Ε, να...[
κάπου εδώ κομπιάζω], ξέρεις είναι κάτι κρύα απογεύματα που ό,τι κι αν κάνω πάντα σε σκέφτομαι. Σου αφιερώνω λίγα λεπτά να ταξιδεύουμε μαζί...
Στο λέω, είναι ωραία! Κι ας μην το ξέρεις, κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Δεν έχει σημασία εξάλλου. Διότι εγώ φεύγω και εσύ μεγαλώνεις.
Μεγαλώνεις, ενώ κάποτε θυμάμαι είχες πει "θα μείνω πάντα παιδί"
Αχ, μωρέ, σου άρεσαν τα ψέματα ανέκαθεν!
Αλλά αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο Πήτερ Παν. Είχε, βέβαια, καλό λόγο.
Ήσουν ενίοτε και υπερβολικός, αλλά είχε και αυτό τη γλύκα του.
Αλήθεια σου λέω! Δε με πιστεύεις;
Στην εκπνοή του ονείρου σε σκέφτομαι λίγο πιο έντονα.
Φωτίζεις.
Έπειτα σαν διάττων αστέρας σβήνεις και ύστερα χάνεσαι.
Όμως, δεν παραξενεύομαι. Μας έχεις συνηθίσει χρόνια τώρα σ' αυτού του είδους τις εμφανίσεις.
Νομίζω πως σου πηγαίνουν.
Κάθε φορά επιστρέφεις όλο και πιο ήρεμος.
Που να πηγαίνεις άραγε όταν χάνεσαι;
Που πηγαίνουν οι αναμνήσεις όταν θέλουν να ξεκουραστούν;