Σελίδα τετραδίου - Jaques Prevert

θυμαμαι αυτο το ποίημα σε μιά σελίδα του βιβλίου έκθεσης της 3ης λυκείου...

Jaques Prevert - Σελίδα τετραδίου

Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι.
Μα να ένα πουλί σαν λύρα
που περνά στον ουρανό
το παιδί το βλέπει
το παιδί τ` ακούει
το παιδί του φωνάζει:
Σώσε με
πουλί
παίξε μαζί μου!
Το πουλί λοιπόν κατεβαίνει
και παίζει με το παιδί.
Δύο και δύο τέσσερα…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
και το παιδί παίζει
το πουλί παίζει μαζί του…
Τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι
και δεκάξι και δεκάξι τι κάνουν;
Δεν κάνουν τίποτα δεκάξι και δεκάξι
και προπαντός όχι τριανταδύο
όπως και να ναι
και χάνονται από δω.
Και το παιδί έκρυψε το πουλί
κάτω από το θρανίο
κι όλα τα παιδιά
ακούνε το τραγούδι του
κι όλα τα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οχτώ κι οχτώ με τη σειρά τους φεύγουν
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο με τη σειρά τους παίρνουν πόδι
κι ένα κι ένα μια και δυο
φεύγουν το ίδιο ένα ένα.
Και το πουλί λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδά
κι ο δάσκαλος φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"

κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

Το θυμάμαι με έντονη συγκίνηση όταν σκέφτομαι πράγματα που έχω συγκρατήσει απ' το σχολείο.

Σε μια προσπάθεια χαλάρωσης, μια και διανύουμε για ακόμη μια φορά εξεταστική περίοδο, μαζί με την αδερφή μου έτυχε χτες να χαζέψουμε μια ελληνική σειρά του 1993, με πρωταγωνιστές 18άρηδες. Το επεισόδιο που είδαμε, παρουσίαζε σε μία σκηνή τα παιδιά την τελευταία μέρα των πανελληνίων εξετάσεων, γύρω από μία φωτιά. Στο κέντρο τα βιβλία. Καιόμενα.

Πριν μερικά χρόνια θα μου φαινόταν ακόμη και μενα φυσιολογικό, γιατί κρίνω την πράξη ως πράξη που κρύβει πίσω της συναισθήματα μίσους. Μίσους προς ένα σύστημα που καλλιεργεί τη στείρα γνώση. Κι όμως, είναι ωραίο θέαμα τα βιβλία να καίγονται? Θυμάμαι για ακόμη μια φορά το εξής κλισέ - του κυρίου Φρόυντ αν δεν απατώμαι- : "Εκεί όπου σήμερα καίνε βιβλία, αύριο θα καταλήξουν να καίνε και ανθρώπους..."

Καθώς έβλεπα τους ήρωες της σειράς να αποστηθίζουν όχι μόνο χρονολογίες αλλά και ημερομηνίες, ουσιαστικές ή μη, σκεφτόμουν πόσα έχουμε μάθει, πόσα θα θέλαμε να έχουμε μάθει και πόσα μας έμειναν τελικά. Στη δευτέρα και στην τρίτη λυκείου, στην Ιστορία συγκεκριμένα, αρίστευσα. Σήμερα, αν με ρωτήσει κανείς τι μου έμεινε από ολη εκείνη τη συσσώρευση γνώσης, θα σκεφτώ πρώτα τις τέχνες απ' τη βυζαντινή περίοδο μέχρι και τη σύγχρονη, την αρχιτεκτονική απ' την αρχαία περίοδο μέχρι και σήμερα, καθώς και κάποια βασικά γεγονότα απ' τη βυζαντινή και έπειτα περίοδο.

Κι όμως νιώθω ότι τα περισσότερα έχουν φύγει...

Δε μπορώ, όμως, να μη χαμογελάσω αν σκεφτώ ότι το πρώτο ποίημα του Jaques Prevert, το πρώτο σκίτσο του Escher και πολλές άλλες πρωτιές του είδους, σε μια εποχή που το διαδίκτυο δεν είχε μπει ακόμη στα σπίτια μας, τα ανακάλυψα σε σελίδες μη διδαχθείσες, κάποια πρωινά που δεν πρόσεχα στο μάθημα ως συνήθως, κάποιες φορές που...

...οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί...