Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 15, 2010

Περπατώντας ένα βράδυ.

Περπατώντας ένα βράδυ στην κάτω Τούμπα κατάλαβα πως δεν είμαι πια 18 χρονών.
Ίσως να φταίνε όλα όσα έγιναν (και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται) τελευταία.
Ίσως να 'φταιγαν οι μελωδίες του Παναγιώτη Καλατζόπουλου που έπαιζαν σ' αυτιά μου.
Ίσως και όχι.

Η μουσική του μου μιλάει για τη χαμένη εφηβεία του μικρού πρωταγωνιστή της ταινίας Peppermint.
Για την άρνηση του Ρένου να ενηλικιωθεί στα πολυαγαπημένα μου "Φτηνά Τσιγάρα".
Για κάτι που χάθηκε γενικότερα.


Παράξενη βραδιά.
Μου έφερε στο μυαλό το παρακάτω απόσπασμα απ' το βιβλίο "Φεύγα!".
Με έβγαλε απ' τον κόπο η κυρία Ζουμπουλάκη.
Τώρα δε χρειάζεται να σκεφτώ το πώς νιώθω.

"Το καλοκαίρι τελείωνε πια, είχαν μπει στο φθινόπωρο.
Έκανε λίγη ζέστη αλλά τα βράδια ο αέρας μύριζε επερχόμενο κρύο, μύριζε σα να χε πάρει το δρόμο της η εποχή ή σα να δινε σιγά σιγά τη θέση της σε βροχές, καταιγίδες, και σκοτεινά απογεύματα απ' αυτά που βουλιάζουν μέσα στα βράδια χωρίς να το πάρεις χαμπάρι."


Κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη για τσιγάρο.
Έψαξα πάνω μου.
Είχα.
Καθόλου φτηνά.
Ούτε και δικά μου.

Το καλοκαίρι μας χαιρέτισε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ που πάντα έλεγα πόσο μου άρεσαν οι αντιθέσεις, στη θέα της αντίθεσης της γαλλικής Άνοιξης με το εδώ καλοκαίρι, σιωπώ.

Κόβω βόλτες πάνω κάτω στα στενά.
Πετυχαίνω ζευγάρακια να χαίρονται.
"Μπράβο τους", σκέφτομαι, "αφού μπορούν ακόμη..."
Μετά θυμάμαι τα άλλα ζευγάρια που γνώρισα στο κείμενο της Μαρίας Χούκλη.
Και δε σκέφτομαι τίποτα.

Την πρώτη υποψία ότι μεγαλώνουμε άρχισα να την έχω το Νοέμβρη.
Τότε που έψαχνα στα φώτα της πόλης.
Τώρα παραλείπω τα τραγούδια με στίχους.
Ακούω μόνο μουσική.

Στη στάση βρίσκω πάλι τον Αλήτη.
Μόνιμα χωρίς τη Λαίδη του.
Έτσι, για να κάνουμε καλύτερα παρέα.
Που θα πάει, θα συνηθίσουμε.
Έτσι δεν είναι;

10 σχόλια:

Seirios είπε...

Τούτη σου η ανάρτηση με γέμισε ένα αλλόκοτο συναίσθημα! Δεν είναι θλίψη, απογοήτευση μήτε νοσταλγία...αλήθεια δε ξέρω πως να το περιγράψω...

...μάλλον ήλθε σε μια στιγμή που κι εγώ συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει πίσω το τον εαυτό μου (το παιδί εκείνο) των 18-20 χρόνων!!!

Καλή δύναμη! ελπίζω να είσαι καλά

χαιρετώ σε

Σταλαγματιά είπε...

Το έχω διαβάσει το βιβλίο της Ζουμπουλάκη και μάλιστα σε μία εποχή που ήμουν στην ίδια ηλικία με τους ήρωες του.
Τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες σαν τον ματιών σου τις βαφές που λέει ένα αγαπημένο τραγούδι!!

Υπέροχη μελωδία, ταξιδιάρικη και μελαγχολική.
Συμπάσχω στις σκέψεις σου!

Ο Μικρός Ναυτίλος είπε...

νομίζω οι σκέψεις που ξεκινούν με περπάτημα στη πόλη είναι από τις καλύτερες..

ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ είπε...

Μου θύμησες ανάλογους φθινοπωρινούς περιπάτους, στην Καμάρα, στην Τούμπα, στην παραλία πολλά χρόνια πριν, με τις ίδιες σκέψεις ζωγραφισμένες στο μυαλό μου. Πνίξε τις υποψίες, μη σκέφτεσαι ότι μεγαλώνεις, άναψε ένα τσιγάρο, πέρασε από το κολυμβητήριο να δεις τα παιδάκια στην ανοιχτή πισίνα να κολυμπούν ανυποψίαστα, ενώ εσυ έξω αρχίζεις να κρυώνεις. Υστερα κατέβα στον Λουκά στην παραλία, αν υπάρχει, για έναν εσπρεσσο.

Μου αρεσε το κείμενό σου
Νασαι καλά

Κάτε είπε...

Είναι πολύ όμορφο που μας αφήνεις να διαβάζουμε τις σκέψεις σου..... Δυστηχώς ο χρόνος περνάει πάρα πολύ γρήγορα...... και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και αναρωτιέσαι τί έγιναν όλα αυτά τα χρόνια της νιότης..... ξεγελάμε τον εαυτό μας πίθωντας τον ότι κάθε μέρα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!!!! ''άδραξε την μέρα σου'' ήταν η ταινία που επηρέασε την γενιά μου όταν τελειώναμε το λύκειο..... Καλή σου ημέρα

Γατί είπε...

Κι εγώ ταυτόχρονα με σένα σκέφτηκα: "ξωτικό,μεγαλώνουμε,μεγαλώσαμε"!
Η υποψία έγινε βεβαιότητα και η επιλογή να γυρίσεις πίσω ανύπαρκτη.Τα χρόνια που πέρασαν έφεραν και την παρέα τους μαζί:εμπειρίες,μελαγχολία,συγκινήσεις,γιατί...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΜΕ ΟΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
ΟΛΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ.ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΜΟΡΦΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ.

Poet είπε...

Ακόμη και τα ξωτικά μελαγχολούν καμιά φορά. Το έχει και η εποχή. Είμαι βέβαιος όμως ότι ήδη χαμογελάς. Καλή σου μέρα.

kryos είπε...

Τον αλήτη σου , τον έχω πάρει μαζί μου ... και καμμιά φορά τον συναντώ κι εγώ σε στάσεις .

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Θα συνηθίσουμε λες;
Για να δούμε.

Ήρθε ο καιρός, φθινοπώριασε... λέω για τις ομπρέλες σου!
Να βρίσκεσαι καλά!