Όσο αστείο και να φαίνεται, η καλύτερη έξοδος των τελευταίων χρόνων με τους παλιούς μου συμμαθητές έγινε απόψε, σε μια κρεπερί. Αντί να πάμε να πλακωθούμε στα τσίπουρα, στις ρετσίνες κλπ κλπ, μας έβγαλε τα σώψυχά μας μια κρέπα.
Κι ένιωσα πάλι όπως παλιά, όταν μιλούσαμε για διαγωνίσματα, σκανταλιές, κατορθώματα παλιών συμμαθητών. Τότε, που ο Ηλίας έλεγε τις ιστορίες του για την εφταήμερη εκδρομή, ο Θοδωρής περιέγραφε διάφορα περιστατικά στην τάξη μιμούμενος φωνές καθηγητών που δεν γνώριζα, μα που όταν τους άκουγα τυχαία στο δρόμο να μιλάν, χαζογελούσα στα κρυφά. Τότε που η Γιώτα και γω θυμόμασταν τις φωνές του Χατζηνικολάου στο φροντιστήριο.
Παλιά που όλα ήταν τόσο απλά και εύκολα και βρισκόμασταν συνέχεια ως μαθητές. Τότε που δεν αποχαιρετιόμασταν κάθε φορά, σκεπτόμενοι την επόμενη συνάντηση.
Το πρόβλημα δεν είναι το εξωτερικό. Είναι οι ζωές που αλλάζουν και που από ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο ή και ακατόρθωτο να ξανασυναντηθούν. Μου λείπει όλο αυτό το παρελθόν αόριστα, σα να λέμε ότι μου λείπει όλη εκείνη η φάση της ανεμελιάς, τότε που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το τι θα γίνει στις πανελλήνιες. Δε μας απασχολούσε το τι θα γίνει μετά. Δεν υπήρχε τότε μετά για μας. Μόνο να γίνουμε φοιτητές, να μεγαλώσουμε.
Ακόμη και ως φοιτητές τα λέγαμε συχνά: στις γιορτές των Χριστουγέννων, ίσως στα καρναβάλια, σίγουρα το Πάσχα και το καλοκαίρι.
Στις γιορτές, η έξοδος στο ταβερνείο για ρετσίνες με όλη την παρέα ήταν ιεροτελεστία. Α ρε Γιάγκο, τώρα στις γιορτές παίρνουμε απουσία. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμασταν εκεί όλοι μαζί. Σκόρπιοι τα καταφέρνουμε - στην απαρτία κωλυόμαστε. Όσο για την επιθυμία μου περί απαρτίας, δύσκολα να τα καταφέρουμε σύντομα. Γιατί οι ζωές αλλάζουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Επίσης οι ζωές φέρνουν γάμους και παιδιά και τα ρέστα.
Καταραμένη ενηλικίωση.
Στ' αυτιά μου ακούω ήδη τους Ramones και για την ενηλικίωσή σας δε μου καίγεται καρφί.
Κι ένιωσα πάλι όπως παλιά, όταν μιλούσαμε για διαγωνίσματα, σκανταλιές, κατορθώματα παλιών συμμαθητών. Τότε, που ο Ηλίας έλεγε τις ιστορίες του για την εφταήμερη εκδρομή, ο Θοδωρής περιέγραφε διάφορα περιστατικά στην τάξη μιμούμενος φωνές καθηγητών που δεν γνώριζα, μα που όταν τους άκουγα τυχαία στο δρόμο να μιλάν, χαζογελούσα στα κρυφά. Τότε που η Γιώτα και γω θυμόμασταν τις φωνές του Χατζηνικολάου στο φροντιστήριο.
Παλιά που όλα ήταν τόσο απλά και εύκολα και βρισκόμασταν συνέχεια ως μαθητές. Τότε που δεν αποχαιρετιόμασταν κάθε φορά, σκεπτόμενοι την επόμενη συνάντηση.
Το πρόβλημα δεν είναι το εξωτερικό. Είναι οι ζωές που αλλάζουν και που από ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο ή και ακατόρθωτο να ξανασυναντηθούν. Μου λείπει όλο αυτό το παρελθόν αόριστα, σα να λέμε ότι μου λείπει όλη εκείνη η φάση της ανεμελιάς, τότε που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το τι θα γίνει στις πανελλήνιες. Δε μας απασχολούσε το τι θα γίνει μετά. Δεν υπήρχε τότε μετά για μας. Μόνο να γίνουμε φοιτητές, να μεγαλώσουμε.
Ακόμη και ως φοιτητές τα λέγαμε συχνά: στις γιορτές των Χριστουγέννων, ίσως στα καρναβάλια, σίγουρα το Πάσχα και το καλοκαίρι.
Στις γιορτές, η έξοδος στο ταβερνείο για ρετσίνες με όλη την παρέα ήταν ιεροτελεστία. Α ρε Γιάγκο, τώρα στις γιορτές παίρνουμε απουσία. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμασταν εκεί όλοι μαζί. Σκόρπιοι τα καταφέρνουμε - στην απαρτία κωλυόμαστε. Όσο για την επιθυμία μου περί απαρτίας, δύσκολα να τα καταφέρουμε σύντομα. Γιατί οι ζωές αλλάζουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Επίσης οι ζωές φέρνουν γάμους και παιδιά και τα ρέστα.
Καταραμένη ενηλικίωση.
Στ' αυτιά μου ακούω ήδη τους Ramones και για την ενηλικίωσή σας δε μου καίγεται καρφί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου