Πάμε σινεμά? Ναι! Αλλά που?

Σε μια εποχή που το σινεμά -εγχώριο και μη- διανύει μια ιδιαίτερα καλή περιόδο, υπάρχουν μερικές πόλεις που έχουν βάλει την όπισθεν. Ενώ, λοιπόν, σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη τα σινεμά (με πολλές αίθουσες, μην ξεχνιόμαστε) φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μετά από έντονη βροχόπτωση, υπάρχουν πόλεις που κλείνουν τα σινεμά. Ή ακόμη χειρότερα? Τα μετατρέπουν σε κάτι άλλο, πολύ χειρότερο . . .

Έτσι, λοιπόν, και εδώ στην Πτολεμαΐδα (στην οποία ευτυχώς βρίσκομαι για λίγες μόνο μέρες) τα σινεμά έγιναν στην αρχή είδος προς εξαφάνιση και πλέον σήμερα έχουν εκλείψει πά- ντέ - λώς.-

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι αμυδρά τους γονείς μου να μιλάν όχι για ένα, όχι για τρία, αλλά για πέντε (το γράφω ολογράφως για να κάνει περισσότερη εντύπωση!!) σινεμά. Το "Αχίλλειον", το "Ολύμπιον", το "Rex", το "Ζώρζ" και -για ένα μικρό διάστημα- το σινεμά Κατερίνα. Καθώς επίσης και το θερινό "Σείριος". Όταν άρχισα να πηγαίνω σινεμά μαζί με φίλες και φίλους, από όλα αυτά ήταν ανοιχτό μοναχά το "Αχίλλειον" και ο "Σείριος".

Και τώρα? Δεν υπάρχει τίποτε απ' όλα αυτά ...Το πιο τραγικό είναι πως κάποια από αυτά έκλεισαν για να καταλήξουν να είναι σούπερ μάρκετ, club και φαστ φούντ (με την παλιά μηχανή προβολής να παραμένει ως ντεκόρ στον εξώστη).

Έχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι για το πνευματικό επίπεδο του κόσμου εδώ, ειλικρινά. Εμάς τους Πτολεμαϊδιώτες μας ενδιαφέρει μονάχα να ψωνίζουμε και να τρώμε? Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι κάθε επώνυμη μάρκα ρούχων και παπουτσιών που σέβεται τον εαυτό της έχει επίσημο παράρτημα εδώ? Οι άνθρωποι κάνουν business, κάνουν έρευνα αγοράς. Δεν έρχονται τυχαία σε μια πόλη δίπλα στα εργοστάσια να ανοίξουν υποκατάστημα. Η αγορά κινείται. Υπερβολικά θα έλεγα. Σκεφτείτε οποιαδήποτε αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ελληνική ή ξένη. Έχει υποκατάστημα εδώ,το δίχως άλλο.

Αν θελήσει κανείς να πάει σινεμά πλέον πρέπει να ξενιτευτεί μέχρι την Κοζάνη. Γιατί εκεί επιβίωσαν.

Και τι θα γίνει με μας τους λάτρες της "μεγάλης οθόνης"? Με μας που αγαπάμε ολόκληρη τη διαδικασία του να πηγαίνει κανείς σινεμά? Που αγαπάμε το να περιμένεις στην ουρά για να κόψεις εισητήριο, να χαζεύεις τις φωτογραφίες απ' την ταινία που θα δεις, να βλέπεις τα "Προσεχώς", να πηγαίνεις με φίλους που λένε αστεία μέσα στο σινεμά, έξω απ' το σινεμά, να συζητάς για την ταινία πριν και μετά, να σηκώνεσαι να φεύγεις αν δε σου αρέσει, να κλαις στα κρυφά μη σε καταλάβουν οι φίλοι και αρχίσουν το δούλεμα, να γελάς, να ξεκαρδίζεσαι, να μαθαίνεις να αγαπάς σκηνοθέτες και ηθοποιούς...

Στις μεγάλες πόλεις, το σινεμά μπορεί να υπάρχει, αλλά έχει χάσει αυτή την ιδιαίτερη αξία του... Έχει γίνει προϊόν μαζικής κατανάλωσης με απαραίτητη τη συνοδεία του ποπ κόρν (και την αναπόφευκτη μυρωδιά του, βεβαίως βεβαίως). Είναι ο νέος τρόπος διάσκεδασης της γενιάς των "Γλυκών Δεκαέξι" που πρέπει να γυρίσει σπίτι πριν από τις 12 (γιατί διαφορετικά λύνονται τα μάγια των γονιών και πίπτει ράβδος...). Και όχι μόνο. Τα Παρασκευοσαββατοκύριακα στις μεγάλες αίθουσες είναι τουλάχιστον κουραστικά.

Ακόμη όμως και στη Θεσσαλονίκη, τα συνοικιακά σινεμά, όπως ο Έσπερος έχουν αρχίσει να κλείνουν...(Ο Έσπερος, μάλιστα έγινε γκαράζ!) Τελικά, εκλείπει πια το μικρό -και αν θέλετε ρομαντικό- σινεμαδάκι της γειτονιάς και αντικαθιστάται σταθερά πια απ' τα τέρατα με τα Dolby Surround, με 11 αίθουσες, με αίθουσα V Max και VIP. Κι όμως, μαζί με αυτές τις μικρές αίθουσες χάνεται και μια γλύκα... Μια γλύκα που ευτυχώς σώζεται ακόμη στις μικρές αίθουσες για λίγους στο Ολύμπιον, της Πλατείας Αριστοτέλους, στο θερινό σινεμά της Αίγλης στο Γενί Χαμάμ, ανάμεσα στα γιασεμιά και τις όμορφες και απλές λευκές καρέκλες του σκηνοθέτη....

Διάολε, τελικά επί του θέματος είμαι αθεράπευτα ρομαντική!!