Τρίτη, Δεκεμβρίου 14, 2010

Ο Αόρατος Μανδύας

Θυμήθηκα χτες ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο χωριό. Ήμουν, δεν ήμουν 8 χρονών. Πάει καιρός από τότε. Από εκείνο το απόγευμα μου 'ρχεται στο μυαλό καθαρά μια ανοιξιάτικη μπόρα. Μια μπόρα τόσο έντονη, που με έστειλε γραμμή στο τηλέφωνο του παππού, να ζητήσω από το μπαμπά να έρθει αμέσως στο χωριό να με πάρει. Δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη δύναμη εκείνης της βροχής, σα να την είχε περιορίσει κάποιος για καιρό και ξέσπασε έπειτα με μανία. Χτυπούσε τόσο δυνατά τα κεραμίδια και φοβόμουν μήπως το σπίτι λιώσει όπως σ' εκείνο το παραμύθι που μου έλεγε ο παππούς, για το σπίτι, το φτιαγμένο από ζάχαρη. Τα μπουμπουνητά και οι αστραπές? Άνευ προηγουμένου! Σου γεννιόταν αυτό το συναίσθημα που διακατέχει όλα τα παιδιά, ότι θα χωθείς κάτω από την κουβέρτα και εκεί κανείς δε θα μπορεί να σε πειράξει. Θα είναι το καταφύγιό σου.

Θυμάμαι ακόμη τη γιαγιά, αιωνίως απασχολημένη με κάτι στην κουζίνα, να μου λέει:
"- Μην τον παίρνεις τηλέφωνο μαρή, θα σταματήσει η βροχή!"
Και 'γω, φοβισμένη από τα φυσικά φαινόμενα, να σχηματίζω στο παλιό γκρι τηλέφωνο ένα-ένα τα νούμερα. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς από την πόλη, η βροχή σταμάτησε. Ίσως να βγήκε και ο ήλιος, δε θυμάμαι. Ήθελα να μείνω με τον παππού και τη γιαγιά κι άλλο. Δε φοβόμουν πια. Αλλά δε γινόταν.


Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, διαβάζω ξανά το τελευταίο βιβλίο του Χάρι Πότερ. Παιδιάστικο μεν, αλλά πριν κοιμηθείς αξίζει. Στ' αλήθεια αξίζει. Διάβαζα, λοιπόν, στο βιβλίο για την ιστορία των Τριών Αδερφών και τους Κλήρους του Θανάτου. Εν συντομία, ο Θάνατος, σε μια προσπάθεια να παγιδεύσει τα τρία αδέρφια-μάγους, αποφασίζει να κάνει στον καθένα από ένα δώρο. Ο πρώτος του ζητά ένα μαγικό ραβδί που θα κερδίζει κάθε αντίπαλο, ο δεύτερος μια μαγική πέτρα που θα ζωντανεύει τους νεκρούς, ο τρίτος ζητάει κάτι που θα τον βοηθήσει να απομακρυνθεί από το σημείο όπου βρίσκονται χωρίς να μπορεί να τον ακολουθήσει ο Θάνατος. Και ο Θάνατος του δίνει ένα μανδύα που σε κάνει αόρατο. Ενώ, λοιπόν, τα άλλα δύο αδέρφια πέφτουν στην παγίδα του Θανάτου, ο τελευταίος καταφέρνει με τον μανδύα να του τη σκαπουλάρει (κύριος!) και να του παραδοθεί σε βαθιά γεράματα. Αυτός ο αόρατος μανδύας μου θύμισε λίγο την αξία της κουβέρτας για τα παιδιά σε περιπτώσεις βροχής, καταιγίδας και λοιπής σύγχυσης.

Ο Θάνατος, ο Τρίτος Αδερφός και ο Αόρατος Μανδύας (από την τελευταία ταινία του HP)
Πόσο τυχερά τα παιδιά που έζησαν στιγμές με τον παππού και τη γιαγιά! Χαίρομαι που ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Τους έζησα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι τυχερή που έχω μνήμες από τη φύση, από ένα χωριό που -δυστυχώς- δεν υπάρχει πια, από γέλια και παιχνίδια σε κήπους, από εκδρομές, από χρόνια ξέγνοιαστα, από την κούνια που έφτιαξε ο παππούς στην καρυδιά, από τα δυνατά χέρια της γιαγιάς που πάντα είχαν κάτι να δώσουν. Μνήμες από τον παππού και τη γιαγιά που καταφέρνουν ακόμη να κρύβονται κάτω από τον Αόρατο Μανδύα του τρίτου αδερφού. Αν και τελευταία, η γιαγιά νομίζω πως κουράστηκε να τον κρατάει πάνω της.

Εκείνη η βροχή σταμάτησε.


Αφιερωμένο σε κείνη τη βροχή. Σε εκείνες που έρχονται.





Όλη η ιστορία:


11 σχόλια:

Ferdinand+Miranda είπε...

o harry ta spaei :) kai to paramuthi afto einai polu wraio. krima pou den exoun anevasei akoma kalutero video, ki egw to epsaksa * kalimera***

Ανώνυμος είπε...

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Appelsinpigen είπε...

πολύ όμορφο αυτό,
ανώνυμε....

ωραίος ο Έλλιοτ...

Erisabetsu είπε...

ακόμη μου λείπει ο παππούς μου. ωστόσο όταν ήταν εδώ φρόντιζα να του σπάω τα νεύρα σαν καλό μαλακισμένο παιδί στην εφηβεία.

Poet είπε...

Εύχομαι οι γιορτές να είναι ωραίες για σένα σαν τα παραμύθια, το ίδιο κι ο καινούριος χρόνος. Ένα ευτυχισμένο ξωτικό μπορεί να ακτινοβολεί και λίγη ευτυχία στους άλλους.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Πολύ τρυφερές αναμνήσεις! Εύχομαι η γιαγιά να αντέξει λιγάκι ακόμη τον αόρατο μανδύα επάνω της.

Ξωτικό μου, ζεστές ευχές για εσένα, την οικογένειά σου, τον παππού και την γιαγιά. Με το καλό να υποδεχθείς το νέο έτος!

Appelsinpigen είπε...

κι όμως η γιαγιά δεν άντεξε :-(

pandora είπε...

μετά από πολύυυ καιρό απουσίας...
εύχομαι να έχεις πάντα αυτές τις όμορφες εικόνες της γιαγιάς σου... καθένας από μας, είτε καταφέρνει να κρατήσει τον μανδύα είτε όχι, αξίζει να τον θυμούνται στην άνοιξή του.

Μου θύμισες ένα παραδοσιακό τραγούδι από το "μουσικό πολύτροπο"... θα το βρώ και θα στο στείλω εν καιρώ...

Aurangel είπε...

Υπέροχο ιστολόγιο
Την καλησπέρα μου!!!!

Ξωτικό είπε...

...είναι η αγαπημένη μου ιστορία από το Χάρυ Πόττερ...
εμένα ο δικός μου παπούς απεκδύθηκε τον αόρατο μανδύα του αυτοβούλως και χαλαρά, περιμένοντας τον καφέ του ένα πρωί, λίγο πριν κλείσει 99 χρόνια επί του ενδόξου πλανήτου μας...
η γιαγιά μου (και σύζυγός του) βρίσκεται ακόμα μπουρδουκλωμένη μέσα στις πτυχές του...