Τρίτη, Δεκεμβρίου 16, 2008

Cinema il Paradiso


Nuovo cinema Paradiso (1988)
Giuseppe Tornatore


Alfredo: Living here day by day, you think it's the center of the world. You believe nothing will ever change. Then you leave: a year, two years. When you come back, everything's changed. The thread's broken. What you came to find isn't there. What was yours is gone. You have to go away for a long time... many years... before you can come back and find your people. The land where you were born. But now, no. It's not possible. Right now you're blinder than I am.
Salvatore:
Who said that? Gary Cooper? James Stewart? Henry Fonda? Eh?

Alfredo: No, Toto. Nobody said it. This time it's all me. Life isn't like in the movies. Life... is much harder.




Μία απ' τις πιο όμορφες, τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχω δει ποτέ μου...

Πανέμορφα περιγράφεται η αγάπη για το σινεμά, ένα σινεμά που δεν έχει ζήσει η γενιά μου, δυστυχώς. Η γενιά του εμπορικού κέντρου, που έμαθε το σινεμά ως απαραίτητη διασκέδαση του Σαββατόβραδου... Παρόλο που σκηνοθετικά είναι κάπως αδύναμο, εξυμνεί με μοναδικό τρόπο το σινεμά όπως το έζησαν οι γονείς μας...

4 σχόλια:

Γατί είπε...

Ξωτικό έχεις μήπως την ταινία αυτή στο Καταγώγι σου??

Appelsinpigen είπε...

:)

Η ταινία βρίσκεται στα χέρια της Πανδώρας, προς το παρόν... :)

αν θέλεις...πες μου ;)

greekbluedream είπε...

Όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονικη, έμενα στην οδο Κασσάνδρου,πισω απο τον θερινο κιν/φο ΑΙΓΛΗ.....ετσι εβλεπα τα βραδάκια καλοκαιρινο σινεμά, απο το μπαλκονάκι μου..θυμάμαι πόσο θύμωνα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα και ιδίως τα μηχανάκια που διέρχονταν απο κατω και δε...σέβονταν τους απο πάνω...που παρακολουθούσαν ταινία...

Appelsinpigen είπε...

o θερινός της Αίγλης είναι και ο αγαπημένος μου, μακράν....!

γιασεμάκια, ασπρα χαλικια, άσπρες καρέκλες σκηνοθέτη, καλή παρέα :-)