Chan Chan

Σαν τα βράδια που τα μάτια έτσουζαν απ' την κούραση μες την εξεταστική.

Μόνο που τώρα ανεβήκαμε level. Προετοιμαζόμαστε για συνεντεύξεις.

Αλλάξαμε θέση, μ'αρέσει, μ'αρέσει. (Παρένθεση 1: Κέρκυρα 1996 - wow, it's been twenty years of silence it's been twenty years of pain, it's been twenty years that are gone forever κι απ'ότι λένε οι φήμες ο Axl Rose βγαίνει πλέον στη σκηνή με σκαμπώ γιατί τελειώσαν τα ναρκωτικά. Και αυτό με στέλνει ίσια σε μια άλλη ιστορία, που όμως θα την πούμε κάποια άλλη φορά)

---

Από δω και πέρα η ζωή μας χωράει σε μια βαλίτσα που πηγαίνει πέρα δώθε, από χώρα σε χώρα. Πολλές οι χώρες που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη και θα θελαμε πολύ. Και πολλές κουλτούρες που περιμένουν να αφομοιωθούν (μερικώς) και να γίνουν άλλο ένα κομμάτι του πολυτεξιδεμένου εαυτού μας. Κι όταν στο τέλος βρεθούμε σε κάποιο μέρος για λίγο καιρό παραπάνω και κοιτάξουμε πίσω, θα δούμε ότι είμαστε πολίτες του κόσμου, λίγο απ'όλα. Όμορφη σκέψη αυτή. Τύχη μεγάλη να σ'αγγίξει έστω και λίγη ομορφιά από την κουλτούρα κάθε λαού.

Πόσο δίκιο είχα, πέντε+ χρόνια πριν...

Οδύσσεια - The Sequel

Ζηλεύοντας την Ιθάκη, ξεκίνησα. Στη ρότα, όμως, ξεφύτρωσαν και άλλα "νησιά".

Φτάνοντας στο τέρμα της πορείας, συνειδητοποίησα πως ο τελικός προορισμός δεν ήταν ο αρχικά συμφωνημένος. Προβληματιζόμενος για το πιθανό μέλλον έχασα και το παρόν. 

Γνώρισα και τους Λαιστρυγόνες, γίναμε φιλαράκια με τον κύκλωπα Πολύφημο και ξαναβάφτισα την Καλυψώ. Ο Αίολος δέχτηκε να φυσήξει ούρια για μένα στην αρχή αλλά λίγο πριν το τέλος αναρωτήθηκα τι να 'κρυβε μέσα ο ασκός του. Γοήτευσα την Κίρκη με τα μαγικά μου κόλπα, της έμαθα να πετάει με τη σκέψη,να γίνεται αόρατη. 

Μέσα σ' όλα αυτά έχασα εμένα. Έγινε σταδιακά, ούτε που πρόλαβα να το πάρω πρέφα. Και όταν η Πηνελόπη με κοίταξε στα μάτια και ο Τηλέμαχος με φώναξε "πατέρα", ήμουν πια άδειος.

Τώρα πια η Ιθάκη δε σήμαινε τίποτε για μένα. Η Πηνελόπη θα περίμενε σίγουρα κάποιον άλλο, συνονόματο. Κάποιον με το ίδιο σημάδι απ' τα δόντια του κάπρου στη γάμπα- καθαρή σύμπτωση. Ήμουν σίγουρος πως δεν είχα γιο, δεν είχα πατέρα. Ήταν σα να υπήρχα ανέκαθεν. Σα να γεννήθηκα σ' αυτή την απέραντη θάλασσα. Σα να ήμουν γιος αυτής της απέραντης θάλασσας. Πατέρας της. Λες και βγήκα απ' τη θάλασσα, γιος μιας Αφροδίτης. Λες και η θάλασσα βγήκε από μένα. 

Ένιωθα τη θάλασσα. Μέσα μου.

Και αποφάσισα, να βρω την πραγματική μου Ιθάκη.

Τώρα. Που κατάλαβα πια "οι Ιθάκες τι σημαίνουν".

( Παρένθεση 2: Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν κατάφερα ακόμη να πάω στην Κούβα. Κι όταν καταφέρω όλα θα είναι αλλιώς. Και είναι κρίμα, αλλά τι να κάνεις;

Αδυνατώ να βρω το ντοκιμαντερ το Wim Wenders για τους πολυαγαπημένους Buena Vista Social Club, αλλά το Chan chan είναι ήδη στ΄αυτιά μου και το χαμόγελο στα χείλη. Αχ.Τι κομμάτι. Αχ.)