Βασιλιάς Ληρ rocks!

Τα τελευταία χρόνια, που παρακολουθώ τις δουλειές του ΚΘΒΕ τακτικώς και ανελλιπώς, έφτασα σε σημείο να κουραστώ από τα τετριμμένα θεατρικά έργα που να ανεβάζουν στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου... Παραστάσεις που μυρίζουν υγρασία εκατό και βάλε χρόνων, οπερέτες με αξιοθαύμαστες -πλην όμως κουραστικές- κορώνες και γενικότερα μια εμμονή σε οτιδήποτε κλασικό.

Όταν, λοιπόν, έμαθα ότι ανέβηκε ο Βασιλιάς Ληρ περίμενα να παρακολουθήσω για ακόμη μία φορά κάτι συνηθισμένο και άνευρο, ανάλογο του περσινού Δον Κάρλος. Κι όμως, για μεγάλη μου έκληξη, αυτό που είδα χτες το βράδυ κάθε άλλο παρά άνευρο και "παλιό" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Με έναν εξαιρετικό Νικήτα Τσακίρογλου ως αλαζόνα Βασιλιά Ληρ, πλαισιωμένο από έναν άψογα σκηνοθετημένο θίασο, με υπέροχη κίνηση, φωτισμένους πρωτότυπα σε ένα τόσο λειτουργικό σκηνικό...

Διαβάζοντας το κείμενο του Γιώργου Βιδάλη απ' την Ελευθεροτυπία, σκέφτομαι ότι τελικά ίσως ν' ανήκω στο νεανικό κοινό που γοητεύεται εύκολα απ' την έντονη χορογραφία, τα μοντέρνα gothic κοστούμια και τη ζωντανή rock -στα-όρια-της-heavy-metal-μουσική... Ίσως να έχει δίκαιο όταν αναφέρει ότι κάποια ουσιαστικά λόγια του Shakespeare χάνονται μέσα στη γενική φασαρία των κρουστών, όμως δεν παύει να είναι μια εξαιρετική δουλειά, τόσο πρωτότυπα σκηνοθετημένη απ' το Στάθη Λιβαθινό, με τους ηθοποιούς να κινούνται ανάμεσά μας, να μας ξαφνιάζουν!!! Να νιώθουμε το έδαφος να δονείται όταν τρέχουν δίπλα μας...!

Δε μπορώ παρά να ενθουσιάζομαι όταν βλέπω έναν ηθοποιό σαν τον Νικήτα Τσακίρογλου να ερμηνεύει με τέτοιο τρόπο, δίνοντας σε όλους να καταλάβουμε το πώς αποτυπώνεται η πολυετής πείρα του, στον τρόπο με τον οποίο προφέρει τις λέξεις, στον τρόπο με τον οποίο βαδίζει... Να μετατρέπεται από αλαζόνα βασιλιά σε συντετριμμένο τρελό...

Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτή την παράσταση και μάλιστα επιδιώξτε να καθήσετε όσο πιο μπροστά γίνεται! Για καλύτερη θέα προς τη σκηνή!

Η Υπόθεση

Πληροφορίες για τους συντελεστές της παράστασης, τη διανομή των ρόλων και τις ώρες παραστάσεων

Ταξίδι

Βρέθηκα για τρίτη φορά στο Νησί των Φαιάκων, ή καλύτερα στην Κέρκυρα (μιας και δε νομίζω ο Όμηρος να είχε κατοχυρώσει την τοποθεσία) και ο φωτογραφικός φακός μου, μίλησε - ή έστω ψιθύρισε!! Δε θυμάμαι να έχω πετύχει ποτέ μου τόσο όμορφο καιρό σε πασχαλινή εκδρομή! Επίσης, δε θυμάμαι να έχω δει ποτέ μου πιο όμορφη την ανοιξιάτικη φύση... Πιο φιλόξενο κόσμο...

Επίσης, πέρα απ' την πόλη της Κέρκυρας είχα την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά χωριά του νησιού και συγκεκριμένα την Κάτω Παυλιάνα και να τη φωτογραφίσω μετά μανίας... Ελπίζω να σας αρέσουν οι φωτογραφίες! Σας αφήνω λοιπόν με τις 15.000-και-βάλε λέξεις παρακάτω... Α! Και με νέες μουσικές!

Κυματισμοί στην Ηγουμενίτσα

Ηλιοβασίλεμα στην Ηγουμενίτσα

Καντούνι- Η μπουγάδα

Παράθυρο με πασχαλιά- Κάτω Παυλιάνα

Μαργαρίτες
(Ιωσήφ ελπίζω να σ αρέσουν!!)

Ανθρώπινη Επέμβαση

Με το βλέμμα στην Αδριατική
Στο δρόμο για τον Επιτάφειο

Ξωτική Σκια

Μικρή Ανάσταση: Το κανάτι
Κάτω Παυλιάνα- Παράθυρο που βλέπει ουρανό

Κάτω Παυλιάνα- Οικόσημο: 1888

Κάτω Παυλιάνα- Η οπτική του Ταξιδιώτη

Κάτω Παυλιάνα- Το φιόρο του Νιοράντε
(Νιοράντες σημαίνει: Φιγουρατζής, εγωπαθής, επιδειξιμανής, λογάς, φαφλατάς)

Κάτω Παυλιάνα- Η Εξέλιξη

Le vent nous portera...

Αφιερωμένο στα ταξίδια που κάνουμε καθημερινά με το μυαλό, σ' αυτά που καταστρώνουμε για χρόνια και γίνονται πραγματικότητα...

Σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε βοηθάει τη σκέψη μας να πετάει... Να πετάει μακριά...

Μα περισσότερο απ' όλα στους προορισμούς που δεν τελειώνουν ποτέ...

Je n'ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu'on y goûte
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bien

Le vent l'emportera

Ton message à la grande ourse
Et la trajectoire de la course
A l'instantané de velours
Même s'il ne sert à rien

Le vent l'emportera
Tout disparaîtra
Le vent nous portera

La caresse et la mitraille
Cette plaie qui nous tiraille
Le palais des autres jours
D'hier et demain

Le vent les portera

Génétique en bandoulière
Des chromosomes dans l'atmosphère
Des taxis pour les galaxies
Et mon tapis volant lui

Le vent l'emportera
Tout disparaîtra
Le vent nous portera
Ce parfum de nos années mortes
Ceux qui peuvent frapper à ta porte
Infinité de destin
On en pose un, qu'est-ce qu'on en retient?

Le vent l'emportera

Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre
Des poussières de toi

Le vent les portera
Tout disparaîtra
Le vent nous portera

Όλες οι παραπάνω γραμμές έχουν γραφτεί με ένα έντονο χαμόγελο... εσωτερικό και εξωτερικό... Να είστε όλοι καλά και να περάσετε όμορφα αυτές τις μέρες...

Όσο για μένα, αυτη τη φορά είμαι τυχερή και το ταξίδι δε θα είναι νοερό, αλλά ολοζώντανο και με καράβι! Πειρατικό!

Δημοτικό Α'

Κάθε φορά που απ' τη σκέψη μου περνάει η φράση "αγαπημένος Έλληνας ποιητής" δε μπορώ παρά να ταξιδεύω με τον Καββαδία, να σέβομαι τον Καρυωτάκη, να σκέφτομαι τον Ελύτη, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Καβάφη, να αντικρύζω αλήθειες της Κικής Δημουλά και της Κατερίνας Γώγου, να ανακαλώ στίχους του Ρίτσου, να θυμάμαι τα Ημερολόγια Καταστρώματος Β' του Σεφέρη, να σουρεαλίζω με τη βοήθεια του Εμπειρίκου και αποκαμωμένη πια, να ανοίγω ένα βιβλίο του Τάσου Λειβαδίτη...

Ένα απειροελάχιστο δείγμα, από όσα σκοπεύω κατά καιρούς να δημοσιεύσω είναι και το παρακάτω, Δημοτικό Α', που στη λίστα με τη μουσική μου, στα δεξιά, το απαγγέλει εξαιρετικά η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη... Δεν υπάρχουν άλλα σχόλια...

Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους,
γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε.
Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί,
σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της.
Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε,
γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν.
Χώμα που γείραμε, άρπαξε την,
φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την.
Κι εσύ,ήλιε μου, που απ'το ανοιχτό παράθυρο
την έβλεπες στο κρεβάτι μας γυμνή,
πάρε,α,πάρε και τα δικά μου μάτια να της φέγγεις πιο πολύ.