Πέμπτη, Ιανουαρίου 05, 2017

ΑΔΕ (Αρχή Διατήρησης Ενέργειας)

Δάκρυα κυλάνε στη σκέψη της ενέργειας που κάποτε ξοδεύτηκε χωρίς -όπως αποδείχτηκε- ιδιαίτερο λόγο.

Τα δάκρυα αιωρούνται για λίγο αναποφάσιστα κι ύστερα πετάνε ψηλά προς τον ουρανό αντί να ακολουθήσουν τις προσταγές της βαρύτητας. Έτσι μ'αρέσει να σκηνοθετώ τη θλίψη μου.

Πετάνε ψηλά μέχρι που δε φαίνονται πια. Βρίσκουν τ'αστέρια, το μόνο φως που δε με πρόδωσε ποτέ.

Νιώθω τα απομεινάρια της ενέργειας που δεν πρόλαβε να ξοδευτεί για εκείνο τον μη ιδιαίτερο λόγο να καίνε τις άκρες των δακτύλων μου.

Πόση δύναμη ξαφνικά με κατακλύζει.

Μίλια μακρυά νιώθω τα πινέλα μου να στριφογυρίζουν μες τα ποτήρια τους. Κυλάνε και πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα, γίνονται χίλια κομμάτια.

Ελέγχω και τα δάκρυα τώρα. Μπορώ να τα κάνω να επιστρέψουν στα μάτια μου, χωρίς να γυρίσω πίσω το χρόνο. Αλλά δεν έχει πια σημασία. Ας ταξιδέψει η θλίψη μου μακριά.

Κοιτάω ψηλά το μόνο φως που δε με πρόδωσε ποτέ. Χαμογελάω στ'αστέρια με μάτια που γυαλίζουν.

Τώρα ξέρω πως η θλίψη θα ξαναγίνει χρώματα.

Έτσι όπως γινόταν πάντα, δηλαδή.

Κι αποχαιρετώ την ενέργεια όπως της αξίζει.

---

Χωρίς τραγούδι.
Χωρίς μουσική.