Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009

Μες τα κόκκινα της Δύσης του, ανατέλλει...

Τελικά φέτος πρόλαβα να ακούσω αυτό το κομμάτι του Διονύση Σαββόπουλου εγκαίρως!
Γιατί τα τελευταία χρόνια το άκουγα τον Αύγουστο και μελαγχολούσα για το καλοκαίρι που έφευγε...
Τώρα μπορώ να χαμογελάω για το καλοκαίρι που ανατέλλει μες τα κόκκινα της Δύσης αυτού του πανέμορφου φεγγαριού...




Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια πετονιές μες στο πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μες στα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό μικροί λαγόνες καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο 'να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή τού τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μες στις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

[...]
και τελικά σκέφτομαι πως δε χρειάζονται και πολλά για να είναι κανείς ευτυχισμένος.

στήνω την καρέκλα του σκηνοθέτη στο μπαλκόνι.
με τυλίγει η υπέροχη δροσιά του φετινού καλοκαιριού.
καθίζω το λάπτοπ σε μια καρέκλα για μουσική παρέα.
ανάβω το κεράκι-κολοκύθα.
το γαρυφαλλάκι μου μυρίζει ωραία.
χαίρομαι αόριστα.
χαζεύω και το φεγγαράκι.
ανοίγει δρόμο ανάμεσα σε ηλιακούς θερμοσίφωνες και στοιχεία κεραιών.
κοκκινίζει.
απ' την πολλή προσπάθεια θα' ναι...
στο βάθος η θάλασσα.
είναι ωραία...

12 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Κι όμως μέσα στην περιγραφή σου αυτή χωράει όλη η ευτυχία, στις στιγμές αυτές τις μικρές τις καθημερινές που τις προσπερνάμε χωρις να δώσουμε την πρέπουσα σημασία.
Θελω κι εγώ τώρα να βγω στην βεράντα αλλά κοντεύει 2 τα ξημερώματα οπότε μάλλον το κρεβάτι μου θα με δει :)
Γλυκό ξημέρωμα λοιπόν

Εφη είπε...

θετικη σκεψη χρειαζεται μονο για να ειμαστε ευτυχισμενοι. οπου κι αν βρισκομαστε, αν σκεφτομαστε μονο τα καλα που μας χαριζει ηζωη [οσα λιγα κι αν ειναι], τοτε θα αγγιξουμε λιγο την ευτυχια και την γαληνη.
καλο ξημερωμα.

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

kai na pou sta aytia mou ftanei to kyma pou skaei sthn akti...
mallon thelw diakopes...
opws oloi

Roadartist είπε...

Teleio tragoudi! Apo ta pio agaphmena mou..kalispera!

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

αυτό το τραγούδι μου αρέσει και μένα πολύ, να είσαι καλά και καλό καλοκαίρι λοιπόν...

Appelsinpigen είπε...

Καλο καλοκαίρι σε όλους!

ειναι τελικά οι θετικές σκέψεις που μας βοηθαν να ξεπερναμε τις δυσκολίες....


στο τέλος, όλες οι υπόγειες στοές βγάζουν σε ένα φωτεινό καλοκαίρι, που λέει και το τραγούδι....

Ψευτικε πετρο,
αυριο θα τ ακουσουμε το κυμα και θα μας ακουσει κι αυτο!

Αναστασια, Εφη, Roadartist να είστε καλά!!!

evita, καλως ήρθες!!!

Ανώνυμος είπε...

ΒΟΗΘΕΙΑ!!!
Το τραγούδι αρέσει και σε εμένα πολύ, αλλά μήπως θα είχε καποιος καμιά ιδέα για την κατανόηση του "φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι"

Appelsinpigen είπε...

η οσμη νεκροθαλαμου μου φαινεται πως κολλάει με τους ...γερους! που παθαινουν θερμοπληξία...


τωρα ποιος ειναι ο τυπος με το ασπρο κρανος, τι να σου πω...
θα το επεξεργαστω κ αν καταλήξω.... θα σου πω!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ Χριστίνα,
ο θάνατος γενικά παίζει στο "Καλοκαίρι", σπάω το κεφάλι μου ποιος είναι ο ασπροκρανοφορεμένος που μας ξέρει και γιατί εμείς είμαστε γέροι στις σακούλες μας... Πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερο τραγούδι, πολύ κοντά στην ποίηση.
Και πάλι ευχαριστώ, περιμένω τις νέες ιδέες σου
Βασίλης

Appelsinpigen είπε...

Όντως είναι υπέροχο, Βασίλη...
πανέμορφες εικόνες και πολύ νοσταλγική μουσική. Με μελαγχολεί πολύ να το ακούω τον Αύγουστο...


ισως η μαμά μου, που μας το εβαζε όταν ήμασταν μικρά, να εχει καμια καλυτερη ιδεα για τους στιχους που δεν πολυκαταλαβαίνουμε . . . θα ρωτησω! :)

γιατι οι σκεψεις που κανω εγω ειναι η μια πιο μακαβρια απ την αλλη...ο Χάρος πάντως δεν ξέρω να φοράει κράνος και μάλιστα άσπρο...

καλο μεσημέριιι!!

Ανώνυμος είπε...

Φίλη Χριστίνα,
ευχαριστώ για το μήνυμά σου! Πιστεύεις στις συμπτώσεις; Χτες που ανταλλάξαμε μηνύματα, πήγα σε ένα ρεσιτάλ πιάνου. Εκεί άκουσα ένα αγαπημένο μου γερμανικό Lied, τον Erlkoenig, το "Βασιλιά των ξωτικών". Είχα να το ακούσω τουλάχιστον έξι μήνες. Δεν ξέρω αν σου αρέσει, σου στέλνω το σύνδεσμο για ένα βιντεάκι με τη Σβάρτζκοπφ να το τραγουδάει και έναν σύνδεσμο με τους στίχους.
Καλό βράδυ,
Βασίλης

http://german.about.com/library/blerlking.htm
http://www.youtube.com/watch?v=anud0zuGRj8

Appelsinpigen είπε...

Ωραία μουσική...
"Βασιλιάς των Ξωτικών" !!!

αν κ με ξενίζει κάπως το τραγούδι στα γερμανικά...μου αρεσει πολύ το πιάνο :)

ευχαριστω πολύ!!!