Acid Rain

Άλλο ένα μοναχικό βράδυ, από κείνα που τα γουστάρεις τρελά και δε θες να σ' ενοχλεί κανείς.
Το ακούω τυχαία, μετό το Paradise Circus από Massive Attack. Και κολλάω. Και κολλάει κι αυτό. Γιατί σκάλωσε το autoplay και το κομμάτι ακούστηκε σερί για κανα μισάωρο. Το κορυφαίο? Ότι η αρχή και το τέλος συνδέονται. Σα να παίζει σε μια ατέρμονη λούπα.

Το κόλλημα του μήνα, λοιπόν. Κι ας κολλάει με κρύο καιρό. Κι ας χτυπάει 30άρια το τρελό λονδρέζικο φθινόπωρο. Στραβά το καπέλο. Όπως λέει και η προπονήτριά μου, εδώ πέρα ο καιρός έχει ξεχάσει το πώς γίνεται η ζέστη σωστά, γι αυτό τρελαίνεται όταν έρθει η ώρα.

---

Σε μια βδομάδα πάλι Κοπεγχάγη.
Επιτέλους. (και γελάνε και τα μουστάκια μου)

Ο τελευταίος σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια, 

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά, 

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές, 

κύμα που σκάει σ’ ακτές, 

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί.

---

Καλό ταξίδι, Θάνο.

Ευχαριστούμε για όλα τα ταξίδια. 

----

Only lovers left alive

Με έπιασε ευαισθησία απόψε. 

Και ήθελα να σου πω πως η ομορφιά των πόλεων είναι οι άνθρωποί τους.

Και η Κοπεγχάγη δε θα ήταν τίποτε αν δεν ήσουν εσύ εκεί.