Δευτέρα, Οκτωβρίου 18, 2010

Budapest, I'm learning...

Και ξαφνικά θυμήθηκα τη Βουδαπέστη.
Ξέρω, πέρασαν 3 χρόνια από τότε.

Κι όμως, σήμερα το πρωί πάνω στο γραφείο, το γεμάτο post-it, σημειώσεις, κομπιουτεράκια, βιβλία, στυλό, μολύβια, χάρακες, μύρισε Βουδαπέστη.
Θα φταίει η υπερβολική κατανάλωση τσαγιού.
Μου θυμίζει το καφέ Chagall.

... Budapest you're burning me.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 14, 2010

Serveur d' applications

Είδες τελικά?
Η κάρτα έφτασε, γιατί ήταν να φτάσει.
Το θέμα είναι τι γίνεται με μένα.
Αν εγώ θα φτάσω ποτέ.
Γιατί στην περίπτωση μου δεν υπάρχει διεύθυνση επιστροφής.
Τι θ' απογίνουμε?
Δεν ξέρω αν έχω καν διεύθυνση αποστολής, γαμώτο μου.

Μάης 2010
την ώρα της εξέτασης ενός μαθήματος σχετικού με δίκτυα

Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Σε πόσες γλώσσες να το πω?

Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

I wish you had done a lot of things


Ο καφές της Clementine κρύωνε...ο Joel ήταν τόσο απασχολημένος με το να ονειρεύεται....Η μουσική γέμιζε το δωμάτιο..."...From despair, between the sheets..." Πόσο ταιριαστό!... Καμιά φορά οι Joel είναι πολύ απορροφημένοι στο δικό τους κόσμο..."...Oh, well how long did we stay in there..." Πόσο?Πόσο?..."Holding, holding on to you again" ...Και μετά σιωπή...

16/05/2008

Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2010

Που;

Ε, να...[κάπου εδώ κομπιάζω], ξέρεις είναι κάτι κρύα απογεύματα που ό,τι κι αν κάνω πάντα σε σκέφτομαι. Σου αφιερώνω λίγα λεπτά να ταξιδεύουμε μαζί...
Στο λέω, είναι ωραία! Κι ας μην το ξέρεις, κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Δεν έχει σημασία εξάλλου. Διότι εγώ φεύγω και εσύ μεγαλώνεις.
Μεγαλώνεις, ενώ κάποτε θυμάμαι είχες πει "θα μείνω πάντα παιδί"
Αχ, μωρέ, σου άρεσαν τα ψέματα ανέκαθεν!
Αλλά αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο Πήτερ Παν. Είχε, βέβαια, καλό λόγο.

Ήσουν ενίοτε και υπερβολικός, αλλά είχε και αυτό τη γλύκα του.
Αλήθεια σου λέω! Δε με πιστεύεις;

Στην εκπνοή του ονείρου σε σκέφτομαι λίγο πιο έντονα.
Φωτίζεις.
Έπειτα σαν διάττων αστέρας σβήνεις και ύστερα χάνεσαι.
Όμως, δεν παραξενεύομαι. Μας έχεις συνηθίσει χρόνια τώρα σ' αυτού του είδους τις εμφανίσεις.
Νομίζω πως σου πηγαίνουν.
Κάθε φορά επιστρέφεις όλο και πιο ήρεμος.
Που να πηγαίνεις άραγε όταν χάνεσαι;
Που πηγαίνουν οι αναμνήσεις όταν θέλουν να ξεκουραστούν;