Νέα Παραλία & Ομπρέλες

Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο εδώ στη Θεσσαλονίκη από μια βόλτα στη Νέα Παραλία ? Μάλλον όχι, ειδικά έτσι όπως έχει γίνει τώρα πια, με τις λιμνούλες με τα νούφαρα, τα τρεχούμενα νερά που επικαλύπτουν το θόρυβο των αυτοκινήτων, τα ακόμη μεγαλύτερα παγκάκια (για πιο άνετη ξάπλα!!). Κυρίως όταν όλα αυτά γίνονται μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα. Εκείνες τις μέρες που όταν πέφτει ο ήλιος δροσίζει και που όταν φτάνεις στο Λευκό Πύργο κάνεις μια βόλτα με ένα καραβάκι στο Θερμαϊκό! Έτσι, γιατί "της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι. Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ' τη στεριά.", που λέει και ο φίλος μου ο Καββαδίας.

Και εφόσον έχουν σφηνωθεί με τέτοιο τρόπο στο κεφάλι μου, οι Ομπρέλες του Ζογγολόπολου, νομίζουν ότι αξίζουν ένα μικρό αφιέρωμα... Έχω αρκετά πλούσιο φωτογραφικό αρχείο απ' αυτές, τελευταία σκέφτηκα ν' αρχίσω να τις ζωγραφίζω επιτέλους... Αν και η εξεταστική πλησιάζει αμείλικτη, οπότε προς το παρόν βλέπω τα χρώματα να ξεραίνονται κ να παιδεύομαι -για ακόμη μια φορά- με το νέφτι να βγάλω απ' την παλέττα τη λαδομπογιά...

Μερικές εικόνες σε μία απ' αυτές τις βόλτες μερικές μέρες πριν. Κάποιες απ' αυτές ατόφιες, άλλες πειραγμένες λιγότερο ή περισσότερο...

Στέκω στις μύτες των ποδιών...

...και σε φτάνω

Η Luisa και το Μέγαρο Μουσικής

Έτοιμες για πτήση (πριν την επεξεργασία)

Οι Μωβ Ομπρέλες:Κατοπτρισμός

Ξωτικό & Θάλασσα

Κουβεντούλα

Φως.Ατσάλι.Ουρανός.

Ομπρέλες!

Αυτοποτιζόμενη Ομπρέλα

Επιτέλους τελείωσε!

Λάδι σε καμβά και δώρο σε ένα άτομο που αποτέλεσε μέχρι στιγμής τη μεγαλύτερη έμπνευση για μένα... τη μαμά μου!

Αϋπνία

Ησυχία. Παίρνω το βλέμμα μου απ’ το σταματημένο ρολόι, το στρέφω τυχαία μες το δωμάτιο. Παρατηρώ το ταβάνι μέχρι ν’ αρχίσει να μου κάνει εντύπωση η υφή του. Παρακμή. Αφήνω τη ματιά μου να χρονοτριβεί στο ανοιχτό παράθυρο. Το μισάνοιχτο παντζούρι αφήνει να μπει μες το σπίτι δροσιά και φως. Σαφέστατο φως.

«Ξημέρωσε!», λέω στον εαυτό μου. Όχι νοερά. Μονολογώ.

Ακόμη και χωρίς τις σαφείς δηλώσεις του φωτός, το κελάηδισμα των πουλιών μαρτυρεί την αυγή. Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ο στίχος του Σεφέρη:

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»

Με τη διαφορά πως είναι τα σπουργίτια που κελαηδούν εδώ. Και κάτι ακόμη. Στην πόλη θα ευχόμουν η στέρηση του ύπνου να προκαλείται απ’ το τραγούδι των πουλιών. Συνήθως, προκαλείται από άλλους, λιγότερο μελωδικούς ήχους. Ή –ακόμη χειρότερα- από καθόλου μελωδικές σκέψεις.

Νομίζω πως τα λεπτά κυλάνε. Λέω «νομίζω» γιατί όλα τα ρολόγια του σπιτιού μου είναι σταματημένα. Καταλαβαίνω πως η ώρα περνάει απ’ τα αυτοκίνητα που άρχισαν αν κινούνται στο δρόμο. Δεν ακούγονται πια τα πουλιά. Μόνο η αγχωμένη οδήγηση κάποιων που ονειρεύονται τις νύχτες αυτοκίνητα χωρίς φρένα. Μόνο γκάζι και κόρνα.

Ψάχνω για κάτι που να λέει την ώρα. Εδώ μέσα τα μόνα που μπορούν να πουν την ώρα είναι το εξωτερικό φως και ο υπολογιστής μου. Απ’ τη γειτονιά περνάει που και που μια τσιγγάνα που λέει τη μοίρα. Η μοίρα, όμως, δεν είναι ώρα. Η ώρα ίσως να είναι μοίρα. Οι ώρες. Σκέφτομαι πως ο Ιονέσκο θα ήταν περήφανος για μένα. Άξιο τέκνο του. Αφήνω τους παραλογισμούς και ψάχνω για ένα ρολόι που να λέει την αλήθεια.

6:37. «Τι ωραίος αριθμός!», λέω στον εαυτό μου. Νοερά αυτή τη φορά. Θα προτιμούσα να είναι 7:37. Όλοι πρώτοι αριθμοί. Ρίχνω μια ματιά στο ανοιχτό βιβλίο του Μπουκόφσκι. Ώρες πριν θυμάμαι πως είχα σκαλώσει σε κάποιους στίχους του.

«Σκεπάζουν με σάρκα τα κόκαλα,

Βάζουν μέσα κανένα μυαλό,

Καμιά ψυχή, κάπου-κάπου,

Κι έτσι οι γυναίκες πετάνε

Τα βάζα στους τοίχους,

Κι οι άντρες πίνουν

Σαν τρελοί,

Κι όλοι ψάχνουν

Αυτόν τον ένα που τους αναλογεί

Και κανείς δεν τον βρίσκει,

Μα συνεχίζουν

Να ψάχνουν

Σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι σε κρεβάτι.

Δεν υπάρχει ελπίδα:

Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.

Γεμίζουν οι χωματερές,

Γεμίζουν οι μάντρες.

Γεμίζουν τα τρελάδικα, γεμίζουν τα νοσοκομεία,

Τα νεκροταφεία

Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»

Λέει :

«Δεν υπάρχει ελπίδα:

Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.»

Ο Μπουκόφσκι το αναφέρει ως πρόβλημα. Θα ήταν άραγε πρόβλημα να κολλούσαμε όλοι στην ίδια ώρα? Κι ας μην είναι η μοίρα, ώρα.

«Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»

Είμαστε, άραγε, τόσο κενοί? Ή μήπως πρέπει να πάω για ύπνο?

Κοιτάζω παραδίπλα- είναι η λίστα με τα αυριανά ψώνια. Το πρόγραμμα λέει μανάβικο και φαρμακείο. Νομίζω πως πρέπει να εντάξω και το ιχθυοπωλείο. Να σκίσω αυτές τις σελίδες για να μου τυλίξει ο Μήτσος τα ψάρια. Οποιοδήποτε ψάρι εκτός από λαβράκι.

Fahrenheit 451 (1966)

Η πρώτη ταινία του François Truffaut που είδα ήταν τα 400 χτυπήματα (Les quatres cents coups(1959)) και κρίνοντας απ' την τόσο θετική εντύπωση που μου έκανε, πάντα σκεφτόμουν πως θα ήθελα να δω άλλη μια ταινία αυτού του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτη - σεναριογράφου. Είναι μεγάλη η αγάπη μου για το γαλλικό ρεαλισμό και βλέποντας αυτή την ταινία και τον τρόπο με τον οποίο σκηνοθετήθηκε ο μικρός Antoine(Jean-Pierre Léaud) ενθουσιάστηκα. Ακόμη δε μπορώ να ξεχάσω το βλέμμα του στην εξαιρετική τελευταία σκηνή στη θάλασσα...

Εντελώς τυχαία, λοιπόν, βρέθηκε στα χέρια μου η ταινία Fahrenheit 451 και αποφάσισα χτες να διαπιστώσω αν οι σκηνοθετικές και σεναριακές ικανότητες του Truffaut ήταν το ίδιο συναρπαστικές 7 χρόνια μετά τα 400 χτυπήματα.

Με περίμενε, σαφέστατα μια έκπληξη! Μη γνωρίζοντας την υπόθεση, δεν ήξερα πως θα μεταφερθώ σε ένα υποθετικό μέλλον όπου έργο των -ατυχώς μεταφρασμένων στα ελληνικά- πυροσβεστών είναι όχι η κατάσβεση, αλλά η παράδοση στις φλόγες. Των βιβλίων. Πάσης φύσεως βιβλίων. (Στα αγγλικά χρησιμοποιήθηκε ο όρος fireman, σαφέστατα πιο δόκιμος απ' τον δικό μας). Γιατί? Γιατί, συμφωνα με την ... τετράγωνη λογική των μελλοντικών αρχών μέσω των βιβλίων οι άνθρωποι γίνονται όλο και περισσότερο δυστυχισμένοι, φορτίζονται με συναισθήματα για μη υπαρκτούς ήρωες. Οι firemen, λοιπόν, εκτελούν το εξής "έργο": εντοπίζουν τα σπίτια που έχουν κρυμμένα βιβλια, για τα οποία έχει προηγηθεί χαφιέδικη καταγγελία απ' τους γείτονες, ορμάνε μέσα, βρίσκουν τα βιβλία, τα βάζουν σε πυροστιά και μετά έρχεται η ώρα του φλογοβόλου. Τι γίνεται, όμως, όταν ένας fireman μπαίνει στον πειρασμό να διαβάσει ένα από τα βιβλία που προορίζονταν για κάψιμο?

Υποθέτω πως ο κύριος Ray Bradbury, ο συγγραφέας του βιβλίου (γιατί σε βιβλίο βασίζεται η ταινία) ήταν πολλά χρόνια μπροστά το 1953, τότε που εκδιδόταν το βιβλίο. Το περίεργο είναι πως η κοινωνία που παρουσίασε δεν απέχει και τόσο πολύ απ' τη δική μας, καθώς παρουσιάζει τα άτομα που ουδεμία επαφή εχουν με τα βιβλία να βρίσκονται καθηλωμένα μπροστά σε μια τεράστια τηλεόραση, ιδιαίτερα επηρρεπείς στην αποχαύνωση που προκαλεί η υπερβολική της χρήση. Απ' τη μία μεριά βρίσκονται τα μυαλά που "καίγονται" κατά μία έννοια και απ΄την άλλη βρίσκονται τα βιβλία που καίγονται. Επαληθεύεται η γνωστή φράση του Τόμας Μαν "Εκεί που καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε ανθρώπους". Οι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας είναι όντως προσωπικότητες που έχουν αφεθεί στις φλόγες της απραξίας, που χρησιμοποιούν διεγερτικά χάπια για να νιώσουν ακόμη και το παραμικρό γιατί στην πραγματικότητα έχουν ξεχάσει να αισθάνονται...

Δύσκολο κάποιος βιβλιοφάγος να μείνει ασυγκίνητος στο -έστω και κινηματογραφικό- κάψιμο τόσων πολλών αγαπημένων βιβλίων... Στις σκηνές, μάλιστα, κατά τις οποίες ο φακός επικεντρώνεται σε αυτό, η λήψη γίνεται με εξαιρετικό τρόπο, τόσο που ξεχνάς ότι είναι βιβλία αυτά που καίγονται και φτάνεις σε σημείο να θαυμάσεις τα αποτελέσματα της καύσης στο χαρτί, ενώ παράλληλα ακούγονται τα λόγια του Πύραρχου που ηδονίζεται βλέποντας τα να γίνονται στάχτη.

Η μουσική της ταινίας αρκετά ταιριαστή, μεταδίδει την αναγκαία νευρικότητα. Πολύ καλός ο πρωταγωνιστής Oskar Werner. Επίσης, οι τίτλοι έναρξης με τις στοιχειοκεραίες θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα από τηλεπικοινωνιακούς μηχανικούς!!! Αν αξίζει τόσο πολύ η ταινία, θα ήθελα πραγματικά να δω το πόσο αξίζει το βιβλίο!

Vive la Grenoble!

Μέχρι να έρθει η ώρα να πάω στη Grenoble με το πρόγραμμα Erasmus -σε μερικούς μήνες δηλαδή - νιώθω σαν παιδί που χαίρεται με τα καινούρια του παιχνίδια...!

Χάρτες, φωτογραφίες, μουσεία, πιθανές μελλοντικές διαδρομές και ταξίδια -όχι και τόσο νοερά πια! Ιπτάμενες "βόλτες" με το Google Earth, υποθετικές βόλτες με ποδήλατα, υποθετικό αραλίκι στις γέφυρες! Τι όμορφο να ονειρεύεται κανείς, να κάνει σχέδια... Finally, everything makes sense!

Αντί ν' ανοίξω το χάρτη της εργασίας των ασύρματων τηλεπικοινωνιών και να κάνω καμιά ραδιοζεύξη, χαρτογραφώ εκδρομές! Το μυαλό του Ξωτικού ταξιδεύει βορειοδυτικά... Ο δρόμος, όμως, περνάει μέσα απ' τα βιβλία...

Βάζω μερικές εικόνες μόνο -όχι δικές μου προφανώς. Γιατί πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι τότε!

Έτσι. Ενδεικτικά. Μέχρι να αποκτήσω το δικό μου αρχείο.

Τιμή στο γαλλικό νότο, λοιπόν!

Ταξίδι - uncut

Λίγες εικόνες ακόμη, που κόπηκαν από προηγούμενη ανάρτηση, γιατί προβλέπω να αργεί το επόμενο ταξίδι...

Μέχρι να πάμε στο φοιτητικό Ποσείδι, λοιπόν, οι συντεταγμένες παραμένουν σταθερές:

ΓΠ: 39°37'10.35"Β
ΓΜ: 19°55'11.67"Α

Με το βλέμμα στην Κέρκυρα

Χρώματα

Κάτω Παυλιάνα - Παράθυρο με μολόχες

Ξωτική Αντανάκλαση

Λαθρεπιβάτης

Κάτω Παυλιάνα - Ανθρώπινη Επέμβαση [2]


Αφοσιωμένα στο παιχνίδι

Κάτω Παυλιάνα - Η Σκάλα

Κάτω Παυλιάνα - Η Υγρασία

Κάτω Παυλιάνα - Το γαλάζιο παντζούρι

Ο Μηχανόβιος

Απορία

Ερώτηση:

Είναι νέα μόδα η Βουλή να ρίχνει αυλαία το Μάη όπως και τα θέατρα?

Ιστορία σε 7 πράξεις

-Ρίχνω πάνω σου -κατά λάθος- μια κανάτα με νερό. Ζητάω συγγνώμη κι εσύ ήδη από μέσα σου με βρίζεις συγκρατημένα. Υπάρχει, όμως, και το αινιγματικό σου χαμόγελο. Σφίγγουμε τα χέρια λίγη ώρα παραπάνω απ' όσο πρέπει. Είναι προφανές ότι χαιρόμαστε και οι δύο για τη γνωριμία. Θα σε ξαναδώ άραγε, Τζοκόντα;

-Αλητεύουμε παρέα μέχρι τα χαράματα... Στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχουν ρολόγια! Μετράμε αστέρια. Χαζεύουμε με τις ώρες τη θάλασσα. Σφυρίζεις. Σου μιλάω για σινεμά. Μου μιλάς για μουσική. Μ' αγκαλιάζεις σφιχτά γύρω απ' τη μέση. Φιλάς ωραία. Μαλακά χείλη.

-Άλλαξα φιλμ στη φωτογραφική μου μηχανή. Τώρα σε αποτυπώνω σε ασπρόμαυρο φιλμ. Το βλέμμα σου γίνεται πιο κινηματογραφικό. Μου γράφεις στίχους. Σε φωτογραφίζω όταν δε βλέπεις. Φυσικότητα. Κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπερδεύονται τα μαλλιά μας. Σε ζωγραφίζω. Κρεμάω την αφίσα της Amelie πάνω απ' το κρεβάτι σου.

-Έρχεσαι σπίτι μου με την κιθάρα σου. Ακούω τις συγχορδίες σου. Μετά στήνουμε έναν εικονικό καυγά. Φωνάζεις. Γουστάρουμε κι οι δυο μας τον καυγά. Ένταση. Μ' αγκαλιάζεις και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Κυλιέμαι στο πάτωμα. Κυλιέσαι στο πάτωμα. Κυλιόμαστε στο πάτωμα. Φωνάζω.

-Ο Έλιοτ έχει κάνει λάθος. Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας ο σκληρός. Είσαι αόριστα μακριά. Δεν αντέχω να βρίσκομαι άλλο με την πλάτη στον τοίχο. Εκεί με στριμώχνει η προσωποποιημένη σκέψη σου. Με πιέζει επίμονα με το δείκτη της στον ώμο μου. Φεύγουμε κι οι δυο. Αρχίζω και ξεχνάω...Ξεχνάω...Ξεχνάω;

-Κάποιες νύχτες μένω μόνη σπίτι. Βάζω ένα ποτήρι κρασί. Χαμηλώνω τα φώτα. Μουσική στο βάθος να δίνει χρώμα. Βασικός φωτισμός δωματίου: τα φώτα του δρόμου. Αποτέλεσμα: μπλε φωτισμός. Σαν πλάνο ταινίας του David Lynch.

Και κάπου εκεί εμφανίζεσαι εσύ. Στο λευκό τοίχο μου, γίνεσαι ταινία.

-Τα χρώματα έχουν στεγνώσει εδώ και καιρό. Κι όμως, τίποτε δεν έχει ξεθωριάσει. Συγκρατώ μόνο μια ιδέα από σένα, ένα ξεχασμένο χαμόγελο, μια ανεπαίσθητη κίνηση των δακτύλων σου. Άλλοτε πάλι, η στακάτη βαθιά φωνή σου ηχεί αναλλοίωτη στ' αυτιά μου. Στ' αλήθεια έχεις πολύ ωραία φωνή...Κάπου στο βάθος του μυαλού μου μένεις κι εσύ. Με κατοικείς. Αλλά το ξέρουμε μόνο οι δυο μας. Όλοι εξαιρούνται απ' αυτό το μυστικό. Omertà.

Kiwis cannot fly...

Έχει πολύ καιρό που είδα αυτό το animated film και με συγκίνησε απίστευτα...Αφιερώστε του 3 λεπτά... Τα Kiwis δε μπορούν να πετάξουν...