Μες τα κόκκινα της Δύσης του, ανατέλλει...

Τελικά φέτος πρόλαβα να ακούσω αυτό το κομμάτι του Διονύση Σαββόπουλου εγκαίρως!
Γιατί τα τελευταία χρόνια το άκουγα τον Αύγουστο και μελαγχολούσα για το καλοκαίρι που έφευγε...
Τώρα μπορώ να χαμογελάω για το καλοκαίρι που ανατέλλει μες τα κόκκινα της Δύσης αυτού του πανέμορφου φεγγαριού...

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια πετονιές μες στο πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μες στα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό μικροί λαγόνες καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο 'να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή τού τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μες στις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

[...]
και τελικά σκέφτομαι πως δε χρειάζονται και πολλά για να είναι κανείς ευτυχισμένος.

στήνω την καρέκλα του σκηνοθέτη στο μπαλκόνι.
με τυλίγει η υπέροχη δροσιά του φετινού καλοκαιριού.
καθίζω το λάπτοπ σε μια καρέκλα για μουσική παρέα.
ανάβω το κεράκι-κολοκύθα.
το γαρυφαλλάκι μου μυρίζει ωραία.
χαίρομαι αόριστα.
χαζεύω και το φεγγαράκι.
ανοίγει δρόμο ανάμεσα σε ηλιακούς θερμοσίφωνες και στοιχεία κεραιών.
κοκκινίζει.
απ' την πολλή προσπάθεια θα' ναι...
στο βάθος η θάλασσα.
είναι ωραία...

Πόδισε, Παντελή! Φτάσαμε στην Πάρο!

Frederic Lord Leighton - Flaming June (1895)

Χωρίς να είμαι λάτρης της τόσο κλασικής ζωγραφικής, δε μπορώ παρά να μείνω στον παραπάνω πίνακα...
Τον είδα πρώτη φορά σε ένα βιβλίο Αγγλικών (!) και από τότε μου γεννήθηκε η απορία ποιανού ζωγράφου είναι.
Μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να πεταχτώ μέχρι το Πράδο στη Μαδρίτη για να τον δω από κοντά!!!!
Πανέμορφα χρώματα για έναν φλεγόμενο Ιούνη, παρ' όλο που θυμίζει μάλλον Μάρτη με τα μετεωρολογικά τερτίπια του!

Τον έκτο μήνα τον καλό....

*πόδισε: Λάσκαρε τα πανιά και στρίψε απομακρυνόμενος από την κατεύθυνση του ανέμου.

Σ' ένα πηγάδι δροσερό βαθιά κοιμάται το νερό
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο
σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο

Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό-γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο
Τον έκτο μήνα τον καλό, καράβι πάει γιαλό-γιαλό
νύχτα περνάει το Σούνιο, και φέρνει τον Ιούνιο

Λάμπει στου χρόνου μια στιγμή τ' αεροσκέπαστο κορμί
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο
πουκαμισάκι αέρινο, στα μάτια φως αστέρινο

Micheal, you've been struck by a smooth criminal...

...χωρίς λόγια...

Το αδιέξοδο μιας ευτυχίας αξόδευτης...

Φέτος έκανα την έκπληξη.
Τα θυμήθηκα.
Με το post-it υπενθύμησης να κατοικεί το γραφείο μου εδώ και μέρες, αναμενόμενο, θα μου πεις.

Η Γιώτα μου 'πε να περάσω απ' το σπίτι της.
"Καλή ευκαιρία για να της κάνω έκπληξη!", σκέφτηκα.
Ωραίες οι εκπλήξεις.
Στα τελευταία μου γενέθλια οι φίλοι μου, μου 'φεραν τούρτα σε βραδιά ποίησης.
Εκτιμήθηκε.
Πολύ.

Πετάγομαι στο ζαχαροπλαστείο.

Ωχ! Ξέχασα να ζητήσω κεράκι κι είναι ήδη αργά.
Δεν πειράζει, όμως.
Έχω κρατημένα όλα τα κεράκια από τότε που έκλεισα τα 18 μου και μετά.
Θα χρησιμοποιήσω το δέκατο όγδοο κεράκι, λοιπόν!
Το βρίσκω στο κουτί με τους "θησαυρούς" παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

Αρχίζω να ετοιμάζομαι.
Φοράω το παντελόνι μου και σκέφτομαι τα 18 γενέθλιά μου.
Τα γιορτάσαμε μ' έναν αγαπημένο φίλο κι όλη μας την παρέα.
Έχω κρατημένο και το δικό του κεράκι.
Είναι μπλε, όμως. Δε μας κάνει.
Βάζω τα σταράκια μου ενώ φαντάζομαι τη Γιώτα να ανοίγει την πόρτα κι εγώ να κρατάω το τουρτοειδές γλύκισμα με το κεράκι αναμμένο...
"Να ζήσεις Γιώτα..."
Χαμογελάω.

Χτυπάει το τηλέφωνο.
Η Γιώτα.
Λέει πως οι φίλοι της της έκαναν έκπληξη με τούρτα στο σπίτι.
Λέει να μην περάσω απο εκεί.
Να τους συναντήσω κατευθείαν έξω.

Πέφτει ένας κουβάς παγωμένο νερό στο κεφάλι μου.
Όχι, δεν είναι απ' τη γειτόνισσα.
Είναι η ψυχρολουσία.

Κι η τούρτα?
Μένει να ξεκουράζεται στο ψυγείο...
Και κάπως έτσι βρίσκομαι στο αδιέξοδο μιας ευτυχίας αξόδευτης.

Λίγη ώρα μετά τους συναντάω έξω.
Ο dj έχει κέφια.
Μας κάνει μουσική περαντζάδα στην περασμένη εφηβεία.
Κάπου εκεί, της λέω για τη χαμένη έκπληξη.
Γελάει.
"Δεν πειραζει!", μου λέει, "μεθαύριο!".

Λίγο αργότερα φεύγω.
Έχω όρεξη να περπατήσω μέχρι τα πόδια μου να βγάλουν φουσκάλες, ως άλλος Μπουκόφσκι.
Όμως δεν το κάνω.
Έχω, βλέπεις, ανειλημμένες υποχρεώσεις προς το Η/Μ Πεδίο ΙΙ.(Ηλεκτρομαγνητικό Πεδίο ΙΙ για τους μη γνωρίζοντες)

Παίρνω το δρόμο για το σπίτι.
Πετυχαίνω δυο τύπους κοντά στο ρέμα της Τούμπας.
Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω ποιος αποκάλεσε περισσότερες φορές τον άλλο "μαλάκα".
Αναλύουν τη χρηστική αξία του ρέματος.

Συνεχίζω.
Τα σταράκια μου δεν κάνουν κανέναν απολύτως θόρυβο.
Η παρουσία μου γίνεται αντιληπτή απ' την τσάντα μου,που κουδουνίζει κλειδιά και τσίχλες.

Ανεβαίνω στο σπίτι.
Ανοίγω παράθυρα.
Δροσιά.
Ανοίγω το ψυγείο.
Θαυμάζω τη λευκή μοναξιά του.
Μέσα είναι ακόμη η τούρτα.
Στο αδιέξοδο βρέθηκε διέξοδος, τελικά.
Τα γενέθλια πήραν παράταση 2 μέρες.
Στο σχολείο το ονομάζαμε μεθεόρτια.

*ο τίτλος της ανάρτησης είναι -εν μέρει- δανεισμένος απ' την ονομασία ενός άλλου κομματιού (ορχηστρικού)του Δημήτρη Παπαδημητρίου απ' το soundtrack της σειράς "Λόγω Τιμής", "Το αδιέξοδο μιας ευαισθησίας αξόδευτης", το οποίο δυστυχώς δε βρήκα...

Δανεικό Ταξίδι

Μια ανάρτηση που τη χρωστάω στον Τάσο, που με τις φωτογραφίες που τράβηξε στα Κανάρια Νησιά και στην Ισπανία με ταξίδεψε -έστω και δανεικά! Όχι μόνο με τις φωτογραφίες αλλά και με τη μουσική που έφερε απο εκεί!!

Με την ελπίδα -το συντομότερο δυνατό- να πιούμε ένα μπουκάλι ρούμι σε μια ακτή που να βλέπει Ατλαντικό Ωκεανό... Γιο-χο-χο!!!

Κανάρια:

Ισπανία:

Όσο για την παρακάτω φωτογραφία, την άφησα τελευταία γιατί -χρωματικά και μετά συνειρμικά- μου θύμισε τη σαν-όνειρο-σκηνή απ' το Βαλς με τον Μπασίρ...

Έντεκα

Παραπατάω και μπαίνω μέσα.
Στη βάση μου.
Σπίτι μου.
Γαμάτο σπίτι.
Δε θα μπορούσε να 'ναι καλύτερο.
Κλωτσάω την πόρτα να κλείσει.
Της φέρομαι βίαια, το παραδέχομαι, αλλά φταίει το αλκοόλ.

Πιάνω τη μυρωδιά απ τη λαδομπογιά στον αέρα.
Καιρό που έχω να πιάσω πινέλο!
Δεν πειράζει, όμως.
Κοιμίζω την έμπνευση μου για ένα καλύτερο αύριο.

Τα φώτα χορεύουν.
Η εικόνα στα μάτια μου μου θυμίζει την κάμερά μου,όταν το διάφραγμα μένει ανοιχτό.
ανοιχτό να πληγώνει το εικονικό φιλμ.

κοιτάω την πάρτη μου στον καθρέφτη.

καλός είμαι.

λίγο ζαλισμένος.
λίγο κάφρος.
πολλή αλητεία απόψε.

όπου να 'ναι ξημερώνει.

ανοίγω υπολογιστή.
για τη μουσική.
κατά τα άλλα δε χαμπαριάζω και πολύ.

βάζω Γιάννη να παίζει -Αγγελάκα για τους μη μυημένους-
μεγάλη μορφή ο Γιάννης.
και οι Τρύπες.
τα Κρίνα με πλήγωσαν τελευταία.

ξαπλώνω στο πάτωμα - για αλλαγή
κρύο και δροσερό

ανοίγω λίγο το παράθυρο να μου κάνει παρέα η φασαρία της πόλης λίγο πριν κοιμηθεί

ετσι ξάπλα βλέπω και τον ουρανό
ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα τέτοια θέα

ωραίος ουρανός
καθαρός
καθάριος
σχεδόν διαμαντένιος
σαν προβλήτα.
ή μάλλον φταίει το 11%vol.

ουφ.
φου.

στρίβω τσιγάρο.
μεχρι να το τελειώσω θα χει γίνει πρωινό.
δεν έχει και σημασία.
πια.

αύριο θα ξυπνήσω στο πάτωμα.
και θα είμαι πάλι εγώ.

Yeah o yeah you seen me walk
On burning bridges
Yeah o yeah you seen me fall
In love with witches
And you know my brain is held
Inside by stitches
Yet you know I did survive
All of your lovely sieges

And you know that I'll pick up
Every time you call
Just to thank you one more time
Alcohol
And you know that I'll survive
Every time you come
Just to thank you one more time
For everything you've done

Alcohol
Alcohol

And I'm sorry some of us
Given you bad name
yeah o yeah, cause without you
Nothing is the same
Yeah o yeah i miss you so
Every time we break up
Just to hit a higher note
Every time we make up

Who's crawlin' up my spine - alcohol
I've been waiting long long time - alcohol
Now you teach me how to rhyme - alcohol
Just don't stab me in the back with cartisol

Now we reunite - alcohol
And forever be divine - alcohol
Screw a light bulb in my head - alcohol
may that ceremony be happy or sad...

Διαμαντένιος ουρανός...

Δε θυμάμαι πότε το άκουσα πρώτη φορά αυτό το εξαιρετικό τραγούδι, όμως θυμάμαι ότι ο Μανόλης μου το έστειλε ρεμιξαρισμένο πέρσυ με τη συμβουλή να το βάλω δυνατά όταν νυχτώνει και να κοιτάω τον ουρανό και ξετρελάθηκα!!!

Αφιερωμένη σε σένα, λοιπόν, Μανόλη αυτή η ανάρτηση!

Ελπίζω να μας έρθει σύντομα άλλη μια τέτοια άγρια καταιγίδα σαν τη χτεσινή.
Mε 2000 και βάλε κεραυνούς.
Τέτοια κοσμοχαλασιά χρόνια είχα να δω και να απολαύσω τόσο.

Και σε ενδεχόμενη διακοπή του ρεύματος μακάρι να είμαστε με παρέα και κεριά -ή έστω φακό-, γιατί η (σκοτεινή) μοναξιά τέτοιες ώρες είναι κακός σύμβουλος, χώρια που σε κάνει να χρεώνεις το σταθερό υπέρ του δέοντος.
Και την επόμενη φορά να μην πέσει κεραυνός στο σπίτι της Pandoras γιατί κάηκε το ρούτερ της και άντε μετά να κάνεις ιντερνετικό διάλειμμα μαζί της.
Και το Γατί, στο επόμενο black out να μην κάνει μπάνιο για να μην πέσει και χτυπήσει!!

Πρώτη φορά στα χρονικά μου θυμάμαι τέτοιο χαλασμό, βροχή απ' όλες τις κατευθύνσεις δε μπορούσα να κοιμηθώ απ' το θόρυβο των βροντών, κόντεψε να βουλιάξει το κρεβάτι μου!!!!

To τραγούδι -χωρίς το remix- :

Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι των ανθρώπων
που παγώνουνε πάνω απ' τις σκεπές
ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές
αυτούς τους δρόμους
κι ας χυθούν, στις μυστικές δεξαμενές
που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης
που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός...
πρίν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

διαμαντένιος ουρανός...

Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το βάρος
που λυγίζει τις ανθρώπινες καρδιές
ας γκρεμίσουν οι πιο άγριες βροχές
αυτά τα σκιάχτρα
κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός
πριν τελειώσει το τσιγάρο του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται:

όταν ήμουνα μικρός
μεσ' τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είναι απλός
ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε

διαμαντένιος ο ουρανός...

διαμαντένιος ουρανός...

Υπάρχουν σκυλόψαρα εδώ? Απάντησέ μου...

Σαν τα καράβια φαίνονται τη νύχτα τα νησιά
σταματημένα μεσ' στην μέση του πελάγου
Έχει η ανάσα τους μια γεύση, μια γεύση απ' τα παλιά
που αναστήθηκαν με κόλπα κάποιου μάγου
Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;
Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες γι' αγάπη;
Εσύ δεν έλεγες «οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές
από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη»;

Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία

Εσύ δε μ' έμαθες ν' αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά;
Στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
είναι η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Μέσα στη γυάλα τελειώνει το νερό
Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου
Ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός;..

Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία
Μ' ένα τσιγάρο σα μεγάλη κιμωλία
μοιάζεις με φάρο που σκοντάψανε τα πλοία;

Τα ταξίδια το βράδυ με το Καράβι είναι ταξίδια στο Χάος.
Πάντα το πίστευα αυτό.
Τις αφέγγαρες νύχτες η θάλασσα γίνεται αόρατη. Ακούγεται μοναχά.
Το Καράβι ταξιδεύει στην Άβυσσο.

Κι αν τα νησιά μοιάζουν με καράβια τις νύχτες, είναι που η φαντασία μερικών τους βάζει πανιά.
Και τα Καράβια είναι κινητά νησιά...

1/07/2008

Together we will live for ever...

Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά την ταινία "Requiem for a dream" του Darren Aronofsky. Με δυο λέξεις: με συγκλόνισε. Όχι μόνο ως ταινία. Συγκλονίστηκα και μουσικά.

Μέχρι τότε δεν έδινα ιδιαίτερη βαρύτητα στα soundtrack των ταινιών. Συγκρατούσα μερικά μουσικά θέματα. Μέχρι που γνώρισα τον Aronofsky. Τότε μου δόθηκε η εντύπωση πως κάθε ταινία είναι στενά συνδεδεμένη με τη μουσική. Υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Είναι σα να γράφτηκαν ταυτόχρονα. Το σενάριο και οι παρτιτούρες. Σαν να γεννήθηκε μαζί η ιδέα της ταινίας και η μελωδία.

you are my dream

Αυτό το διαπίστωσα πιο έντονα όταν είδα πριν ένα χρόνο ακριβώς το "The Fountain". Εκείνη τη μουσική τη λάτρεψα ακόμη περισσότερο -αν και πονάει να την ακούς- .
Ο Aronofsky δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο ποιητικός., παρουσιάζοντας τον έρωτα και το θάνατο.

together we will live for ever

Τέλος -και πιο πρόσφατα-, ο περίφημος Παλαιστής (The Wrestler) και η επιστροφή του Μίκι Ρούρκ.
Το ύφος, βέβαια, διαφορετικό απ' τις προηγούμενες δυο ταινίες, όμως ο Aronofsky δεν παύει να είναι ένας μάγος πίσω απ' τις κάμερες... Οι ηθοποιοί χορεύουν εξαιρετικά στους ρυθμούς του...

This is where I belong...

Πίσω απ' το φεγγάρι είχα κρυφτεί...

Χρώματα άνοιξη βόλτα στον ήλιο
στη θάλασσα παρέα μ' έναν φίλο
σε γνώρισα σε γνώρισα
Χάδια ανέμελα πάνω στην άμμο
ζωγράφισες ένα αεροπλάνο και
γέλασες γέλασες

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα σ' αγαπούσα
πίσω απ' το φεγγάρι είχα κρυφτεί
και σε κοιτούσα
Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα κάθε βράδυ
τ' άστρα πέφταν πάνω μου βροχή
μ' ένα σου χάδι

Βούτηξα με μια κιθάρα
στο διάστημα τα πρωτα τσιγάρα
με φίλησες με φίλησες
καράβια ακυβέρνητα τα κορμιά μας
αντίδοτα στην ερημια μας
αστρόπλοια αστρόπλοια

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα σ' αγαπούσα
πίσω απ' το φεγγάρι είχα κρυφτεί
και σε κοιτούσα
Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα κάθε βράδυ
τ' άστρα πέφταν πάνω μου βροχή
μ' ένα σου χάδι

[...]
Κάνει ζέστη, ζέστη.
Φυσάει. Φυσάει λίβας.
Διαβάζω.
Στο γραφείο.
Οκλαδόν.
Στο πάτωμα.
Στον καναπέ.
Πριν κοιμηθώ.
Στο μπαλκόνι.
Στη βιβλιοθήκη.
Σε ορθή γωνία.

Διάλειμμα.

Ξαναβρίσκω τις σκέψεις μου και ψιλοκουβεντιάζουμε.
Για έντεκα λεπτά.
Βάζω λίγη μουσική.
Και μετά γράφω ένα γράμμα με άγνωστο παραλήπτη.
Χρίζω το λίβα ταχυδρόμο.
Ελπίζω να τον βρει.

Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί...πάρτης (ή parties)

Αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει άραγε συμμετοχή φέτος στις εκλογές.

Αν πιστέψω τις δήλωσεις τόσων και τόσων -κυρίως νέων- ατόμων, θα είναι σημαντική η αποχή απ' την ψηφοφορία. Είναι, βλέπεις, το τριήμερο, άρχισαν οι ζέστες... Οι παραλίες φαίνονται πιο θελκτικές από ποτέ.

Άραγε, η αδιαφορία είναι πολιτική πράξη?
Σαφώς είναι. Κάτι δηλώνεις μ' αυτήν.

Μια πιθανή δυσαρέσκεια δε θα πρέπει να εκδηλωθεί με κάποιο τρόπο?
Γιατί δε μου φαίνεται η αποχή να βοηθάει ιδιαίτερα. Η αδιαφορία δε βοηθάει. Δε φέρνει αλλαγή. Καμιά αλλαγή.

Αν κάποιος δεν είναι μπλε, κόκκινος, πράσινος, κίτρινος ή έστω εμπριμέ, μου φαίνεται πως είναι προτιμότερο να δείξει τι δεν είναι, παρά να απέχει.

Να περιμένει κανείς αντίδραση στην πολιτική στασιμότητα από ποια νεολαία?
Από εκείνο το μερίδιο -το ικανό μερίδιο- των νέων που αντί να προβληματίζεται,, προτιμά να λιάσει το κορμί του σε μια ακόμη παραλία, μιας ακόμη Μυκόνου, να πάει σε ένα ακόμη πάρτυ...? Όλο το νόημα συμπυκνώνεται σ'αυτή τη λέξη: "πάρτη". Όλα γι' αυτή τη λέξη γίνονται. Όμως αυτή τη φορά γράφεται με "η" .

Η δική σου αντίληψη?

Βουτιά στο μπαούλο με τα χαρτιά μου...Μέρος 4ο

Κοίταξα προς τα πάνω σε μια αόριστη στιγμή.
Είδα τον ουρανό να ταξιδεύει καταγάλανος, με άλικες πινελιές στη Δύση.
Γύρω μου, όμως, τοίχοι.

Προσπάθησα να συγκεντρώσω το βλέμμα μου μήπως μπορέσει και τους διαπεράσει.
Και αντίκρυσα φως.

Μήπως θέτω εγώ πλέον τα όρια του εαυτού μου?!

Δεν υπάρχουν πια τοίχοι.
Ούτε αλυσίδες.
Μόνο σκέψεις.

Γύρω μου δεν υπάρχει τίποτ' άλλο πέρα απ' τον κόσμο...

29/01/2004

τελικά, προς μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω πως κάποτε υπήρξα αισιόδοξη!

το κομμάτι αφιερωμένο στη zekia!