Acid Rain

Άλλο ένα μοναχικό βράδυ, από κείνα που τα γουστάρεις τρελά και δε θες να σ' ενοχλεί κανείς.
Το ακούω τυχαία, μετό το Paradise Circus από Massive Attack. Και κολλάω. Και κολλάει κι αυτό. Γιατί σκάλωσε το autoplay και το κομμάτι ακούστηκε σερί για κανα μισάωρο. Το κορυφαίο? Ότι η αρχή και το τέλος συνδέονται. Σα να παίζει σε μια ατέρμονη λούπα.

Το κόλλημα του μήνα, λοιπόν. Κι ας κολλάει με κρύο καιρό. Κι ας χτυπάει 30άρια το τρελό λονδρέζικο φθινόπωρο. Στραβά το καπέλο. Όπως λέει και η προπονήτριά μου, εδώ πέρα ο καιρός έχει ξεχάσει το πώς γίνεται η ζέστη σωστά, γι αυτό τρελαίνεται όταν έρθει η ώρα.

---

Σε μια βδομάδα πάλι Κοπεγχάγη.
Επιτέλους. (και γελάνε και τα μουστάκια μου)

Ο τελευταίος σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια, 

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά, 

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές, 

κύμα που σκάει σ’ ακτές, 

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί.

---

Καλό ταξίδι, Θάνο.

Ευχαριστούμε για όλα τα ταξίδια. 

----

Only lovers left alive

Με έπιασε ευαισθησία απόψε. 

Και ήθελα να σου πω πως η ομορφιά των πόλεων είναι οι άνθρωποί τους.

Και η Κοπεγχάγη δε θα ήταν τίποτε αν δεν ήσουν εσύ εκεί.

Chan Chan

Σαν τα βράδια που τα μάτια έτσουζαν απ' την κούραση μες την εξεταστική.

Μόνο που τώρα ανεβήκαμε level. Προετοιμαζόμαστε για συνεντεύξεις.

Αλλάξαμε θέση, μ'αρέσει, μ'αρέσει. (Παρένθεση 1: Κέρκυρα 1996 - wow, it's been twenty years of silence it's been twenty years of pain, it's been twenty years that are gone forever κι απ'ότι λένε οι φήμες ο Axl Rose βγαίνει πλέον στη σκηνή με σκαμπώ γιατί τελειώσαν τα ναρκωτικά. Και αυτό με στέλνει ίσια σε μια άλλη ιστορία, που όμως θα την πούμε κάποια άλλη φορά)

---

Από δω και πέρα η ζωή μας χωράει σε μια βαλίτσα που πηγαίνει πέρα δώθε, από χώρα σε χώρα. Πολλές οι χώρες που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη και θα θελαμε πολύ. Και πολλές κουλτούρες που περιμένουν να αφομοιωθούν (μερικώς) και να γίνουν άλλο ένα κομμάτι του πολυτεξιδεμένου εαυτού μας. Κι όταν στο τέλος βρεθούμε σε κάποιο μέρος για λίγο καιρό παραπάνω και κοιτάξουμε πίσω, θα δούμε ότι είμαστε πολίτες του κόσμου, λίγο απ'όλα. Όμορφη σκέψη αυτή. Τύχη μεγάλη να σ'αγγίξει έστω και λίγη ομορφιά από την κουλτούρα κάθε λαού.

Πόσο δίκιο είχα, πέντε+ χρόνια πριν...

Οδύσσεια - The Sequel

Ζηλεύοντας την Ιθάκη, ξεκίνησα. Στη ρότα, όμως, ξεφύτρωσαν και άλλα "νησιά".

Φτάνοντας στο τέρμα της πορείας, συνειδητοποίησα πως ο τελικός προορισμός δεν ήταν ο αρχικά συμφωνημένος. Προβληματιζόμενος για το πιθανό μέλλον έχασα και το παρόν. 

Γνώρισα και τους Λαιστρυγόνες, γίναμε φιλαράκια με τον κύκλωπα Πολύφημο και ξαναβάφτισα την Καλυψώ. Ο Αίολος δέχτηκε να φυσήξει ούρια για μένα στην αρχή αλλά λίγο πριν το τέλος αναρωτήθηκα τι να 'κρυβε μέσα ο ασκός του. Γοήτευσα την Κίρκη με τα μαγικά μου κόλπα, της έμαθα να πετάει με τη σκέψη,να γίνεται αόρατη. 

Μέσα σ' όλα αυτά έχασα εμένα. Έγινε σταδιακά, ούτε που πρόλαβα να το πάρω πρέφα. Και όταν η Πηνελόπη με κοίταξε στα μάτια και ο Τηλέμαχος με φώναξε "πατέρα", ήμουν πια άδειος.

Τώρα πια η Ιθάκη δε σήμαινε τίποτε για μένα. Η Πηνελόπη θα περίμενε σίγουρα κάποιον άλλο, συνονόματο. Κάποιον με το ίδιο σημάδι απ' τα δόντια του κάπρου στη γάμπα- καθαρή σύμπτωση. Ήμουν σίγουρος πως δεν είχα γιο, δεν είχα πατέρα. Ήταν σα να υπήρχα ανέκαθεν. Σα να γεννήθηκα σ' αυτή την απέραντη θάλασσα. Σα να ήμουν γιος αυτής της απέραντης θάλασσας. Πατέρας της. Λες και βγήκα απ' τη θάλασσα, γιος μιας Αφροδίτης. Λες και η θάλασσα βγήκε από μένα. 

Ένιωθα τη θάλασσα. Μέσα μου.

Και αποφάσισα, να βρω την πραγματική μου Ιθάκη.

Τώρα. Που κατάλαβα πια "οι Ιθάκες τι σημαίνουν".

( Παρένθεση 2: Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν κατάφερα ακόμη να πάω στην Κούβα. Κι όταν καταφέρω όλα θα είναι αλλιώς. Και είναι κρίμα, αλλά τι να κάνεις;

Αδυνατώ να βρω το ντοκιμαντερ το Wim Wenders για τους πολυαγαπημένους Buena Vista Social Club, αλλά το Chan chan είναι ήδη στ΄αυτιά μου και το χαμόγελο στα χείλη. Αχ.Τι κομμάτι. Αχ.)

Το κόκκινο φωτιστικό

Ήρθε ξανά, μαζί με το κόκκινο φωτιστικό.
Λες και περίμενα το 'κλικ' του διακόπτη για ν'αρχίσω.

Πάντα υπήρχε το κόκκινο φωτιστικό.
Στο παιδικό δωμάτιο.
Στο δωμάτιο που διάβαζα για τις πανελλήνιες.
Στο φοιτητικό σπίτι.
Στις βραδιές ποίησης και λογοτεχνίας στο Πολυτεχνείο.
Στην ταράτσα στο 9όροφο, σήμα κατατεθέν το κόκκινο φωτιστικό.
Στη σοφίτα στη Γαλλία.
Στα διάφορα μέρη που έμεινα στην Κοπεγχάγη ήταν μαύρο - το κόκκινο ήταν out of stock. Αλλά βάφτηκε - φυσικά.
Και τώρα εδώ, να φωτίζει τον White Swan μου. Και το φως να χορεύει μπόσσα νόβα. Όχι του Ησαΐα. Μπόσσα Νόβα στην Ταράτσα.

White Swan - μολύβι σε χαρτί