Αϋπνία

Ησυχία. Παίρνω το βλέμμα μου απ’ το σταματημένο ρολόι, το στρέφω τυχαία μες το δωμάτιο. Παρατηρώ το ταβάνι μέχρι ν’ αρχίσει να μου κάνει εντύπωση η υφή του. Παρακμή. Αφήνω τη ματιά μου να χρονοτριβεί στο ανοιχτό παράθυρο. Το μισάνοιχτο παντζούρι αφήνει να μπει μες το σπίτι δροσιά και φως. Σαφέστατο φως.

«Ξημέρωσε!», λέω στον εαυτό μου. Όχι νοερά. Μονολογώ.

Ακόμη και χωρίς τις σαφείς δηλώσεις του φωτός, το κελάηδισμα των πουλιών μαρτυρεί την αυγή. Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ο στίχος του Σεφέρη:

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»

Με τη διαφορά πως είναι τα σπουργίτια που κελαηδούν εδώ. Και κάτι ακόμη. Στην πόλη θα ευχόμουν η στέρηση του ύπνου να προκαλείται απ’ το τραγούδι των πουλιών. Συνήθως, προκαλείται από άλλους, λιγότερο μελωδικούς ήχους. Ή –ακόμη χειρότερα- από καθόλου μελωδικές σκέψεις.

Νομίζω πως τα λεπτά κυλάνε. Λέω «νομίζω» γιατί όλα τα ρολόγια του σπιτιού μου είναι σταματημένα. Καταλαβαίνω πως η ώρα περνάει απ’ τα αυτοκίνητα που άρχισαν αν κινούνται στο δρόμο. Δεν ακούγονται πια τα πουλιά. Μόνο η αγχωμένη οδήγηση κάποιων που ονειρεύονται τις νύχτες αυτοκίνητα χωρίς φρένα. Μόνο γκάζι και κόρνα.

Ψάχνω για κάτι που να λέει την ώρα. Εδώ μέσα τα μόνα που μπορούν να πουν την ώρα είναι το εξωτερικό φως και ο υπολογιστής μου. Απ’ τη γειτονιά περνάει που και που μια τσιγγάνα που λέει τη μοίρα. Η μοίρα, όμως, δεν είναι ώρα. Η ώρα ίσως να είναι μοίρα. Οι ώρες. Σκέφτομαι πως ο Ιονέσκο θα ήταν περήφανος για μένα. Άξιο τέκνο του. Αφήνω τους παραλογισμούς και ψάχνω για ένα ρολόι που να λέει την αλήθεια.

6:37. «Τι ωραίος αριθμός!», λέω στον εαυτό μου. Νοερά αυτή τη φορά. Θα προτιμούσα να είναι 7:37. Όλοι πρώτοι αριθμοί. Ρίχνω μια ματιά στο ανοιχτό βιβλίο του Μπουκόφσκι. Ώρες πριν θυμάμαι πως είχα σκαλώσει σε κάποιους στίχους του.

«Σκεπάζουν με σάρκα τα κόκαλα,

Βάζουν μέσα κανένα μυαλό,

Καμιά ψυχή, κάπου-κάπου,

Κι έτσι οι γυναίκες πετάνε

Τα βάζα στους τοίχους,

Κι οι άντρες πίνουν

Σαν τρελοί,

Κι όλοι ψάχνουν

Αυτόν τον ένα που τους αναλογεί

Και κανείς δεν τον βρίσκει,

Μα συνεχίζουν

Να ψάχνουν

Σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι σε κρεβάτι.

Δεν υπάρχει ελπίδα:

Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.

Γεμίζουν οι χωματερές,

Γεμίζουν οι μάντρες.

Γεμίζουν τα τρελάδικα, γεμίζουν τα νοσοκομεία,

Τα νεκροταφεία

Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»

Λέει :

«Δεν υπάρχει ελπίδα:

Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.»

Ο Μπουκόφσκι το αναφέρει ως πρόβλημα. Θα ήταν άραγε πρόβλημα να κολλούσαμε όλοι στην ίδια ώρα? Κι ας μην είναι η μοίρα, ώρα.

«Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»

Είμαστε, άραγε, τόσο κενοί? Ή μήπως πρέπει να πάω για ύπνο?

Κοιτάζω παραδίπλα- είναι η λίστα με τα αυριανά ψώνια. Το πρόγραμμα λέει μανάβικο και φαρμακείο. Νομίζω πως πρέπει να εντάξω και το ιχθυοπωλείο. Να σκίσω αυτές τις σελίδες για να μου τυλίξει ο Μήτσος τα ψάρια. Οποιοδήποτε ψάρι εκτός από λαβράκι.