Ο Ερωτευμένος

Μια υπέροχη ιστορία (L' amoureux) με εξαιρετική εικονογράφηση απ' την ίδια τη συγγραφέα, τη Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ. Μου τη χάρισε μια φίλη μου, πριν ένα χρόνο περίπου, και δεν έχει πολύ καιρό που η εικονογράφησή του βιβλίου έχει γίνει μέρος της διακόσμησης του σπιτιού μου!

"Ήταν μια φορά ο Ερνέστος, το μικρό αγόρι που του άρεσε πολύ να είναι ο φίλος (και το πειραχτήρι) των κοριτσιών... και ιδίως της Σαλώμης.

Και ήταν κι η Σαλώμη, το μικρό κορίτσι που μαρτύρησε στη μαμά του όλα όσα της είχε κάνει ο Ερνέστος.

Όλα –που της τραβούσε τα μαλλιά, της άρπαζε την κουκούλα, της έβγαζε τα γυαλιά επίτηδες...

Τότε η μαμά είπε ότι ο Ερνέστος το δίχως άλλο ήθελε να παίξει με τη Σαλώμη, αλλά δεν ήξερε πώς να της το ζητήσει. Και η μαμά είπε επίσης, ότι χωρίς αμφιβολία, ο Ερνέστος ήταν ερωτευμένος, με τη Σαλώμη..

Στο σχολείο η Παυλίνα ρώτησε - Ερωτευμένος με την Σαλώμη! Τι είναι ερωτευμένος;

Ούτε η Σαλώμη ήξερε τι είναι αυτός ο ρωτευμένος…

Ο Άβελ, πάλι, ήξερε ότι πέφτεις.
Πέφτεις ξερός από έρωτα.

Η Σαλώμη έπεφτε συχνά από το ποδήλατο και ξεραινόταν από τον πόνο, από έρωτα όμως ποτέ!

Οι ερωτευμένοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια! είπε ο Στέφανος.
Α ναι!
Για πρίγκιπες και πριγκιποπούλες;
Με ωραία φορέματα;
Σπαθιά;
Βασιλιάδες, βασιλοπούλες;
Και δράκους;
Τότε οι ερωτευμένοι υπάρχουν μόνο στα ψέματα; ρώτησε η Σαλώμη

Η Ιουστίνη πίστευε ότι είμαστε ερωτευμένοι επειδή είμαστε λυπημένοι…ή όταν είμαστε ντροπαλοί... ή μάλλον αν είμαστε κόκκινοι σαν παντζάρια. Όταν είμαστε υπνωτισμένοι!

Τελικά η Σαλώμη κατάλαβε ότι όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε τρελούτσικοι!

Η μικρή Νίνα είχε ακούσει να μιλούν για έρωτα κεραυνοβόλο…
Ερωτευμένος είναι φωτιά!
Καίει;
Σαν αστραπή!
Είναι καταιγίδα;
Βρέχει λοιπόν;

Και η Σαλώμη σκέφτηκε ότι είναι καλύτερα να έχεις ομπρέλα για να είσαι ερωτευμένος!

Αλλά ο Αριστείδης είπε ότι ερωτευμένος είναι κάτι στην καρδιά.
Θέλεις να πεις ότι έχεις ταχυπαλμίες;
Και πυρετό επίσης;
Είσαι χάλια;
Είμαστε άρρωστοι;

Αχ, πόσο κουραστικό είναι να είσαι ερωτευμένος! αναστέναξε η Σαλώμη.

Πρέπει να είμαστε δυο για να είμαστε ερωτευμένοι! είπε με σιγουριά ο Άγγελος.
Μόνοι μας γίνεται;
Ή τρεις;
Ή τέσσερις;
Χα χα! Όλοι ερωτευμένοι!

Λοιπόν, θα ήταν καλύτερα να είμαστε πόσοι τελικά; αναρωτήθηκε η Σαλώμη.

Η Ζέλια η ψηλή ήξερε ότι ερωτευμένος είναι για να παντρευτείς, υποχρεωτικά.
Είναι για τους κυρίους.
Και για τις κυρίες!
Για τους γονείς!
Όχι για τους μικρούς!

Τότε πρέπει να είσαι μεγάλος για να είσαι ερωτευμένος! πρόσθεσε η Σαλώμη.

Πφφφφ! Ερωτευμένος δε σου συμβαίνει ποτέ, αναστέναξε ο Μάριος.
Φυσικά και συμβαίνει. Πάντα!
Και για πάντα!
Ή για πέντε λεπτά;
Για μια ζωή!

Ωωωωω… σαν πολύ δεν είναι; ξεφύσησε η Σαλώμη

Ερωτευμένος είναι πολύ σημαντικό! ανακοίνωσε ο Θωμάς (ο μεγάλος)
Είναι για τη δασκάλα.
Για την καλύτερη σου φίλη!
Μόνο για τα κορίτσια, λοιπόν;
Όχι βέβαια!

Όχι! Είναι μόνο για τα αγόρια! φώναξε η Σαλώμη.

Η Αιμιλία γέλασε γιατί πρέπει να φιλιόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι!
Να πιανόμαστε χέρι χέρι!
Ερωτευμένοι είναι να κάνεις μωρά!

Δε θα έπρεπε να είσαι τσιτσίδι, μήπως, για να κάνεις τον ερωτευμένο; αναρωτήθηκε η Σαλώμη

Ερωτευμένος;
Είναι σαν όνειρο! είπε ο Θωμάς (ο μικρός)
Πετάμε στον ουρανό!
Με λουλούδια..
Αιωρούμαστε! Βζινννννννν!

Και η Σαλώμη συμπέρανε ότι είσαι άγγελος όταν είσαι ερωτευμένος.

Αλλά όταν ο Ερνέστος (ο ερωτευμένος) γύρισε για να σπρώξει την Σαλώμη πολύ δυνατά ακόμα μια φορά, όταν κλότσησε την τσάντα της και ποδοπάτησε το παλτό της, επίτηδες…
Κανείς δεν είπε πια τίποτα!

Και η Σαλώμη σκέφτηκε ότι δεν ήξεραν τίποτα για τους ερωτευμένους όλοι αυτοί!"

Six and the city

Το καλό με την πόλη της Θεσσαλονίκης είναι, πώς όσα χρόνια και αν περάσεις σ' αυτήν ως φοιτητής, πάντα θα υπάρχει κάτι καινούριο να ανακαλύψεις, κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί... Διαρκώς νομίζεις ότι έχεις δει τα περισσότερα σ' αυτήν, κι όμως πάντα υπάρχει κάτι που θα σε καταπλήξει ευχάριστα.

Χτες, λοιπόν, πήγα για πρώτη φορά στο Malt 'n Jazz. Επηρεασμένη από τ' όνομα του μαγαζιού περίμενα να ακούσω jazz, είδος που γενικά μου φαίνεται πως λείπει απ'τη live μουσική σκηνή της πόλης. Μπορεί να μην άκουσα jazz, άκουσα όμως ένα πολύ καλό σχήμα που μου έφτιαξε τη διάθεση, τους "Six and the City".

Έχοντας συνηθίσει μουσικά σχήματα που παίζουν έντεχνη μουσική ή ροκ, με το άκουσμα του δικού τους ήχου ενθουσιάστηκα. Σίγουρα είχα ξανακούσει κατά διαστήματα συγκροτήματα να παίζουν επηρεασμένα από τους ήχους της pop rock και της rock γενικότερα, αλλά επιπλέον ο ήχος του σαξοφώνου μου φάνηκε ιδιαίτερα πρωτότυπος, μιας και κάτι τέτοιο, ομολογουμένως, δεν είχα ξανακούσει ζωντανά. Διαπίστωσα, για ακόμη μια φορά, πόσο ενδιαφέρον είναι να ακούς πέρα από μια κιθάρα, περισσότερα μουσικά όργανα. Στο Malt 'n Jazz είδα έξι άτομα με πολύ κέφι, πολλή διάθεση, όρεξη για να παίξουν μουσική και μια πόλη (για να είμαστε συνεπείς στο όνομα του γκρουπ) να τους χειροκροτάει! Η τραγουδίστρια είχε πολύ καλή φωνή και απίστευτη ενέργεια και επίσης εξαιρετική ήταν η συμμετοχή μιας κοπέλας στο Hit the road, Jack!! Μπράβο τους!

Το προφίλ του γκρουπ στο myspace

Συνειρμικό Δώρο

Βλέποντας αυτή τη δημοσίευση απ' το μπλογκ της Καναρινένιας, της υποσχέθηκα μια φωτογραφία. Μια εικόνα που μου ήρθε συνειρμικά, από τη Βουδαπέστη...

Καθώς βγαίνει κανείς απ' το μετρό, στη στάση που σε αφήνει στη Βούδα, κοντά στα ανάκτορα, βλέπει αυτό το σπίτι. Στην αρχή νομίζει ότι είναι ένα σπίτι σαν όλα τ' άλλα, μα αν το προσέξεις πιο καλά και πιο κοντά παρατηρείς πως πρόκειται για μια εξαιρετική τοιχογραφία με τόσο σωστή προοπτική που μπερδεύεσαι και νομίζεις πως πρόκειται για πραγματική προέκταση του σπιτιού...

Live with me...

Massive Attack - Live with me

It don't matter, when you turn
Gonna Survive, you live and learn
I've been thinking about you, baby

By the light of dawn,
A midnight blue ... day and night ... I've been missing you.
I've been thinking about you, baby.
Almost makes me crazy,
Come and live with me.

Either way, Win or Lose,
When you're born into trouble,
You live the blues,
I've been thinking about you, baby.
See it almost makes me crazy

Times, Nothing's right, if you ain't here
I'll give all that I have, just to keep you near
I wrote you a letter, I tried to, make it clear
You just don't believe that i'm sincere
I've been thinking about you, baby.

Plans and schemes, hopes and fears
Dreams that deny, for all these years
I, I've been thinking about you, baby
Living with me, wow

I've been thinking about you, baby
Makes me wanna
Yeah, yeah, yeah

Times, Nothing's right, if you ain't here
I'll give all that I have, just to keep you near
I wrote you a letter, darling, tried to make it clear,
But you just don't believe that I'm sincere

I've been thinking about you, baby
I want you to live with me, wow
I've been thinking about you, baby
I want you to live with me

Πηγή φωτογραφίας

Η Σκόνη του Χρόνου

Πήγα προχτές και είδα την καινούρια ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στάθηκε αδύνατο να βρω θέση στην Τελετή Λήξης...

[Συνοπτικά η υπόθεση (ΣΙΝΕΜΑ Φεβρουαρίου):
Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης γυρίζει σε ταινία την πολύπαθη διαδρομή που πραγματοποίησαν οι γονείς του σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, με φόντο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα αναζητά στο Βερολίνο τα ίχνη της χαμένης έφηβης κόρης του.]

Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη ταινία του που έχω δει.

Σε κάποια σημεία μου φάνηκε πως κούραζε, όχι με τη χρονική της διάρκεια (καθώς ήταν περιορισμένη αυτή τη φορά), αλλά με τα διαρκή ταξίδια της στο χρόνο με τόσο αφαιρετικό τρόπο που περίμενα να δω το βαθμό γκριζαρίσματος των κροτάφων για να καταλάβω σε ποιο παρελθόν ή παρόν βρισκόμαστε. Ίσως και η προσέγγιση του χαρακτήρα της κόρης του σκηνοθέτη μου φάνηκε μη ρεαλιστικός. Περίεργο ένα κοριτσάκι 12 χρονών να έχει παιδεία που αποτυπώνεται σ' έναν τοίχο δωματίου γεμάτο από αφίσες του Μόρρισον, του Τσε, του Μάρλεϋ... και συναναστροφές με άτομα του περιθωρίου.

Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσα να μη σταθώ στην εξαιρετική φωτογραφία του Ανδρέα Σινάνου, σ' αυτά τα τοπία που ο Αγγελόπουλος φίλμαρε με τον ιδιαίτερο τρόπο του, στην εξαιρετική ερμηνεία του Μπρούνο Γκάνζ και στην υπέροχη -για άλλη μια φορά- μουσική που υπέγραψε η Ελένη Καραΐνδρου.

Το όμορφο με τις ταινίες του Αγγελόπουλου είναι πως σε εισάγουν σε μια ιδιαίτερη αισθητική. Κι όταν φεύγεις απ' την αίθουσα, ακόμη κι αν σε απογοήτευσε το τελικό αποτέλεσμα, σου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες σκηνές συνδεδεμένες με μουσική, φως, αναμνήσεις...

Για ακόμη μια φορά, η Ελένη του, αποτέλεσε θέμα συζήτησης για τις επόμενες μέρες μαζί με όλες τις σκηνές που δεν καταλάβαμε με prima vista, οπότε οφείλουμε να επικαλεστούμε τη μητέρα επανάληψη κάποια στιγμή...

Επίσημο site ταινίας

Γεννήθηκα την Εποχή του Χαλκού...

Poet, όπως σου υποσχέθηκα...
Αν δεν το ξέρεις ήδη, ελπίζω να σου αρέσει τόσο όσο και σε μένα...

Γεννήθηκα την Εποχή του Χαλκού
του Κωστή Μοσκώφ

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ

A dream within a dream...

Tom Waits - Watch her disappear

Με ανατριχιάζει τόσο πολύ η φωνή του Tom Waits...
Αυτή η απαγγελία μου έκανε τεράστια εντύπωση απ'την πρώτη στιγμή που την άκουσα... Η υπέροχη και διακριτική μουσική που τη συνοδεύει κάνει το τραγούδι ακόμη πιο ξεχωριστό...

Διάβασα κάπου πως καθιερώθηκε ως ο αντίστοιχος του Μπουκόφσκι στη μουσική. Μου έκανε εντύπωση γιατί κάπως έτσι τον είχα συνδέσει αυτόματα στο μυαλό μου. Μάλιστα είχα φτάσει σε σημείο να ταυτίσω ακόμη και την εξωτερική τους εμφάνιση.

Παρόλο που η φωνή του είναι τόσο ιδιαίτερη και περίεργη, «σα να έχει μαριναριστεί σε ένα βαρέλι μπέρμπον και μετά να έχει καπνιστεί για μερικούς μήνες», όπως έλεγαν ανέκαθεν οι κριτικοί, οι jazz μελωδίες του μου φαίνονταν ανέκαθεν τόσο ξεχωριστές, με κάτι σκοτεινό κι όλα αυτά δοσμένα με φόντο τις blues επιρροές...

Οι στίχοι είναι σκέτη ποίηση...

Last night I dreamed that I was dreaming of you
And from a window across the lawn I watched you undress
Wearing your sunset of purple tightly woven around your hair
That rose in strangled ebony curls
Moving in a yellow bedroom light
The air is wet with sound
The faraway yelping of a wounded dog
And the ground is drinking a slow faucet leak
Your house is so soft and fading as it soaks the black summer heat
A light goes on and the door opens
And a yellow cat runs out on the stream of hall light and into the yard

A wooden cherry scent is faintly breathing the air
I hear your champagne laugh
You wear two lavender orchids
One in your hair and one on your hip
A string of yellow carnival lights comes on with the dusk
Circling the lake with a slowly dipping halo
And I hear a banjo tango

And you dance into the shadow of a black poplar tree
And I watched you as you disappeared
I watched you as you disappeared
I watched you as you disappeared
I watched you as you disappeared

Συνειρμικά, μου έρχεται στο μυαλό ένα άλλο όνειρο, εξίσου -αν όχι περισσότερο- σκοτεινό

Dream within a dream - Edgar Allan Poe

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Κοπέλα στη θάλασσα

Με αφορμή το blog της Μαρίας Γαλάνη Τσιασιώτη, θέλησα να στείλω κι εγώ κάτι που έχω ζωγραφίσει παλιότερα, μιας και η πρώτη μου επαφή με λάδι και καμβά βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη...

Το ζωγράφισα μεταξύ των διαλειμμάτων απ' το διάβασμα όταν ήμουν 16 χρονών...
Μια καλή ευκαιρία για ξεκούραση, με τη μαμά μου να γκρινιάζει ότι παραμελώ τα μαθήματα μου...

Είναι μελάνι σε χαρτί, σβησμένο ελαφρώς με βρεγμένο βαμβάκι.

Σελίδα τετραδίου - Jaques Prevert

θυμαμαι αυτο το ποίημα σε μιά σελίδα του βιβλίου έκθεσης της 3ης λυκείου...

Jaques Prevert - Σελίδα τετραδίου

Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι.
Μα να ένα πουλί σαν λύρα
που περνά στον ουρανό
το παιδί το βλέπει
το παιδί τ` ακούει
το παιδί του φωνάζει:
Σώσε με
πουλί
παίξε μαζί μου!
Το πουλί λοιπόν κατεβαίνει
και παίζει με το παιδί.
Δύο και δύο τέσσερα…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
και το παιδί παίζει
το πουλί παίζει μαζί του…
Τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι
και δεκάξι και δεκάξι τι κάνουν;
Δεν κάνουν τίποτα δεκάξι και δεκάξι
και προπαντός όχι τριανταδύο
όπως και να ναι
και χάνονται από δω.
Και το παιδί έκρυψε το πουλί
κάτω από το θρανίο
κι όλα τα παιδιά
ακούνε το τραγούδι του
κι όλα τα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οχτώ κι οχτώ με τη σειρά τους φεύγουν
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο με τη σειρά τους παίρνουν πόδι
κι ένα κι ένα μια και δυο
φεύγουν το ίδιο ένα ένα.
Και το πουλί λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδά
κι ο δάσκαλος φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"

κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

Το θυμάμαι με έντονη συγκίνηση όταν σκέφτομαι πράγματα που έχω συγκρατήσει απ' το σχολείο.

Σε μια προσπάθεια χαλάρωσης, μια και διανύουμε για ακόμη μια φορά εξεταστική περίοδο, μαζί με την αδερφή μου έτυχε χτες να χαζέψουμε μια ελληνική σειρά του 1993, με πρωταγωνιστές 18άρηδες. Το επεισόδιο που είδαμε, παρουσίαζε σε μία σκηνή τα παιδιά την τελευταία μέρα των πανελληνίων εξετάσεων, γύρω από μία φωτιά. Στο κέντρο τα βιβλία. Καιόμενα.

Πριν μερικά χρόνια θα μου φαινόταν ακόμη και μενα φυσιολογικό, γιατί κρίνω την πράξη ως πράξη που κρύβει πίσω της συναισθήματα μίσους. Μίσους προς ένα σύστημα που καλλιεργεί τη στείρα γνώση. Κι όμως, είναι ωραίο θέαμα τα βιβλία να καίγονται? Θυμάμαι για ακόμη μια φορά το εξής κλισέ - του κυρίου Φρόυντ αν δεν απατώμαι- : "Εκεί όπου σήμερα καίνε βιβλία, αύριο θα καταλήξουν να καίνε και ανθρώπους..."

Καθώς έβλεπα τους ήρωες της σειράς να αποστηθίζουν όχι μόνο χρονολογίες αλλά και ημερομηνίες, ουσιαστικές ή μη, σκεφτόμουν πόσα έχουμε μάθει, πόσα θα θέλαμε να έχουμε μάθει και πόσα μας έμειναν τελικά. Στη δευτέρα και στην τρίτη λυκείου, στην Ιστορία συγκεκριμένα, αρίστευσα. Σήμερα, αν με ρωτήσει κανείς τι μου έμεινε από ολη εκείνη τη συσσώρευση γνώσης, θα σκεφτώ πρώτα τις τέχνες απ' τη βυζαντινή περίοδο μέχρι και τη σύγχρονη, την αρχιτεκτονική απ' την αρχαία περίοδο μέχρι και σήμερα, καθώς και κάποια βασικά γεγονότα απ' τη βυζαντινή και έπειτα περίοδο.

Κι όμως νιώθω ότι τα περισσότερα έχουν φύγει...

Δε μπορώ, όμως, να μη χαμογελάσω αν σκεφτώ ότι το πρώτο ποίημα του Jaques Prevert, το πρώτο σκίτσο του Escher και πολλές άλλες πρωτιές του είδους, σε μια εποχή που το διαδίκτυο δεν είχε μπει ακόμη στα σπίτια μας, τα ανακάλυψα σε σελίδες μη διδαχθείσες, κάποια πρωινά που δεν πρόσεχα στο μάθημα ως συνήθως, κάποιες φορές που...

...οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί...

Ημερολόγιο

σε στίχους του Χρήστου Θηβαίου...

Ημερολόγιο

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.