Σε κάποια θάλασσα

You'll always be at a critical point when you'll either take things as they are or face it, react and bring a change.

Fuck it, go with the latter.

---

Επίσης, δεν υπάρχει γη της επαγγελίας. Να τα λέμε κι αυτά. Να μένει γραμμένο μπας και το χωνέψουμε.

Κάθε φορά που αλλάζω χώρα, τα ίδια συμβαίνουν.

Τα καλά, τα καλά και τα άσχημα. Γύρω γύρω οι βαλίτσες. All around the world.

Που θα είμαστε άραγε του χρόνου τέτοιον καιρό? Αγαπημένη ερώτηση, θυμάμαι να τη μελετάω με ένα σωρό διαφορετικούς φίλους. Κανείς απ'αυτούς δεν είναι πια εδώ, όλοι είναι αλλού. Ευκαιρίες για ταξίδια και reunion. Αχ αυτές οι βαλίτσες αν είχαν στόμα θα έλεγαν "φτάνει μωρή, κάτσε και στ αυγά σου λίγο!".

Οι φίλοι μου (χαμόγελο)
Η αδερφή μου (πιο πλατύ χαμόγελο)
Το καλοκαίρι (ακόμη πιο πολύ, γιατί χωράει γονείς, φίλους, αδέρφια, θάλασσα, ζεστή, όλα, όλα τα χωράει).

Κι οι ευχάριστες σκέψεις σκάνε σαν απαλά κύματα και σε κοιμίζουν γλυκά....

"Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει..."

A Saturday Night

my gears they grind. 
more each day...

Unconditional

ʌnkənˈdɪʃ(ə)n(ə)l/
adjective
not subject to any conditions.

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου ήταν ο Μάρτης του 2018.

---

Μη χρησιμοποιείς αόριστο χρόνο γιατί ο μήνας δεν έχει βγει ακόμη και η ώρα που του ακούει μπορεί να μην είναι κούφια. Τι δυσειδαιμονίες είναι αυτές, κούφιες ώρες, είμεθα και επιστήμονες.

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου είναι αυτός, ο Μάρτης του 2018, λοιπόν.
Αλλά κατάλαβα ότι αγαπιέμαι unconditionally. Το οποίο είναι καλό.
Πώς το λέμε στα ελληνικά αυτό? Ποια είναι η σωστή λέξη? Άνευ όρων? Απόλυτα? Ανιδιοτελώς?

---

(Γιατί το ελληνικό ερωτηματικό δε μου άρεσε ποτέ και προτιμώ το αγγλικό από παιδί?)

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου ήταν ο Μάρτης του 2018.
Αλλά το Μάρτη του 2018 πέρασα ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου. Πώς γίνεται αυτό? Γίνεται, γίνεται!

---

Ίσως τελικά ο Μάρτης να μην ήταν και τόσο άσχημος. Η ομορφιά βρίσκεται στις αντιθέσεις.

---

Κι όσο άσχημος και να είναι ο πόνος, ακόμη κι αν δυσκολεύεσαι να περπατήσεις, ακόμη κι αν σου λένε ότι δε θα μπορέσεις να ξαναχορέψεις, να κατέβεις σε διαγωνισμούς, να επανέλθεις πλήρως εν πάσει περιπτώσει, η θέα της Ακρόπολης μετά από πέντε δέκα καραφάκια τσίπουρο, η θάλασσα που ζεσταίνεται από τον ήλιο, ένας ξέφρενος και ταυτόχρονα επώδυνος χορός, μια ομαδική αγκαλιά με Φίλους, απαλύνουν κάπως τον πόνο και την πικρία.

---

Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα. Μπορεί να καταφέρω να επανέλθω κιόλας. Ποιος ξέρει. Θα τα καταφέρω.

---

υ.γ. πόσο ωραία η Αθήνα. πόσο.

Salonica City Nights

Στο repeat εδώ και ένα χρόνο...

As the sun goes over the rainbow...

Cast Away

"Να βάζεις ν' ακούσεις επί τούτου τραγούδια που ξέρεις ότι θα σε κάνουν να κλάψεις. Γιατί μερικές πληγές πρέπει να τις ξύσεις. Γιατί η ζωή είναι ένα θαύμα που πονάει." Α.Κ.