Παρασκευή, Ιανουαρίου 30, 2009

Ζαλισμένες σκέψεις απέναντι σε καθρέφτη


Δωσ' μου φτερά-σκάλες ν' ανεβώ ψηλά.

Δεν κάνω πια τα όνειρα αερόστατα,
μόνο πιάνομαι από ουτοπίες φειδωλές που ξεδιψάν τη θλίψη μου.
Τις μέρες που δε στρέφεις τα μάτια σου στον ουρανό,
τρέφομαι ως αιθεροβάμων, δίνοντας παράσταση στο τεντωμένο σου πανί, αυτό που ποτέ δεν κοιτάς, που παραμόνο το χαϊδεύεις με ιδέες, στερώντας του τα χρώματα.
Πετάω τώρα μακριά, σε πορσελάνινους παραδείσους που στερούνται της παρουσίας σου, στερούνται νοήματος...
Όταν μου πετάς τις φροντισμένες κορνίζες σου στον αέρα, δεν ξέρω σε τι να δώσω όνομα πια. Όλα είναι τόσο αόριστα θολά, δεν οριοθετούνται πια. Μένω μ' ένα δάχτυλο τεντωμένο, να χαράζω τίτλους και σχήματα στην άμμο. Μετά φυσάει. Κι όλα τα παίρνει ο άνεμος.
Berlin, 29/01/2009

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009

Φοβάμαι το Χρόνο... Εσύ;













Ingmar Bergman The Seventh Seal 1957

Ο Χρόνος περνάει, περνάει...


Δε μου φαίνεται να κουράζεται ιδιαίτερα. Θα τον χαρακτήριζα μάλλον διακριτικό. Σα να μη θέλει να ενοχλήσει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τον φοβάμαι.

Στο μυαλό μου έχει προσωποποιηθεί κάπως...

Φοράει μια στολή ντουμπλ-φας, μαύρη- άσπρη.
Μαύρη γιατί όλα τα απορροφάει.


Άσπρη γιατί έχω ακούσει να λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν τον είδα να κρατάει βαλίτσα με σύνεργα ούτε να αναρτά στο πρόσωπό του χαμόγελα υποσχέσεων.

Η μπέρτα του είναι μακριά, τόσο που σέρνεται στο πάτωμα και η κουκούλα του πέφτει με τέτοιο τρόπο στο πρόσωπό του που δε μπορείς να δεις τα χαρακτηριστικά του ξεκάθαρα.

Το πιο εντυπωσιακό πάνω του είναι ο τρόπος με τον οποίο περπατάει. Δε σου δίνει την εντύπωση του βηματισμού. Είναι λες και κυλάει πάνω σε λείες επιφάνειες, σε κατηργημένες τριβές, αθόρυβα, μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος...

Κι όμως, ένας ήχος τον προδίδει που και που... Φυλάει στην τσέπη του, βαθιά, αρμαθιές με παλιά σκουριασμένα κλειδιά. Αν αφουγκραστείς προσεκτικά, υπάρχουν φορές που ακούς το λεπτό κουδούνισμα. Απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς του, για να κλειδώνει καλά τις αναμνήσεις... Αλλά δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα μην τα χάσει. Εξάλλου είναι τόσα πολλά και πολλές αναμνήσεις ανοίγουν με διαφορετικά κλειδιά...

Ίσως να μην είναι τυχαίο που μια τέτοια εικόνα φυλάω και για το Θάνατο. Ίσως να συγχέονται στο μυαλό μου και ο Χρόνος να είναι για μένα Θάνατος.

21 Αυγούστου 2008

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009

Βουτιά στο μπαούλο με τα χαρτιά μου...Μέρος 2ο

Κλειδώνω εκείνο το παρόν
στο πιο αγαπημένο συρτάρι μου
- του χρόνου πάλι...
πρέπει ν' ανανεώνω την ανάμνησή σου,
να μη μου τη φάει ο σκώρος...

1 Σεπτεμβρίου 2008

Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2009

Βουτιά στο μπαούλο με τα χαρτιά μου...Μέρος 1ο


Tα κύματα σβήνουν τα αδέξια χαμόγελα...

Δε μένει τίποτε πια, όταν το μόνο που ερωτευόμαστε είναι είδωλα ενός ανύπαρκτου καθρέφτη...
Σταματώ να διαλέγομαι με τα σημεία του ορίζοντα...
Η δύναμή μου δε διαχέεται πουθενά...
Κύκλοι γύρω απ το ίδιο σημείο,
ξανά και ξανά...
Ο Αποσπερίτης ρίχνει ασημένιες σκάλες, μα πάλι δε σε φτάνω...
Διαγράφω το πρόσωπό σου στ'αστέρια για να το κρατήσω για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου...
Μαζεύω τη σιωπή μας στο καπέλο μου
-για να μπορώ να θυμάμαι εκατό χρόνια μετά...

Ποσείδι
Ιούλης 2008

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2009

Μικρά γυμνάσματα λησμονιάς

Απόσπασμα απ το "Μικρά Γυμνάσματα Λησμονιάς"
του Τάσου Λειβαδίτη

...μου είναι απαγορευμένο να πώ το τέλος μιάς ιστορίας
που δεν άρχισε ποτέ.
Mικρή πραγματεία

...κρύβω τα λίγα χρήματά μου, για να μπαίνει πιό άφοβα απ' το παράθυρο
το φώς του φεγγαριού.
Eφαρμοσμένος μαρξισμός

...δεν είχε πού να πάει,
ώσπου σηκώθηκε και με αργά, αβέβαια βήματα
ανέβηκε στον ουρανό.
Παράδοξα απογεύματα

Iσως να το 'βρα. Aλλά δεν θα σας το πώ. Γιατί τότε εσείς τί θα ψάχνετε;
Διαθήκη

"Mα πως περπατάς επί των κυμάτων;" ρώτησα.
"Eχασα τον δρόμο" μου λέει.
Aπάντηση Oι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο.
O ποιητής I

Λένε μάλιστα πως όταν πέθανε ακολούθησαν τη νεκρική πομπή
όλες οι λάμπες πετρελαίου των θλιμμένων προαστίων,
χαμηλωμένες βέβαια για την περίσταση.
Kι έτσι εξηγήθηκαν πολλές απ' τις παλιές υπερβολές του.
O ποιητής II

Oι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα συμβιβασμοί - πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.
Kαθ' ημέραν βίος

Kι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα, για να σκεπάζει
ίσως και εκείνον
που δε γίναμε.
Mητρικές προβλέψεις

Tόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα
που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του.
Aυτοπροσωπογραφία

Kι άξαφνα ανακαλύπτεις σ' ένα άγαλμα όλη τη λησμονιά
ή σ' ένα λόγο αστόχαστο την πιό αληθινή μαρτυρία.
Nύχτα

Yποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις -
και γίνονται πουλιά.
Ποιητές

Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Mην ξυπνάς:
θα μετανοιώσεις.
Πείρα αιώνων

Aς γράψουμε, λοιπόν, ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο, κι όπως περπατάμε ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη στο δρόμο. Aυριο, μεθαύριο θα το βρούν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του.
Παρελθόν

Kι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.
Eρωτας

...ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν εν' άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.
Eυλογία

...πάντα γίνεται ένα έγκλημα εκεί που δε συμβαίνει τίποτα.
Tο τέλειο έγκλημα

Tο παντελόνι του το άφησε στα δόντια των σκυλιών.
Mε το σακκάκι του σκέπασε ένα άγαλμα.
Δραπέτης

Oταν πεθάνουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε έρχονται και στέκουν κάπου εκεί στη κάμαρα. Kι άξαφνα όλοι σέβονται νεκρό
το χτεσινό "παλιόσκυλο".
Yστεροφημία

Tότε χτύπησαν την πόρτα. Eγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Kι έτσι μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο.
Eπιμύθιο

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

Οι Εραστές της Μοναξιάς...


Γυρνάω στους Χαμένους Δρόμους και στον Ανάποδο, γιατί πάντα εμπιστεύομαι τα αποκυήματα της Φαντασίας μου.
Οι φάλτσες ορχήστρες των ουρανών χτυπάνε σε κάθε βήμα μου πανηγυρικά.
Δεν υπάρχει τίποτε πια για μας εδώ, πέρα από κρύο, χιόνι και σκορπισμένη αστερόσκονη.
Υπάρχει ένα διάχυτο γαλάζιο χρώμα που με μπερδεύει.
Δεν ξέρω αν μ' αρέσει, αν οφείλεται στις ανακλάσεις του φωτός στο χιόνι ή αν είναι όνειρο μέσα σ' ένα όνειρο.
Δεν ξέρω πόση ώρα βρίσκομαι εδώ, δεν ξέρω αν πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια ή έτη φωτός.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι Εραστές της Μοναξιάς φοβούνται να πληγώσουν τη σιωπή, γι' αυτό πατούν με τα πιο ελαφρά βήματα, χωρίς σχεδόν ν' αφήνουν σημάδι στο χιόνι...