The story of Grand'mere

Ησυχία.
Ήλιος, ίδια πληγή, στον καθαρό ουρανό. 
Η Οικογένεια.
Κάποιοι συγγενείς.

Ένας χρόνος χωρίς τη γιαγιά.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ως ανάμνηση, στο παρόν, στο μέλλον.
Ως πρωταγωνίστρια, στο παρελθόν.
Ο θίασος της, χωρισμένος στα δύο.


Ακόμη και χωρίς τον παράδεισο, εκείνη βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ξυπόλητη στα γρασίδια του Κομάνου, κάτω απ' τη Μουριά.
Πλένει μούρα μέσα στο πιάτο με τα γαλάζια λουλούδια.
Μεγαλώνει παιδιά και εγγόνια.
Μικραίνει η ίδια.
Τόσο που τα παιδιά γίνονται γονείς και τα εγγόνια, παιδιά.
Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη.
Έπειτα φως.
Σιωπή.

Αυτό το ταξίδι ποτέ δε θα τελειώσει . . .




Αντίο, γιαγιά.
Ξανά.

Μπορείς να πεις

Μπορείς να φυλακίσεις τη νύχτα στο δωμάτιο για χάρη μου.
Μπορείς να με αφήσεις να ταξιδέψω στα μάτια σου, μέχρι να ξημερώσει.

Να γίνεις εγώ. Να γίνω εσύ.
Να γίνουμε εμείς.

Μπορείς να πεις πως είναι η τελευταία μας φορά.
Μπορώ να πω πως ίσως να είναι και η πρώτη.

Χωρίς τίτλο.

Μέρες χρωματισμένες από σκούρα μπλε απογεύματα, νιώθω πώς συσσωρεύσατε όλη τη θλίψη του κόσμου στο ποτήρι μου.
Ο τριγμός σπάει τη σιωπή, ζωγραφίζει ένα ράγισμα εντός μου.
Επέρχεται η ρήξη του άλλοτε άθραυστου.
Βροχή.


υπό τους ήχους του:
Le temps perdu
Eleni Karaindrou

Η θεωρία της σχετικότητας.

"Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως".

Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα με τα βασικά, τη θεωρητική φυσική.
Με ένα μήλο στα χέρια μελέτησα ξανά την έννοια της βαρύτητας, το νόμο δράσης και αντίδρασης.
Ξέφυγα προς τη θεωρία του Χάους και ακόμη παραπέρα: χάθηκα στη δίνη μιας Μαύρης Τρύπας.

Συνειδητοποίησα πως σιγά σιγά, όσο η γνώση συσσωρευόταν μέσα μου, τόσο με έτρεφε. Γινόμουν επιστήμονας, και όπως κάθε επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, έπρεπε πια να αφιερώσω χρόνο στη μελέτη της δουλειάς του Albert Einstein.

Άρχισα να μελετώ, μέχρι που έχασα την αίσθηση του χρόνου.
Δεν ξέρω αν πέρασαν μέρες ή χρόνια. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάποια στιγμή εκτοξεύτηκα στο χωροχρόνο. Μεταξύ πλανητών, καμπυλώσεων φωτεινών γραμμών και αστεριών ξαναγεννήθηκα ως Κουρσάρος του Διαστήματος. Ένας σύγχρονος Οδυσσέας.

Ένα πρωί γύρισα πίσω. Δεν ξέρω πώς έγινε. Ή γιατί.
Μόνο ότι η διαδρομή που είχα διανύσει μπορούσε να μετρηθεί με έτη φωτός.

Σε μια γωνία του δωματίου βρήκα μερικές σιδερένιες βέργες.
Αν και ο χρόνος είχε μιλήσει πάνω τους, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα.
Τώρα πλέον είχα όλη την απαραίτητη γνώση μέσα μου.
Κατασκεύασα κάγκελα και τα προσάρμοσα σε όλα τα παράθυρα του δωματίου.

Μετά άνοιξα όλες τις κουρτίνες.
Στο δωμάτιο μπήκε ένα άρρωστο φως.
Όχι εκείνο που σε φωτίζει, εκείνο που σε αποκαλύπτει.

Πλησίασα το μεγαλύτερο παράθυρο. Το πιο φωτεινό, με την καλύτερη, την πιο αληθινή θέα. Έπιασα τα κάγκελα σφιχτά και κοίταξα έξω. Είχα δει πολλούς φυλακισμένους να το κάνουν αυτό. Ήμουν σκηνοθέτης του εαυτού μου.

Είδα πολλά. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Φρούδες υποσχέσεις. Φωνές. Φασαρία. Άκουσα το Ρέκβιεμ
για όλα τα όνειρα. Είδα ως δια μαγείας να εξαφανίζονται όλα τα χρώματα. Έσφιξα ακομη πιο δυνατα τα κάγκελα. Μέχρι να πονέσουν τα χέρια μου, να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν όνειρο.

Κοίταξα το δωμάτιο με τα βιβλία, τα πινέλα, τις φωτογραφίες, τους δίσκους μουσικής και τις κάρτες απ' τα ταξίδια.
Ξανακοίταξα έξω.
Δεν ήμουν πια σίγουρος σε πoια μεριά βρισκόμουν.
Μέσα στα κάγκελα ή έξω από αυτά?
Μέσα ή έξω?

Τότε κατάλαβα.
Είχα εμπεδώσει πια τη θεωρία της σχετικότητας.
Ήμουν επιστήμονας.
Το μόνο που έμενε ήταν να επαληθεύσω τον Νεύτωνα.
Να αντιδράσω.

Το κύμα . . .

Το απαγορευμένο κουτί

Ο Γιατρός μου αφαίρεσε τους επιδέσμους και εξέτασε προσεκτικά τους καρπούς των χεριών μου, από την καλή και από την ανάποδη. Τα μάτια του, κρυμμένα πίσω από τα χοντρά γυαλιά του, πρόδιδαν προβληματισμό, ανάμικτο με ανησυχία. Τι να σκεφτόταν άραγε?

- Γιατί το έκανες αυτό?, με ρώτησε ξαφνικά, σε τόνο τελεσίδικο.
- Μα, Γιατρέ, μου είχε τελειώσει το κόκκινο . . .

Ο Γιατρός τελικά με συμβούλεψε άλλη φορά να μην καταφεύγω σε τόσο ακραίες μεθόδους. Με συμβούλεψε ακόμη να ανοίγω το απαγορευμένο κουτί με τα ζωγραφισμένα πορτοκάλια. Η δοσολογία? Όποτε μου τελειώνουν τα χρώματα. Όχι μόνο το κόκκινο. Όλα τα χρώματα.

Ήταν σαν το κουτί της Πανδώρας. Και ο Γιατρός ήταν ο χειρότερος χρόνος. Και ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

The marriage of Heaven and Hell

Βραδιές με ποτό, τσιγάρο και Jim Jarmusch.
Βραδιές απλές. Δωρικές. Απέριττες.



The ancient tradition that the world will be consumed in fire at the end of six thousand years is true, as I have heard from Hell.
For the cherub with his flaming sword is hereby commanded to leave his guard at the tree of life, and when he does, the whole creation will be consumed and appear infinite and holy whereas it now appears finite & corrupt.
This will come to pass by an improvement of sensual enjoyment.
But first the notion that man has a body distinct from his soul is to be expunged; this I shall do, by printing in the infernal method, by corrosives, which in Hell are salutary and medicinal, melting apparent surfaces away, and displaying the infinite which was hid.
If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite.
For man has closed himself up, till he sees all things thro' narow chinks of his cavern.

A Memorable Fancy 

The marriage of Heaven and Hell

by William Blake

Απλά τραγικό.

Να πηγαίνεις για τρέξιμο έξω από την πόλη, να σταματάς κουρασμένος να πάρεις μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσεις.

Να βλέπεις καταπράσινα τα χωράφια, μερικά δέντρα, μια όχι και τόσο όμορφη πόλη.

Και πέρα στο βάθος?
Να βλέπεις από δεξιά τα φουγάρα του εργοστασίου του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας και από αριστερά τα αντίστοιχα του Αμυνταίου.

Τσάμπα η ανάσα.

(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την kategreece, φωτογραφίες της μπορείτε να βρείτε και εδώ http://www.flickr.com/photos/kate-greece/)

Κόκκινο. Πράσινο. Μπλε.

-Τι όμορφες που είναι οι παπαρούνες!
-Πρέπει να βρω μια πολύ όμορφη...
-Γιατί??? Οι παπαρούνες είναι άγρια λουλούδια, δεν κάνει να τις κόβεις. Δεν έχεις ακούσει την έκφραση "θα σκορπίσεις σαν παπαρούνα" ?

---
Δε θυμάμαι να πρόσεξα άλλη φορά σταγόνες βροχής πάνω σε παπαρούνες και γρασίδια.
Είχα καιρό να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, να νιώσω πως πατάω γη και όχι τσιμέντο.
Τώρα ένιωθα τον αέρα στο πρόσωπο.
Έβλεπα από μακριά πώς χόρευε προοδευτικά τα σπαρτά.

Πάνε αιώνες που ξηγήθηκε ο Ρουσώ.
"Επιστροφή στη φύση, κύριοι!"
---

Μια μπλούζα από ένα κομμάτι ουρανού.
Σύννεφα που ταξιδεύουν καταιγίδες.

Και βλέπεις πως, κάποιες φορές, οι ομπρέλες λειτουργούν εξίσου καλά κλειστές.
Και η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη....................

Προβληματικό.

Το να κοιμάσαι στο παιδικό σου δωμάτιο.
Ενώ δεν είσαι πια παιδί.

Τα λόγια του μικρού

Βυθισμένη στο Χάος των καιρών έχω αρχίσει να χάνω το νόημα.
Χάνω το χρώμα της ημέρας, αγνοώ τις μυρωδιές της νύχτας.
Δε μου φτιάχνουν πια τη διάθεση τα γέλια, τα αστεία των φίλων.
Κάθε μέρα είναι Δευτέρα.Όλες οι μέρες, γκρίζες.
Δεν εμπιστεύομαι πια τους ανθρώπους.
Δεν τους πιστεύω, ούτε πιστεύω σε αυτούς.

Δυσκολεύομαι να βρω νόημα σε οτιδήποτε.
Ζωγραφίζω πολύ για να νιώθω χρήσιμη, χωρίς να εκτιμώ κάτι από αυτά που φτιάχνω.
Όλες οι μουσικές μου ακούγονται ίδιες.
Δε με πληρώνουν στη δουλειά.

Κοιτάω φωτογραφίες από τις περσινές εξορμήσεις μου.
Εκτιμώ το παρελθόν.
Εκ των υστέρων.

Δεν υπάρχει τίποτε σταθερό στη ζωή μου.
Δεν έχω μόνιμο τόπο κατοικίας.
Δεν έχω άμεσο πλάνο για το μέλλον μου.
Δεν ξέρω πώς θα συνεχίσω τις σπουδές μου.
Ούτε καν τα κιλά μου δε μένουν σταθερά.

Και να 'μαι!
Υποκλίνομαι στο ανύπαρκτο κοινό έτσι ακριβώς όπως με σμίλεψε το σύστημα (το σχολείο?, το πανεπιστήμιο?, η κοινωνία?).
Απουσία προγράμματος και ρότας νιώθω κενή.
Εκτός από μερικές εκλάμψεις!

---

Τετάρτη απόγευμα. Στο σπίτι του βαφτισιμιού μου.

Του δίνω τα δώρα του. Χαίρεται, παίζει, γελάει. Σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο δώρο είναι να είσαι παιδί, παιδί σαν και αυτόν και χαμογελάω. Δύσκολο να παραμένεις παιδί καθώς περνούν τα χρόνια. Μέχρι πρόσφατα το κατάφερνα με μεγάλη επιτυχία.Τελευταία δυσκολεύομαι, αλλά που θα μου πάει, ως άλλος Κοντορεβυθούλης θα βρω το δρόμο για το σπίτι.


Ο μικρός καταλαβαίνει ότι έχω τις μαύρες μου, παρατάει το παιχνίδι και την προσπάθεια να με κάνει να παίξω μαζί του. Έρχεται και κάθεται στο μπράτσο της πολυθρόνας, όπου κάθομαι -κατά το συνήθειό μου- οκλαδόν. Λες και είμαι εγώ πειρατής, η πολυθρόνα καράβι και αυτός ο πολύχρωμος παπαγάλος στον ώμο μου.


Δε με ρωτά τι μου συμβαίνει, αυτή είναι ιδιότητα των μεγάλων. Μιλά για το σχολείο, το ποδόσφαιρο, τις διακοπές του, την εκδρομή που θα πάει στα Γιάννενα... Τροφοδοτώ και εγώ τη συζήτησή μας. Μου αρέσει που τώρα πια είναι εννιά χρονών. Μιλάμε καλύτερα, καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Έχει αρχίσει να ζυγίζει αυτά που λένε οι γύρω. Δε ρουφάει πληροφορία άκριτα. Κρίνει και απορροφά.


Τον ρωτώ τι σκοπεύει να κάνει στα Γιάννενα. Αν του αρέσει να κάνει βόλτες με τις ξαδέρφες του κοντά στη λίμνη, τι προτιμά να κάνει στις εκδρομές, με ποιο τρόπο περνά καλύτερα.Τότε ο μικρός γυριζει, με ζυγιάζει με το βλέμμα και λέει:

-Τι σημασία έχει? Αρκεί να είμαστε υγιείς και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
Του απαντώ: "Αν ήξερες τι μεγάλη κουβέντα είπες μόλις..."

Ξέρω πως, το δίχως άλλο, από κάπου ξετρύπωσε τη φράση. Ίσως να ανήκε στις φράσεις που εμπέδωσε ασυνείδητα, γιατί είναι μικρός για να την εμπεδώσει συνειδητά. Ξέρω πως η φράση ήταν άστοχη στην κουβέντα μας, δεν κολλούσε. Με την άκαιρη στερεότυπη φράση του όμως, έδωσε μια απάντηση στο ερωτηματικό μου. Ίσως να ήταν και το μόνο που είχε σημασία...

---
Ώρες μετά θυμήθηκα την κηδεία του Νίκου.
Η καρδιά ράγισε εκείνο το απόγευμα, χωρίς το μπαγλαμαδάκι. Ο Νίκος την κοπάνησε σοφά, μέσω νεφών.
Έζησε, όμως, όπως εκείνος ήθελε.

---

η απουσία ουσίας

η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας
η απουσία ουσίας

όσο και να τραβήξει, τίποτε δε γίνεται ουσιαστικό.

Τ' όνομά σου μου θυμίζει τα πιο ζόρικα ξενύχτια.

Όλα θα'ναι εντάξει
Χατ Τρικ

όλα θα'ναι εντάξει σε μια χώρα μαγική
που η δύση όταν θα στάζει κατακόκκινο κρασί
μου χες πει "όλα θα'ναι εντάξει"

μου 'πες πως θα φύγεις
δε σε πίστεψα γιατί
τέτοιες ιστορίες έλεγες από παιδί
το 'χες πει
μα είπα "θα σου περάσει".

γιατί εντάξει δε θα είμαι εγώ.
τ' όνομά σου μου θυμίζει τα πιο ζόρικα ξενύχτια
που κοιτούσα τον ουρανό
και τα άστρα φτιάχνανε για σένα την πιο μεθυσμένη ορχήστρα
γιατί εντάξει δε θα είμαι εγώ.
δε θα είσαι εδώ.

Στάμπαρες στο χάρτη έναν τόπο μακρυνό
Χαβανέζων με κιθάρες που δεν ξέρουν τα μαγιώ.
μου 'χες πει "όλα θα'ναι εντάξει"
τώρα καφεδάκι στη Σταυρούπολη γιατί
σε ξέβρασε το κύμα μες της τρέλας το νησί
κι εύχομαι, φίλε μου, να 'σαι εντάξει.

γιατί εντάξει δε θα είμαι εγώ.
τ' όνομά σου μου θυμίζει τα πιο ζόρικα ξενύχτια
που κοιτούσα τον ουρανό
και τα άστρα φτιάχνανε για σένα την πιο μεθυσμένη ορχήστρα
γιατί εντάξει δε θα είμαι εγώ
δε θα είσαι εδώ.

Οδύσσεια - The Sequel

Ζηλεύοντας την Ιθάκη, ξεκίνησα. Στη ρότα, όμως, ξεφύτρωσαν και άλλα "νησιά".

Φτάνοντας στο τέρμα της πορείας, συνειδητοποίησα πως ο τελικός προορισμός δεν ήταν ο αρχικά συμφωνημένος. Προβληματιζόμενος για το πιθανό μέλλον έχασα και το παρόν. 

Γνώρισα και τους Λαιστρυγόνες, γίναμε φιλαράκια με τον κύκλωπα Πολύφημο και ξαναβάφτισα την Καλυψώ. Ο Αίολος δέχτηκε να φυσήξει ούρια για μένα στην αρχή αλλά λίγο πριν το τέλος αναρωτήθηκα τι να 'κρυβε μέσα ο ασκός του. Γοήτευσα την Κίρκη με τα μαγικά μου κόλπα, της έμαθα να πετάει με τη σκέψη,να γίνεται αόρατη. 

Μέσα σ' όλα αυτά έχασα εμένα. Έγινε σταδιακά, ούτε που πρόλαβα να το πάρω πρέφα. Και όταν η Πηνελόπη με κοίταξε στα μάτια και ο Τηλέμαχος με φώναξε "πατέρα", ήμουν πια άδειος.

Τώρα πια η Ιθάκη δε σήμαινε τίποτε για μένα. Η Πηνελόπη θα περίμενε σίγουρα κάποιον άλλο, συνονόματο. Κάποιον με το ίδιο σημάδι απ' τα δόντια του κάπρου στη γάμπα- καθαρή σύμπτωση. Ήμουν σίγουρος πως δεν είχα γιο, δεν είχα πατέρα. Ήταν σα να υπήρχα ανέκαθεν. Σα να γεννήθηκα σ' αυτή την απέραντη θάλασσα. Σα να ήμουν γιος αυτής της απέραντης θάλασσας. Πατέρας της. Λες και βγήκα απ' τη θάλασσα, ως γιος μιας Αφροδίτη. Λες και η θάλασσα βγήκε από μένα. 

Ένιωθα τη θάλασσα. Μέσα μου.

Και αποφάσισα, να βρω την πραγματική μου Ιθάκη.

Τώρα. Που κατάλαβα πια "οι Ιθάκες τι σημαίνουν".

η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της...

"με σκότωσε γιατί την αγαπούσα" - άπειρα τραγουδισμένο.

"τη σκότωσα γιατί με αγαπούσε" - κούρασε, γι' αυτό.

"τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα" - where the wild roses grow syndrome.

"τη σκότωσα γιατί με αγαπούσα" - το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

"με σκότωσα γιατί την αγαπούσα" - ανεκπλήρωτος έρωτας.

"με σκότωσε γιατί με αγαπούσε" - ερωτευμένοι σχιζοφρενείς.

"με σκότωσε γιατί με αγαπούσα" - ναρκισσιστικό ξέπλυμα

"με σκότωσα γιατί με αγαπούσα" - ειλικρίνια

"τη σκότωσε γιατί με αγαπούσε" - έγκλημα πάθους

...
"η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της", που θα 'λεγε και ο φίλος μου ο Bukowski.

Καλό ταξίδι . . .