All I want is you!

Έτυχε σήμερα να ξανακούσω αυτό το υπέροχο τραγούδι του Barry Louis Polisar και να θυμηθώ για ακόμη μια φορά τη Juno(2007), μια απ' τις πιο φρέσκιες και πρωτότυπες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια και η οποία συνοδεύεται από απίστευτα ωραία μουσική...... Ευτυχώς, που και που, εμφανίζονται τέτοιες ταινίες που μας δίνουν μια διαφορετική οπτική και ξεφεύγουν από τα ανόητα χολιγουντιανά κλισέ. Μου αρέσει που πολλές φορές αυτό γίνεται από πρόσωπα άγνωστα, όπως η Ellen Page και όχι τους ίδιους ηθοποιούς που ανακυκλώνονται. Καταπληκτική η Page ως Juno, που αντιμετωπίζει την εγκυμοσύνη της με έναν απίστευτα σουρεαλιστικό τρόπο, βγάζοντας στην επιφάνεια μια συμπεριφορά που αιτιολογείται απ' τη φάση της εφηβείας που διανύει η μικρή, αλλά και από τον αλλόκοτο, αυθεντικό, ... κάφρικο χαρακτήρα της! Θα την ξαναδώ οπωσδήποτε!

Όσο για το συγκεκριμένο τραγούδι, τι καλύτερο από τόσο γλυκούς στίχους που συνοδεύονται από μιά κεφάτη φυσαρμόνικα και όλα αυτά, να συμβαίνουν σε μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα εδώ στη Θεσσαλονίκη!!Αν και τα χιόνια που είδα σήμερα στο Χορτιάτη υπενθυμίζουν ότι ακόμη βρισκόμαστε στο Μάρτη...Όχι για πολύ!!

Άχρηστα Ρολόγια...

Μετά από μία συζήτηση και μια σύμπτωση, είδα σήμερα την ταινία Stranger than fiction, που ήταν για καιρό, απ' ότι φαίνεται, κλεισμένη στο συρτάρι μου -άγνωστο το πώς. Υπήρχε, λοιπόν, στην ταινία ένα ρολόι που "κρατούσε" έναν σημαντικό ρόλο κι αυτό που δημιούργησε συνειρμικές σκέψεις. Μία δανεική, του κυρίου Χούλιο Κορτάσαρ, και μία εντελώς δική μου...

Το παρακάτω είναι ένα κομμάτι που ακούγεται στην ταινία:

O κύριος Κορτάσαρ, λοιπόν, έγραψε στο βιβλίο του «Ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα», το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον κείμενο:

"Προοίμιο στις οδηγίες για το κούρδισμα του ρολογιού.

Σκέψου αυτό: όταν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, σου κάνουν δώρο μία ανθισμένη κόλαση, μια αλυσίδα από τριαντάφυλλα, ένα μπουντρούμι γεμάτο αέρα. Δεν σού δίνουν μόνο ένα ρολόι, «να ζήσεις ευτυχισμένος και ελπίζουμε να βγει καλό γιατί είναι καλή μάρκα, ελβετικό, με άξονα από ρουμπίνια», δεν σου κάνουν δώρο μόνο αυτό το μικροσκοπικό λιθοξόο που θα δέσεις στο καρπό σου και θα περιφέρεις μαζί σου. Σου κάνουν δώρο – δεν το ξέρουν, το τρομερό είναι ότι δεν το ξέρουν – σου κάνουν δώρο ένα καινούργιο, εύθραυστο και αβέβαιο κομμάτι του ίδιου σου του εαυτού, κάτι που πρέπει να βάλεις στο σώμα σου με το λουράκι του σαν έναν απελπισμένο μικρό βραχίονα που κρέμεται από το καρπό σου. Σου κάνουν δώρο την ανάγκη να το κουρδίζεις όλες τις μέρες, την υποχρέωση να το κουρδίζεις για να συνεχίσει να είναι ρολόι, σου κάνουν δώρο την έμμονη ιδέα να παρακολουθείς την ακριβή ώρα στις βιτρίνες των κοσμηματοπωλείων, στην ανακοίνωση από το ραδιόφωνο, στην τηλεφωνική υπηρεσία. Σου κάνουν δώρο το φόβο μήπως το χάσεις, μήπως στο κλέψουν, μήπως σου πέσει στο πάτωμα και σπάσει. Σου κάνουν δώρο τη μάρκα του και τη βεβαιότητα ότι είναι μια μάρκα καλλίτερη από τις άλλες, σου κάνουν δώρο την τάση να συγκρίνεις το ρολόι σου με τα άλλα ρολόγια. Δεν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, εσύ είσαι το δώρο, εσένα κάνουν δώρο στα γενέθλια του ρολογιού."

Είμαστε, επομένως, δώρα γενεθλίων των ρολογιών; Τι ακριβώς σημαίνει ένα ρολόι για μας; Είναι ένα αθώο δώρο; Συμβολίζει το χρόνο; Ή μήπως το χρόνο που περνάει;

Τον πρώτο καιρό που πέρασα στο πανεπιστήμιο - τραγική ειρωνία, πείτε το όπως θέλετε- το σπίτι είχε γεμίσει με ρολόγια-δώρα. Κι εγώ, από αντίδραση, τα άφηνα όλα σταματημένα -σκόπιμα- με αποτέλεσμα ο οποιοσδήποτε να μπερδεύεται σε μια πιθανή προσπάθεια να καταλάβει απ' αυτά την πραγματική ώρα. Ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα νέο είδος μοντέρνου έργου τέχνης, σαν κι αυτά τα "δυναμικά έργα" που είναι τόσο της μόδας στις μέρες μας. Θα μπορούσα να ονομάσω το έργο "Άχρηστα Ρολόγια" ή αν το συνδύαζα με κλειστά παντζούρια, "Αίθουσα Καζίνο".

Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, έτυχε να βρεθώ σ' ένα φοιτητικό σπίτι, με μία παρέα (οι αόριστες αντωνυμίες έχουν ουσιαστικό λόγο που χρησιμοποιούνται μιας και δε θυμάμαι τις απαντήσεις στις βασικές ερωτήσεις -ποιος; που; γιατί; ) και όλα αυτά δοσμένα σ' ένα περιβάλλον έντονης ευθυμίας, άφθονης κρασοποσίας και μιας αόριστης φιλοσοφικής κουβέντας.
Θυμάμαι πως η βραδιά κυλούσε ομαλά -όσο ομαλά μπορούν να κυλήσουν τέτοιου είδους βραδιές- ώσπου ξαφνικά το είδα! Ήταν ένα μεταλλικό ασημί ρολόι Swatch, αντρικό, αυτά που κουμπώνουν όχι με λουρί, αλλά σαν βραχιόλι. Το εντυπωσιακό, όμως, ήταν το τι υπήρχε μέσα στο καντράν του ρολογιού. Ή καλύτερα το τι δεν υπήρχε. Έμοιαζε λες και κάποιος είχε χρησιμοποιήσει κατσαβίδι, είχε σπάσει το τζαμάκι και το είχε "ξεκοιλιάσει", όχι με ιδιαίτερη προσοχή, γιατί είχε αφήσει μέσα του μόνο ένα γρανάζι μαζί με μερικά ακόμη μικροσκοπικά μεταλλικά εξαρτήματα και τη μικρή βιδούλα που χρησιμοποιούμε για να ρυθμίσουμε την ώρα. Όταν δοκίμασα να τη στρίψω, το μοναδικό γρανάζι μέσα στο καντράν γυρνούσε!
Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο με είχε γοητεύσει τόσο αυτή η εικόνα του ρολογιού με το μοναδικό γρανάζι που γυρνούσε... Εφαρμοσμένος σουρεαλισμός; Το άχρηστο -για τον ιδιοκτήτη του- ρολόι, έγινε χρήσιμο για μένα, τελικά. Τι σου κάνει ένα επίθετο...! Δεν ξέρω αν ήμουν το δώρο γενεθλίων εκείνου του ρολογιού - αν μπορούμε να το αποκαλούμε ρολόι. Επίσης, ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο, κάθε φορά που το κοιτάω μέχρι και σήμερα, σκέφτομαι μία φράση: "Ο Χρόνος είναι νεκρός"...

Η Mariposa Desnuda και η Μωβ Τουλίπα

(για τους μη ισπανομαθείς, η Γυμνή Πεταλούδα. Έχω βάλει φωτογραφίες της, καθώς την έφτιαχνα, σε στάδια)

Η λέξη "desnuda" μου είχε κολλήσει από ένα έργο του Goya, τη Maya desnuda, αν την έχετε ακουστά. Δυστυχώς δεν είχα ποτέ την τύχη να βρεθώ στην Ισπανία και να δω τον πίνακα από κοντά, ούτε όμως και να μάθω ποτέ ισπανικά πέρα από κάποιες σκόρπιες λέξεις...Η πρώτη "επαφή" με τον πίνακα έμελλε να γίνει με τη βοήθεια ενός πολύ αγαπητού μου κυρίου, του Jostein Gaarder και του βιβλίου του "Maya".Όσο για την πεταλούδα, μεγάλη ιστορία...

Όλα ξεκίνησαν απ' το πάθος μου για το μωβ χρώμα και συνεχίστηκαν τον Οκτώβρη, όταν πήγαμε με την παρέα μου εκδρομή στην Ολλανδία. Το τελευταίο απόγευμα της εκδρομής, λίγη ώρα πριν γυρίσουμε στο χόστελ για να πάρουμε τα πράγματά μας και να πάμε στο αεροδρόμιο, κάναμε τα τελευταία μας ψώνια... κάρτες, βολβούς από τουλίπες... Φυσικά εγώ, με την τρέλα που έχω με τις ομπρέλες, έψαχνα να βρω μια ομπρέλα που να μου θυμίζει το Άμστερνταμ για να πάρω μαζί μου... Και ξαφνικά την είδα!! Ήταν διάφανη γαλάζια και φυσικά όχι σπαστή (απεχθανόμουν ανέκαθεν τις σπαστές ομπρέλες). Αλλά το αποκορύφωμα ήταν το χερούλι της!!! Δεν ήταν ένα συνηθισμένο χερούλι, αλλά μια γαλάζια τουλίπα! Δυστυχώς δεν υπήρχε σε μωβ χρώμα, αλλά ακόμη κι έτσι με είχε ενθουσιάσει!!! Με το που βγήκαμε απ' το μαγαζί είχε ήδη αρχίσει να βρέχει και χοροπηδούσα μες τη βροχή όλο χαρά!!

Μετά έπρεπε να βιαστούμε, για να προλάβουμε να γυρίσουμε εγκαίρως στο χόστελ... Κάποια στιγμή, έτσι όπως περπατούσαμε γρήγορα, χάσαμε την Κορίνα και την Ηλιάνα. Όταν μετά από λίγο φάνηκαν από μακριά, η Κορίνα κρατούσε την ίδια ομπρελοτουλίπα με τη δική μου, αλλά σε μωβ... Απογοητεύτηκα, που δε μπόρεσα να βρω κι εγώ το αγαπημένο μου χρώμα, και πάνω στην απογοήτευση, δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα με το οποίο η Κορίνα μου έδωσε-"χάρισε" τη Μωβ Τουλίπα, όπως τα παιδάκια που μοιράζονται τα παιχνίδια τους και λένε "Αυτό στο χαρίζω!"...

Από τότε σκέφτηκα, πως θα ήθελα να της χαρίσω κάτι γι' αυτή την ομπρελοανταλλαγή! Περίμενα, λοιπόν, για τη μεγάλη έμπνευση... Κι η μεγάλη έμπνευση ήρθε, μια μέρα μες το λεωφορείο...! Είδα μια κοπέλα, που είχε πάρα πολύ όμορφα μαλλιά, μαζεμένα ψηλά με ένα κοκαλάκι-πεταλούδα... Πού να το ήξερε η κοπέλα, ότι βλέποντάς την θα εμπνεόμουν τόσο πολύ... Το αποτέλεσμα, ήταν η Mariposa Desnuda που βλέπετε, η οποία τώρα κρέμεται καδραρισμένη στον τοίχο της Κορίνας!!

Nobody, not even the rain, has such small hands...

Αν το σινεμά είναι για μένα μία απ' τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου, τότε το καλό σινεμά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας έρωτας διαρκείας! Βλέποντας τόσα χρόνια, τόσες διαφορετικές ταινίες νιώθω σα να μου έχει δοθεί η δυνατότητα να ζήσω πολλές διαφορετικές ζωές... Να ταυτιστώ μ' έναν ήρωα ή μια ηρωίδα και να ζήσω πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα απ' αυτούς...Να ταξιδέψω σε άλλους πολιτισμούς, άλλες κουλτούρες με καπετάνιο τον εκάστοτε σκηνοθέτη!

Κάθε ταινία είναι σαν ένα βιβλίο που σου παρουσιάζεται μόνο του, κι εσύ μαθαίνεις απ' αυτό, υπογραμμίζεις τις φράσεις που σου αρέσουν, συγκρατείς στο μυαλό σου εικόνες που σε εντυπωσιάζουν, γοητεύεσαι από μελωδίες, στίχους, ήχους...

Αυτή τη βδομάδα, λοιπόν, αποφάσισα να δω 2-3 ταινίες απ' την πλούσια φιλμογραφία του Woody Allen. Σήμερα, είδα την ταινία "Hannah and her sisters" (για την ακρίβεια τη βλέπω ακόμη γιατί έχω πατήσει ήδη pause) και γοητεύτηκα απ' τους υπέροχους στίχους ενός ποιήματος του E.E.Cummings που ακούγεται μέσα στην ταινία. Δεν είναι υπέροχοι?

nobody, not even the rain, has such small hands

somewhere i have never traveled, gladly beyond
any experience, your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully, mysteriously) her first rose

or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully, suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility: whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody, not even the rain, has such small hands

Faubourg Saint Denis

Στην προηγούμενη ανάρτηση κάναμε πολύ λόγο για την Άνοιξη, και να που θυμήθηκα για ακόμη μια φορά μία απ' τις αγαπημένες μου ιστορίες της ταινίας Paris, je t' aime..., την ιστορία με το Κορίτσι και τον Τυφλό. Κάτω απ' το βίντεο, βάζω και το σενάριο, γιατί δε μπόρεσα να βρω τους υπότιτλους που ήθελα...




"(Dring-Francine on the phone) Thomas Listen. Listen. There are times when life calls out for a change. A transition. Like the seasons. Our spring was wonderful, but summer is over now and we missed out on autumn. And now all of a sudden, it's cold, so cold that everything is freezing over. Our love fell asleep, and the snow took it by surprise. But if you fall asleep in the snow, you don't feel death coming. Take care.

Francine, je me souviens exactement, c’était le 15 mai. Le printemps tardait, la pluie menaçait, et tu criais...
- Please Bruno, please ! I can’t take it anymore !
- Hello ? I hear you.
- (...) You’re an actress ?
- Trying to be ! I have an audition today.
- At the Conservatoire ?
- Yeah. - (...) Shit... It’s ten !
- And so ?
- I have to be there at ten !
- I know a short cut, come on !
- Wait, wait !
- It’s this way.
- Are you sure ?
- Quite.
- That was fast. Thanks !
- Bonne chance.

Et tu as été admise, bien sûr. Tu as quitté Boston pour emménager à Paris. Un petit appartement dans la rue du Faubourg Saint-Denis. Je t’ai montré notre quartier, les bars, mon école. Je t’ai présentée à mes amis, à mes parents. J’ai écouté les textes que tu répétais, tes chants, tes espoirs, tes désirs, ta musique. Tu écoutais la mienne. Mon italien, mon allemand, mes bribes de russe. Je t’ai donné un walkman, tu m’as offert un oreiller. Et un jour, tu m’as embrassé. Le temps passait, le temps filait, et tout paraissait si facile, si simple, libre, si nouveau et si unique. On allait au cinéma, on allait danser, faire des courses. On riait, tu pleurais, on nageait, on fumait, on se rasait. De temps à autres, tu criais, sans aucune raison, ou avec raison parfois, oui, avec raison parfois.

Je t’accompagnais au Conservatoire, je révisais mes examens, j’écoutais tes exercices de chant, tes espoirs, tes désirs, ta musique, tu écoutais la mienne. Nous étions proches, si proches, toujours plus proches. Nous allions au cinéma, nous allions nager, rions ensembles, tu criais, avec une raison parfois, et parfois sans. Le temps passait, le temps filait. Je t’accompagnais au Conservatoire, je révisais mes examens, tu m’écoutais parler italien, allemand, russe, français. Je révisais mes examens. Tu criais, parfois avec raison. Le temps passait, sans raison. Tu criais, sans raison. Je révisais mes examens, mes examens, mes examens, mes examens. Le temps passait, tu criais... tu criais... tu criais. J’allais au cinéma.

- Pardonne-moi, Francine.
(Dring-Francine on the phone)
- Oui ? - (...)
- Thomas, are you still mad about yesterday ?
- No... - Okay, just tell me, was it believable ?
- ...
- Oh, I see... Shit, it doesn’t work great at all. I'm supposed to say "our spring was wonderful, but summer is over...". But that sounds completely melo-dramatic. Whatever, the director loves that and I have to find a way.
- ...
- Thomas ? Are you listening to me ?
- No, I see you."

Βουτιά στο μπαούλο με τα χαρτιά μου...Μέρος 3ο

"Συλλογίζομαι βραδιές σαν κι αυτή, που δε θα τις ξαναζήσω πια..."
Έτσι έλεγε ο Όλαφ Μπουλ κι εγώ συλλογιζόμουν γέφυρες υγρές να αιωρούνται πάνω σε πυκνή ομίχλη,
δάκρυα να γίνονται ένα με το άπειρο...
Tα μάτια σου να κοιτάν το μέλλον τ' ουρανού
Πάλι να μπερδεύομαι που απ' τη λάμψη τους ο κόσμος γινόταν διάφανος
και δε μπορούσα να σου κρυφτώ,
δε μπορούσα...

Δώσε μου την Άνοιξη που μου χρωστάς...
Οι αισθήσεις θα είναι περιττές
Μόνο ρέον φως
Εσύ κι εγώ

3 Μαΐου 2008

Χωρίς ρίζες, κι ας άρχισε μόλις η Άνοιξη...

Είναι ένα από τα μεσημέρια που αντιπαθώ. Καθαρές Δευτέρες με βρώμικες σκέψεις. Όταν όλοι ή σχεδόν όλοι βρίσκονται κάπου εκεί έξω, κάτω απ' τα δέντρα, τον ήλιο ή τη θάλασσα, εσύ πρέπει να είσαι κολλημένος πάνω σ' ένα γραφείο. Κι η λάμπα που φωτίζει τα χαρτιά σου; Μοιάζει με ανακριτική...

Για άλλο λόγο το ξεκίνησα, και αλλού το πάω, όμως. Επανέρχομαι στις σκέψεις μου.

(Μέσα στο ακατοίκητο χωριό Κόμανος, πάνω από τα ορυχεία λιγνίτη στο ν. Κοζάνης. Σπίτια έρημα με διάφορα πράγματα αφημένα)

Οι γονείς μου κατάγονται και οι δύο απ' το ίδιο χωριό, στο νομό Κοζάνης. Θυμάμαι, ήμουν παιδί ακομη, όταν αποφασίστηκε πως το χωριό μου θα το μετέφερε η ΔΕΗ κάπου αλλού. Θα το "σήκωνε", όπως έλεγαν κι οι μεγάλοι. Τότε στ' αυτιά μου οι λέξεις "απαλλοτρίωση" και "κοιτάσματα λιγνήτη" ηχούσαν βαριές και ακατανόητες...Πώς να εξηγήσεις σ' ένα παιδί...;Ο καιρός περνούσε και μες το παιδικό μου μυαλό, βλέποντας ότι δε γίνονται έργα τα πρώτα χρόνια που είχε ακουστεί το νέο της μεταφοράς, νόμισα αφελώς πως μας ξέχασαν...!

Δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό το μέρος για τους γονείς μου, γνωρίζω όμως πολύ καλά τι σήμαινε για μένα... Για κάθε παιδί το χωριό του είναι ένα μέρος αγαπημένο, ένα μέρος με αναμνήσεις από παιχνίδι, γέλιο, παρέες, βόλτες, χρώματα, μυρωδιές, εικόνες... Η κυρία ΔΕΗ φρόντισε να μας αποζημιώσει καλά για το κάθετι, ξεκινώντας από το σπίτι και συνεχίζοντας με τις όμορφες τριανταφυλλιές του παππού μου, την πανύψηλη καρυδιά με τον υπέροχο ίσκιο, τη μουριά όπου ήταν κρεμάσμένη η κούνια μας...

Ο παππούς και η γιαγιά μου, όπως επίσης και πολλοί άλλοι συγγενείς μου, σιγά σιγά εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, μια και όλος ο κόσμος έφευγε σιγά σιγά και το χωριό που άλλοτε έσφυζε από ζωή μετατράπηκε σε χωριό-φάντασμα. Ελάχιστοι κάτοικοι και πολλά φώτα, που έμειναν να φωτίζουν τους άλλοτε ζωντανούς δρόμους...

Την πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο, το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, επειδή είχα ατυχήσει σε οποιαδήποτε προσπάθεια καρναβαλικής εξόρμησης ζήτησα απ' τους δικούς μου να με πάνε στο χωριό, να δω το σπίτι μας. Ήταν η τελευταία φορά που είδα το σπίτι. Μετά από εκείνη την επίσκεψη στο χωριό, δε θέλησα -συνειδητά πια- να ξαναπάω. Η εικόνα της ερήμωσης που προκάλεσε απίστευτη αποστροφή γιατί μου κατέστρεφε όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις που είχα από τα 18 χρόνια που είχα περάσει εκεί... Προτιμούσα πια να το θυμάμαι από φωτογραφίες...

Η τελευταία φορά που πέρασα απ' το χωριό ήταν πέρσυ το Δεκέμβρη με μια εκδρομή της σχολής μου στα εργοστάσια της περιοχής. Είχε γίνει αγνώριστο... Χώμα κάλυπτε περιοχές γνώριμες, σπίτια έλειπαν απ' τη θέση τους. Δεν είχα πια μνήμη απ' την περιοχή εκείνη και η εικόνα που δέχονταν τα μάτια μου, μου φαινόταν λανθασμένη...Δρόμοι που προηγουμένως δεν υπήρχαν, παλιότεροι δρόμοι εξαφανισμένοι...

Χτες το βράδυ, ο μπαμπάς μου μας είπε ότι πήγε στο χωριό μου, όντως για τελευταία φορά. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές υποθέτω ότι δεν έχει μείνει πια τίποτε από όλα όσα θυμόμουν από εκεί, γιατί χτες δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα σπίτια όρθια και μέχρι το τέλος της βδομάδας θα έχουν κατεδαφιστεί τα πάντα... Το πολύ πολύ να μείνουν οι 2 εκκλησίες του χωριού μαζί με μερικούς όρθιους τοίχους για να θυμίζουν σκηνικά από ταινίες του Αγγελόπουλου...

Ο Δήμος της περιοχής, μπορεί να ήταν συνεπής στη χρηματική αποζημίωση, όμως δεν ήταν καθόλου συνεπής στο ζήτημα των οικοπέδων που δικαιούμασταν... Και να που μείναμε, αρχές της Άνοιξης χωρίς ρίζες... Σχήμα οξύμωρο δεν είναι αυτό..;

Σας παρακαλώ, μου δανείζετε το χωριό σας;

Αναφέρομαι στο χωριό Κόμανος του δήμου Πτολεμαϊδας
Η φωτογραφία είναι του Κώστα Καρακαλά