" [...] πὼς τὴ μοίρα μου ἀκόμα ἔχω ἀνταμώσει
γυρίζοντας στοὺς δρόμους σου, Παρίσι . . ."
γυρίζοντας στοὺς δρόμους σου, Παρίσι . . ."
Μαρία Πολυδούρη
Παρίσι
Παρίσι
Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009
Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2009
Δευτέρα, Οκτωβρίου 26, 2009
Πάμε σινεμά? Ναι! Αλλά που?
Σε μια εποχή που το σινεμά -εγχώριο και μη- διανύει μια ιδιαίτερα καλή περιόδο, υπάρχουν μερικές πόλεις που έχουν βάλει την όπισθεν. Ενώ, λοιπόν, σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη τα σινεμά (με πολλές αίθουσες, μην ξεχνιόμαστε) φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μετά από έντονη βροχόπτωση, υπάρχουν πόλεις που κλείνουν τα σινεμά. Ή ακόμη χειρότερα? Τα μετατρέπουν σε κάτι άλλο, πολύ χειρότερο . . .
Έτσι, λοιπόν, και εδώ στην Πτολεμαΐδα (στην οποία ευτυχώς βρίσκομαι για λίγες μόνο μέρες) τα σινεμά έγιναν στην αρχή είδος προς εξαφάνιση και πλέον σήμερα έχουν εκλείψει πά- ντέ - λώς.-
Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι αμυδρά τους γονείς μου να μιλάν όχι για ένα, όχι για τρία, αλλά για πέντε (το γράφω ολογράφως για να κάνει περισσότερη εντύπωση!!) σινεμά. Το "Αχίλλειον", το "Ολύμπιον", το "Rex", το "Ζώρζ" και -για ένα μικρό διάστημα- το σινεμά Κατερίνα. Καθώς επίσης και το θερινό "Σείριος". Όταν άρχισα να πηγαίνω σινεμά μαζί με φίλες και φίλους, από όλα αυτά ήταν ανοιχτό μοναχά το "Αχίλλειον" και ο "Σείριος".
Και τώρα? Δεν υπάρχει τίποτε απ' όλα αυτά ...Το πιο τραγικό είναι πως κάποια από αυτά έκλεισαν για να καταλήξουν να είναι σούπερ μάρκετ, club και φαστ φούντ (με την παλιά μηχανή προβολής να παραμένει ως ντεκόρ στον εξώστη).
Έχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι για το πνευματικό επίπεδο του κόσμου εδώ, ειλικρινά. Εμάς τους Πτολεμαϊδιώτες μας ενδιαφέρει μονάχα να ψωνίζουμε και να τρώμε? Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι κάθε επώνυμη μάρκα ρούχων και παπουτσιών που σέβεται τον εαυτό της έχει επίσημο παράρτημα εδώ? Οι άνθρωποι κάνουν business, κάνουν έρευνα αγοράς. Δεν έρχονται τυχαία σε μια πόλη δίπλα στα εργοστάσια να ανοίξουν υποκατάστημα. Η αγορά κινείται. Υπερβολικά θα έλεγα. Σκεφτείτε οποιαδήποτε αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ελληνική ή ξένη. Έχει υποκατάστημα εδώ,το δίχως άλλο.
Αν θελήσει κανείς να πάει σινεμά πλέον πρέπει να ξενιτευτεί μέχρι την Κοζάνη. Γιατί εκεί επιβίωσαν.
Και τι θα γίνει με μας τους λάτρες της "μεγάλης οθόνης"? Με μας που αγαπάμε ολόκληρη τη διαδικασία του να πηγαίνει κανείς σινεμά? Που αγαπάμε το να περιμένεις στην ουρά για να κόψεις εισητήριο, να χαζεύεις τις φωτογραφίες απ' την ταινία που θα δεις, να βλέπεις τα "Προσεχώς", να πηγαίνεις με φίλους που λένε αστεία μέσα στο σινεμά, έξω απ' το σινεμά, να συζητάς για την ταινία πριν και μετά, να σηκώνεσαι να φεύγεις αν δε σου αρέσει, να κλαις στα κρυφά μη σε καταλάβουν οι φίλοι και αρχίσουν το δούλεμα, να γελάς, να ξεκαρδίζεσαι, να μαθαίνεις να αγαπάς σκηνοθέτες και ηθοποιούς...
Στις μεγάλες πόλεις, το σινεμά μπορεί να υπάρχει, αλλά έχει χάσει αυτή την ιδιαίτερη αξία του... Έχει γίνει προϊόν μαζικής κατανάλωσης με απαραίτητη τη συνοδεία του ποπ κόρν (και την αναπόφευκτη μυρωδιά του, βεβαίως βεβαίως). Είναι ο νέος τρόπος διάσκεδασης της γενιάς των "Γλυκών Δεκαέξι" που πρέπει να γυρίσει σπίτι πριν από τις 12 (γιατί διαφορετικά λύνονται τα μάγια των γονιών και πίπτει ράβδος...). Και όχι μόνο. Τα Παρασκευοσαββατοκύριακα στις μεγάλες αίθουσες είναι τουλάχιστον κουραστικά.
Ακόμη όμως και στη Θεσσαλονίκη, τα συνοικιακά σινεμά, όπως ο Έσπερος έχουν αρχίσει να κλείνουν...(Ο Έσπερος, μάλιστα έγινε γκαράζ!) Τελικά, εκλείπει πια το μικρό -και αν θέλετε ρομαντικό- σινεμαδάκι της γειτονιάς και αντικαθιστάται σταθερά πια απ' τα τέρατα με τα Dolby Surround, με 11 αίθουσες, με αίθουσα V Max και VIP. Κι όμως, μαζί με αυτές τις μικρές αίθουσες χάνεται και μια γλύκα... Μια γλύκα που ευτυχώς σώζεται ακόμη στις μικρές αίθουσες για λίγους στο Ολύμπιον, της Πλατείας Αριστοτέλους, στο θερινό σινεμά της Αίγλης στο Γενί Χαμάμ, ανάμεσα στα γιασεμιά και τις όμορφες και απλές λευκές καρέκλες του σκηνοθέτη....
Διάολε, τελικά επί του θέματος είμαι αθεράπευτα ρομαντική!!
Και τώρα? Δεν υπάρχει τίποτε απ' όλα αυτά ...Το πιο τραγικό είναι πως κάποια από αυτά έκλεισαν για να καταλήξουν να είναι σούπερ μάρκετ, club και φαστ φούντ (με την παλιά μηχανή προβολής να παραμένει ως ντεκόρ στον εξώστη).
Έχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι για το πνευματικό επίπεδο του κόσμου εδώ, ειλικρινά. Εμάς τους Πτολεμαϊδιώτες μας ενδιαφέρει μονάχα να ψωνίζουμε και να τρώμε? Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι κάθε επώνυμη μάρκα ρούχων και παπουτσιών που σέβεται τον εαυτό της έχει επίσημο παράρτημα εδώ? Οι άνθρωποι κάνουν business, κάνουν έρευνα αγοράς. Δεν έρχονται τυχαία σε μια πόλη δίπλα στα εργοστάσια να ανοίξουν υποκατάστημα. Η αγορά κινείται. Υπερβολικά θα έλεγα. Σκεφτείτε οποιαδήποτε αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ελληνική ή ξένη. Έχει υποκατάστημα εδώ,το δίχως άλλο.
Αν θελήσει κανείς να πάει σινεμά πλέον πρέπει να ξενιτευτεί μέχρι την Κοζάνη. Γιατί εκεί επιβίωσαν.
Και τι θα γίνει με μας τους λάτρες της "μεγάλης οθόνης"? Με μας που αγαπάμε ολόκληρη τη διαδικασία του να πηγαίνει κανείς σινεμά? Που αγαπάμε το να περιμένεις στην ουρά για να κόψεις εισητήριο, να χαζεύεις τις φωτογραφίες απ' την ταινία που θα δεις, να βλέπεις τα "Προσεχώς", να πηγαίνεις με φίλους που λένε αστεία μέσα στο σινεμά, έξω απ' το σινεμά, να συζητάς για την ταινία πριν και μετά, να σηκώνεσαι να φεύγεις αν δε σου αρέσει, να κλαις στα κρυφά μη σε καταλάβουν οι φίλοι και αρχίσουν το δούλεμα, να γελάς, να ξεκαρδίζεσαι, να μαθαίνεις να αγαπάς σκηνοθέτες και ηθοποιούς...
Στις μεγάλες πόλεις, το σινεμά μπορεί να υπάρχει, αλλά έχει χάσει αυτή την ιδιαίτερη αξία του... Έχει γίνει προϊόν μαζικής κατανάλωσης με απαραίτητη τη συνοδεία του ποπ κόρν (και την αναπόφευκτη μυρωδιά του, βεβαίως βεβαίως). Είναι ο νέος τρόπος διάσκεδασης της γενιάς των "Γλυκών Δεκαέξι" που πρέπει να γυρίσει σπίτι πριν από τις 12 (γιατί διαφορετικά λύνονται τα μάγια των γονιών και πίπτει ράβδος...). Και όχι μόνο. Τα Παρασκευοσαββατοκύριακα στις μεγάλες αίθουσες είναι τουλάχιστον κουραστικά.
Ακόμη όμως και στη Θεσσαλονίκη, τα συνοικιακά σινεμά, όπως ο Έσπερος έχουν αρχίσει να κλείνουν...(Ο Έσπερος, μάλιστα έγινε γκαράζ!) Τελικά, εκλείπει πια το μικρό -και αν θέλετε ρομαντικό- σινεμαδάκι της γειτονιάς και αντικαθιστάται σταθερά πια απ' τα τέρατα με τα Dolby Surround, με 11 αίθουσες, με αίθουσα V Max και VIP. Κι όμως, μαζί με αυτές τις μικρές αίθουσες χάνεται και μια γλύκα... Μια γλύκα που ευτυχώς σώζεται ακόμη στις μικρές αίθουσες για λίγους στο Ολύμπιον, της Πλατείας Αριστοτέλους, στο θερινό σινεμά της Αίγλης στο Γενί Χαμάμ, ανάμεσα στα γιασεμιά και τις όμορφες και απλές λευκές καρέκλες του σκηνοθέτη....
Διάολε, τελικά επί του θέματος είμαι αθεράπευτα ρομαντική!!
Τετάρτη, Οκτωβρίου 14, 2009
Together we' re invincible . . .
αφιερωμένο ;-)
Follow through
Make your dreams come true
Don't give up the fight
You will be alright
'Cause there's no one like you in the universe
Don't be afraid
What your mind conceives
You should make a stand
Stand up for what you believe
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Do it on your own
It makes no difference to me
What you leave behind
What you choose to be
And whatever they say
Your souls unbreakable
During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible
During the struggle
They will pull us down
Please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible
Make your dreams come true
Don't give up the fight
You will be alright
'Cause there's no one like you in the universe
Don't be afraid
What your mind conceives
You should make a stand
Stand up for what you believe
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Do it on your own
It makes no difference to me
What you leave behind
What you choose to be
And whatever they say
Your souls unbreakable
During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible
During the struggle
They will pull us down
Please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible
Τετάρτη, Οκτωβρίου 07, 2009
Ταχύτητα
Τρέχουμε με 150.
Με 200.
Τι σημασία έχει...;
Όλα τερματίζονται κάπου εδώ.
Ο αέρας φυσάει δυνατά απ' το παράθυρο.
Τρέχουμε με 220.
Αν ήταν βολτ θα μας τίναζαν στον αέρα.
Τώρα ο αριθμός 220 επιβάλλεται.
Νιώθω την ταχύτητα στο αίμα.
Όλο προς τα πίσω.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω με 220.
km/h.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω.
Με το αλκοόλ.
Δε με νοιάζει αν σκοτωθώ τώρα.
Με 200.
Τι σημασία έχει...;
Όλα τερματίζονται κάπου εδώ.
Ο αέρας φυσάει δυνατά απ' το παράθυρο.
Τρέχουμε με 220.
Αν ήταν βολτ θα μας τίναζαν στον αέρα.
Τώρα ο αριθμός 220 επιβάλλεται.
Νιώθω την ταχύτητα στο αίμα.
Όλο προς τα πίσω.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω με 220.
km/h.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω.
Με το αλκοόλ.
Δε με νοιάζει αν σκοτωθώ τώρα.
Παρασκευή, Οκτωβρίου 02, 2009
Απελπισμένος (ο)
λέξη που χρησιμοποιείται για ενέργεια που γίνεται, συνήθως χωρίς ελπίδα επιτυχίας, από κάποιον που βρίσκεται σε απόγνωση.
Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού με ημερομηνία λήξης, του Κώστα Καραμανλή.
μετα βέβαια ήρθε και η λέξη αναξιοπρεπής.
Τέλος, είδα τον Ιονέσκο να κάθεται οκλαδόν σε μια γωνία και να χειροκροτά το θέατρο του παραλόγου.
Χαραμίζεται το δίχως άλλο, ο Κωστάκης, ίσα που προλαβαίνει τις εξετάσεις στο Εθνικό.
Μεγάλο ταλέντο, με υποτροφία θα τον έπαιρναν.
Το ταλέντο, βέβαια, το είχα διακρίνει πριν αυτή τη ... συζήτηση με τους "πολίτες".
Ποιους πάτε να κοροϊδέψετε ρεεεεεεε?
Πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του από δω και πέρα γιατί που πας ξυπόλητος μόνο με μισθό βουλευτή? Α, μα τι λέω?! Ευτυχώς που η Νατάσα επαγγέλεται νηπιαγωγός, γιατρός, σύζυγος και μητέρα. Πάλι καλά που δεν είναι και βουλευτής, μας έσωσε το ασυμβίβαστο!!
Βέβαια, ο Κωστάκης θα μπορούσε να ανακυκλώσει τις αφίσες που έχουν χρωματίσει μπλε όλη την πόλη. Τώρα με την ανταποδοτική ανακύκλωση θα κέρδιζε πραγματικά πολλά.
Αλήθεια σας το λέω, σ' αυτές τις εκλογές στέναξε ο Αμαζόνιος. Φτάνει πια!!
Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού με ημερομηνία λήξης, του Κώστα Καραμανλή.
μετα βέβαια ήρθε και η λέξη αναξιοπρεπής.
Τέλος, είδα τον Ιονέσκο να κάθεται οκλαδόν σε μια γωνία και να χειροκροτά το θέατρο του παραλόγου.
Χαραμίζεται το δίχως άλλο, ο Κωστάκης, ίσα που προλαβαίνει τις εξετάσεις στο Εθνικό.
Μεγάλο ταλέντο, με υποτροφία θα τον έπαιρναν.
Το ταλέντο, βέβαια, το είχα διακρίνει πριν αυτή τη ... συζήτηση με τους "πολίτες".
Ποιους πάτε να κοροϊδέψετε ρεεεεεεε?
Πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του από δω και πέρα γιατί που πας ξυπόλητος μόνο με μισθό βουλευτή? Α, μα τι λέω?! Ευτυχώς που η Νατάσα επαγγέλεται νηπιαγωγός, γιατρός, σύζυγος και μητέρα. Πάλι καλά που δεν είναι και βουλευτής, μας έσωσε το ασυμβίβαστο!!
Βέβαια, ο Κωστάκης θα μπορούσε να ανακυκλώσει τις αφίσες που έχουν χρωματίσει μπλε όλη την πόλη. Τώρα με την ανταποδοτική ανακύκλωση θα κέρδιζε πραγματικά πολλά.
Αλήθεια σας το λέω, σ' αυτές τις εκλογές στέναξε ο Αμαζόνιος. Φτάνει πια!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)