Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2011

The story of Grand'mere

Ησυχία.
Ήλιος, ίδια πληγή, στον καθαρό ουρανό. 
Η Οικογένεια.
Κάποιοι συγγενείς.

Ένας χρόνος χωρίς τη γιαγιά.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ως ανάμνηση, στο παρόν, στο μέλλον.
Ως πρωταγωνίστρια, στο παρελθόν.
Ο θίασος της, χωρισμένος στα δύο.


Ακόμη και χωρίς τον παράδεισο, εκείνη βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ξυπόλητη στα γρασίδια του Κομάνου, κάτω απ' τη Μουριά.
Πλένει μούρα μέσα στο πιάτο με τα γαλάζια λουλούδια.
Μεγαλώνει παιδιά και εγγόνια.
Μικραίνει η ίδια.
Τόσο που τα παιδιά γίνονται γονείς και τα εγγόνια, παιδιά.
Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη.
Έπειτα φως.
Σιωπή.

Αυτό το ταξίδι ποτέ δε θα τελειώσει . . .




Αντίο, γιαγιά.
Ξανά.

4 σχόλια:

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τρυφερό, αληθινινό...

Πέρασα να ευχηθώ καλή χρονιά!
Θα αφήσω κι ένα φιλί στη γιαγιά σου εάν μου επιτρέπεις.

pandora είπε...

αυτές οι αναμνήσεις και αυτή η περιγραφή είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να μείνει πίσω... να σαι γερή και να τη θυμάσαι Ξωτικό...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΕΡΗ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΑΣΑΙ.

A.G.Selena είπε...

Και πάντα θα είναι!!! Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε που έχασα την πρώτη αλλά ακόμα και σήμερα είναι σαν να μην έφυγε κανείς τους ή σαν να ήταν χτες!!! Δεν θέλησα ποτέ να το πάρω απόφαση... Αρνούμαι πεισματικά!!! Πολλές φορές ακόμα, νιώθω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει ή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα την ακούσω...

Ο πόνος και η έλλειψη έχουν να κάνουν με την αγάπη και το δέσιμο!!!

Δε θα σου πω λόγια παρηγοριάς γιατί μετά από 4 χρόνια και 4 απώλειες κατέληξα πως δεν υπάρχουν θα σου πω μόνο να το βγάλεις από μέσα με όποιον τρόπο μπορείς!!! Όσο το κρατάς τόσο θα σε πνίγει!!!