«Ξημέρωσε!», λέω στον εαυτό μου. Όχι νοερά. Μονολογώ.
Ακόμη και χωρίς τις σαφείς δηλώσεις του φωτός, το κελάηδισμα των πουλιών μαρτυρεί την αυγή. Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ο στίχος του Σεφέρη:
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»
Με τη διαφορά πως είναι τα σπουργίτια που κελαηδούν εδώ. Και κάτι ακόμη. Στην πόλη θα ευχόμουν η στέρηση του ύπνου να προκαλείται απ’ το τραγούδι των πουλιών. Συνήθως, προκαλείται από άλλους, λιγότερο μελωδικούς ήχους. Ή –ακόμη χειρότερα- από καθόλου μελωδικές σκέψεις.
Νομίζω πως τα λεπτά κυλάνε. Λέω «νομίζω» γιατί όλα τα ρολόγια του σπιτιού μου είναι σταματημένα. Καταλαβαίνω πως η ώρα περνάει απ’ τα αυτοκίνητα που άρχισαν αν κινούνται στο δρόμο. Δεν ακούγονται πια τα πουλιά. Μόνο η αγχωμένη οδήγηση κάποιων που ονειρεύονται τις νύχτες αυτοκίνητα χωρίς φρένα. Μόνο γκάζι και κόρνα.
Ψάχνω για κάτι που να λέει την ώρα. Εδώ μέσα τα μόνα που μπορούν να πουν την ώρα είναι το εξωτερικό φως και ο υπολογιστής μου. Απ’ τη γειτονιά περνάει που και που μια τσιγγάνα που λέει τη μοίρα. Η μοίρα, όμως, δεν είναι ώρα. Η ώρα ίσως να είναι μοίρα. Οι ώρες. Σκέφτομαι πως ο Ιονέσκο θα ήταν περήφανος για μένα. Άξιο τέκνο του. Αφήνω τους παραλογισμούς και ψάχνω για ένα ρολόι που να λέει την αλήθεια.
6:37. «Τι ωραίος αριθμός!», λέω στον εαυτό μου. Νοερά αυτή τη φορά. Θα προτιμούσα να είναι 7:37. Όλοι πρώτοι αριθμοί. Ρίχνω μια ματιά στο ανοιχτό βιβλίο του Μπουκόφσκι. Ώρες πριν θυμάμαι πως είχα σκαλώσει σε κάποιους στίχους του.
«Σκεπάζουν με σάρκα τα κόκαλα,
Βάζουν μέσα κανένα μυαλό,
Καμιά ψυχή, κάπου-κάπου,
Κι έτσι οι γυναίκες πετάνε
Τα βάζα στους τοίχους,
Κι οι άντρες πίνουν
Σαν τρελοί,
Κι όλοι ψάχνουν
Αυτόν τον ένα που τους αναλογεί
Και κανείς δεν τον βρίσκει,
Μα συνεχίζουν
Να ψάχνουν
Σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι σε κρεβάτι.
Δεν υπάρχει ελπίδα:
Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.
Γεμίζουν οι χωματερές,
Γεμίζουν οι μάντρες.
Γεμίζουν τα τρελάδικα, γεμίζουν τα νοσοκομεία,
Τα νεκροταφεία
Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»
Λέει :
«Δεν υπάρχει ελπίδα:
Κολλήσαμε όλοι μας στην ίδια μοίρα.»
Ο Μπουκόφσκι το αναφέρει ως πρόβλημα. Θα ήταν άραγε πρόβλημα να κολλούσαμε όλοι στην ίδια ώρα? Κι ας μην είναι η μοίρα, ώρα.
«Τίποτε άλλο, όμως, δε γεμίζει»
Είμαστε, άραγε, τόσο κενοί? Ή μήπως πρέπει να πάω για ύπνο?
Κοιτάζω παραδίπλα- είναι η λίστα με τα αυριανά ψώνια. Το πρόγραμμα λέει μανάβικο και φαρμακείο. Νομίζω πως πρέπει να εντάξω και το ιχθυοπωλείο. Να σκίσω αυτές τις σελίδες για να μου τυλίξει ο Μήτσος τα ψάρια. Οποιοδήποτε ψάρι εκτός από λαβράκι.
19 σχόλια:
δεν υπάρχει χρόνος! ;)
jo,
ο χρόνος είναι νεκρός.
δεν ξέρω γιατί. αλλά είναι.
:D
Σύνηθες το φαινόμενο μην σε ανησυχεί.
Όλα όσα σε προβληματίζουν βρίσκουν ώρα να εμφανιστούν.
Την πιο πολύτιμη ώρα, εκείνη του ύπνο.
Κάνεις ατέλειωτες σβούρες πάνω στο στρώμα σου και μετρά ένα ένα όλα τα δευτερόλεπτα πάνω στο σταματημένο όπως σου φαίνεται ρολόι.
Προσπάθησε να μην σκέφτεσαι καθόλου τις ώρες αυτές !
Καλή σου μέρα
ο χρόνος μοιάζει να νεκρώνει όταν παύονται τα όνειρα. και όσο το μυαλό σκέφτεται πάντα θα βλέπει εικόνες. ;) πολύ καλό σου απόγευμα!
Τελευταία διακρίνω έναν προβλιματισμό στα ποστ σου, σαν να αλλάζει κάτι...
Ο χρόνος δεν είναι ποτέ νεκρός, ακόμα και αν κάποιες φορές ευχόμαστε με όλη τη δύναμη να ήταν.
de boro ka8olou tin aipnia...eutixos teleutaia i kourasi einai tosi pou koimamai amesos... :) filia kai kali evdomada!!
Αυτοί οι συνειρμοί του μυαλού που απ' αλλού ξεκινάς, κάπου στο ενδιάμεσο σεργιανίζεις σαν νόθος παραγιός ή ψυχοκόρη και λίγο πριν το τέρμα του σοκακιού εκεί είναι που η σκέψη σε πιάνει στο αγκίστρι της.
Λαβράκι να πάρεις ξωτικό μου, λαβράκι για να τυλίξεις τον βυθό σε μια κόλλα χαρτί.
Ο χρόνος ίσως φαντάζει νεκρός!! Αλλά είναι; Ένας νεκρός χρόνος θα μας αποσυντονιζόταν τη σκέψη Ξωτικό..
Καλό σου βράδυ
Αναστασια μου,
τελευταια μ εχει πιασει κ δε μ αφηνει. Η αϋπνία.
μάλλον θα χρειαστω σωματική κούραση, πέρα απ την πνευματική λόγω επερχόμενης εξεταστικής...
το κακό ειναι ότι τότε οι σκέψεις είναι εντελώς συνερμικές και ανεξελεγκτες...
γι αυτο αποκαλουμαι αξιο τέκνο του Ιονέσκο. Παραλογίζεσαι χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. Ίσως αυτό να είναι ένα είδος μαγείας του παραλογισμού... τι να πω...
καλό βράδυ :)
Το κενο που ζωγραφιζουν οι ποιητες είναι απελπισμενη κραυγη για ανθρωπο, ετσι φανταζομαι
b|a|s|n\i/a,
ίσως ο χρόνος να έχει διαφορετικη ροή για ένα Ξωτικό... ρέει ελικοειδώς και τα Ξωτικά ζουν σε κάθε σπείρα της έλικας...
όσο για το μυαλό και ειδικότερα ένα άϋπνο κουρασμένο μυαλό απ' οτι φαινεται όταν σκέφτεται πλάθει ιστορίες περιεργες, βλέπει εικόνες θολές...
τελευταια παντα, κοιμαμαι καλά! :)
καλο μεσημεριιιιιιιι
Κατερινάκι,
μου φαινεται πως ο προβληματισμος εχει να κανει με την ολη περιοδο. Πλησιαζει εξεταστικη, ένα σχετικό άγχος υπάρχει, λόγω Εράσμους θα υπάρξουν αλλαγές στη ζωή μου...
Σκέφτομαι πολύ...
Ευτυχως το -λιγο, πολύ λίγο δυστυχώς- καλοκαιράκι θα εχουμε την ευκαιρια να επανελθουμε σε νεα σημεια αναφορας...
Τα πάντα ρει, λοιπόν? Μου φαίνεται πως ο χρονος απλα σταματαει καποιες φορες στη ζωη μας, τις φορες εκεινες που κατι σημαντικο εχει γινει, κατι μας εχει κανει εντυπωση...
Leviathan,
στρωνω σιγα σιγα!!
η πολλη σωματικη κουραση θα μας βοηθησει ελπίζω, μετα θα βαζω να ακουω κ καποια απ τις συλλογες σου των soundtrack και... ονειρα γλυκα!
να σαι καλα!!
καλη βδομάδα!
Καναρινι μου,
δε μπορω να αποβαλλω αυτες τις αϋπνες σκεψεις... ετσι οπως το λες, αναποφευκτες ειναι...
Αλλά επιμένω, λαβράκι δε βγάλαμε...
Σκορπιέ, καλά τα λες...
αν σταματουσε? τι θα γινοταν αραγε τοτε?
οι ανθρωποι μελετησαν τους πλανητες, μετρησαν τις στροφες της Γης γυρω απ τον Ηλιο, εκοψαν κ εραψαν το χρονο οπως επρεπε... τον ορισαν οπως βολευε....
τι θα συνεβαινε?
με παρέσυρε το ποστ σου, ήταν σαν να βλέπω με τα μάτια σου...
και το ποίημα...
"Κι έτσι οι γυναίκες πετάνε/Τα βάζα στους τοίχους,/Κι οι άντρες πίνουν
Σαν τρελοί"
...εκπληκτικό..
να σαι καλά ξωτικο
ζεκια,
χτες ακουγα αρκετη ωρα μαdrugada k πάλι σε θυμήθηκα!!
κι εσυ να σαι καλά!!
άντε πάω για ύπνο τώρα!!
οι τελευταίες μερες εχουν απιστευτο διαβασμα κ αλλη τοση κουραση...
Πέτρο, ψεύτικε και μη,
με προβληματίζει αυτό που έγραψες...
ισως οντως πολλοι ποιητες να πετυχαινουν με κατι λιγο να εκφρασουν τοσα πολλά....
Δημοσίευση σχολίου