Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω...

Πάνε περίπου 2 χρόνια που ανακάλυψα το καταπληκτικό παραμύθι του γνωστού μπασίστα, Δημήτρη Μπασλάμ, το Γαργαληστή...!!

Όταν ήμασταν μικρά, η μαμά μου μας έβαζε να ακούμε τη Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου και τις ιστορίες του Αριστοφάνη για παιδιά του Δημήτρη Ποταμίτη, οπότε θα ήταν αδύνατο να μείνω ασυγκίνητη σ' αυτή την εξαιρετική δουλειά! Μάλιστα, πρόσφατα το παραμύθι παίχτηκε ζωντανά (αφήγηση και μουσική) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (-αν δεν κάνω λάθος-)

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, απολαύστε το μελοποιημένο παραμύθι:
Σημείωση: πέρα απ την απίστευτα ζωντανή αφήγηση του Αντώνη Καφετζόπουλου, μεταξύ άλλων τραγουδάνε και οι αγαπημένοι μου Σωκράτης Μάλαμας και Γιάννης Αγγελάκας.
Σημείωση 2: Αφιερωμένο στην ΙΖΑ και τις μικρές :)
Σημείωση 3: Πολλά ευχαριστώ στον Τηλέμαχο που μου γνώρισε το Γαργαληστή!
Σημείωση 4: το "Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω" αφιερωμένο σ' αυτό το μεγάλο ταξίδι που έρχεται :))

Και μετά τι...?

Ξεκινώντας απ' τη Γη και συγκεκριμένα απ' τα Ιμαλάια
πάμε πιο μακριά
κι ακόμη πιο μακριά
...
βλέπουμε πλανήτες,
αστερισμούς,
κβάζαρς,
πούλσαρς,
μαύρες τρύπες...
Φτάνουμε μέχρι τον... χρονικό απόηχο του Big Bang!

και μετά..., τι???

Το παρακάτω video χαρτογραφεί το γνωστό σύμπαν με βάση τον Ψηφιακό Άτλαντα του Διαστήματος, ο οποίος συνεχώς ανανεώνεται από του αστροφυσικούς του Αμερικανικού μουσείου Φυσικής Ιστορίας.
Περισσότερες πληροφορίες για το project υπάρχουν εδώ.
Πολλά ευχαριστώ στο Θοδωρή που το ανακάλυψε :)

liebe

liebe
Ακρυλικό
12x7cm

I lie awake watching your shoulders
Move so softly as you breathe
With every breathe you're growing older
But that is fine if you're with me

I pledge to wake you with a smile
I pledge to hold you when you cry
I pledge to love you till I die
Till I die

The rays of dawn plays on your eyelids
A sleeping beauty dressed in sun

I will wake you with a smile
I will hold you when you cry
I will love you till I die
Till I die
Till I die

I believe this heart of mine when it tells my eyes
That this is beauty
I believe this heart of mine when it tells my mind
That this is reason
I believe this heart of mine when it cries at time
That this is forever
I believe this heart of mine when it tells the skies
That this is the face of God

I lie awake watching your shoulders

Walking in the air...

Όταν το 1999 άκουγα το Walking in the air των Nightwish, ούτε που είχα μπει στον κόπο να ρίξω μια ματιά στο συνθέτη και στιχουργό του κομματιού, γιατί προφανώς είχα την εντύπωση πως το τραγούδι το σκάρωσε ο Tuomas Holopainen.

Απ' ότι φάνηκε εκ των υστέρων, είχα κάνει λάθος.
Οι Nightwish διασκέυασαν ένα κομμάτι το οποίο έγραψε ο Howard Blake για την ταινία κινουμένων σχεδίων The Snowman και το τραγούδησε ο Peter Auty.
Σήμερα, λοιπόν, είπα να τιμήσω το Χιονάνθρωπο και να δω την ταινία, απ' την οποία προήλθε αυτό το τόσο αγαπημένο τραγούδι.
Αξίζει να αφιερωθεί το 25λεπτο μόνο και μόνο για τη σκηνή που ακούγεται το τραγούδι την ώρα που το Παιδί κι ο Χιονάνθρωπος πετάνε πάνω από πόλεις και βουνά :)
Εξαιρετικά αφιερωμένο στη zekia, γιατί μετά την τελευταία ανάρτησή της είχα κάτι αναλαμπές. :)

We’re walking in the air
We’re floating in the moonlit sky
The people far below are sleeping as we fly

I´m holding very tight
I’m riding in the midnight blue
I’m finding I can fly so high above with you

Far across the world
The villages go by like dreams
The rivers and the hills
The forests and the streams

Children gaze open mouth
Taken by surprise
Nobody down below believes their eyes

We’re surfing in the air
We’re swimming in the frozen sky
We’re drifting over icy mountains floating by

Suddenly swooping low on an ocean deep
Rousing up a mighty monster from his sleep

We’re walking in the air
We’re floating in the midnight sky
And everyone who sees us greets us as we fly

I´m holding very tight
I’m riding in the midnight blue
I’m finding I can fly so high above with you

We’re walking in the air

Rien ne va plus

Όσο κι αν το ήθελα στις φετινές γιορτές ήτανε αδύνατο να συγκεντρωθώ στο -εσκεμμένα αγορασμένο- άρλεκιν Eclipse, τη συνέχεια της περιβόητης σειράς Twilight. Τι τα θες, δεν είμαι γι' αυτά... Πολύς πόνος, ρε παιδί μου. Και να 'λεγα πως υπήρχε λόγος σοβαρός;

Η κοπελίτσα λυσσάει για το emo-βαμπίρι. Και το βαμπίρι υποφέρει. Ανεξήγητα. Ανεξήγητα πολύ. Το 'βλεπα και στην ταινία κι αναρωτιόμουν αν είχε απωθημένα ο σκηνοθέτης. Διότι του παλικαριού (περί Robert Pattinson ο λόγος) του "φύτρωσε" μόνιμη -πια- ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια. Απ' τον πολύ πόνο.

Και από γέλιο; Ούτε κατά διάνοια. Η κοπελιά όχι μόνο δε χαμογέλασε, είχε και μακιγιάζ εκρού του νεκρού. Εκ των υστέρων κατάλαβα. Θα διάβασε το δεύτερο βιβλίο της σειράς, είδε πόση θλίψη την περιμένει κι είπε να γλιτώσει καμιά ρυτίδα συμφοράς κάνοντας εκπτώσεις σε γέλια και χαμογέλα. Εξ' άλλου ποιος ερωτευμένος γελάει; (sarcasm :P )

Είδε η Stephenie Meyer τί πουλάει στα σημερινά 15χρονα κοριτσάκια, το 'κανε βιβλίο, εισέπραξε. Κυρία.

Οπότε, έψαξα στη βιβλιοθήκη της μαμάς για κάποια διαφορετική προσέγγιση του έρωτα. Και για ακόμη μια φορά δε με απογοήτευσε. Ούτε η βιβλιοθήκη. Ούτε η μαμά Διότι "ψάρεψα" το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Rien ne va plus". Κι απ' τις πρώτες σελίδες, ήταν κάτι διαφορετικό.

---

- Μ' αγαπάς; τον ρώτησα.
- Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
- Μα εσύ δεν αγαπάς τίποτα.
- Γι' αυτό σ' αγαπώ.

---

Άναψε ένα τσιγάρο, κι άρχισε να διαβάζει.
Ξαφνικά σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε γελαστός.
-Rien ne va plus, μου είπε.
-Άλκη, δεν είναι όρος της ρουλέτας;
- Ναι. Φαίνεται μία φράση απειλητική, αλλά δεν είναι. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού, γι΄αυτό δίνει αυτή την κοφτή αίσθηση, μια αίσθηση του τέλους.
-Τι θα πει ακριβώς;
-Είναι η στιγμή, στο παιχνίδι, που δε μπορείς να επηρεάσεις πια το μέλλον, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Τότε είναι που ακούγεται απ΄τον κρουπιέρη το περίφημο "Rien ne va plus". Ή χάνεις ή κερδίζεις ό,τι έχεις μιζάρει. Συνήθως χάνεις.
-Καμιά φορά όμως κερδίζεις, απάντησα.
-Όχι. Σπάνια. Η ρουλέτα είναι θανατηφόρα.

---

Πώς τολμάς και νοσταλγείς...?

Το παρακάτω κείμενο ανήκει στη συλλογή στίχων και κειμένων "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;" του Γιάννη Αγγελάκα.

ΕΞΟΔΟΣ(Είμαι ελαφρύς)

Είμαι ελαφρύς. Πιο ελαφρύς κι από πούπουλο κοκαλιάρη γλάρου. Ελαφρύς σαν το πνεύμα της σαπουνόφουσκας και σαν το χάδι της ευθυμίας. Είμαι ελαφρύς. Ελα­φρύτερος κι από το νυφικό της αράχνης. Ελαφρύς σαν φεγγαρόσκονη και σαν παιδικό χάχανο. Τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου εγκαταλείπουν το έδαφος. Φτερωτά φτερά και τουρμπίνες ζαχαρωτά δουλεύουν φουριόζικα μες στην καρδιά μου. Ανηφορίζω ανέμελος και μακάριος την πιο ανηφορική, την πιο θεσπέσια, την πιο εύκολη α­νηφόρα. Καταπίνω τα σύννεφα και χουφτώνω τους αστερισμούς. Χορεύω βαλς με τη Μεγάλη Αρκούδα, παί­ζω κρυφτό με τη Μικρή, σβήνω το Άλφα του Κενταύρου. Κι ύστερα, σαν παραχορτασμένος σκύλος, νωχελικά α­πλώνομαι πάνω στην πλάτη του χάους, ενός καλοσυνάτου βροντόσαυρου που δε σταματά στιγμή να ταξιδεύει, και ε­ κεί κοιμάμαι ανυποψίαστος για το πού θα με βρει η αυγή. Έρχονται στιγμές που βρίσκεις στη ζωή όσα μόνο από το θάνατο μπορούσες να ελπίζεις.

Destroy the spineless
Show me it's real
Wasting our last chance
To come away
Just break a silence
Cause i'm drifting away
Away from you