Όνειρα . . .

Grenoble,  Jardin de ville

Σαν αστραπή από μακριά,
ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει,
σκίζει τη νύχτα βιαστικά,
άηχα κι ύστερα σβήνει.

Κι ούτε στη μνήμη φίλημα
ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ' τα δίχτυα του ψαρά
να πολεμάει να φύγει.

Η προσμονή στο άπειρο είναι μια ζόρικη μητέρα.
Βυζαίνει το αγέννητο κι ύστερα το καταπίνει.