Πέμπτη, Νοεμβρίου 19, 2009

Αν ο Tom Waits ήταν ποιητής θα έγραφε σαν τον Charles Bukowski

...και αν ο Charles Bukowski ήταν τραγουδιστής θα τραγουδούσε σαν τον Tom Waits

και γαμώ τα ζευγάρια


ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια
από τ' αναψυκτικά).
μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με
τρύπες απ' τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες
στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη
μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς
πεθαίναμε στα γέλια.

λέγανε αργότερα πως
ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια, να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα
τα παλιά τραγούδια
και ποτέ
να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε
να σπάνε τα γυαλικά
τρέλα
οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες) να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην
πόρτα.

μόλις ξυπνάγαμε
έλεγα πάντοτε: προηγούνται οι κυρίες

κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά κι ύστερα
θα ήταν η σειρά μου και

ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα, ν' αναρωτιόμαστε
ποια
καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα, να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι,
ηλίθιοι, απελπισμένοι, να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι ότι τελικά δεν έχουμε
ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.

μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.

συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε
σκατά! κι εγώ θα έλεγα
ναι!
κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να
συνεχίσουμε, κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.

η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

barfly


η Τζέην, που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ
να φανταστεί ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες
που πίναμε μαζί
και
ότι θα γινότανε ταινία
και
ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της
ρόλο.

μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα: ?Μια όμορφη ηθοποιός; μα,
για όνομα του Θεού!?

Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες, γι' αυτό πήγαινε,
αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί
όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν
εσένα

κι ούτε κι εγώ
θα μπορέσω.




And so a secret kiss
Brings madness with the bliss
And I will think of this
When I'm dead in my grave
Set me adrift and I'm lost over there
And I must be insane
To go skating on your name
And by tracing it twice
I fell through the ice
Of Alice
There's only Alice

7 σχόλια:

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

μα ειναι ποιητης ο ανθρωπος...
καλημερα

Appelsinpigen είπε...

δεκτή η παρατήρηση...

μες το μυαλό μου, μου φαίνεται ότι υπάρχει μιά σύνδεση μεταξύ τους...

οποτε να με διορθωσω και να μεινω μονο στο οτι αν ο Μπουκοφσκι τραγουδουσε θα τραγουδουσε σαν τον Τομ Γουέιτς...

καλά, τέτοια ώρα χτες, ήθελες να έχω και ειρμό
χαχαχαχαχα

καλό απόγευμα :) :)

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

τα εχεις τα δικια σου
καλημερες σας

zekia είπε...

καλόοοοοοοοοοοοοο

Stratos είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

Εξάλλου, ο Waits λάτρευε τα κείμενα του Bukowski. Αν δεν κάνω λάθος ήταν κι ο αγαπημένος του ποιητής. Σε πολλές εκπομπές διάβαζε αποσπάσματα απο τα βιβλία του.

Κι οι δυο τους ήταν, είναι κι θα είναι απο τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που έχουν βγεί ποτέ! :)

Appelsinpigen είπε...

κι αυτά Ζέκια δεν είναι τίποτε...

κατα διαστήματα θα αναρτηθούν κι άλλα του Μπουκόφσκι.

Η αλήθεια είναι οτι μου αρέσουν επιλεγμένα ποιηματα- κείμενα του.
Όχι όλα.

Appelsinpigen είπε...

Στρατο να φανταστείς ότι δεν το ήξερα!!

Απλά το υπέθετα και πάντα είχαν αυτό το δέσιμο μεταξύ τους κατά έναν περίεργο τρόπο!
Οσο για τον Γουέιτς, απολαμβάνω ιδιαίτερα να ακούω 3 ή 4 δίσκους στη σειρά. απ' το '75 μέχρι και σήμερα και να διαπιστώνω το πώς εξελίχθηκε η φωνή του.

λατρεμένος :)