

Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο επουσιώδες μου φαίνεται το άλλοτε τόσο ουσιαστικό.
Μα αλλάζουν οι άνθρωποι?
Αλλάζουν οι άνθρωποι?

Στη συνάντηση των παλιών συμμαθητών είδα λίγη από αυτή την αλλαγή.
Να συντελείται σε μια διαφορετική εξωτερική εμφάνιση.
Σ' ένα διαφορετικό χαρακτήρα.
Σ' ένα διαφορετικό "εγώ".

Κάθομαι πάλι στην άκρη του δρόμου. Κι οι σκέψεις με παρασέρνουν και με πάνε παραπέρα, σαν τα χαλίκια που κλωτσάς μα δεν πάνε μακριά. Γιατί πόσο μακριά μπορούμε να πάμε τώρα πια? Χάνομαι κάπου και ξέρω πως δε φταίει ούτε το αλκοόλ, ούτε τσιγάρο, ούτε η μοίρα μας (μιας κι έχουμε χρόνια τώρα εγκαταλείψει τη μοιρολατρία).
Είναι εποχή αποφάσεων κι εμείς όχι και τόσο μικροί πια.

Ρίχνω μια ματιά πάνω. Ωραία αστέρια στον ουρανό. Όλα τόσο όμορφα και άτακτα βαλμένα. Κι όμως μες το Χάος υπάρχει και μια τάξη. Πώς αλλιώς θα βλέπαμε αστερισμούς?

Στρίβω νόμισμα την ώρα που η ιδιότητα του μηχανικού με κατακλύζει.
Ποιο το νόημα να στρίψεις νόμισμα αν δεν ξέρεις εξαρχής πως είναι αδιάβλητο?
Γαμώ τις πιθανότητες σας, μαθηματικοί.

Κλωτσάω κι άλλα χαλίκια και πάω σπίτι.

Delivery

Ίσως η ποιότητα να μην είναι τόσο καλή, αλλά αξίζει απείρως.
Απ' τις καλύτερες animated που είδα τελευταία!

Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα;

Τάδε έφη η Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της "Οι Κάργιες":

"- Να είχα λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα… Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα… Να ‘ρχότανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου τον θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ."

Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα?

Είδος προς εξαφάνιση

Μες την εξεταστική περίοδο, το μόνο σίγουρο είναι πως (ότ)αν βρεις χρόνο για διάλειμμα πρέπει πάσει θυσία να την κοπανήσεις απ' το γραφείο σου προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση του σπιτιού.

Στη δική μας περίπτωση για τέτοιου είδους εξορμήσεις βολεύει απείρως το μπαλκόνι το οποίο έχει μια άριστη εποπτεία της γειτονιάς - και της θάλασσας, βεβαίως βεβαίως.

Σήμερα η αδερφή μου έκανε την απογευματινή της έξοδο εκεί, ενώ εγώ παιδευόμουν με ηλεκτρόνια που εισέρχονται με ταχύτητες ανάμεσα σε φορτισμένες πλάκες - όρεξη που την έχουν!!

Μετά από λίγο μπαίνει μέσα και με ρωτάει:

-Αυτός ο απέναντι, ήθελα να 'ξερα, δουλειά δεν έχει που είναι όλη τη μέρα έξω στο μπαλκόνι του και πηγαίνει πάνω κάτω?
Γύρισα και την κοίταξα, σοβαρά σοβαρά (όσο το επέτρεπε η στιγμή), και τη μάλωσα:
- Ο κύριος απέναντι είναι σ-υ-ν-τ-α-ξ-ι-ο-ύ-χ-ο-ς!
Όταν συνειδητοποίησε το νόημα αυτής της σύντομης πρότασης που εκστόμισα σταμάτησε.

Έκλεισα τα βιβλία και βγήκα κι εγώ για διάλειμμα.
Με την αδερφή μου κοιτούσαμε μαζί, με δέος πια, αυτό το νέο είδος προς εξαφάνιση...

Και η ζωή συνεχίζεται . . .

Σήμερα κάποιος "έφυγε" απ' το απέναντι σπίτι. Σίγουρα θα υπάρχει κι ένα παιδί, που θα του λένε "Κοιμάται...". Χιλιοπαιγμένο το έργο και τα παιδιά έξυπνα τελευταία.

Συγγενείς με μαύρα στο μπαλκόνι. Με ήρεμα θλιμμένα πρόσωπα. Σκουπίζουν τα μάτια τους, αγκαλιάζονται μεταξύ τους, θλιμμένοι γι΄αυτόν που έφυγε

Κι εγώ?
Στη ράχη του διαβόλου, να τους κοιτάω από απέναντι, μη γνωρίζοντας ποιος έφυγε. Ή γιατί.

Κρίμα να φεύγει κανείς
Κρίμα να φεύγει κανείς μια τέτοια μέρα
Κρίμα να φεύγει κανείς χωρίς να δει το πόσο όμορφη είναι η θάλασσα σήμερα.
Τα σύννεφα.

Κρίμα να έφυγε χωρίς να προλάβει ποτέ να δει το πόσο όμορφα υπήρξαν.
Κρίμα.

Ρίχνω άλλη μια ματιά στη θάλασσα."Στραφταλίζει" θα 'λεγε η μάνα μου, κι εγώ θα κορόιδευα από πίσω. Αντίδραση. Είναι μην μπλέξεις με φιλόλογους, πριν το καταλάβεις γίνεσαι μηχανικός με παιδεία (!)

Στρίβω τσιγάρο. 2 τζούρες και απολαμβάνω ηλιοβασίλεμα. Καλά είναι.
Σκέφτομαι τα ωραία που έρχονται. Τα διαφορετικά. Κάποια παραλία που μας περιμένει. Όλα όσα αλλάζουν, ειδικά αυτή την εποχή. Είναι ωραία, ρε!

Κι οι συγγενείς? Στα μαύρα τους... Κάποιοι Έλληνες να ανεμίζουν σημαίες. Μουντιάλ. Έτσι για να ξεχνάμε τι μέλλει γενέσθαι όπως επί Χούντας. Κόρνες, αυτοκίνητα, διάφανα κρίνα να δίνουν ρυθμό ( -μόνο μουσική (!) διότι τελευταία είμαι στα πάνω μου)

και η ζωή συνεχίζεται . . .

Έτσι απλά . . .

Κι όμως φαίνεται απίστευτο που γύρισα

Θέλει κάποιο χρόνο να συνηθίσω

Μη νομίσω πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο

Τελικά δε γυρίσαμε στα ίδια

Γυρίσαμε σε κάτι διαφορετικό

Μια και το Ταξίδι κάνει τον καθένα ν' αλλάζει

Να τρομάζει τον ίδιο του τον εαυτό . . .

Μ' αρέσει.

Hard to come back . . .

τέλος εποχής, αγόρι μου - που λέγανε και στην ταινία του Αντώνη Κόκκινου
and I am BACK.
Hard to come back....

------

We're On A Roll
we Crack And Roll In The Bar Rooms
it's A Glorious Calling
if You've Got Nothing Much To Lose

and You Can Take It Further Still
that's All You Really Want To
now You Will, You Will

so What You Waiting For?
there's Nothing Waiting For You Here No More

if You Go
it Will Be Hard To Come Back
if You Go
it Will Be Hard
hard To Come Back
it's Hard To Come Back
it's Hard To Come Back, You Know
it's Hard To Come Back

again

this Ain't Your House
this Ain't Your Name On The Front Door
she Ain't Your True Love
you Ain't The One You Were Before

and It Will Never Be Enough For You
to Go About Doing What You Used To Do
you Gonna Need Something More
you Best Be Headed For The Door

(Chorus)

it Will Be Hard To Come Back
it Will Be Hard You Know
. . .

Numb

Ταξιδεύουμε σ' άλλο πλανήτη.
Εκτός.
Το πρόσωπό σου?
Αιώνια παρόν.
Όμορφο είναι.
Βλέπεις, τα χρόνια δίνουν αίγλη μαγική.
Δίνεις στη λέξη νέο ορισμό.

Είναι η αίσθηση που γράφεις στον αέρα.

Είμαστε μαζί στη βόλτα.
Μ' αγκαλιάζεις σφιχτά.
Σ' αυτό τον πλανήτη οι αγκαλιές έχουν μεγάλη αξία.
Ωχ! Πρόσεχε! Μου τραβάς τα μαλλιά!
Απρόσεχτος!
Μ' αρέσει.

Κουβαλάς μαζί σου τόσα χρώματα...
Τόσα που δε με νοιάζει που τελειώνουν οι ακουαρέλες μου γιατί παίρνω από σένα.
Όλα χρωματίζονται μ' ό,τι χρώμα θέλω γιατί είσαι λευκός. Τόσο, που μου φέρνεις δάκρυα στα μάτια.
Δεν ξεθωριάζεις ποτέ.
Γιατί τα όνειρα είναι ανεξίτηλα.

Το βλέμμα σου όμως καίει.
Καίει.
Ακόμη κι αν δε με κοιτάς.
Αυτόφωτος.
Το ρολόι μου λέει πως μόλις πέρασε το λεπτό σου, την ώρα που με νανουρίζει γλυκά ο Tom.
I disappear in your name...

Το δωμάτιο φέρνει σβούρες.
Το σταματάω στη σκέψη σου.
Μα πόσες άγκυρες να ρίξω?
Είσαι μακριά.

Ερήμην σου ταξιδεύεις.
Ίσως γι' αυτό να ναι τόσο όμορφο το ταξίδι σου.
Ταξιδεύεις μαζί μου.
Στη σκέψη μου.
Είναι φορές που είσαι η σκέψη μου.
Φορές που ορίζεις τα πάντα στην ταξιδιάρικη σκέψη μου.

Ποιο το νόημα σ' όλα αυτά?
drifter
wonderlust king
Πετάω.
Γι' αλλού.

Δίτροχο

Ήρθε αναπάντεχα.Όπως όλα τα ωραία.

Είχα χαθεί μεταξύ campus και σκέψεων λίγο μετά το σούρουπο.Ψυχή τριγύρω.Μόνο οι δυο μας.Το κίτρινο φτερωτό μου ποδήλατο -χωρίς φρένα-κι εγώ.

Κράτησε μερικές στιγμές. Κι όμως ήταν αρκετό. Το συναίσθημα μας δε χωρούσε σε σελίδες, σε πεντάγραμμα, σε μπλοκ σχεδίου. Το διέξοδο μιας ευτυχίας διοχετευμένης. Στο τιμόνι. Με το τραγούδι να δίνει ρυθμό. Μαζί με τη βροχή που χορεύει το γρασίδι. Εναλλάξ με το ελαφρύ αεράκι.

Παράγω σοφίες αυτές τις ώρες. Τις μοιράζομαι μαζί σου. Θα πρέπει να σου βρω και κάποιο όνομα νομίζω. Εφαρμοσμένη σοφία. "Τι να την κάνεις την ομπρέλα αν μπορείς να πετάς από μόνος σου?", σου λέω και συνεχίζουμε. Δε μας νοιάζει που βρέχει. Αφού πετάμε. Παρέα.

Χωρίς τα γυαλιά τα φώτα του δρόμου μοιάζουν τεράστια. Ήλιοι, να φωτίζουν το δικό τους αστρικό σύμπαν.

Απόψε, στο λέω, κανείς δε θα γυρίσει σπίτι! Θα δούμε τον ήλιο να ξεμυτίζει πίσω απ' τα βουνά. Θα 'ναι ωραία... Θα συνεννοηθούμε με την καινούρια μέρα σε πολλές γλώσσες. Κι όταν τελειώσουν τα λόγια θα κοιταζόμαστε καλά καλά χωρίς ν' ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, είναι -βλέπεις- δείγμα έλλειψης εμπιστοσύνης.

Μετά θ' αράξουμε παρέα στο παγκάκι μας,εκείνο που βλέπει την πιο όμορφη πλευρά του ποταμού Ιζέρ και θα κοιμηθούμε ήσυχα παρέα.Δε θα μας νοιάζει που δεν έχεις φρένα, ούτε που φορές δεν εχω όνειρο να πιαστώ.
Έτσι θα μας βρει η επόμενη νύχτα. Θα φέρουμε βόλτα όλη την πόλη άλλη μια φορά. Χωρίς φώτα, γιατί δε μας νοιάζει που δε λειτουργούν πια. Γιατί όταν έχω όνειρα φωτίζουν καλά και για τους δυο μας. Φωτίζουν για να μας βλέπει όλη η πόλη. Φωτίζουν...

Το κουδουνάκι σου δεν ειναι ποτέ βραχνό. Το κουδούνισμα μπλέκεται με ήχους της νύχτας: το ποτάμι που σιγοψιθυρίζει, ένα πουλί που ξεχάστηκε σαν κι εμάς και σφυρίζει στο δρόμο του γυρισμού, κάποιο μακρυνό γέλιο...

Όλα μπλέκονται, τα δένει σφιχτά ο αέρας που με χτυπά στο πρόσωπο και συνθέτουν τη μουσική που μας βοηθά να τσουλίσουμε αργά σπίτι...Μπορεί να μη σε ανεβάζω στη σοφίτα, μπορεί να σε αφήνω στο υπόγειο, αλλά είτε στο υπόγειό μου, είτε στη σοφίτα σου,είμαστε πάλι μαζί.

Απρίλη, ψεύτη...

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
Και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω.

Logorama

http://vimeo.com/10149605



This is a short film that was directed by the French animation collective H5, François Alaux, Hervé de Crécy + Ludovic Houplain. It was presented at the Cannes Film Festival 2009. It opened the 2010 Sundance Film Festival and won a 2010 academy award under the category of animated short.

In this film there are two pieces of licensed music, in the beginning and in the end. All the other music and sound design are original. The opening track (Dean Martin "Good Morning Life") and closing track (The Ink Spots "I don't want to send the world on fire") songs are licensed pre-existing tracks. All original music and sound design is by, human (www.humanworldwide.com)

Αξίζει, στ' αλήθεια, αν και δεν το βρήκα κάπου με υπότιτλους...

A million miles away...

Lyon

Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη?

A thousand kisses deep...

Exogenesis, part 3

Chamrousse 1750m

Σκιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!

Πάνω απ' τα σύννεφα....

Να τι είδα το πρώτο πρωινό απ' το παράθυρο της σοφίτας μου!
Vive la Grenoble!
Πως χιονίζει σήμεραααααα............

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω...

Πάνε περίπου 2 χρόνια που ανακάλυψα το καταπληκτικό παραμύθι του γνωστού μπασίστα, Δημήτρη Μπασλάμ, το Γαργαληστή...!!

Όταν ήμασταν μικρά, η μαμά μου μας έβαζε να ακούμε τη Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου και τις ιστορίες του Αριστοφάνη για παιδιά του Δημήτρη Ποταμίτη, οπότε θα ήταν αδύνατο να μείνω ασυγκίνητη σ' αυτή την εξαιρετική δουλειά! Μάλιστα, πρόσφατα το παραμύθι παίχτηκε ζωντανά (αφήγηση και μουσική) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (-αν δεν κάνω λάθος-)

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, απολαύστε το μελοποιημένο παραμύθι:
Σημείωση: πέρα απ την απίστευτα ζωντανή αφήγηση του Αντώνη Καφετζόπουλου, μεταξύ άλλων τραγουδάνε και οι αγαπημένοι μου Σωκράτης Μάλαμας και Γιάννης Αγγελάκας.
Σημείωση 2: Αφιερωμένο στην ΙΖΑ και τις μικρές :)
Σημείωση 3: Πολλά ευχαριστώ στον Τηλέμαχο που μου γνώρισε το Γαργαληστή!
Σημείωση 4: το "Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω" αφιερωμένο σ' αυτό το μεγάλο ταξίδι που έρχεται :))

Και μετά τι...?

Ξεκινώντας απ' τη Γη και συγκεκριμένα απ' τα Ιμαλάια
πάμε πιο μακριά
κι ακόμη πιο μακριά
...
βλέπουμε πλανήτες,
αστερισμούς,
κβάζαρς,
πούλσαρς,
μαύρες τρύπες...
Φτάνουμε μέχρι τον... χρονικό απόηχο του Big Bang!

και μετά..., τι???

Το παρακάτω video χαρτογραφεί το γνωστό σύμπαν με βάση τον Ψηφιακό Άτλαντα του Διαστήματος, ο οποίος συνεχώς ανανεώνεται από του αστροφυσικούς του Αμερικανικού μουσείου Φυσικής Ιστορίας.
Περισσότερες πληροφορίες για το project υπάρχουν εδώ.
Πολλά ευχαριστώ στο Θοδωρή που το ανακάλυψε :)

liebe

liebe
Ακρυλικό
12x7cm

I lie awake watching your shoulders
Move so softly as you breathe
With every breathe you're growing older
But that is fine if you're with me

I pledge to wake you with a smile
I pledge to hold you when you cry
I pledge to love you till I die
Till I die

The rays of dawn plays on your eyelids
A sleeping beauty dressed in sun

I will wake you with a smile
I will hold you when you cry
I will love you till I die
Till I die
Till I die

I believe this heart of mine when it tells my eyes
That this is beauty
I believe this heart of mine when it tells my mind
That this is reason
I believe this heart of mine when it cries at time
That this is forever
I believe this heart of mine when it tells the skies
That this is the face of God

I lie awake watching your shoulders

Walking in the air...

Όταν το 1999 άκουγα το Walking in the air των Nightwish, ούτε που είχα μπει στον κόπο να ρίξω μια ματιά στο συνθέτη και στιχουργό του κομματιού, γιατί προφανώς είχα την εντύπωση πως το τραγούδι το σκάρωσε ο Tuomas Holopainen.

Απ' ότι φάνηκε εκ των υστέρων, είχα κάνει λάθος.
Οι Nightwish διασκέυασαν ένα κομμάτι το οποίο έγραψε ο Howard Blake για την ταινία κινουμένων σχεδίων The Snowman και το τραγούδησε ο Peter Auty.
Σήμερα, λοιπόν, είπα να τιμήσω το Χιονάνθρωπο και να δω την ταινία, απ' την οποία προήλθε αυτό το τόσο αγαπημένο τραγούδι.
Αξίζει να αφιερωθεί το 25λεπτο μόνο και μόνο για τη σκηνή που ακούγεται το τραγούδι την ώρα που το Παιδί κι ο Χιονάνθρωπος πετάνε πάνω από πόλεις και βουνά :)
Εξαιρετικά αφιερωμένο στη zekia, γιατί μετά την τελευταία ανάρτησή της είχα κάτι αναλαμπές. :)

We’re walking in the air
We’re floating in the moonlit sky
The people far below are sleeping as we fly

I´m holding very tight
I’m riding in the midnight blue
I’m finding I can fly so high above with you

Far across the world
The villages go by like dreams
The rivers and the hills
The forests and the streams

Children gaze open mouth
Taken by surprise
Nobody down below believes their eyes

We’re surfing in the air
We’re swimming in the frozen sky
We’re drifting over icy mountains floating by

Suddenly swooping low on an ocean deep
Rousing up a mighty monster from his sleep

We’re walking in the air
We’re floating in the midnight sky
And everyone who sees us greets us as we fly

I´m holding very tight
I’m riding in the midnight blue
I’m finding I can fly so high above with you

We’re walking in the air

Rien ne va plus

Όσο κι αν το ήθελα στις φετινές γιορτές ήτανε αδύνατο να συγκεντρωθώ στο -εσκεμμένα αγορασμένο- άρλεκιν Eclipse, τη συνέχεια της περιβόητης σειράς Twilight. Τι τα θες, δεν είμαι γι' αυτά... Πολύς πόνος, ρε παιδί μου. Και να 'λεγα πως υπήρχε λόγος σοβαρός;

Η κοπελίτσα λυσσάει για το emo-βαμπίρι. Και το βαμπίρι υποφέρει. Ανεξήγητα. Ανεξήγητα πολύ. Το 'βλεπα και στην ταινία κι αναρωτιόμουν αν είχε απωθημένα ο σκηνοθέτης. Διότι του παλικαριού (περί Robert Pattinson ο λόγος) του "φύτρωσε" μόνιμη -πια- ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια. Απ' τον πολύ πόνο.

Και από γέλιο; Ούτε κατά διάνοια. Η κοπελιά όχι μόνο δε χαμογέλασε, είχε και μακιγιάζ εκρού του νεκρού. Εκ των υστέρων κατάλαβα. Θα διάβασε το δεύτερο βιβλίο της σειράς, είδε πόση θλίψη την περιμένει κι είπε να γλιτώσει καμιά ρυτίδα συμφοράς κάνοντας εκπτώσεις σε γέλια και χαμογέλα. Εξ' άλλου ποιος ερωτευμένος γελάει; (sarcasm :P )

Είδε η Stephenie Meyer τί πουλάει στα σημερινά 15χρονα κοριτσάκια, το 'κανε βιβλίο, εισέπραξε. Κυρία.

Οπότε, έψαξα στη βιβλιοθήκη της μαμάς για κάποια διαφορετική προσέγγιση του έρωτα. Και για ακόμη μια φορά δε με απογοήτευσε. Ούτε η βιβλιοθήκη. Ούτε η μαμά Διότι "ψάρεψα" το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Rien ne va plus". Κι απ' τις πρώτες σελίδες, ήταν κάτι διαφορετικό.

---

- Μ' αγαπάς; τον ρώτησα.
- Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
- Μα εσύ δεν αγαπάς τίποτα.
- Γι' αυτό σ' αγαπώ.

---

Άναψε ένα τσιγάρο, κι άρχισε να διαβάζει.
Ξαφνικά σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε γελαστός.
-Rien ne va plus, μου είπε.
-Άλκη, δεν είναι όρος της ρουλέτας;
- Ναι. Φαίνεται μία φράση απειλητική, αλλά δεν είναι. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού, γι΄αυτό δίνει αυτή την κοφτή αίσθηση, μια αίσθηση του τέλους.
-Τι θα πει ακριβώς;
-Είναι η στιγμή, στο παιχνίδι, που δε μπορείς να επηρεάσεις πια το μέλλον, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Τότε είναι που ακούγεται απ΄τον κρουπιέρη το περίφημο "Rien ne va plus". Ή χάνεις ή κερδίζεις ό,τι έχεις μιζάρει. Συνήθως χάνεις.
-Καμιά φορά όμως κερδίζεις, απάντησα.
-Όχι. Σπάνια. Η ρουλέτα είναι θανατηφόρα.

---