Δεν αλλάζω τα ηχεία μου.

Κάθε φορά που έρχεται το φθινόπωρο η αίσθηση είναι η ίδια.
Αστραλόν αστραλόν αστραλόν.
Τώρα πάνω από τη γέφυρα Blackfriars, βλέπω τ' αεροπλάνα να φεύγουν κάθε σούρουπο.
Αυτές οι μεγάλες πόλεις μπορούν να γίνουν τόσο μελαγχολικές.
Αστραλόν.

---
Σέρνω το "ρο" του Perrtu και ενθουσιάζεται.
Θέλω τόσο να του πω πώς η γλώσσα του μοιάζει ξωτική στ'αυτιά μου.
Πώς είναι σα να ξέφυγε απ' το Lothlorien της Φινλανδίας και να προσγειώθηκε σ'αυτό το γραφείο μάλλον από σύμπτωση.
Πώς να την παλεύει άραγε ένα ξωτικό στη μεγάλη πόλη?
---
Η καταραμένη κοινωνική δικτύωση μας έδεσε πισθάγκωνα. (Τι ωραία λέξη, παρεμπιπτόντως! Είναι η πρώτη φορά που τη γράφω/πληκτρολογώ και μου φαίνεται ότι έχει κάποιο λάθος).
Θες να ξεχάσεις και δε μπορείς.
---
Μετά είδα μια φωτογραφία και στην αρχή χαμογέλασα.

Πόσο περίεργα έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα.

Μετά λυπήθηκα.

Θα τα θυμόμαστε άραγε όλα αυτά σε 20 χρόνια από τώρα? Πού θα είμαι άραγε τότε?Πού θα είναι εκείνος?

You float like a feather. In a beautiful world.

Κάπως έτσι.