Παρασκευή, Νοεμβρίου 06, 2009

Στα φανάρια των δρόμων

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της Μαρίας Χούκλη. Το άκουσα σα μονόλογο της Τάνιας Τσανακλίδου.
Η εικόνα είναι στιγμιότυπο απ' τη βουλγάρικη ταινία Klopka (2007) του
Srdan Golubovic ("Παγίδα") που είδα πρόπερσυ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.



Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους.
Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που τα κονιορτοποίησαν?
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του.
Κι Εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι, που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα - ή μήπως από χρόνια? - μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα.
Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι.
Έξω, κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.

Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά…δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία.
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν.
Αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.

8 σχόλια:

Poet είπε...

Συγκλονιστικό κείμενο. Και τόσο αληθινό. Είδες τι γίνεται στον κόσμο των ανθρώπων, ρομαντικό μου ξωτικό; Όλα έχουν ημερομηνία λήξεως. Ημερομηνία σιωπής και αδιαφορίας. Εκτός από ένα θα έλεγα. Την αληθινή αγάπη. Είναι σπάνια βέβαια αλλά είναι για πάντα.

zekia είπε...

το είχα ακούσει μια φορά τυχαία στο ραδιόφωνο οδηγώντας και έβαλα τα κλάματα. Είναι τραγικά αληθινό. Μπράβο που το βρήκες και το ακούω ξανα...

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Μια κρυμμένη θλίψη σκέφτομαι

Appelsinpigen είπε...

ειναι συγκλονιστικο...

μακαρι να μην ανηκω ποτε σε ενα τετοιου ειδους ζευγαρι.

γιατι αν δει κανεις πιο προσεκτικα, στα φανάρια υπάρχουν αυτά τα ζευγάρια.

και ειναι φορές που υπάρχουν και αλλού.

τόση θλίψη . . .

pandora είπε...

δεν ήξερα ότι γράφει έτσι η Χούκλη...
ήταν μια έκπληξη για μένα....

μετά από κάποια χρόνια, έτσι γίνονται πολλά ζευγάρια...
ο έρωτας τελειώνει και η αγάπη που μένει τους κλείνει το στόμα για πολλά προσωπικά "θέλω"

μου θυμισε αυτό το τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=CPkWt_h4DsM

:)

καληνύχτα ξωτικό ;)

koritsaki me ta polla mallia είπε...

τόσο ρεαλιστικά υπέροχο!

Appelsinpigen είπε...

Ηλιανα δεν το ηξερα αυτο το τραγουδι!!!!

Ειναι μαλλον η αλλοτριωση των πολλων χρόνων αυτό που περιγράφεται.
Ή επίσης η βαρεμάρα....

καλο μεσημεριιιιι,
σε μερικες ωρες ξεκιναωωωω :P

Appelsinpigen είπε...

Κοριτσακι,

ο ρεαλισμος τονιζεται κ απ την απαγγελια της Τσανακλίδου που είναι εξαιρετική.

Σαν τη Ζεκια, όταν το ακουσα δε γλιτωσα τα κλάματα.

και μη χειροτερα να λεμε :P

καλο σου μεσημερι!!!