Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2016

Chan Chan

Σαν τα βράδια που τα μάτια έτσουζαν απ' την κούραση μες την εξεταστική.

Μόνο που τώρα ανεβήκαμε level. Προετοιμαζόμαστε για συνεντεύξεις.

Αλλάξαμε θέση, μ'αρέσει, μ'αρέσει. (Παρένθεση 1: Κέρκυρα 1996 - wow, it's been twenty years of silence it's been twenty years of pain, it's been twenty years that are gone forever κι απ'ότι λένε οι φήμες ο Axl Rose βγαίνει πλέον στη σκηνή με σκαμπώ γιατί τελειώσαν τα ναρκωτικά. Και αυτό με στέλνει ίσια σε μια άλλη ιστορία, που όμως θα την πούμε κάποια άλλη φορά)

---

Από δω και πέρα η ζωή μας χωράει σε μια βαλίτσα που πηγαίνει πέρα δώθε, από χώρα σε χώρα. Πολλές οι χώρες που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη και θα θελαμε πολύ. Και πολλές κουλτούρες που περιμένουν να αφομοιωθούν (μερικώς) και να γίνουν άλλο ένα κομμάτι του πολυτεξιδεμένου εαυτού μας. Κι όταν στο τέλος βρεθούμε σε κάποιο μέρος για λίγο καιρό παραπάνω και κοιτάξουμε πίσω, θα δούμε ότι είμαστε πολίτες του κόσμου, λίγο απ'όλα. Όμορφη σκέψη αυτή. Τύχη μεγάλη να σ'αγγίξει έστω και λίγη ομορφιά από την κουλτούρα κάθε λαού.

Πόσο δίκιο είχα, πέντε+ χρόνια πριν...

Οδύσσεια - The Sequel

Ζηλεύοντας την Ιθάκη, ξεκίνησα. Στη ρότα, όμως, ξεφύτρωσαν και άλλα "νησιά".
Φτάνοντας στο τέρμα της πορείας, συνειδητοποίησα πως ο τελικός προορισμός δεν ήταν ο αρχικά συμφωνημένος. Προβληματιζόμενος για το πιθανό μέλλον έχασα και το παρόν. 

Γνώρισα και τους Λαιστρυγόνες, γίναμε φιλαράκια με τον κύκλωπα Πολύφημο και ξαναβάφτισα την Καλυψώ. Ο Αίολος δέχτηκε να φυσήξει ούρια για μένα στην αρχή αλλά λίγο πριν το τέλος αναρωτήθηκα τι να 'κρυβε μέσα ο ασκός του. Γοήτευσα την Κίρκη με τα μαγικά μου κόλπα, της έμαθα να πετάει με τη σκέψη,να γίνεται αόρατη. 
Μέσα σ' όλα αυτά έχασα εμένα. Έγινε σταδιακά, ούτε που πρόλαβα να το πάρω πρέφα. Και όταν η Πηνελόπη με κοίταξε στα μάτια και ο Τηλέμαχος με φώναξε "πατέρα", ήμουν πια άδειος.

Τώρα πια η Ιθάκη δε σήμαινε τίποτε για μένα. Η Πηνελόπη θα περίμενε σίγουρα κάποιον άλλο, συνονόματο. Κάποιον με το ίδιο σημάδι απ' τα δόντια του κάπρου στη γάμπα- καθαρή σύμπτωση. Ήμουν σίγουρος πως δεν είχα γιο, δεν είχα πατέρα. Ήταν σα να υπήρχα ανέκαθεν. Σα να γεννήθηκα σ' αυτή την απέραντη θάλασσα. Σα να ήμουν γιος αυτής της απέραντης θάλασσας. Πατέρας της. Λες και βγήκα απ' τη θάλασσα, γιος μιας Αφροδίτης. Λες και η θάλασσα βγήκε από μένα. 
Ένιωθα τη θάλασσα. Μέσα μου.
Και αποφάσισα, να βρω την πραγματική μου Ιθάκη.
Τώρα. Που κατάλαβα πια "οι Ιθάκες τι σημαίνουν".


( Παρένθεση 2: Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν κατάφερα ακόμη να πάω στην Κούβα. Κι όταν καταφέρω όλα θα είναι αλλιώς. Και είναι κρίμα, αλλά τι να κάνεις;

Αδυνατώ να βρω το ντοκιμαντερ το Wim Wenders για τους πολυαγαπημένους Buena Vista Social Club, αλλά το Chan chan είναι ήδη στ΄αυτιά μου και το χαμόγελο στα χείλη. Αχ.Τι κομμάτι. Αχ.)



Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2016

Το κόκκινο φωτιστικό



Ήρθε ξανά, μαζί με το κόκκινο φωτιστικό.
Λες και περίμενα το 'κλικ' του διακόπτη για ν'αρχίσω.

Πάντα υπήρχε το κόκκινο φωτιστικό.
Στο παιδικό δωμάτιο.
Στο δωμάτιο που διάβαζα για τις πανελλήνιες.
Στο φοιτητικό σπίτι.
Στις βραδιές ποίησης και λογοτεχνίας στο Πολυτεχνείο.
Στην ταράτσα στο 9όροφο, σήμα κατατεθέν το κόκκινο φωτιστικό.
Στη σοφίτα στη Γαλλία.
Στα διάφορα μέρη που έμεινα στην Κοπεγχάγη ήταν μαύρο - το κόκκινο ήταν out of stock. Αλλά βάφτηκε - φυσικά.
Και τώρα εδώ, να φωτίζει τον White Swan μου. Και το φως να χορεύει μπόσσα νόβα. Όχι του Ησαΐα. Μπόσσα Νόβα στην Ταράτσα.

White Swan - μολύβι σε χαρτί



Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2016

Cph



"[...] σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα , 

χιλιάδες χιλιόμετρα , ατέλειωτα χρυσάνθεμα... [...]"

1 - Nørrebro

2 - Pre-exam pessimism - on my window (Tingbjerg Kollegiet)

3 - Spring is coming - maybe not. 
[Self portait on self painted vintage mirror, following Alonso Mucha's Spring technique]

4 - Lights installation on my umbrella plus hair (uninvited)

5 - Could be a fairy tale
[Utterslev Mose, when it was still cool hanging around there]

6 - Kostakis
[used for a later drawing]

7 - Tourist in your own city
[Nyhavn by Christos]

8 - Dreamy Utterslev Mose
[betraying my Nikon by playing with colouring - shame on me]

9 - Εσύ μπορείς να ποδηλατίσεις με ομπρέλα ανοιχτή?
[drawing for Kostakis, straight from his wall]

10 - Being sustainable
[beloved DTU logo water bottle watering my cyclamen - in vain. That was meant to be part of a photo-contest.]

Πέμπτη, Ιουλίου 14, 2016

Ο καφές, το αλκοόλ και τα βιβλία



Τα καφέ: Βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου
Συμπληρώνω. Βαριά βιομηχανία ανάγνωσης και χαμένου χρόνου που καμπυλώνει.

Κάρτα μέλους στο Look mum, no hands! στην Old Street, ανάμεσα στα κρεμασμένα ποδήλατα. Εκεί ο χρόνος κάποιες φορές διαστέλλεται - αν έχω ξεχάσει το βιβλίο, αν δεν έχω μαζί μου το μπλοκ και τα μολύβια μου. Άλλες φορές πάλι, το βιβλίο είναι καλό, η μουσική είναι σωστή, οι σκέψεις σε ταξιδεύουν και ο χρόνος συρρικνώνεται. Κάπως έτσι μπορείς να χάσεις την αίσθηση του χρόνου (και το μάθημα χορού). Been there.Κοσμάρα.

Ποτέ παλιότερα δε θα το έκανα αυτό - να αράζω σόλο με το βιβλίο στο καφέ. Αυτές οι Τετάρτες, όμως, είναι δικές μου. Και αυτή η συνήθεια όλη δική μου.




---

Το βιβλίο του μήνα: Gone Girl (πριν δω την ταινία). Και ο χρόνος συρρικνώνεται.

(Παρένθεση:
Τι αρρώστεια αυτή με το kindle. Σοβαρά τώρα. Συγκρίνεται με το βιβλίο? Κάποια στιγμή θα ξεμείνω από χώρο στο σπίτι, αλλά δε βαριέσαι. Αν είναι να κοιτάς οθόνη ακόμη και για να διαβάσεις βιβλίο... Το βιβλίο πρέπει να είναι εκεί για να μπορείς να γράψεις πάνω, να σημειώσεις, να βλέπεις με το μάτι πόσες σελίδες σου απομένουν, να αποφεύγεις να κοιτάξεις τις παρακάτω σελίδες μην τυχόν και σου προδώσουν τη συνέχεια.... Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα.)

Τα καλύτερα είναι τα βιβλία που παίρνεις μαζί σου στις διακοπές. Ποτίζουν μυρωδιά αλμύρας και αντιηλιακού. Αν είσαι τυχερός μπαίνει λίγη άμμος ανάμεσα στις σελίδες. Κι έτσι όταν επιστρέφεις ξέρεις ότι δεν ήταν όνειρο. Στο θυμίζει το βιβλίο. Είναι το κοινό σας μυστικό.

Η μυρωδιά των βιβλίων είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη φορά.

---
Κάθε φορά που ξεκινάω να βλέπω αποσπάσματα από τα Φτηνά Τσιγάρα, καταλήγω να βλέπω όλη την ταινία. Κάθε φορά σαν πρώτη φορά. Κάθε φορά και καλύτερα.

Κάποιος γράφει στα σχόλια ότι 'η ταινία αυτή ακούγεται'. Συμφωνώ. Αρκετά. Την έχω ακούσει και σαν νανούρισμα. 'Για σένα και γι απόψε... Μέγας Ανατολικός.'

Χρυσόψαρα στο τραμ.

Στα άδεια τρόλεϋ ακούω τη σιωπή του πλήθους. Μια σιωπή γεμάτη από τον πόθο να πετάξεις. Χωρίς να εχεις πού να πετάξεις. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μετά από 70 χρόνια κάποιος μπορεί να σταθεί σε ένα άδειο αντίστοιχο τρόλεϋ και να ακούσει τη σιωπή του πλήθους. Ναι, αλλά δε θα είναι η ίδια σιωπή. Θα είναι η σιωπή ενός άλλου πλήθους. Δε θα είμαστε εμείς.

Λείπουν οι ονειροπόλοι νομίζω. Λείπουν οι ονειροπόλοι και οι καλλιτέχνες. Τα περιφερόμενα γλυπτά.

Ξέρεις τι είναι να είσαι τρίτη λυκείου και να 'σαι καψούρης? Πού να ξέρεις...
Βάσωωωωωωωωω!
Βασούλααααααααα!

Μίλαμουμίλαμουμίλαμουμίλαμου
Άκουάκουάκουάκουτονάνεμοάκουάκουάκου

---

Έχει δίκιο ο Ρένος. Είναι τελικά αυτή η αίσθηση του να γυρνάς σε μια άδεια από ανθρώπους πόλη. Αύγουστο. Αύγουστο με ζέστη. Ζέστη. Τόση πολλή ζέστη. Άλλο πράμα.

Εικοσιδύοκαισήμερα σαν τους κατάδικους - σαν τους φαντάρους. Η Στέλα έβγαλε εισητήριο χωρίς επιστροφή. Εγώ ποτε? Χωρίς τόνο. Για να αναρωτιέμαι περισσότερο.

---

Ο καφές είναι για να θυμάσαι και το αλκοόλ για να ξεχνάς.
Ας φυλάξουμε λίγο απ' το τελευταίο. Γιατί θυμάμαι πολλά και λίγα αυτά που ξεχνάω. Ίσως πάλι και όχι.

---

Και ναι, την είδα ξανά. Αδύνατον να αντισταθείς.

Κυριακή, Ιουλίου 10, 2016

Would you erase me?

Wash me away
Clean your body of me
Erase all the memories
They will only bring us pain
And I've seen all I'll ever need.