Ιστορία σε 7 πράξεις

-Ρίχνω πάνω σου -κατά λάθος- μια κανάτα με νερό. Ζητάω συγγνώμη κι εσύ ήδη από μέσα σου με βρίζεις συγκρατημένα. Υπάρχει, όμως, και το αινιγματικό σου χαμόγελο. Σφίγγουμε τα χέρια λίγη ώρα παραπάνω απ' όσο πρέπει. Είναι προφανές ότι χαιρόμαστε και οι δύο για τη γνωριμία. Θα σε ξαναδώ άραγε, Τζοκόντα;

-Αλητεύουμε παρέα μέχρι τα χαράματα... Στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχουν ρολόγια! Μετράμε αστέρια. Χαζεύουμε με τις ώρες τη θάλασσα. Σφυρίζεις. Σου μιλάω για σινεμά. Μου μιλάς για μουσική. Μ' αγκαλιάζεις σφιχτά γύρω απ' τη μέση. Φιλάς ωραία. Μαλακά χείλη.

-Άλλαξα φιλμ στη φωτογραφική μου μηχανή. Τώρα σε αποτυπώνω σε ασπρόμαυρο φιλμ. Το βλέμμα σου γίνεται πιο κινηματογραφικό. Μου γράφεις στίχους. Σε φωτογραφίζω όταν δε βλέπεις. Φυσικότητα. Κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπερδεύονται τα μαλλιά μας. Σε ζωγραφίζω. Κρεμάω την αφίσα της Amelie πάνω απ' το κρεβάτι σου.

-Έρχεσαι σπίτι μου με την κιθάρα σου. Ακούω τις συγχορδίες σου. Μετά στήνουμε έναν εικονικό καυγά. Φωνάζεις. Γουστάρουμε κι οι δυο μας τον καυγά. Ένταση. Μ' αγκαλιάζεις και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Κυλιέμαι στο πάτωμα. Κυλιέσαι στο πάτωμα. Κυλιόμαστε στο πάτωμα. Φωνάζω.

-Ο Έλιοτ έχει κάνει λάθος. Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας ο σκληρός. Είσαι αόριστα μακριά. Δεν αντέχω να βρίσκομαι άλλο με την πλάτη στον τοίχο. Εκεί με στριμώχνει η προσωποποιημένη σκέψη σου. Με πιέζει επίμονα με το δείκτη της στον ώμο μου. Φεύγουμε κι οι δυο. Αρχίζω και ξεχνάω...Ξεχνάω...Ξεχνάω;

-Κάποιες νύχτες μένω μόνη σπίτι. Βάζω ένα ποτήρι κρασί. Χαμηλώνω τα φώτα. Μουσική στο βάθος να δίνει χρώμα. Βασικός φωτισμός δωματίου: τα φώτα του δρόμου. Αποτέλεσμα: μπλε φωτισμός. Σαν πλάνο ταινίας του David Lynch.

Και κάπου εκεί εμφανίζεσαι εσύ. Στο λευκό τοίχο μου, γίνεσαι ταινία.

-Τα χρώματα έχουν στεγνώσει εδώ και καιρό. Κι όμως, τίποτε δεν έχει ξεθωριάσει. Συγκρατώ μόνο μια ιδέα από σένα, ένα ξεχασμένο χαμόγελο, μια ανεπαίσθητη κίνηση των δακτύλων σου. Άλλοτε πάλι, η στακάτη βαθιά φωνή σου ηχεί αναλλοίωτη στ' αυτιά μου. Στ' αλήθεια έχεις πολύ ωραία φωνή...Κάπου στο βάθος του μυαλού μου μένεις κι εσύ. Με κατοικείς. Αλλά το ξέρουμε μόνο οι δυο μας. Όλοι εξαιρούνται απ' αυτό το μυστικό. Omertà.