Έχει αρχίσει εν τέλει να μου αρέσει το Λονδίνο, κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ.
(Το εν τέλει, γράφεται εν τέλει ή εντέλει? )
Είναι σα να δέχομαι σε υπερβολικές δόσεις όλη αυτή την κουλτούρα που στερήθηκα στη Δανία λόγω γλώσσας και ελαφράς αφραγκίας. Λάθος, όχι αφραγκίας, αλλά λογικής διαχείρισης οικονομκών πόρων.
Κάτι η -αφύσικη- καλή θερμοκρασία για χειμώνα σε βόρεια χώρα, κάτι ο ουρανός που τον θυμάται σχετικά συχνά ο ήλιος, κάτι η μουσική και τα θεάματα, δε θέλει και πολύ ν αρχίσει να σ'αρέσει. Που να ρθει και η Άνοιξη να μας αποτρελλάνει, να σου πω εγώ ποιος θα παραδώσει εγκαίρως το προτζεκτ. Θα στενάξουν τα γρασίδια στα πάρκα.
Τα γράφω ελληνικά για να μην τα ξεχνάω, γιατί παραμιλάμε ξένες γλώσσες και δε μ'αρέσει καθόλου.
Κάνω συνέχεια λάθη στα ελληνικά και πετάω μεταφρασμένες από αγγλικά βλακείες. Θα σοκαριστεί η μάνα μου, είναι και φιλόλογος.
Κάπου εκεί στην κοσμοχαλασιά άκουσα και τον Chris Isaac, σ' αυτή τη χώρα δε χρειάζεται να ψάξεις την ωραία μουσική - σε βρίσκει εκείνη. Με το τραγούδι να μου θυμίζει αυτά που μου θυμίζει.
Το διήμερο ήταν αφιερωμένο στη Mathilde, μιας κι είχα καιρό να τη δω. Με βοηθάει να θυμηθώ τα γαλλικά μου, που τα νανούρισα αρκετά αφότου έφυγα απ' τη Γαλλία. Ο κόσμος παραξενεύεται που μιλάμε αυτό το μίγμα γλωσσών, αλλά έχει ενδιαφέρον. Γλωσσολογικό.
Μια ακόμη επιθυμία βγήκε απ'τη λίστα μου σήμερα, είδαμε τον Καρυοθραύστη που λυσσούσα από 8 χρονών παιδί. Έσφιγγα τις γροθιές απ' τη χαρά μου. Κι η Mathilde δεν πήγαινε πίσω, βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ.
Και ξαφνικά ανάμεσα σε πιρουέτες, χειροκροτήματα και μάτια που γυαλίζουν θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Degas και τις εμπνεύσεις μου για τα σκίτσα με τις μπαλαρίνες που έχουν γεμίσει βιβλία και βιβλία και τετράδια και σελίδες που έχουν σκιστεί. Έπρεπε να πάω στην Καλών Τεχνών ρε. Μαλακία μου. Και ποτέ δεν είναι αργά και πάντα είναι αργά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Τώρα που μαζεύτηκα θα ξυπνήσω τα μολύβια και τα κάρβουνά μου. Κανείς δε θα κοιμηθεί απόψε. Κανείς. Ούτε το μπουκάλι με το τσίπουρο. Ούτε το Wicked Game που θα παίζει όλη τη νύχτα, που αν ήταν γραμμένο σε κασέτα θα είχε μασηθεί, αν ήταν βινύλιο θα είχε γρατσουνιστεί και αν έλεγε ψέματα δε θα ήταν το κομμάτι που είναι.
Θυμάμαι ό,τι σαβούρα μπορείς να διανοηθείς από παλιά κια δε θυμάμαι τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έκανα άραγε κάποτε βαρυσήμαντες δηλώσεις.
Στα μολύβια μωρέ. Στο χαρτί είναι η αλήθεια.
(Το εν τέλει, γράφεται εν τέλει ή εντέλει? )
Είναι σα να δέχομαι σε υπερβολικές δόσεις όλη αυτή την κουλτούρα που στερήθηκα στη Δανία λόγω γλώσσας και ελαφράς αφραγκίας. Λάθος, όχι αφραγκίας, αλλά λογικής διαχείρισης οικονομκών πόρων.
Κάτι η -αφύσικη- καλή θερμοκρασία για χειμώνα σε βόρεια χώρα, κάτι ο ουρανός που τον θυμάται σχετικά συχνά ο ήλιος, κάτι η μουσική και τα θεάματα, δε θέλει και πολύ ν αρχίσει να σ'αρέσει. Που να ρθει και η Άνοιξη να μας αποτρελλάνει, να σου πω εγώ ποιος θα παραδώσει εγκαίρως το προτζεκτ. Θα στενάξουν τα γρασίδια στα πάρκα.
Τα γράφω ελληνικά για να μην τα ξεχνάω, γιατί παραμιλάμε ξένες γλώσσες και δε μ'αρέσει καθόλου.
Κάνω συνέχεια λάθη στα ελληνικά και πετάω μεταφρασμένες από αγγλικά βλακείες. Θα σοκαριστεί η μάνα μου, είναι και φιλόλογος.
Κάπου εκεί στην κοσμοχαλασιά άκουσα και τον Chris Isaac, σ' αυτή τη χώρα δε χρειάζεται να ψάξεις την ωραία μουσική - σε βρίσκει εκείνη. Με το τραγούδι να μου θυμίζει αυτά που μου θυμίζει.
Το διήμερο ήταν αφιερωμένο στη Mathilde, μιας κι είχα καιρό να τη δω. Με βοηθάει να θυμηθώ τα γαλλικά μου, που τα νανούρισα αρκετά αφότου έφυγα απ' τη Γαλλία. Ο κόσμος παραξενεύεται που μιλάμε αυτό το μίγμα γλωσσών, αλλά έχει ενδιαφέρον. Γλωσσολογικό.
Μια ακόμη επιθυμία βγήκε απ'τη λίστα μου σήμερα, είδαμε τον Καρυοθραύστη που λυσσούσα από 8 χρονών παιδί. Έσφιγγα τις γροθιές απ' τη χαρά μου. Κι η Mathilde δεν πήγαινε πίσω, βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ.
Και ξαφνικά ανάμεσα σε πιρουέτες, χειροκροτήματα και μάτια που γυαλίζουν θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Degas και τις εμπνεύσεις μου για τα σκίτσα με τις μπαλαρίνες που έχουν γεμίσει βιβλία και βιβλία και τετράδια και σελίδες που έχουν σκιστεί. Έπρεπε να πάω στην Καλών Τεχνών ρε. Μαλακία μου. Και ποτέ δεν είναι αργά και πάντα είναι αργά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Τώρα που μαζεύτηκα θα ξυπνήσω τα μολύβια και τα κάρβουνά μου. Κανείς δε θα κοιμηθεί απόψε. Κανείς. Ούτε το μπουκάλι με το τσίπουρο. Ούτε το Wicked Game που θα παίζει όλη τη νύχτα, που αν ήταν γραμμένο σε κασέτα θα είχε μασηθεί, αν ήταν βινύλιο θα είχε γρατσουνιστεί και αν έλεγε ψέματα δε θα ήταν το κομμάτι που είναι.
Θυμάμαι ό,τι σαβούρα μπορείς να διανοηθείς από παλιά κια δε θυμάμαι τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έκανα άραγε κάποτε βαρυσήμαντες δηλώσεις.
Στα μολύβια μωρέ. Στο χαρτί είναι η αλήθεια.
1 σχόλιο:
Το καλύτερο που θα έπρεπε να κάνεις θα ήταν αυτό που ήθελες να κάνεις μικρή, αλλά πολλές φορές όλα αυτά τα έχεις ξεχάσει όταν φτάσεις στην ηλικία των αποφάσεων.
Ποτέ δεν είναι αργά και πάντα είναι αργά, έχεις δίκιο. Πάντα είναι αργά για να διορθώσεις τις αποφάσεις του παρελθόντος και να ζήσεις τα πράγματα όπως ακριβώς θα τα είχες ζήσει αν είχες αποφασίσει αλλιώς. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να ικανοποιήσεις τα απωθημένα σου και να κάνεις τροποποιήσεις στη ζωή σου που θα σε φέρουν πιο κοντά στον αρχικό σου προσανατολισμό.
Πολλά φιλιά
Δημοσίευση σχολίου