Κάπου στο Montpellier . . .
Κυριακή, Ιουλίου 18, 2010
Τετάρτη, Ιουλίου 14, 2010
Τίποτε
Κάθισα οκλαδόν στον καναπέ χωρίς να κάνω απολύτως τίποτε.
Μία ώρα.
Δύο ώρες.
Ένα βράδυ.
Κάποτε έλεγα πως η ευτυχία είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα.
Τώρα δε νιώθω τίποτε εντός για να μπορέσω να το χαρακτηρίσω.
Μετά ζωγράφισα 100 ηλιοτρόπια
μπας και δούμε εδώ μέσα Ανατολή.
Να περιμένω να στεγνώσουν, μήπως...
Μία ώρα.
Δύο ώρες.
Ένα βράδυ.
Κάποτε έλεγα πως η ευτυχία είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα.
Τώρα δε νιώθω τίποτε εντός για να μπορέσω να το χαρακτηρίσω.
Μετά ζωγράφισα 100 ηλιοτρόπια
μπας και δούμε εδώ μέσα Ανατολή.
Να περιμένω να στεγνώσουν, μήπως...
Κυριακή, Ιουλίου 11, 2010
Οι πιθανότητες
"Μάγκα, κοίτα πως περνάει ο καιρός...
Νιώθω σα να 'χασα μερικά επεισόδια, κι ας ήμουν αιώνια παρών.
Αλλά την πραγματικότητα τη συνειδητοποιείς σαν βρίσκεσαι προ των πυλών."
Κάτι τέτοια σκεφτόμουν, κι έβλεπα τον φίλο να ξεμακραίνει.
Τον πούλησα γι' αυτή τη βραδιά, μα δεν πειράζει.
Οι φίλοι γι' αυτό είναι, για να καταλαβαίνουν χωρίς να τους εξηγείς.
Έστριψε στη γωνία με το γνωστό του βήμα, κι αντί ν' ανεβώ σπίτι έκοψα τη γνωστή απόσταση μέχρι το γνωστό ερημικό στέκι. Εκεί όπου πάντοτε αράζω στις μοναξιές μου. Στη ράχη του διαβόλου.
Το απόγευμα, απ' το νοσοκομείο έριξα μια ματιά στην περιοχή, μιας κι από κει είχα πανοραμική εποπτεία.
Όλα σέρνονται εδώ και τίποτα δε με κρατάει πέρα από μνήμες. Μνήμες αγαπημένες. Ίσως και μνήμες απωθημένες.
Στο βάθος φαίνονται τα φουγάρα απ' το Άζωτο, εργοστάσιο που "κοιμάται" χρόνια τώρα.
Και πιο πέρα? Το "ενεργό ηφαίστειο" της ΔΕΗ, να σιγοβράζει αέναα. Από τότε που με θυμάμαι.
Πιο πέρα? Τίποτα πια. Μιας και το χωριό μου έχει ξηλωθεί απ' τα έγκατα.
Μας ξήλωσαν ρε φίλε.
Μας έσκαψαν.
Πάει.
Τέλος.
Δε μείναν ούτε χαλάσματα πια.
Και μείναμε εντέλει χωρίς ρίζες κοντά στη γόνιμη -οικονομικά- γη, του "ενεργού ηφαιστείου" της ΔΕΗ. Σε καιρούς χαλεπούς...
Τι τα θες, πάλι στην άκρη του δρόμου θα τα βάλω ένα ένα στη σειρά. Όλα όσα μας τρώνε. Σαν το σαράκι του Ρεμπώ. Μου φαίνεται απίστευτο, φίλε, που γύρισα στο ίδιο μέρος, ένα χρόνο μετά κι όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο διαφορετικά...
Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο επουσιώδες μου φαίνεται το άλλοτε τόσο ουσιαστικό.
Μα αλλάζουν οι άνθρωποι?
Αλλάζουν οι άνθρωποι?
Στη συνάντηση των παλιών συμμαθητών είδα λίγη από αυτή την αλλαγή.
Να συντελείται σε μια διαφορετική εξωτερική εμφάνιση.
Σ' ένα διαφορετικό χαρακτήρα.
Σ' ένα διαφορετικό "εγώ".
Κάθομαι πάλι στην άκρη του δρόμου. Κι οι σκέψεις με παρασέρνουν και με πάνε παραπέρα, σαν τα χαλίκια που κλωτσάς μα δεν πάνε μακριά. Γιατί πόσο μακριά μπορούμε να πάμε τώρα πια? Χάνομαι κάπου και ξέρω πως δε φταίει ούτε το αλκοόλ, ούτε τσιγάρο, ούτε η μοίρα μας (μιας κι έχουμε χρόνια τώρα εγκαταλείψει τη μοιρολατρία).
Είναι εποχή αποφάσεων κι εμείς όχι και τόσο μικροί πια.
Ρίχνω μια ματιά πάνω. Ωραία αστέρια στον ουρανό. Όλα τόσο όμορφα και άτακτα βαλμένα. Κι όμως μες το Χάος υπάρχει και μια τάξη. Πώς αλλιώς θα βλέπαμε αστερισμούς?
Στρίβω νόμισμα την ώρα που η ιδιότητα του μηχανικού με κατακλύζει.
Ποιο το νόημα να στρίψεις νόμισμα αν δεν ξέρεις εξαρχής πως είναι αδιάβλητο?
Γαμώ τις πιθανότητες σας, μαθηματικοί.
Κλωτσάω κι άλλα χαλίκια και πάω σπίτι.
Νιώθω σα να 'χασα μερικά επεισόδια, κι ας ήμουν αιώνια παρών.
Αλλά την πραγματικότητα τη συνειδητοποιείς σαν βρίσκεσαι προ των πυλών."
Κάτι τέτοια σκεφτόμουν, κι έβλεπα τον φίλο να ξεμακραίνει.
Τον πούλησα γι' αυτή τη βραδιά, μα δεν πειράζει.
Οι φίλοι γι' αυτό είναι, για να καταλαβαίνουν χωρίς να τους εξηγείς.
Έστριψε στη γωνία με το γνωστό του βήμα, κι αντί ν' ανεβώ σπίτι έκοψα τη γνωστή απόσταση μέχρι το γνωστό ερημικό στέκι. Εκεί όπου πάντοτε αράζω στις μοναξιές μου. Στη ράχη του διαβόλου.
Το απόγευμα, απ' το νοσοκομείο έριξα μια ματιά στην περιοχή, μιας κι από κει είχα πανοραμική εποπτεία.
Όλα σέρνονται εδώ και τίποτα δε με κρατάει πέρα από μνήμες. Μνήμες αγαπημένες. Ίσως και μνήμες απωθημένες.
Στο βάθος φαίνονται τα φουγάρα απ' το Άζωτο, εργοστάσιο που "κοιμάται" χρόνια τώρα.
Και πιο πέρα? Το "ενεργό ηφαίστειο" της ΔΕΗ, να σιγοβράζει αέναα. Από τότε που με θυμάμαι.
Πιο πέρα? Τίποτα πια. Μιας και το χωριό μου έχει ξηλωθεί απ' τα έγκατα.
Μας ξήλωσαν ρε φίλε.
Μας έσκαψαν.
Πάει.
Τέλος.
Δε μείναν ούτε χαλάσματα πια.
Και μείναμε εντέλει χωρίς ρίζες κοντά στη γόνιμη -οικονομικά- γη, του "ενεργού ηφαιστείου" της ΔΕΗ. Σε καιρούς χαλεπούς...
Τι τα θες, πάλι στην άκρη του δρόμου θα τα βάλω ένα ένα στη σειρά. Όλα όσα μας τρώνε. Σαν το σαράκι του Ρεμπώ. Μου φαίνεται απίστευτο, φίλε, που γύρισα στο ίδιο μέρος, ένα χρόνο μετά κι όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο διαφορετικά...
Μου φαίνεται απίστευτο το πόσο επουσιώδες μου φαίνεται το άλλοτε τόσο ουσιαστικό.
Μα αλλάζουν οι άνθρωποι?
Αλλάζουν οι άνθρωποι?
Στη συνάντηση των παλιών συμμαθητών είδα λίγη από αυτή την αλλαγή.
Να συντελείται σε μια διαφορετική εξωτερική εμφάνιση.
Σ' ένα διαφορετικό χαρακτήρα.
Σ' ένα διαφορετικό "εγώ".
Κάθομαι πάλι στην άκρη του δρόμου. Κι οι σκέψεις με παρασέρνουν και με πάνε παραπέρα, σαν τα χαλίκια που κλωτσάς μα δεν πάνε μακριά. Γιατί πόσο μακριά μπορούμε να πάμε τώρα πια? Χάνομαι κάπου και ξέρω πως δε φταίει ούτε το αλκοόλ, ούτε τσιγάρο, ούτε η μοίρα μας (μιας κι έχουμε χρόνια τώρα εγκαταλείψει τη μοιρολατρία).
Είναι εποχή αποφάσεων κι εμείς όχι και τόσο μικροί πια.
Ρίχνω μια ματιά πάνω. Ωραία αστέρια στον ουρανό. Όλα τόσο όμορφα και άτακτα βαλμένα. Κι όμως μες το Χάος υπάρχει και μια τάξη. Πώς αλλιώς θα βλέπαμε αστερισμούς?
Στρίβω νόμισμα την ώρα που η ιδιότητα του μηχανικού με κατακλύζει.
Ποιο το νόημα να στρίψεις νόμισμα αν δεν ξέρεις εξαρχής πως είναι αδιάβλητο?
Γαμώ τις πιθανότητες σας, μαθηματικοί.
Κλωτσάω κι άλλα χαλίκια και πάω σπίτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)