Τρέχουμε με 150.
Με 200.
Τι σημασία έχει...;
Όλα τερματίζονται κάπου εδώ.
Ο αέρας φυσάει δυνατά απ' το παράθυρο.
Τρέχουμε με 220.
Αν ήταν βολτ θα μας τίναζαν στον αέρα.
Τώρα ο αριθμός 220 επιβάλλεται.
Νιώθω την ταχύτητα στο αίμα.
Όλο προς τα πίσω.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω με 220.
km/h.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω.
Με το αλκοόλ.
Δε με νοιάζει αν σκοτωθώ τώρα.
17 σχόλια:
Και ύστερα είναι πια αργά...
Με θλίβει τόσο αίμα στην άσφαλτο....
ισως η ταχυτητα που νιωθει κανεις στο αίμα να μην ειναι τοσο λυπητερη.
ισως.
Αυτό το θέμα πονάει..
Κι αν είσαι τυχερός φτάνεις ΕΓΚΑΙΡΩΣ!!!
πάθη που κάποιες φορές πληρώνουμε ακριβά..
μα η αίσθηση είναι μοναδική..
Καλό βράδυ..
Τα ξωτικά δεν τρέχουνε... Να προσέχεις καλό μου!!!!
Το λοιπόν συμφωνώ μαζί σου..
Να τρέχει το αίμα ή το αλκοόλ μέσα στο αίμα..
Στο δρόμο όμως προσεκτικά ναι;
Και και δεν οδηγούμε ποτέ μεθυσμένοι.
Φιλί σου.
Υ.Γ. Λατρεύω την ταχύτητα.
οι ζωές είναι τόσο μικρές να τις σπαταλήσουμε και να τις χαραμίσουμε για ελάχιστα δευτερόλεπτα "ηδονής" (;)
τόσο αυταπάτη να τρέχεις να σκοτωθείς όταν μπορείς να τρέχεις περπατώντας γεμίζοντας ηδονικά την κάθε στιγμή.
220; Μα πώς;
Με Φερράρι; :)
όντως πονάει πολύ αυτό το θέμα...
Είναι μυστήριο το πως η ταχύτητα πάνω σε μια μηχανή αλλάζει τη σύσταση στο αίμα σου και σε θέτει υποψήφιο για ένα ταξίδι στο άπειρο. Ίσως είναι η αίσθηση οτι πετάς που σε κάνει να αψηφάς κάθε τι και να μπαίνεις σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι.
Σε πολλά θα έλεγα ναι, αλλά σ'αυτό πάντα όχι...
Η ζωή είναι όμορφη!
Και αν έχουμε το δικαίωμα να την αφαιρούμε από εμάς, γιατί μας ανήκει, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να την αφαιρούμε και από τους άλλους...
καλή σου νύχτα!
Ξωτικό του αίμα για να κοχλάσει δεν χρειάζεται αλκοόλ. Τόση νιότη..
Για να πιάσεις τα 220 επίσης δεν χρειάζεται αλκοόλ, παρά μόνο ένα καλό αυτοκίνητο, οδηγική επιδεξιότητα και ... μια καλή πίστα, όχι φυσικά ελληνικό δρόμο.
Είμαι λάτρης της ταχύτητας, σε νοιώθω, αλλά πλέον χωρίς αλκοόλ στο αίμα. Δεν αξίζει..
Καλό σου βράδυ
An thn taxythta sou prosferoyn ta ftera enos erwta, exei kalws...
Μας νοιάζει όμως εμάς. Αρκετά φαντάσματα έχει ήδη η πόλη μας. Εμείς σε θέλουμε ως ξωτικό. Ζωηρό και δυνατό και σκωπτικό. Και να μετράει τ' άστρα κάθε βράδυ.
Εξι λέξεις!
"δεν με νοιάζει άν σκοτωθώ τώρα"...
Ο ορισμός της Ευτυχίας!
Τόσο στιγμιαίο συναίσθημα...
Οσο ακριβώς και η Ευτυχία...
Να σκέφτεσαι μόνο, πως άπειρες ακόμα στιγμιαίες ευτυχισμένες στιγμές σε περιμένουν...
Μη τίς χάσεις!
αδρεναλίνη και κίνδυνος... εκρηκτικό μείγμα...
ποιός ξέρει τί έχουν μέσα στο μυαλό τους όταν τα συνδυάζουν με το αλκοόλ...
καλημέρα ξωτικό ;)
και μετά? :)
ή άπλα δεν υπάρχει τ μετά?
το καλο ειναι πως εγώ δεν οδηγώ αυτοκίνητο.
ούτε μηχανή.
με οδηγούν.
και οι οδηγοί προσέχουν και δεν πίνουν! :)
εχει παντως γοητεία να εισαι ο συνοδηγος που εχει πιει ενα ποτηρακι παραπανω και που δε χρειαζεται να μιλαει στον οδηγο.
και η ταχυτητα εχει πιο ξεχωριστη αιγλη μ αυτο το παραπανω ποτηρακι.
η ταχυτητα που νιωθει κανεις στο αιμα του οταν τρεχει ειναι κατι μοναδικο και ταυτοχρονα τοσο επικινδυνο...
vivere pericolosamente λοιπόν, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Λατίνοι.
και απαντώντας σε όλους σας, να πω ότι η στερηση του ενος παραπανω ποτηριου κρασιου ειναι ισως ενας απ τους λογους που απ οτι φαινεται θα αργησω να πιασω τιμονι στα χερια μου.
όπως θα έλεγε και ο Ποιητής, έχω τις ομπρέλες μου εγώ, ή τα φτερά κάποιου έρωτα, που λέει και ο Ψεύτικος Πέτρος...
καλό βράδυ σε όλους απο μια Θεσσαλονίκη που επέλεξε επιτέλους το φθινόπωρο και το δυνατό αγέρα :)
Δημοσίευση σχολίου