Παρασκευή, Νοεμβρίου 26, 2010

Τι μου λες...

Δεν έχεις έρθει σπίτι μου.
Να δεις την ταράτσα.

Καμιά φορά, διαβάζοντας το "Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο", μου δίνεται η εντύπωση πως ο Κ. Βήτα σε μια τέτοια ταράτσα ηχογράφησε.
Σαν τη δική μου.
Ανάμεσα σε στοιχεία κεραιών, ηλιακούς θερμοσίφωνες και προβολείς γηπέδων.
Όταν ήμασταν μικρά με την αδερφή μου λέγαμε πως οι προβολείς μοιάζουν με γιγάντιες μυγοσκοτώστρες.
Στη διπλανή ταράτσα έχουν φαντασία.
Έχουν στήσει ολόκληρο μπαχτσέ, τόσο αξιοζήλευτο που σκέφτομαι στιγμές να αρχίζω τις επιδρομές.
Στο τέλος πάντα σέβομαι.
Και πάω πάσο.

Γενικότερα πάω πάσο.
Από τότε που με θυμάμαι.
Ίσως θα 'πρεπε να κόψω τις υποχωρήσεις.

---

Βρέχει έντονα τις τελευταίες μέρες.
Ακούω τη βροχή από πάνω.
Τη μουσική βροχή του Θανάση.
Χτυπάει στα κάγκελα σαν επίμονος επισκέπτης.
Είναι φορές που με ξυπνάει.
Σαν κάτι όνειρα που μοιάζουν αληθινά.
Σε ξυπνάν στο πρώτο πρωινό φως και αναρωτιέσαι τι είναι όνειρο και τι αλήθεια.
Ψάχνεις στο πρώτο φως το ρολόι.
Να δεις τι ώρα μαρτυράει.
Γιατί "αυτός ο Ήλιος" ανατέλλει μόνο στα όνειρα.
"Πιο όμορφος από ποτέ".
Στα όνειρα.
Τα όνειρα.

---

Τράπεζι για την ορκομωσία.
Μετά τον 4ο γύρο ρετσίνας, το ευαίσθητο αυτί μας πιάνει ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Συζήτηση?
Συζήτηση.
Τεντώνουμε τις κεραίες!

-Πιστεύω στο Βούδα!
-Εγώ πιστεύω στους Iron Maiden!
-Πιστεύω στον Κορκολή!
-Πιστεύω στο Ρουβά!

Δεν ξέρω σε τι πιστεύω.
Να τους έλεγα να με διδάξουν?
Είμαι σίγουρη πως κάποτε πίστευα σε κάτι.

---

Βάζω καφέ.
Τον ξανάρχισα τώρα πια.
Μυρίζει όλο το σπίτι φουντούκι.
Νυχτώνει νωρίς.
Πάνε τόσοι μήνες από το καλοκαίρι.
Δε μ' αρέσει.
Θα συνηθίσω.
Συνηθίζω.
Η συνήθεια.
Κακό πράμα.
Αναγκαίο.
Αναγκαίο κακό.

---

"Μπορείς να δεις καθαρά τώρα..."
Μπορεί να είμαι χιλιόμετρα μακριά απ' την ταράτσα, την παραλία, τις ομπρέλες.
Κι όμως.
Μπορώ να δω καθαρά.
Τώρα.

Δανεισμένη εικόνα από το Μανόλη με δική μου επεξεργασία :-)

5 σχόλια:

Ferdinand+Miranda είπε...

λατρεύω το φουντούκι. και τη ταρατσα σου και το γειτονικο μπαχτσεδάκι.
έχουν και οι άλλες εποχές χαρίσματα ;)

Seirios είπε...

Λατρεύω τις "ομπρέλες" της φωτογραφίας...

Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή σου η ανάρτηση. Είχε ρυθμό... μέτρο.

ελπίζω να είσαι καλά.

ΥΓ. η συνήθεια είναι κακό πράγμα

zekia είπε...

πόσο το απολαμβάνω κάθε φορά που γράφεις τέτοιου είδους ποστ... είναι σα να ακούω μια φωνή μέσα μου :)
καλό μήνα σου εύχομαι

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

φοβισμένες ομπρέλες οι σκέψεις, το φουντούκι, το σάλιο που κατεβαίνει τον λάρυγγα

Appelsinpigen είπε...

Να είστε καλά όλοι...

@Ferdinand kai Miranda,

καλά είναι...! έχουν κάτι ντομάτες αριστούργημα. τύφλα να χει ο Φρουτομάγος στη γωνία.

@Seirie,

πρέπει να ευχαριστήσουμε το φίλο μου το Μανόλη για την ωραία εικόνα. Εγώ έκανα μια μικρή επεξεργασία. Τι να λέει και η εικόνα, αν δεν έχεις λιώσει στα παγκάκια της παραλίας δεν το εκτιμάς το έργο. Θα πρεπε κάποια στιγμή να αναλογιστώ τις πόσες ώρες έχω περάσει εκεί... :-)

@zekia,

αυτά είναι αμοιβαία. μ αρέσει να αλληλοευλογούμε τα γένια μας (:P) γιατι ξέρεις ότι το ίδιο μ αρέσει και μένα να σε διαβάζω....
μακάρι ο μήνας να είναι καλός, αυτή τη φορά.

@Φλεγόμενε,

"ποδήλατα οι σκέψεις, δίχως φρένα κι αυτές..."