Σάββατο, Αυγούστου 29, 2009

Άρωμα Καλοκαιριού...

Μετά την επίσκεψη -για τρίτη φορά- στην πανέμορφη Κέρκυρα, το καλοκαιράκι είπαμε να μετατοπίσουμε το ενδιαφέρον κάπως νοτιότερα, μένοντας πιστοί στο Ιόνιο, στην υπέροχη Λευκάδα...

Εγκρεμνοί

Εναλλακτικές διακοπές.
Πολλές ώρες στη θάλασσα.
Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.
Παραλίες για λίγους και εκλεκτούς.
Γκρεμούς και Εγκρεμνούς.
Γαλαζοπράσινα νερά.
Κύματα και αέρηδες.
Πανέμορφες διαδρομές.
Καταρράκτες.
Φάρος στο Νότο.
Γκρεμοί και απόκρημνα βράχια.




Ξωτικό Κάθισμα
Στάση Προσοχής στη θέα της θάλασσας

Πετάμε!
Die Welle
Πόρτο Κατσίκι
Από ψηλά
Η θάλασσα δεν ξεβάφει με τίποτε- Πόρτο Κατσίκι
Όταν κοιτάς από ψηλααά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά...
Με αλμύρα

Και του χρόνου, λοιπόν!
Αν είμαστε καλά...

Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2009

Τα δέντρα που κάποτε είχαν να δώσουν...


Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί.
Αν καεί μέχρι και το τελευταίο δέντρο αυτής της χώρας.

Μετά τι άλλο θα απομείνει για κάψιμο?
Όταν το Δέντρο που κάποτε έδινε δε θα έχει τίποτε άλλο πια να δώσει...?
---

Το παρακάτω "παραμύθι" το βρήκα τυχαία στα ράφια μιας δανειστικής βιβλιοθήκης, πριν πολλά χρόνια. Τότε το θεωρούσα ένα παραμύθι με εξαιρετική εικονογράφηση. Τώρα ξέρω ότι είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια αλήθεια...

---

"Το δέντρο που έδινε"
ΣΕΛ ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΪΝ. Εκδόσεις "ΔΩΡΙΚΟΣ", Μετάφραση: ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΠΕΤΖΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Πέμπτη, Αυγούστου 20, 2009

Trobadours are coming...

Επιτέλους, οι τροβαδούροι της gypsy punk, οι Gogol Bordello, έρχονται στη Θεσσαλονίκη!!!

Στις 16 Δεκεμβρίου, στο Principal Club Theater, θα έχουμε γιορτή!!!
Χορός, τσιγγάνικα βιολιά, ακκορντεόν, έντονα ντραμς, πολύ έντονα ντραμς...
Πώς να λείψει κανείς απ' αυτό το πολυπολιτισμικό πανηγύρι?


Δε βλέπω την ώρα!



Back in the day yo as we learned
A man was not considered to be
Considered to be fully grown
Has he not gona beyond the hills
Has he not crossed the 7 seas
Yeah, 7 seas at least!

Now all them jokers kept around
Just like the scarecrows in hometown
Yeah, scarecrows in hometown
From screen to screen they're travelin'
But I'm a wonderlust king

I stay on the run
Let me out
Let me be gone
In the world's beat up road sign
I saw new history of time...
New history of time!!!

Through Siberian woods
Breaking up their neck

Chinese moving in building discoteques

Homemade sex toys and whatnot
Yeah, and why not?
Well at least it's something different
From what they got in every other airport

Ja ne evrei, no koje-chto pohozge
sovrat ne dast ni Yura ni Seryozga!
Simple because I'm not a total gadjo
Da ja shut, ja tziratch, nu tak stozge?

I traveled the world
Looking for understanding
Of the times that we live in
Hunting and gathering first hand information
Challenging definitions of sin

I traveled the world
Looking for lovers
Of the ultimate beauty
But never settled in
I'm Wonderlust King!

And presidents
And billionaires
And generals
They'll never know
What I have owned!
What I have owned...
I'm a wonderlust king!



Δευτέρα, Αυγούστου 17, 2009

Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο . . .



[...]

μα και να με ρωτήσουν δε θυμάμαι το χρώμα.
συγκρατώ την έκφραση. το φως. το γέλιο. τη θλίψη.

ξέρω πως φέρουν νέα παράξενα, από κάποιο άλλο άστρο . . .

[...]



Τετάρτη, Αυγούστου 12, 2009

Singin' in the rain...



Pandora, εξαιρετικά αφιερωμένο!!!
Μιας και θα περάσουμε πολλές πολλές βροχές και λιακάδες και εκδρομές και διακοπές και ταξίδια παρέα!

Just singin' in the rain...

(Προσπαθώντας, βέβαια, να απωθήσω τη σκηνή του τραγουδιού απ' την ταινία Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, για να απολαύσω το χορό...)

Επίσης σήμερα στην εφημερίδα διάβασα ότι στην Αθήνα θα έχουν την τύχη να απολαύσουν 8 (!) παραστάσεις στο θέατρο Badminton του ομώνυμου έργου. Δε θυμάμαι ημερομηνίες, αλλά θυμάμαι ότι η βροχή θα είναι ... κανονική!!!


Τρίτη, Αυγούστου 11, 2009

Διαπιστώσεις

Κοίτα να δεις πως καταντήσαμε. Έπρεπε να περιμένω να μου το πει ο φίλος των διακοπών, που με βλέπει τρεις ώσεις του χρόνου: Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι.

Με κοίταξε καλά καλά (είχε μήνες να με δει) και μου 'πε:
"Μαλάκα, περίεργος μου φαίνεσαι. Εσύ δεν ήσουν έτσι."

Το παίξα άνετος και μάγκας. Τι να 'κανα; Να παραδεχτώ ότι έχω καταντήσει; Φταίνε τα ξενύχτια, του λέω. Με κοίταξε με δυσπιστία. Ούτε εμένα δε μπορούσα να κοροϊδέψω πια. Θα τα κατάφερνα με τους άλλους; Έχω γίνει ο χειρότερος Πινόκιο του είδους.

Εκείνος δε μίλησε. Τι να πει; Αφού μ' έβλεπε. Ήξερε. Με κοίταξε με κατανόηση. Για μια στιγμή φοβήθηκα μη δω οίκτο στα μάτια του, αλλά ευτυχώς το έσωσε τελευταία στιγμή. Το τελευταίο που θα θελα ήταν να με λυπούνται.

Όταν πήγε η ώρα 12 παρά την κοπάνησα -Λούης κανονικότατα- με την κλασική πια δικαιολογία, ότι μετά τις 12 λύνονται τα μάγια και γίνομαι βάτραχος. Οι Άλλοι γέλασαν. Νόμιζαν πως είναι κομμάτι του αιώνιου χιούμορ μου. Δεν είχαν προσέξει ότι ακόμη και το σχήμα του σώματός μου κόντευε να γίνει ερωτηματικό -γαλλικό.

Φυσικά δεν πήγα σπίτι. Δε με χωρούσε ο τόπος. Γυρνούσα σαν την άδικη κατάρα μες τη σκονισμένη πόλη μέχρι που πρήστηκαν τα πόδια μου. Πήγαινα απόμερα μην πετύχω κανένα γνωστό και ρεζιλευτούμε, τρομάρα μου. Θα μου πεις, τι μ' ένοιαζε; Λογαριασμό θα 'δινα; Είναι αυτά τα κατάλοιπα του να ζεις σε μικρή επαρχιακή πόλη, ότι όλοι για σένα θα μιλήσουν, θα σε σχολιάσουν, κάτι θα βρουν να πουν.

Με τα πολλά έφτασα σε απόσταση ασφαλείας (μη μας πάρουν και τα "σκάγια") από ένα κλασικό σπίτι-γιάφκα των τζάνκι της περιοχής. Ησυχία. Απ' ότι φαίνεται οι περισσότεροι αποδήμησαν εις Κύριον, ή όπου αλλού γουστάρουν να πάνε τα ανθρώπινα πνεύματα όταν ελευθερωθούν. Τουλάχιστον αυτοί ήταν ελεύθεροι. Αλλά με τι τίμημα. Κάθισα σ' ένα πεζούλι κι έστριψα τσιγάρο.

Μετά τις πρώτες τζούρες σα να κάλμαρα. Αλλά, μες τον καπνό άρχισαν να οπτικοποιούνται οι προβληματισμοί μου. Σιγά σιγά αναδύονταν μέσα απ' αυτόν, μικροί στην αρχή, αλλά όσο περνούσε η ώρα ξεδιπλώνονταν. Με κάλυπταν. Δε μπορούσα ν' αναπνεύσω.

Δεν είμαι πια μαθητής. Δεν είμαι πια ο πρωτοετής φοιτητής που όταν έφυγε απ' το σπίτι του έγινε ανεξάρτητος- με τη βοήθεια των γονιών βεβαίως, βεβαίως. Αυτόματα με διορθώνω: "ένιωσε ανεξάρτητος". Έφτασα σ' ένα κομβικό σημείο πια. Ο αρχηγός στο κουκλοθέατρο. Πρέπει να κινήσω τα νήματα. Τα νήματά μου. Μας πέσανε πολλές οι ευθύνες, φίλε, κι είναι καλοκαίρι ακόμη. Κι ο Αύγουστος είναι ο μήνας με τις μεγάλες μνήμες*. Η πίεση που μου ασκείται είναι όλη δική μου. Δημιούργημά μου. Και τα όρια μου είναι δικό μου κατασκεύασμα πια. Θα τα πάω ψηλά. Πέρα από εκεί που μπορώ. Να χωράει και όνειρα. Να είσαι σίγουρος.

Πετάω το τσιγάρο. Δε με βοηθάει να σκέφτομαι ξεκάθαρα. Κουνάω απότομα το χέρι να ξεδιαλύνω και την τελευταία υποψία καπνού. Ήδη νιώθω καλύτερα. Ξέρω και δεν ξέρω. Ξέρω πως θα προσπαθήσω. Όσο και όπως μπορώ. Αλλά κάτι αγνοώ...

Αυτόματα που έρχεται στο μυαλό ο στίχος του Ελύτη:
Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει . . .**

Σιγοψιθυρίζω πολλές φορές το στίχο στο δρόμο για το σπίτι...




* στίχος του Γιώργου Ανδρέου απ' το τραγούδι Άγιος ο Έρωτας
** στίχος απ' το ποίημα "Ακίνδυνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμπόδιστου" του Οδυσσέα Ελύτη και την ποιητική συλλογή τα Ελεγεία της Οξώπετρας (1991)

Δευτέρα, Αυγούστου 03, 2009

Γράμμα προς 3 παραλήπτες - Μέρος 1ο

Και πάλι εδώ...!

---------------------

Γράφω ένα γράμμα χωρισμένο στα τρία.

Να δω ποιο "εγώ" σου βαραίνει περισσότερο.

Κλείνω τα μάτια σφιχτά.
Εμφανίζεσαι εσύ, ξαφνικά.
Όπως την πρώτη φορά.

Ντυμένος επιφανειακή σοβαρότητα.
Μέσα σιγοβράζουν γιορτές, έτοιμες να αποκαλυφθούν ανά πάσα στιγμή.

Μ' ένα χτύπημα των δακτύλων σου γίνεσαι μουσικός του δρόμου.
Οργώνεις την Ευρώπη με το βαν σου, ο δρόμος είναι το σπίτι σου.
Καμιά φορά χωράω κι εγώ στα ταξίδια σου.

Είσαι ό,τι θελήσεις.
Κρεμάς τα πόδια σου απ' τις γέφυρες.
Ρεμβάζεις και πίνεις μπύρες στις όχθες του Σηκουάνα.
Οι νότες ρέουν αβίαστα μέσα απ' τα δάκτυλά σου.

Φέρνεις βόλτα την Ευρώπη με εγχορδη παρέα.
Ερωτεύεσαι διαρκώς.
Τον ήλιο που σου ζεσταίνει το κορμί,
το ζεστό καφέ τα πρωινά,
τον ήχο του τρένου που επιταχύνει στις ράγες,
τη γεύση κάθε πρώτου φιλιού,
τον αέρα που σε φυσάει όταν αντικρύζεις για πρώτη φορά τον Ατλαντικό.

Δε σε βαραίνουν πολλές σκέψεις.
Οι μουσικές σου, οι στίχοι σου.
Η απόλυτη ελευθερία σου.
Μερικά αγαπημένα πρόσωπα.
Καμιά φορά χωράω κι εγώ σ' αυτά.

Ξανακλείνω τα μάτια.
Πιο σφιχτά.
Έρχεσαι ξανά.