Διαμαντένιος ουρανός...

Δε θυμάμαι πότε το άκουσα πρώτη φορά αυτό το εξαιρετικό τραγούδι, όμως θυμάμαι ότι ο Μανόλης μου το έστειλε ρεμιξαρισμένο πέρσυ με τη συμβουλή να το βάλω δυνατά όταν νυχτώνει και να κοιτάω τον ουρανό και ξετρελάθηκα!!!

Αφιερωμένη σε σένα, λοιπόν, Μανόλη αυτή η ανάρτηση!

Ελπίζω να μας έρθει σύντομα άλλη μια τέτοια άγρια καταιγίδα σαν τη χτεσινή.
Mε 2000 και βάλε κεραυνούς.
Τέτοια κοσμοχαλασιά χρόνια είχα να δω και να απολαύσω τόσο.

Και σε ενδεχόμενη διακοπή του ρεύματος μακάρι να είμαστε με παρέα και κεριά -ή έστω φακό-, γιατί η (σκοτεινή) μοναξιά τέτοιες ώρες είναι κακός σύμβουλος, χώρια που σε κάνει να χρεώνεις το σταθερό υπέρ του δέοντος.
Και την επόμενη φορά να μην πέσει κεραυνός στο σπίτι της Pandoras γιατί κάηκε το ρούτερ της και άντε μετά να κάνεις ιντερνετικό διάλειμμα μαζί της.
Και το Γατί, στο επόμενο black out να μην κάνει μπάνιο για να μην πέσει και χτυπήσει!!

Πρώτη φορά στα χρονικά μου θυμάμαι τέτοιο χαλασμό, βροχή απ' όλες τις κατευθύνσεις δε μπορούσα να κοιμηθώ απ' το θόρυβο των βροντών, κόντεψε να βουλιάξει το κρεβάτι μου!!!!

To τραγούδι -χωρίς το remix- :

Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι των ανθρώπων
που παγώνουνε πάνω απ' τις σκεπές
ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές
αυτούς τους δρόμους
κι ας χυθούν, στις μυστικές δεξαμενές
που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης
που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός...
πρίν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

διαμαντένιος ουρανός...

Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το βάρος
που λυγίζει τις ανθρώπινες καρδιές
ας γκρεμίσουν οι πιο άγριες βροχές
αυτά τα σκιάχτρα
κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός
πριν τελειώσει το τσιγάρο του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται:

όταν ήμουνα μικρός
μεσ' τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είναι απλός
ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε

διαμαντένιος ο ουρανός...

διαμαντένιος ουρανός...