Σαλπάρουμε!

Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχουν πια σκιστεί και καεί.
Κι, όμως.
Όλα τα υπόλοιπα είναι στη θέση τους.
Το σομπρέρο έχει πάρει τη θέση του.
Το ρούμι μες τη βαλίτσα.
Ίσα που ν' ακουμπάει τα όνειρα και να τα μεθάει κι αυτά.
Και μερικά βιβλία - λογοτεχνικά αυτή τη φορά.
Για στατικά ταξίδια.
Δε χρειάζεται και πολύς κόπος τελικά.
Βαλίτσα με αυθορμητισμό και φαντασία!
Κι ας μείνουν τα μισά πίσω.
Πάμε για κει όπου δεν έχει σημασία τι ξεχνάς και τι όχι.
Αρκεί να έχεις πάρει τον εαυτό σου μαζί σου.

Βίρα τις άγκιρες, λοιπόν!
Το πειρατικό καράβι, σηκώνει άγκυρα...
Οι πυξίδες στρέφονται ζαλισμένες απ' τα πεδία της γης...
Ο Πράσινος Παπαγάλος στέκεται στον ώμο του Ξωτικού και μαζί αγναντεύουν το πέλαγος...
Οι Εφτά Θάλασσες καλούν σε νέες περιπέτειες!
Φυσάει...
Φυσάει...
Φυσάει Νοτιάς....

Το Ξωτικό, ενώ το καράβι έχει αρχίσει να απομακρύνεται απ' το Θερμαϊκό, προλαβαίνει να πει ένα κλεφτό "γεια" στις Ομπρέλλες του Ζογγολόπουλου...

Ανοίγουμε πανιά!

Το Καταγώγι του Ξωτικού θα παραμείνει κλειστό για όσο καιρό θέλουν οι πυξίδες...
Το Ξωτικό εύχεται καλό καλοκαίρι σε όλους!
Και κάποια στιγμή, που ξέρετε;
Μπορεί να τα ξαναπούμε!!!

Το πιο όμορφο φεγγάρι...

είναι εκεί έξω...

φωτίζει έντονα και καλοκαιρινά τρεις μέρες πριν το τέλος.

κλείσε τον υπολογιστή.

ψάξε να το βρεις.

εγώ, αυτό θα κάνω.

William George Allum

Αγαπημένος Καββαδίας...
Καλό μήνα...

William George Allum

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.