Τη μέρα που γιόρταζαν τα γενέθλιά μου...

Μιας και είχα γενέθλια την προηγούμενη βδομάδα....
Κρίμα που δε μπόρεσα να βρω μια μετάφραση της προκοπής στα ελληνικά...
Επίσης ελπίζω τα πράγματα να στρώσουν γιατί οι φετινές γιορτές μοιάζουν σκηνοθετημένες απ΄τον Tim Burton το ελάχιστο.
Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δε μ΄αρέσει η σκηνοθεσία...
Πραγματικά, και μη χειρότερα.

"Birthday"

Back when people celebrated my birthday,
I was happy and no one was dead.
In the ancient house, even my birthday was an ancient tradition many centuries old,
And everyone's joy, and mine, was as sure as a religion.


Back when my birthday was celebrated,
I was healthy not to understand anything,
To be intelligent only in the family circle,
And not to share other people's hopes for me.
When I started having hopes, I no longer knew how to have them.
When I started to look at life, I had lost the meaning of life.


Yes, all that I supposedly was to myself,
What I was at heart and blood-wise.
What I was during semi-province evenings,
What I was as someone who was loved and a small boy,
What I was ? o God! What only now I know that I was...
It's so far away!...
(Not so much...)
The days when my birthday was celebrated!


What I am today is like the humidity in the corridor at the end of the house,
Like mould growing on walls...
What I am today (and the house of those who loved me trembles through my tears),
What I am today is the fact they have sold the house,
That they've all died,
That I have survived myself like a match gone cold...


When my birthday was celebrated...
Is like a beloved to me, like a person from those days!
A physical desire of the soul to find itself there again,
Through a metaphysical and carnal voyage,
With a duality between myself and I...
To eat the past like one starved eats bread, with no time for butter
Between one's teeth!


Once more I see everything with such clarity that I'm blinded to what's here now...
The table set with more places, better designs on the tableware, more glasses,
The sideboard with lots of things - sweets, fruits, the rest in the shadows under the dry-room -,
The old aunts, the different cousins, and it was all for my sake,
Back then, when my birthday was celebrated...


Stop, heart of mine!
Don't think! Leave the thinking in your head!
O my God, my God, my God!
Today I no longer have birthdays.
I last.
Days are added to me.
I'll be old when I am.
Nothing more.
Rage at not having brought the past with me, stolen in my pocket!...


The days when my birthday was celebrated!...


Álvaro de Campos,
aka Fernando Pessoa

Το εκτόπισμα

Όπως γκρεμίστηκε

ακόμα εκεί είναι.
Όγκους λάσπη κοτρόνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μέση του στενού διαδρόμου
απ' όπου υποχρεωτικά περνώ
για να βγω έξω
ή να σπρωχτώ πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.

Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;

Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
είναι που σωριάζει τόσον όγκο λύπης.

Και χάρη σ' αυτή τη δυσαναλογία
σώζεται το κύρος του ακατανόητου.

Κική Δημουλά

Μικρές Χαρές

Απ' τις πιο όμορφες ταινίες μικρού μήκους που έχω δει τελευταία, οι Μικρές Χαρές (2008),
του Κωνσταντίνου Πιλάβιου . . .
Αξίζει το κάθε λεπτό...!

http://www.cpil.info/2009/12/07/small-pleasures-2/

Signs

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αργύρη που μου έστειλε αυτή την ταινία μικρού μήκους...
Αξίζει τον κόπο να αφιερώσει κάποιος το δεκάλεπτο :)

Δεν παν να μας χτυπάν . . .

Στη ράχη του διαβόλου

Στη ράχη του διαβόλου
...

and she's buying a stairway to heaven. . .

επιτέλους, τελείωσε :)

"and she's buying a stairway to heaven . . ."
λάδι σε μουσαμά

There's a feeling I get
When I look to the west
And my spirit is crying
For leaving

Dear lady, can you hear the wind blow?
And did you know
Your stairway lies on the whispering wind?

And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
And if you listen very hard
The truth will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll

And she's buying a stairway
To heaven...

Η ταράτσα

Τ' απογεύματα της γλυκιάς μοναξιάς ,αν δεν αλήτευα πουθενά, άραζα στην ταράτσα...
Βολευόμουν με την πλάτη στον τοίχο, άπλωνα το ένα πόδι -για να είμαι άνετα-* και άφηνα τη δύση να με ταξιδεύει...
Καμία φορά -στα μεγάλα κέφια- κουβαλούσα την καρέκλα του σκηνοθέτη και το έπαιζα David Lynch στη δική μου ταινία...
Σ' αυτό βέβαια, βοηθούσε το μαγικό κόκκινο φίλτρο και ο έμφυτος παραλογισμός μου όταν τα πράγματα δυσκόλευαν...

29/06/2008



* Η αρχική φράση, είναι -με μικρές αλλαγές- δανεισμένη-εμπνευσμένη απ' το παρακάτω απόσπασμα απ' το βιβλίο της Νικόλ Ρούσσου, "Πες στη Μορφίνη, ακόμη την ψάχνω", Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

"Τ' απογεύματα, άμα δεν αλήτευα πουθενά, την άραζα στο πεζούλι της ταράτσας, βολευόμουνα με την πλάτη στον τοίχο απ' το δωματιάκι, άπλωνα το 'να πόδι να είμαι άνετα, και μαστούρωνα με τη δύση...
Μόλις έσκαγε το βραδάκι, ανάβανε τα φορτηγά τα φώτα τους και για να με ξεκουνήσεις από 'κει έπρεπε να ήσουν πολύ μάγκας..."

Frühling in Grenoble

μετάφραση στα αγγλικά

Im Lichtkleid kam sie auf mich zu
ich weiß es noch wie heut':
Ich war so jung,
hab' mich geniert
doch hab' es nie bereut.

Sie rief mir Worte ins Gesicht,
die Zunge lustgesträubt;
verstand nur ihre Sprache nicht;
ich hab' es nicht bereut.

Oh non rien de rien
Oh non je ne regrette rien

Wenn ich ihre Haut verließ -
der Frühling blutet in Paris.

Ich kannte meinen Körper nicht
den Anblick so gescheut
sie hat ihn mir bei Licht gezeigt
ich hab es nie bereut

Die Lippen oft verkauft, doch weich
und ewig sie berühr'n
Wenn ich ihren Mund verließ
Dann fing ich an zu frier'n

Sie rief mir Worte ins Gesicht,
die Zunge lustgesträubt;
verstand nur ihre Sprache nicht;
ich hab' es nicht bereut.

Oh non rien de rien
Oh non je ne regrette rien

Wenn ich ihre Haut verließ -
der Frühling blutet in Paris.

Ein Flüstern fiel mir in den Schoß
und führte feinen Klang
hat viel geredet nichts gesagt
und fühlte sich gut an

Sie rief mir Worte ins Gesicht
und hat sich tief verbeugt
verstand nur ihre Sprache nicht;
ich hab' es nicht bereut.

Oh non rien de rien
Oh non je ne regrette rien

Wenn ich ihre Haut verließ -
der Frühling blutet in Paris. 

Αν ο Tom Waits ήταν ποιητής θα έγραφε σαν τον Charles Bukowski

...και αν ο Charles Bukowski ήταν τραγουδιστής θα τραγουδούσε σαν τον Tom Waits

και γαμώ τα ζευγάρια

ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια
από τ' αναψυκτικά).
μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με
τρύπες απ' τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες
στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη
μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς
πεθαίναμε στα γέλια.

λέγανε αργότερα πως
ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια, να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα
τα παλιά τραγούδια
και ποτέ
να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε
να σπάνε τα γυαλικά
τρέλα
οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες) να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην
πόρτα.

μόλις ξυπνάγαμε
έλεγα πάντοτε: προηγούνται οι κυρίες

κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά κι ύστερα
θα ήταν η σειρά μου και

ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα, ν' αναρωτιόμαστε
ποια
καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα, να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι,
ηλίθιοι, απελπισμένοι, να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι ότι τελικά δεν έχουμε
ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.

μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.

συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε
σκατά! κι εγώ θα έλεγα
ναι!
κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να
συνεχίσουμε, κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.

η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

barfly

η Τζέην, που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ
να φανταστεί ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες
που πίναμε μαζί
και
ότι θα γινότανε ταινία
και
ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της
ρόλο.

μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα: ?Μια όμορφη ηθοποιός; μα,
για όνομα του Θεού!?

Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες, γι' αυτό πήγαινε,
αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί
όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν
εσένα

κι ούτε κι εγώ
θα μπορέσω.

And so a secret kiss
Brings madness with the bliss
And I will think of this
When I'm dead in my grave
Set me adrift and I'm lost over there
And I must be insane
To go skating on your name
And by tracing it twice
I fell through the ice
Of Alice
There's only Alice

Τάδε έφη η διπλωματική...

Αν η σιωπή είναι χρυσός, τότε η υπερβολική αντήχηση σ' ένα χώρο που προορίζεται για διδασκαλία, είναι άνθρακας.

Το κάψιμο τώρα αρχίζει, μαζί με τη διπλωματική!!!

Επιτέλους βρέθηκε κάτι που να με συγκινεί πραγματικά στο Πολυτεχνείο!
Architectural acoustics: στην υγειά των συγκινήσεων που έρχονται :)

(Χίλιες και) μια βραδιά στο λούκι

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης.
Πάνε χρόνια.
Μάταια.
Σπασμένα ρολόγια, τιμητές των στιγμών, πέφτουν απ' τις τσέπες μου.
Ουρανοί που ντύνονται κόκκινοι απ' τις ανακλάσεις μιας πόλης μετά τη βροχή.
Κινούμενοι προβολείς αυτοκινήτων.
Ασυνεχής φωτισμός.
Λεπτά...

Ώρες μετά, μας βρίσκει η νύχτα της πόλης.
Με το "μας" εννοώ το σκύλο μου, τον Αλήτη, κι εμένα.
Στρωμένοι στο παγκάκι της στάσης του λεωφορείου.
Δεν το περιμένουμε.
Ποτέ.
Είναι το οικογενειακό μας αστείο.
Κόβουμε κίνηση.
Χαζεύουμε τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται.
Ο Αλήτης -αν δε βαριέται- γαυγίζει κάποιο από αυτά.
Μυστήριο σκυλί, γαυγίζει τα κόκκινα αυτοκίνητα μοναχά.
Με κάνει να σκέφτομαι αν ένας σκύλος μπορεί να έχει ΠΑΟΚική συνείδηση.
Μετά με πιάνουν τα γέλια, ο κόσμος κοιτά περίεργα.
"Οι σκύλοι δε βλέπουν τα χρώματα, διάολε!" μου έρχεται να τους πω, μα πόσο γρήγορα σε χρίζουν τρελό αυτοί στην πόλη των Τρελών. . .



Μου κρατά καλή παρέα ο Αλήτης.
Αν και φορές χάνεται.
Δεν τρέχω πίσω του.
Μπορεί να ψάχνει τη Λαίδη του, ή έστω τη λαίδη της βραδιάς.



Πόσο αδιάκριτα τα φώτα των αυτοκινήτων.
Τέτοιες στιγμές δε θέλω να φωτίζομαι.
Η ταχύτητα των αυτοκινήτων παρασέρνει τα σκουπίδια του δρόμου.
Μια σακούλα.
Τι σου είναι αυτοί οι σκηνοθέτες.
Έρχεται στο μυαλό μου η σκηνή απ το American Beauty.
Μονο που εδώ δε βλέπω καμιά ομορφιά.
Κι εκεί που νόμιζα οτι οι πόλεις είναι γκρίζες, ένα αυτοκόλλητο του ΠΑΟΚ μιλάει για μια ασπρόμαυρη πόλη.
Το ασπρόμαυρο είναι κινηματογραφικό.
Η πόλη δεν είναι.
Κάποιος μας δουλεύει.
Έτσι νομίζω.



Τα λεπτά κυλάνε.
Κι εμείς?
Ακόμη εδώ.
Αόρατοι για τους άλλους.
Τόσο ορατοί για μας τους ίδιους.
Μαζί με τον Αλήτη χαζεύουμε τα παπούτσια μου.
Με κοιταει με βλέμμα που μιλάει,
δε μπορεί, κάτι θα ψάχνει απόψε.


Μας σκοτώνει αυτή η ρουτίνα,
το μεταίχμιο,μετέωρο όπως καθιερώνεται.
Παρασυρόμαστε σαν τη σακούλα της ταινίας.
[άνω τελεία]
είναι ο αέρας της αλλαγής.
Γελάω με τις σκέψεις μου.
Τα λόγια των πολιτικάντηδων έχουν εμποτιστεί μέσα μου, λοιπόν?

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης.
Ματαίως απ' ότι φαίνεται.
Τώρα οργανώνουμε το χρόνο μας σε ατζέντες.
Δεν υπάρχει πια καιρός για εκπλήξεις, βόλτες στη βροχή και τα συναφή.
μεγαλώνουμε.
κι ας το γράφω με μικρά γράμματα.
Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης.
Αντί για σένα βρίσκω τη λέξη ρουτίνα,
τη λέξη λούκι.
Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης μα ξημερώνει και σβήνουν σιγα σιγα
και τις μέρες κρύβεσαι
δεν κυκλοφορείς με το φως πια, Παιδί της νύχτας.
Εμπεδωμένη η απουσία σου, σα ζευγάρι μάτια που συνηθίζει στο σκοτάδι.
Σας ψάχνω όλους στα φώτα της πόλης
μα κανείς δεν είναι εκεί.
πια.


Ρολόγια κατρακυλαν απ' τις τσέπες μου.
Σπάνε πιο αποτελεσματικά στο οδόστρωμα.
Δεν υπάρχει καλή στιγμή να της θυσιάσω ένα ρολόι.
Όλα τα λεπτα υιοθετούν τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη.
"Τέλος εποχής, αγόρι μου"
Ο Αλήτης ξεκινά πρώτος και χαρούμενος.
Εντόπισε φαγητό, δεν εξηγειται αλλιως.


Βάζω την ουρά στα σκέλια και δρόμο.
ήτανε μακριά η νύχτα.

Στα φανάρια των δρόμων

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της Μαρίας Χούκλη. Το άκουσα σα μονόλογο της Τάνιας Τσανακλίδου.
Η εικόνα είναι στιγμιότυπο απ' τη βουλγάρικη ταινία Klopka (2007) του Srdan Golubovic ("Παγίδα") που είδα πρόπερσυ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.



Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους.
Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν?
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του.
Κι Εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι, που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα - ή μήπως από χρόνια? - μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα.
Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι.
Έξω, κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.

Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά…δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία.
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν.
Αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.

Promenade près de la Seine

" [...] πὼς τὴ μοίρα μου ἀκόμα ἔχω ἀνταμώσει
γυρίζοντας στοὺς δρόμους σου, Παρίσι . . ."

Μαρία Πολυδούρη
Παρίσι

WhyCinemaNOW?

50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

ΕΡΧΕΤΑΙ!!!

Πάμε σινεμά? Ναι! Αλλά που?

Σε μια εποχή που το σινεμά -εγχώριο και μη- διανύει μια ιδιαίτερα καλή περιόδο, υπάρχουν μερικές πόλεις που έχουν βάλει την όπισθεν. Ενώ, λοιπόν, σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη τα σινεμά (με πολλές αίθουσες, μην ξεχνιόμαστε) φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μετά από έντονη βροχόπτωση, υπάρχουν πόλεις που κλείνουν τα σινεμά. Ή ακόμη χειρότερα? Τα μετατρέπουν σε κάτι άλλο, πολύ χειρότερο . . .

Έτσι, λοιπόν, και εδώ στην Πτολεμαΐδα (στην οποία ευτυχώς βρίσκομαι για λίγες μόνο μέρες) τα σινεμά έγιναν στην αρχή είδος προς εξαφάνιση και πλέον σήμερα έχουν εκλείψει πά- ντέ - λώς.-

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι αμυδρά τους γονείς μου να μιλάν όχι για ένα, όχι για τρία, αλλά για πέντε (το γράφω ολογράφως για να κάνει περισσότερη εντύπωση!!) σινεμά. Το "Αχίλλειον", το "Ολύμπιον", το "Rex", το "Ζώρζ" και -για ένα μικρό διάστημα- το σινεμά Κατερίνα. Καθώς επίσης και το θερινό "Σείριος". Όταν άρχισα να πηγαίνω σινεμά μαζί με φίλες και φίλους, από όλα αυτά ήταν ανοιχτό μοναχά το "Αχίλλειον" και ο "Σείριος".

Και τώρα? Δεν υπάρχει τίποτε απ' όλα αυτά ...Το πιο τραγικό είναι πως κάποια από αυτά έκλεισαν για να καταλήξουν να είναι σούπερ μάρκετ, club και φαστ φούντ (με την παλιά μηχανή προβολής να παραμένει ως ντεκόρ στον εξώστη).

Έχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι για το πνευματικό επίπεδο του κόσμου εδώ, ειλικρινά. Εμάς τους Πτολεμαϊδιώτες μας ενδιαφέρει μονάχα να ψωνίζουμε και να τρώμε? Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι κάθε επώνυμη μάρκα ρούχων και παπουτσιών που σέβεται τον εαυτό της έχει επίσημο παράρτημα εδώ? Οι άνθρωποι κάνουν business, κάνουν έρευνα αγοράς. Δεν έρχονται τυχαία σε μια πόλη δίπλα στα εργοστάσια να ανοίξουν υποκατάστημα. Η αγορά κινείται. Υπερβολικά θα έλεγα. Σκεφτείτε οποιαδήποτε αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Ελληνική ή ξένη. Έχει υποκατάστημα εδώ,το δίχως άλλο.

Αν θελήσει κανείς να πάει σινεμά πλέον πρέπει να ξενιτευτεί μέχρι την Κοζάνη. Γιατί εκεί επιβίωσαν.

Και τι θα γίνει με μας τους λάτρες της "μεγάλης οθόνης"? Με μας που αγαπάμε ολόκληρη τη διαδικασία του να πηγαίνει κανείς σινεμά? Που αγαπάμε το να περιμένεις στην ουρά για να κόψεις εισητήριο, να χαζεύεις τις φωτογραφίες απ' την ταινία που θα δεις, να βλέπεις τα "Προσεχώς", να πηγαίνεις με φίλους που λένε αστεία μέσα στο σινεμά, έξω απ' το σινεμά, να συζητάς για την ταινία πριν και μετά, να σηκώνεσαι να φεύγεις αν δε σου αρέσει, να κλαις στα κρυφά μη σε καταλάβουν οι φίλοι και αρχίσουν το δούλεμα, να γελάς, να ξεκαρδίζεσαι, να μαθαίνεις να αγαπάς σκηνοθέτες και ηθοποιούς...

Στις μεγάλες πόλεις, το σινεμά μπορεί να υπάρχει, αλλά έχει χάσει αυτή την ιδιαίτερη αξία του... Έχει γίνει προϊόν μαζικής κατανάλωσης με απαραίτητη τη συνοδεία του ποπ κόρν (και την αναπόφευκτη μυρωδιά του, βεβαίως βεβαίως). Είναι ο νέος τρόπος διάσκεδασης της γενιάς των "Γλυκών Δεκαέξι" που πρέπει να γυρίσει σπίτι πριν από τις 12 (γιατί διαφορετικά λύνονται τα μάγια των γονιών και πίπτει ράβδος...). Και όχι μόνο. Τα Παρασκευοσαββατοκύριακα στις μεγάλες αίθουσες είναι τουλάχιστον κουραστικά.

Ακόμη όμως και στη Θεσσαλονίκη, τα συνοικιακά σινεμά, όπως ο Έσπερος έχουν αρχίσει να κλείνουν...(Ο Έσπερος, μάλιστα έγινε γκαράζ!) Τελικά, εκλείπει πια το μικρό -και αν θέλετε ρομαντικό- σινεμαδάκι της γειτονιάς και αντικαθιστάται σταθερά πια απ' τα τέρατα με τα Dolby Surround, με 11 αίθουσες, με αίθουσα V Max και VIP. Κι όμως, μαζί με αυτές τις μικρές αίθουσες χάνεται και μια γλύκα... Μια γλύκα που ευτυχώς σώζεται ακόμη στις μικρές αίθουσες για λίγους στο Ολύμπιον, της Πλατείας Αριστοτέλους, στο θερινό σινεμά της Αίγλης στο Γενί Χαμάμ, ανάμεσα στα γιασεμιά και τις όμορφες και απλές λευκές καρέκλες του σκηνοθέτη....

Διάολε, τελικά επί του θέματος είμαι αθεράπευτα ρομαντική!!

Together we' re invincible . . .

αφιερωμένο ;-)

Follow through
Make your dreams come true
Don't give up the fight
You will be alright
'Cause there's no one like you in the universe

Don't be afraid
What your mind conceives
You should make a stand
Stand up for what you believe
And tonight
We can truly say
Together we're invincible

During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible

Do it on your own
It makes no difference to me
What you leave behind
What you choose to be
And whatever they say
Your souls unbreakable

During the struggle
They will pull us down
But please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible

During the struggle
They will pull us down
Please, please
Let's use this chance
To turn things around
And tonight
We can truly say
Together we're invincible
Together we're invincible

Ταχύτητα

Τρέχουμε με 150.
Με 200.
Τι σημασία έχει...;
Όλα τερματίζονται κάπου εδώ.
Ο αέρας φυσάει δυνατά απ' το παράθυρο.
Τρέχουμε με 220.
Αν ήταν βολτ θα μας τίναζαν στον αέρα.
Τώρα ο αριθμός 220 επιβάλλεται.
Νιώθω την ταχύτητα στο αίμα.
Όλο προς τα πίσω.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω με 220.
km/h.
Το αίμα κυλάει προς τα πίσω.
Με το αλκοόλ.
Δε με νοιάζει αν σκοτωθώ τώρα.

Απελπισμένος (ο)

λέξη που χρησιμοποιείται για ενέργεια που γίνεται, συνήθως χωρίς ελπίδα επιτυχίας, από κάποιον που βρίσκεται σε απόγνωση.

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού με ημερομηνία λήξης, του Κώστα Καραμανλή.

μετα βέβαια ήρθε και η λέξη αναξιοπρεπής.

Τέλος, είδα τον Ιονέσκο να κάθεται οκλαδόν σε μια γωνία και να χειροκροτά το θέατρο του παραλόγου.

Χαραμίζεται το δίχως άλλο, ο Κωστάκης, ίσα που προλαβαίνει τις εξετάσεις στο Εθνικό.
Μεγάλο ταλέντο, με υποτροφία θα τον έπαιρναν.
Το ταλέντο, βέβαια, το είχα διακρίνει πριν αυτή τη ... συζήτηση με τους "πολίτες".
Ποιους πάτε να κοροϊδέψετε ρεεεεεεε?

Πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του από δω και πέρα γιατί που πας ξυπόλητος μόνο με μισθό βουλευτή? Α, μα τι λέω?! Ευτυχώς που η Νατάσα επαγγέλεται νηπιαγωγός, γιατρός, σύζυγος και μητέρα. Πάλι καλά που δεν είναι και βουλευτής, μας έσωσε το ασυμβίβαστο!!

Βέβαια, ο Κωστάκης θα μπορούσε να ανακυκλώσει τις αφίσες που έχουν χρωματίσει μπλε όλη την πόλη. Τώρα με την ανταποδοτική ανακύκλωση θα κέρδιζε πραγματικά πολλά.

Αλήθεια σας το λέω, σ' αυτές τις εκλογές στέναξε ο Αμαζόνιος. Φτάνει πια!!

Ένας μικρός γλυκός παλιός Σεπτέμβρης...

For old times' sake . . .

Η νύχτα μεγαλώνει . . . δίχτυα στο φως απλώνει . . .

στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
μουσική - ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός


Ένας μικρός Σεπτέμβρης, βάζει τα κλάματα
που στο σχολειό τον πάνε, να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα, με τ' άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
Πρωτάκι σκολιαρούδι του κλέβουν το τραγούδι

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του
στα Σπάτα ληνοβάτης στο Κορωπί γαμπρός
να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος
Φυσάει ο απηλιώτης κι ο ζέφυρος της νιότης

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος
καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος
το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της ροδιάς
κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς

Η νύχτα μεγαλώνει δίχτυα στο φως απλώνει

Lonely Games: Κι όμως είναι ακόμη εδώ...

Οι σκέψεις μου για το χωριό μου, τον Κόμανο Πτολεμαϊδας, τη μεταφορά του απ' τη "μαμά" ΔΕΗ για την εξόρυξη λιγνίτη και την έναρξη κατεδάφισης άρχισαν κάπου εδώ, πριν κάποιους μήνες...Τα συναισθήματα τώρα, είναι πάνω κάτω τα ίδια, με τη μόνη διαφορά ότι ο Αγγελόπουλος ίσως να επιλέξει το χωριό για να κάνει γυρίσματα για την επόμενη ταινία του, γιατί, πράγμα περίεργο, το χωριό υπάρχει ακόμη...!

Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου που δούλεψε σε ολιγόμηνα προγράμματα της ΔΕΗ με ενημέρωσε ότι τα κοιτάσματα δεν ήταν αυτό που περίμεναν. Για την κακή ποιότητα του λιγνίτη της περιοχής γνώριζα, αλλά απ' ότι κατάλαβα τώρα το ζήτημα αφορούσε ποσότητα. Παίζοντας με τη στεναχώρια μου, μου είπε: "Τσάμπα το έσκαψαν..."

Τώρα πια αρκούμαι στο να το βλέπω από μακριά, καθώς ο νέος δρόμος Κοζάνης - Πτολεμαϊδας έχει κατασκευαστεί ψηλά κι έτσι έχω την εποπτεία της περιοχής. Έχει απομείνει ένα λόφος χωριού να μας θυμίζει αυτό που υπήρχε εκεί κάποτε. Αυτό που δεν υπάρχει πια.

Ματιά στο παρελθόν αποτελεί μια επίσκεψη στο GoogleEarth, που εδώ και αρκετό καιρό δεν έχει ανανεώσει την εικόνα απ' το δορυφόρο. Φαίνεται το εξής:



Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εικόνας δεν υφίσταται πια...
Έχει μεταμορφωθεί σε ορυχείο.

Σε μια απ' τις "βόλτες" μου στο GoogleEarth είδα, λοιπόν, φωτογραφικό υλικό από την περιοχή. Υπήρχαν, επομένως, άτομα που έκαναν αυτό που εγώ δε θα τολμούσα να κάνω ποτέ, να φωτογραφίσουν μια τέτοια περιοχή. Δύσκολο να αντέξεις να τη φωτογραφίσεις αν έχεις τέτοιου είδους δέσιμο όπως το δικό μου...

Βλέποντας τις φωτογραφίες που είχαν αναρτηθεί ξεχώρισα αυτές που τράβηξε η Κατερίνα (ο λογαριασμός της στο Panoramio είναι kate-greece), όχι μόνο γιατί ήταν εξαιρετικές, αλλά και γιατί έτυχε ένα απ' τα σπίτια που φωτογράφισε να είναι του θείου μου. Το κατάλαβα αμέσως, παρά το αλλαγμένο σκηνικό, επικοινώνησα μαζί της και μου επέτρεψε να ανεβάσω τις φωτογραφίες και εδώ. Η Κατερίνα πριν λίγες μέρες ξεκίνησε το δικό της blog και ήδη έχει αρχίσει να ανεβάζει μερικές απ' τις εξαιρετικές φωτογραφίες που έχει τραβήξει κατα καιρούς! Αξίζει τον κόπο! Το blog της είναι το mydokikate.

lonely games


Last Home

...walking...

...

Άγιος Νικόλαος

Τέλος, άλλες δύο φωτογραφίες είναι του χρήστη Klitson και πάλι από το Panoramio:

Υπεύθυνη Δήλωση

Μία φορά ακόμη να περάσει κάτω απ' το σπίτι το βαν με τη ντουντούκα που διαφημίζει "πράσινες" ομιλίες στην περιοχή, με background το κλασικό -πλέον- ΠαΣοΚικό χιτάκι για έναν μεθυσμένο Ήλιο απ' τα κλαπατζίμπαλα και τις καλημέρες θα αυτοπυρποληθώ και θα πέσω απ' το μπαλκόνι.

Και σας βεβαιώνω, δεν είναι καθόλου χαμηλά το μπαλκόνι.

Σε αντίθεση με το προεκλογικό επίπεδο των ημερών.

Φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη

...last call...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Μανόλη που μας χάρισε την παραπάνω φωτογραφία της Παραλίας...



Τις υπόλοιπες τις τράβηξα στη Νέα Παραλία...

Νοσταλγία

Το έχουν οι Σεπτέμβρηδες μου φαίνεται.
Αλλάζει ο καιρός.
Βροχές.
Η μέρα μικραίνει.
Φυσάει.
Κάτι μέσα μου αλλάζει.
Τα βράδια δε με χωράει το σπίτι.
Δεν αντέχω να κάθομαι με μόνη παρέα το Λύκο, το γάτο μου.
Είμαστε στ' αλήθεια ταιριαστοί.
Ο Πέτρος κι ο Λύκος.
Όταν είμαστε οι δυο μας στο σπίτι νομίζω ότι ακούω ξανά τη γνωστή μουσική του Σεργκέι Προκόφιεφ.
Όπως τότε που ήμουν μικρός και μου την έβαζε η μάνα μου στο σπίτι μας.

Παρακάτω το animated film του 2006 (σε 4 μέρη) με την ιστορία και τη μουσική που τόσο όμορφα έγραψε και συνέθεσε ο Προκόφιεφ, σε διασκευή. Το αρχικό έργο προέβλεπε και αφηγητή και η κανονική ιστορία είναι κάπως διαφορετική, παρόλα αυτά εξακολουθεί να είναι πολύ καλό και απ' όσο ξέρω βραβευμένο :

Pluvius Aestivus, seems to last for ages . . .

Σε λίγο θ' αρχίσουν οι βροχές . . .



Always stays the same, nothing ever changes,
English summer rain seems to last for ages.
Always stays the same, nothing ever changes,
English summer rain seems to last for ages.

I'm in the basement, you're in the sky,
I'm in the basement baby, drop on by.
I'm in the basement, you're in the sky,
I'm in the basement baby, drop on by.

Hold your breath and count to ten,
And fall apart and start again,
Hold your breath and count to ten,
Start again, start again...
Hold your breath and count your step,
And fall apart and start again,
Start again...

Κάθε Σεπτέμβρη...

Κλειδώνω εκείνο το παρόν
στο πιο αγαπημένο συρτάρι μου
- του χρόνου πάλι...
πρέπει ν' ανανεώνω την ανάμνησή σου,
να μη μου τη φάει ο σκώρος...

1 Σεπτεμβρίου κάθε Σεπτέμβρη

Άγρια των Άστρων Μουσική...

Χτυπήματα στην πόρτα.
Επισκέπτες.
Μαζί τους ο Γιάννης.
Σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι.
Βιολί, τσέλο, κοντραμπάσο.
Τύμπανα και ντραμς.
Κιθάρα. Ηλεκτρική και Ακουστική.
Φωνές παράξενα οικείες.
Όλη η παλιοπαρέα και ο μπαγλαμάς...
Στο φως του φεγγαριού.
Κάτω απ' την Άγρια των Άστρων Μουσική...

Απ' τις πιο όμορφες συναυλίες που παρακολούθησα τελευταία ήταν η χτεσινή του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες στο υπαίθριο θέατρο της Κοζάνης.

Εξαιρετικοί μουσικά όλοι τους. Το μπαγλαμαδάκι γίνεται η νέα ηλεκτρική κιθάρα, παντρεύονται διαφορετικές μουσικές, μετουσιώνονται σε έναν ήχο ιδιαίτερο, που δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Ακόμη και το σκηνικό που χρησιμοποίησαν πανέμορφο, με ιδιαίτερα επιλεγμένα βίντεο να προβάλλονται πίσω απ' τους μουσικούς, κατάλληλα ταιριασμένα με το κάθε τραγούδι.

Ο Γιάννης Αγγελάκας ήταν, είναι και παραμένει εξαιρετικός καλλιτέχνης. Δεν μπορώ παρά να τον θαυμάζω κάθε φορά που τον ακούω. Η μουσική του πορεία τελευταία με τους Επισκέπτες έχει προσφέρει κάτι το τόσο ξεχωριστό στην ελληνική μουσική σκηνή. Κάτι αυθεντικό.

Αυτό που είδαμε χτες ήταν ένα καλλιτέχνημα.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους.

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς

Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά

Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί
μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει
ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή
τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
και μ' ένα ξαφνικό φιλί
με καταπίνεις με ρουφάς

Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς

Αγωνία

Περιμένουμε με αγωνία την εξαγγελία των εκλογών.

Το σίγουρο είναι ότι τα δέντρα δε θα μπορέσουν να ψηφίσουν αυτή τη φορά.

Έχουν καεί.

Άρωμα Καλοκαιριού...

Μετά την επίσκεψη -για τρίτη φορά- στην πανέμορφη Κέρκυρα, το καλοκαιράκι είπαμε να μετατοπίσουμε το ενδιαφέρον κάπως νοτιότερα, μένοντας πιστοί στο Ιόνιο, στην υπέροχη Λευκάδα...

Εγκρεμνοί

Εναλλακτικές διακοπές.
Πολλές ώρες στη θάλασσα.
Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.

Παραλίες για λίγους και εκλεκτούς.
Γκρεμούς και Εγκρεμνούς.
Γαλαζοπράσινα νερά.
Κύματα και αέρηδες.
Πανέμορφες διαδρομές.
Καταρράκτες.
Φάρος στο Νότο.
Γκρεμοί και απόκρημνα βράχια.

Ξωτικό Κάθισμα
Στάση Προσοχής στη θέα της θάλασσας

Πετάμε!
Die Welle
Πόρτο Κατσίκι
Από ψηλά
Η θάλασσα δεν ξεβάφει με τίποτε- Πόρτο Κατσίκι
Όταν κοιτάς από ψηλααά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά...
Με αλμύρα

Και του χρόνου, λοιπόν!
Αν είμαστε καλά...

Τα δέντρα που κάποτε είχαν να δώσουν...

Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί.
Αν καεί μέχρι και το τελευταίο δέντρο αυτής της χώρας.

Μετά τι άλλο θα απομείνει για κάψιμο?
Όταν το Δέντρο που κάποτε έδινε δε θα έχει τίποτε άλλο πια να δώσει...?

---

Το παρακάτω "παραμύθι" το βρήκα τυχαία στα ράφια μιας δανειστικής βιβλιοθήκης, πριν πολλά χρόνια. Τότε το θεωρούσα ένα παραμύθι με εξαιρετική εικονογράφηση. Τώρα ξέρω ότι είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια αλήθεια...

---

"Το δέντρο που έδινε"

ΣΕΛ ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΪΝ. Εκδόσεις "ΔΩΡΙΚΟΣ", Μετάφραση: ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΠΕΤΖΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Trobadours are coming...

Επιτέλους, οι τροβαδούροι της gypsy punk, οι Gogol Bordello, έρχονται στη Θεσσαλονίκη!!!

Στις 16 Δεκεμβρίου, στο Principal Club Theater, θα έχουμε γιορτή!!!
Χορός, τσιγγάνικα βιολιά, ακκορντεόν, έντονα ντραμς, πολύ έντονα ντραμς...
Πώς να λείψει κανείς απ' αυτό το πολυπολιτισμικό πανηγύρι?

Start wearing purple
for meeee
NOW!!!

Δε βλέπω την ώρα!

Back in the day yo as we learned
A man was not considered to be
Considered to be fully grown
Has he not gona beyond the hills
Has he not crossed the 7 seas
Yeah, 7 seas at least!

Now all them jokers kept around
Just like the scarecrows in hometown
Yeah, scarecrows in hometown
From screen to screen they're travelin'
But I'm a wonderlust king

I stay on the run
Let me out
Let me be gone
In the world's beat up road sign
I saw new history of time...
New history of time!!!

Through Siberian woods
Breaking up their neck

Chinese moving in building discoteques

Homemade sex toys and whatnot
Yeah, and why not?
Well at least it's something different
From what they got in every other airport

Ja ne evrei, no koje-chto pohozge
sovrat ne dast ni Yura ni Seryozga!
Simple because I'm not a total gadjo
Da ja shut, ja tziratch, nu tak stozge?

I traveled the world
Looking for understanding
Of the times that we live in
Hunting and gathering first hand information
Challenging definitions of sin

I traveled the world
Looking for lovers
Of the ultimate beauty
But never settled in
I'm Wonderlust King!

And presidents
And billionaires
And generals
They'll never know
What I have owned!
What I have owned...
I'm a wonderlust king!