Τα καφέ: Βαριά βιομηχανία χαμένου χρόνου
Συμπληρώνω. Βαριά βιομηχανία ανάγνωσης και χαμένου χρόνου που καμπυλώνει.
Κάρτα μέλους στο Look mum, no hands! στην Old Street, ανάμεσα στα κρεμασμένα ποδήλατα. Εκεί ο χρόνος κάποιες φορές διαστέλλεται - αν έχω ξεχάσει το βιβλίο, αν δεν έχω μαζί μου το μπλοκ και τα μολύβια μου. Άλλες φορές πάλι, το βιβλίο είναι καλό, η μουσική είναι σωστή, οι σκέψεις σε ταξιδεύουν και ο χρόνος συρρικνώνεται. Κάπως έτσι μπορείς να χάσεις την αίσθηση του χρόνου (και το μάθημα χορού). Been there.Κοσμάρα.
Ποτέ παλιότερα δε θα το έκανα αυτό - να αράζω σόλο με το βιβλίο στο καφέ. Αυτές οι Τετάρτες, όμως, είναι δικές μου. Και αυτή η συνήθεια όλη δική μου.
---
Το βιβλίο του μήνα: Gone Girl (πριν δω την ταινία). Και ο χρόνος συρρικνώνεται.
(Παρένθεση:
Τι αρρώστεια αυτή με το kindle. Σοβαρά τώρα. Συγκρίνεται με το βιβλίο? Κάποια στιγμή θα ξεμείνω από χώρο στο σπίτι, αλλά δε βαριέσαι. Αν είναι να κοιτάς οθόνη ακόμη και για να διαβάσεις βιβλίο... Το βιβλίο πρέπει να είναι εκεί για να μπορείς να γράψεις πάνω, να σημειώσεις, να βλέπεις με το μάτι πόσες σελίδες σου απομένουν, να αποφεύγεις να κοιτάξεις τις παρακάτω σελίδες μην τυχόν και σου προδώσουν τη συνέχεια.... Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα.)
Τα καλύτερα είναι τα βιβλία που παίρνεις μαζί σου στις διακοπές. Ποτίζουν μυρωδιά αλμύρας και αντιηλιακού. Αν είσαι τυχερός μπαίνει λίγη άμμος ανάμεσα στις σελίδες. Κι έτσι όταν επιστρέφεις ξέρεις ότι δεν ήταν όνειρο. Στο θυμίζει το βιβλίο. Είναι το κοινό σας μυστικό.
Η μυρωδιά των βιβλίων είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη φορά.
---
Κάθε φορά που ξεκινάω να βλέπω αποσπάσματα από τα Φτηνά Τσιγάρα, καταλήγω να βλέπω όλη την ταινία. Κάθε φορά σαν πρώτη φορά. Κάθε φορά και καλύτερα.
Κάποιος γράφει στα σχόλια ότι 'η ταινία αυτή ακούγεται'. Συμφωνώ. Αρκετά. Την έχω ακούσει και σαν νανούρισμα. 'Για σένα και γι απόψε... Μέγας Ανατολικός.'
Χρυσόψαρα στο τραμ.
Στα άδεια τρόλεϋ ακούω τη σιωπή του πλήθους. Μια σιωπή γεμάτη από τον πόθο να πετάξεις. Χωρίς να εχεις πού να πετάξεις. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μετά από 70 χρόνια κάποιος μπορεί να σταθεί σε ένα άδειο αντίστοιχο τρόλεϋ και να ακούσει τη σιωπή του πλήθους. Ναι, αλλά δε θα είναι η ίδια σιωπή. Θα είναι η σιωπή ενός άλλου πλήθους. Δε θα είμαστε εμείς.
Λείπουν οι ονειροπόλοι νομίζω. Λείπουν οι ονειροπόλοι και οι καλλιτέχνες. Τα περιφερόμενα γλυπτά.
Ξέρεις τι είναι να είσαι τρίτη λυκείου και να 'σαι καψούρης? Πού να ξέρεις...
Βάσωωωωωωωωω!
Βασούλααααααααα!
Μίλαμουμίλαμουμίλαμουμίλαμου
Άκουάκουάκουάκουτονάνεμοάκουάκουάκου
---
Έχει δίκιο ο Ρένος. Είναι τελικά αυτή η αίσθηση του να γυρνάς σε μια άδεια από ανθρώπους πόλη. Αύγουστο. Αύγουστο με ζέστη. Ζέστη. Τόση πολλή ζέστη. Άλλο πράμα.
Εικοσιδύοκαισήμερα σαν τους κατάδικους - σαν τους φαντάρους. Η Στέλα έβγαλε εισητήριο χωρίς επιστροφή. Εγώ ποτε? Χωρίς τόνο. Για να αναρωτιέμαι περισσότερο.
---
Ο καφές είναι για να θυμάσαι και το αλκοόλ για να ξεχνάς.
Ας φυλάξουμε λίγο απ' το τελευταίο. Γιατί θυμάμαι πολλά και λίγα αυτά που ξεχνάω. Ίσως πάλι και όχι.
---
Και ναι, την είδα ξανά. Αδύνατον να αντισταθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου