Περπατώντας ένα βράδυ στην κάτω Τούμπα κατάλαβα πως δεν είμαι πια 18 χρονών.
Ίσως να φταίνε όλα όσα έγιναν (και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται) τελευταία.
Ίσως να 'φταιγαν οι μελωδίες του Παναγιώτη Καλατζόπουλου που έπαιζαν σ' αυτιά μου.
Ίσως και όχι.
Η μουσική του μου μιλάει για τη χαμένη εφηβεία του μικρού πρωταγωνιστή της ταινίας Peppermint.
Για την άρνηση του Ρένου να ενηλικιωθεί στα πολυαγαπημένα μου "Φτηνά Τσιγάρα".
Για κάτι που χάθηκε γενικότερα.
Παράξενη βραδιά.
Μου έφερε στο μυαλό το παρακάτω απόσπασμα απ' το βιβλίο "Φεύγα!".
Με έβγαλε απ' τον κόπο η κυρία Ζουμπουλάκη.
Τώρα δε χρειάζεται να σκεφτώ το πώς νιώθω.
"Το καλοκαίρι τελείωνε πια, είχαν μπει στο φθινόπωρο.
Έκανε λίγη ζέστη αλλά τα βράδια ο αέρας μύριζε επερχόμενο κρύο, μύριζε σα να χε πάρει το δρόμο της η εποχή ή σα να δινε σιγά σιγά τη θέση της σε βροχές, καταιγίδες, και σκοτεινά απογεύματα απ' αυτά που βουλιάζουν μέσα στα βράδια χωρίς να το πάρεις χαμπάρι."
Κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη για τσιγάρο.
Έψαξα πάνω μου.
Είχα.
Καθόλου φτηνά.
Ούτε και δικά μου.
Το καλοκαίρι μας χαιρέτισε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ που πάντα έλεγα πόσο μου άρεσαν οι αντιθέσεις, στη θέα της αντίθεσης της γαλλικής Άνοιξης με το εδώ καλοκαίρι, σιωπώ.
Κόβω βόλτες πάνω κάτω στα στενά.
Πετυχαίνω ζευγάρακια να χαίρονται.
"Μπράβο τους", σκέφτομαι, "αφού μπορούν ακόμη..."
Μετά θυμάμαι τα άλλα ζευγάρια που γνώρισα στο
κείμενο της Μαρίας Χούκλη.
Και δε σκέφτομαι τίποτα.
Την πρώτη υποψία ότι μεγαλώνουμε άρχισα να την έχω το Νοέμβρη.
Τότε που
έψαχνα στα φώτα της πόλης.
Τώρα παραλείπω τα τραγούδια με στίχους.
Ακούω μόνο μουσική.
Στη στάση βρίσκω πάλι τον Αλήτη.
Μόνιμα χωρίς τη Λαίδη του.
Έτσι, για να κάνουμε καλύτερα παρέα.
Που θα πάει, θα συνηθίσουμε.
Έτσι δεν είναι;
