Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2012

Το τελευταίο τσιγάρο

Ξέμεινα με μια φωτογραφία σου και ένα ξεχασμένο πακέτο τσιγάρα. Ήταν ό,τι είχα από σένα.

Κοιτούσα τη φωτογραφία και υποκρινόμουν πως ήσουν κοντά. "Το κουρδιστό αγόρι κοιμάται".
Κάπνιζα τα τσιγάρα σου περιμένοντας να φανείς, μέχρι που έμεινε το τελευταίο. Έτσι πέρασαν πολλές μέρες. Δεν ήρθες ποτέ. Εκείνος ο Χειμώνας κράτησε δύο χρόνια.

Κι όταν τα σκίτσα σου έγιναν κομματάκια χαρτί, η φωτογραφία σου μία ανάμεσα σε δεκάδες και τα κείμενα που γράφτηκαν για σένα τα πήρε ο άνεμος, το μόνο που απέμεινε ήταν εκείνο το τελευταίο τσιγάρο. Το βρήκα τυχαία, αρκετό καιρό μετά που έφυγε εκείνος ο επίμονος Χειμώνας. Σκέφτηκα "Γιατί όχι;" και έψαξα για φωτιά. Με την πρώτη ρουφηξιά ήταν προφανές. Το τσιγάρο ήταν μπαγιάτικο. Σαν την κάλπικη ιστορία μας.

Τρίτη, Μαΐου 15, 2012

Η Λόλα στη φωτιά



Ποιος θα τη σώσει;
Θα σωθεί μόνη της;
Καιόμενη θα σώσει τα πέριξ;

Εμείς; "Στο ίδιο έργο θεατές";
Πάλι;

Η Λόλα καίγεται.
Την ίδια στιγμή ακούγεται ένα παθιασμένο ταγκό.
El tango del Rio Antirrio. El tango de... Τι σημασία έχει;



Μετά σε εμπνέει.
Άλλος την κάνει λέξεις.
Άλλος εικόνα.
Άλλος μουσική.
Άλλος πινελιές.
Άλλος την ξεχνάει. (μη νομίζετε, κι αυτό θέλει τέχνη για να γίνει)

Η Λόλα δεν είναι γυναίκα, ούτε άντρας.
Και 'μένα μου κολλάει αυτή η βρώμικη μελωδία.



Πιο χαμηλά.
Πιο χαμηλά.

...

Hello, hello, hello, how low.

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2012

Μελίνα

Βλέποντας την τελευταία συνέντευξη της Μελίνας αυτή τη στιγμή στην ΕΤ1 συγκρατώ το εξής.

Όταν τη ρωτάει ο δημοσιογράφος τι ονειρεύεται, απαντά:

"Όλα. Να είμαι υγιής, να είμαστε καλά στο σπίτι και να προοδεύσει η Ελλάδα."

Μελίνα μας, κανένα όνειρο σου δεν πραγματοποιήθηκε...

Σάββατο, Μαρτίου 03, 2012

To leave or not to leave? that is the question ...

Κάποτε ο Άμλετ αναρωτιόταν:

"To be, or not to be, that is the question:
Whether 'tis Nobler in the mind to suffer
The Slings and Arrows of outrageous Fortune,
Or to take Arms against a Sea of troubles,
And by opposing end them"

(που σε ελεύθερη μετάφραση για τους μη αγγλομαθείς είναι πάνω - κάτω:

"Να ζει κανείς ή να μη ζει- ιδού η απορία:
Τι είναι ευγενέστερο για το πνεύμα, να υποφέρεις
λιθοβολισμούς και βέλη άδικης τύχης, ή
να επαναστατείς ενάντια σ' ένα πέλαγο βάσανα
και με την επίθεση αυτή να τους δώσεις τέλος;")

Παραφράζοντας την πασίγνωστη φράση "να ζει κανείς ή να μη ζει" αναρωτιέμαι αν θα 'πρεπε να φύγει κανείς ή να μη φύγει από τη χώρα του, προκειμένου να ζήσει. Όχι απλά να υπάρχει, αλλά να ζήσει αξιοπρεπώς. Αναφέρομαι προφανώς στο αλλεπάλληλο κύμα μετανάστευσης των νέων (η περίφημη εξαγωγή μυαλών) που παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα. 

Κάποιοι φίλοι μου λένε πως δε γίνεται να φύγουμε όλοι, πως πρέπει κάποιοι να μείνουμε για να βοηθήσουμε τη χώρα να ορθοποδήσει. Με την άποψή τους αυτή, δε μπορώ να διαφωνήσω, όπως δε μπορώ επίσης να την ασπαστώ. Μέχρι να ορθοποδήσει η χώρα -αν ποτέ συμβεί αυτό- θα περάσουν σίγουρα πολλά χρόνια. Είκοσι ή τριάντα. Τότε, όμως, θα κοντεύω τα πενήντα. Και μετά αναρωτιέμαι: "Και εγώ πότε θα ζήσω; Πότε θα ζήσω έτσι όπως ονειρεύτηκα;" Όπως τόσοι και τόσοι συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, δεν ανέχομαι να κάνουν εκπτώσεις στα όνειρά μου. Ακούω όλους αυτούς που εξακοντίζουν ύβρεις προς πάσα κατεύθυνση. Πλέον, τίποτε δε μπορεί να αντιμετωπιστεί σουρεαλιστικά και η σάτιρα δεν ανακουφίζει ούτε σώζει κανέναν. Ούτε επίσης η άρνηση. Φτάσαμε σε σημείο που ούτε καν η δράση δεν έσωσε κανέναν. 

Σου απαντώ νοερά, Άμλετ, πως τα χέρια μας είναι δεμένα. Και αυτός ο δεσμός δε θα λυθεί με μια σπαθιά, όπως ο γόρδιος. Αυτά τα βέλη, Άμλετ, κανείς δε μπορεί να τα αντέξει. Κανείς δε μπορεί να τα δεχτεί. Με τέτοιους όρους, πόσοι θα επαναστατήσουν κόντρα σε αυτά;

Μου έρχονται στο μυαλό στίχοι του Μιχάλη Κατσαρού (σ.σ. Όταν, από τη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων) και σκέφτομαι πως ίσως είναι πια αργά για να ανοίξουμε το στόμα μας και να εκφραστούμε. Είναι αργά να πούμε ότι δε θα υποταχθούμε στην τρομερή εξουσία. Νομίζω πως ήμαστε παγιδευμένοι πια. Η μαμά μου, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δε θα πάρει εφάπαξ ενώ δήλωνε στη φορολογική της δήλωση μέχρι και το τελευταίο ευρώ, λέει πώς νιώθει εξαπατημένη, προδωμένη. Νομίζω πως η δική μου γενιά νιώθει οργισμένη, αηδιασμένη με την πολιτική σαπίλα. Θυμάμαι την παρακάτω γελοιογραφία και αναρωτιέμαι: "Άραγε υπάρχει ελπίδα;"



Οι σκέψεις μου κάνουν κύκλο. 
Άμλετ, ο πρίγκηπας της Δανίας. Και σκέφτομαι πλέον να μεταναστεύσω προς τη Δανία.
Άμλετ, ο πλέον αναποφάσιστος ήρωας του Shakespear. Εγώ, που πλέον έχω αποφασίσει. Ίσως πιο συνειδητά από ποτέ.
Ο Κ Βήτα βρισκόταν σίγουρα δεκαετίες μπροστά όταν έγραφε:

"Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε"


Και όλα αυτά; Μέχρι ο "ένας φίλος" να γίνω εγώ.

[Και μιας και πρόκειται για μια ανάρτηση όπου κυριαρχούν οι παραφράσεις, ας μου επιτρέψει ο κύριος Γκάτσος μια τελευταία για το φινάλε...]

Καληνύχτα, Άμλετ. 
Αυτή η χώρα δε θ' αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2012

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

Δε χωράνε λόγια.
Το αύριο κρατάει μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα.