Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2009

Τα δέντρα που κάποτε είχαν να δώσουν...


Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί.
Αν καεί μέχρι και το τελευταίο δέντρο αυτής της χώρας.

Μετά τι άλλο θα απομείνει για κάψιμο?
Όταν το Δέντρο που κάποτε έδινε δε θα έχει τίποτε άλλο πια να δώσει...?
---

Το παρακάτω "παραμύθι" το βρήκα τυχαία στα ράφια μιας δανειστικής βιβλιοθήκης, πριν πολλά χρόνια. Τότε το θεωρούσα ένα παραμύθι με εξαιρετική εικονογράφηση. Τώρα ξέρω ότι είναι κάτι παραπάνω. Είναι μια αλήθεια...

---

"Το δέντρο που έδινε"
ΣΕΛ ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΪΝ. Εκδόσεις "ΔΩΡΙΚΟΣ", Μετάφραση: ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΠΕΤΖΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

26 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

τι απίστευτο παραμύθι. ή μάλλον τι απίστευτη αλήθεια. ο άνθρωπος νομίζει πως έχει την παντοδυναμία να παίζει με την φύση. πόσο ψευδαίσθηση. ξεχνά πόσο δύναμη έχει η φύση. και ξεχνά ότι είτε σαν χώμα είτε σαν στάχτη από την φύση θα απορροφηθεί.

Appelsinpigen είπε...

απο παιδί με συγκινούσε πάρα πολύ...

είχα να το διαβάσω πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που είχα αγνοήσει την ύπαρξή του και το είδα τυχαία στο τμήμα παιδικών βιβλίων σ ένα μεγάλο βιβπλιοπωλείο...

και ξανά με συγκίνησε πάρα πολύ... :(

έτσι που το πάμε σ αυτή τη χώρα, δε θα υπάρχει στο τέλος κανένα δέντρο.

ούτε καν για να είναι λυπημένο :(

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

sxedon anatrixiasa
ekpliktiko

Poet είπε...

Τι υπέροχο παραμύθι! Παραμύθι όμως ή αλήθεια της ζωής; Τα δέντρα μας τα δίνουν όλα και δεν ζητάνε τίποτα. Λίγη φροντίδα και λίγη αγάπη μόνο.

Να σου πω τώρα κάτι, καλό μου ξωτικό, μια και με προσκάλεσες ειδικά για να διαβάσω αυτή την ωραία ιστορία. Με τα δέντρα μου στην Άφυτο της Χαλκιδικής έχω μια σχέση ερωτική. Με τη μηλιά, τις ασημόφυλλες λεύκες, τις ελίτσες, τις μαγευτικές ροδιές, τον περήφανο ευκάλυπτο. Χαϊδεύω τον κορμό τους, τους μιλάω τρυφερά, καμιά φορά σκουπίζω και τα φυλλαράκια τους με υγρό πανί. Κι εκείνα ανθίζουν, εκείνα καρποφορούν.

Το λέω σε σένα γιατί ξέρω ότι τα ξωτικά δεν κοροϊδεύουν τέτοια πράγματα, τα ξωτικά καταλαβαίνουν.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα
Σε ευχαριστώ.

Appelsinpigen είπε...

Να κοροϊδεψω?

Κάπως έτσι λειτουργώ κι εγώ με τα δικά μου λουλούδια...

Από παιδί μεγάλωσα σ'ένα περιβάλλον γεμάτο με λουλούδια κι έμαθα να τα αγαπάω. Έμαθα να τα σέβομαι για όλα αυτά που μας προσφερουν...

Στο Καταγώγι μου, δε μπορώ δυστυχώς να έχω δέντρα...Ελλειψη χώρου. Όμως καθένας απ τους φυκους μου, το γαρυφαλλάκι, η φραουλιά, τα μπαμπού, ο ταχυδρόμος, είναι ζωντανοί οργανισμοί που τους φροντίζω. Μου δίνουν άρωμα, χρώμα, ζωή...!

Όπως έλεγε και ο Ρουσσώ, ο άνθρωπος είναι προοριμένος για να ζει στη φύση...

Κι όμως την καταστρέφει.

Και στο τέλος δε θα μείνει τίποτε.
Μονο μια θάλασσα από σπίτια.
Ένα δάσος απο μεζονέτες....

Appelsinpigen είπε...

Θαλασσοκράτορα,

καλώς ήρθες...

Ανώνυμος είπε...

Καλως σε βρήκα.
Θα τα λέμε συχνα φαντάζομαι.

το πετάλι είπε...

πολύ τρυφερό παραμύθι
καταπληκτική και η εικονογράφησή του...

το είχα χαρίσει σε όλους τους μαθητές μου
στην ΣΤ' δημοτικού
όταν αποχωριζόμασταν
το καλοκαίρι του 2003
(τους έδινα το βιβλίο όπου μέσα βρισκόταν το απολυτήριό τους - για να θυμόμαστε τα δύο καταπληκτικά χρόνια που περάσαμε μαζί)

...τώρα αυτά τα παιδιά ετοιμάζονται για το πανεπιστήμιο...

Appelsinpigen είπε...

πραγματικά, πετάλι...

οι εικόνες μου έχουν μείνει στο μυαλό.
υπέροχο δώρο για τα παιδάκια...

μου φαίνεται πρέπει να το αγοράσω το βιβλίο, να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου...
αυτό είναι το κακό με τη δανειστική βιβλιοθήκη. Μπορει να διαβάζεις ένα σωρό βιβλία, να τα αγαπάς, αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα μαζί σου, στη βιβλιοθηκη σου ανά πάσα στιγμή...

καλώς ήρθες κι εσύ...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια που την τρυφερότητά του πάντα μοιράζομαι με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου...
σ΄ ευχαριστώ που μου ο θύμισες... μια καλή ιδέα ν΄αρχίσω με αυτό τη σχολική χρονιά...

την καλησπέρα μου

Appelsinpigen είπε...

Χαιρομαι που στο θύμισα, Τζούλια!

:)

καλο απογευμα....

zekia είπε...

Χαίρομαι πάρα πολύ που έτυχε και γράψαμε και οι δυο απο ένα διαφορετικό ποστ, που προσπαθεί όμως να πει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Είναι υπέροχο, να σαι καλά:)

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

πολύ σωστά υπέροχη ιστορία να είσαι καλά!

Roadartist είπε...

Πολύ όμορφο..
Μακάρι να κυβερνούσαν αυτό το τόπο τα παιδιά.. νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερος..

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΕΔΩ.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ.ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΑΡΚΕΤΟΙ.ΠΟΣΟ ΧΡΗΣΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ.ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΞΕΡΑ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

55fm είπε...

Υπέροχο και αγαπημένο παραμύθι!
Μου το είχε χαρίσει ένας φίλος πριν μερικά χρόνια,με συγκινεί ιδιαίτερα.
Να είσαι καλά που μας το θύμησες!

Λi είπε...

Ονειρεμένο αυτό που μόλις διάβασα....
Ν' ανατριχιάσω ολόκληρη με έκανε!!!

Πάρε φιλί τιγρένιο!

Appelsinpigen είπε...

Ζέκια,

όλοι μας προβληματιζόμαστε τελευταία...ειναι αναπόφευκτο...

πάντως, "χρωστάω" μια ανάρτηση με άρωμα καλοκαιριού...

----

Εύη μου,

να είσαι καλά...
όμορφο το ποίημα που διάβασα στο μπλογκ σου...!

---

Roadartist,

το ότι η δύναμη κρύβεται στην παιδική αθωότητα το σκεφτόμαστε πολλοί... Το ...κακό είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνουν, κι όταν μεγαλώνουν είδαμε τι γίνεται...

πέρα απ όλα αυτά, ακόμη κρατάω στο μυαλό μου τις όμορφες εικόνες απ τις διακοπές σου!! πρέπει κι εγώ να στείλω τις ανάλογες της Λευκάδας για να συγκρίνουμε εμπειρίες...

"and she's buying a stairway to heaven...."
τελικά, άξιζαν τον κόπο τα σκαλιά...
να φανταστείς στους Εγκρεμνούς πήγαμε δύο φορές!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Χμμμμ...
"Κάθομαι να με απαυτώσετε", ένα πράμα;
Συμβιβασμός, πεσιμισμός, μοιρολατρεία.

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι στο πώς ασελγούμε παρά φύσιν επί της φύσεως.

ΥΓ1: Για να αστειευτώ θα λεγα "να πέσει φωτιά να μας κάψει"... :)
ΥΓ2: Α καλά! Θα διαπιστώσεις ότι συχνά παίζω τον ρόλο του σπασίκλα. Κυρίως για να γίνεται συζήτηση και λιγότερο για να το παίζω αντιδραστικός.
ΥΓ3: Ουπς! Παραλίγο να το ξεχάσω. Καλό μεσημεράκι...

Appelsinpigen είπε...

Σκρουτζάκο να σαι καλά!!

τώρα που γύρισες θα τα λέμε πιο συχνά.

---
50fm,

να ευχαριστήσουμε και τον Ποιητή της παρέας που κάλεσε τόσο κι άλλο τόσο κόσμο να περάσει από δω για να διαβάσει το Δέντρο Που Έδινε...


χαίρομαι που μοιράστηκα αυτή την ιστορία μαζί σας, απ οτι φαινεται, αρεσε πολυ :)

Appelsinpigen είπε...

Tiger lilious,

πολλά φιλάκια και σε σένα!!!!

Appelsinpigen είπε...

Μπάτλερ,

καλώς ήρθες!!!

χμ, το δεντράκι της ιστορίας αγαπουσε πολύ απ ότι φαίνεται...

τωρα τα δεντρα τα δικα μας, αν ειχαν πόδια θα ειχαν εξαφανιστεί το δίχως άλλο :D

παντως σ αυτο περι "απαυτώματος" που λες, συμφωνω.

όταν το ξαναδιαβασα πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο, αυτό το πράμα σκεφτόμουν, σκέψη που δε μου είχε περασει παλιότερα.
ότι δηλαδή οι άλλοι μπορούν να σε εκμεταλλευτουν μεχρι τερμα και "η μηλιά να είναι ευτυχισμένη"
ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί και ελαφρός μαζοχισμός...

τωρα δε μπορεις να πεις, εδωσα κι εγω τροφή στη συζήτηση...

καλη σου μερα, κι αν αργησα να απαντήσω... είναι η εποχή τέτοια...τρέξιμο!!!!

Roadartist είπε...

;))
Θα περιμένω να τις δώ.. θα ανεβάσω και άλλα 2 ποστς από Λευκάδα..να περάσεις να μου πεις αν πήγες εκεί..
Καλό σκ!

Appelsinpigen είπε...

Roadartist,

σ'ευχαριστω πολύ για την ομορφη ευχηηηη!!!

τι πανεμορφο ονειρεμενο νησι!!!
θα περασω οπως και δηποτε για να δω και θα αναρτησω συντομα τη δικη μας επισκεψη...!

καλο σκ και σε σενα!!!!
πολλά φιλιά!!!

pandora είπε...

Μόλις το διάβασα...
τί όμορφο Χριστινα...
είναι πολύ συγκινητικό...

αισθάνθηκα ένα θυμό για τον άνθρωπο όταν το διάβαζα...
μετά ειδικά από τις εφιαλτικές ειδήσεις που διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες.

Άκουσα πως στην Αττική το χειμώνα το νερό θα ναι μολυσμένο. Το δέντρο δεν έχει πια να δώσει...

φιλακια...