Ήρθε αναπάντεχα.Όπως όλα τα ωραία.Είχα χαθεί μεταξύ campus και σκέψεων λίγο μετά το σούρουπο.Ψυχή τριγύρω.Μόνο οι δυο μας.Το κίτρινο φτερωτό μου ποδήλατο -χωρίς φρένα-κι εγώ.
Κράτησε μερικές στιγμές. Κι όμως ήταν αρκετό. Το συναίσθημα μας δε χωρούσε σε σελίδες, σε πεντάγραμμα, σε μπλοκ σχεδίου. Το διέξοδο μιας ευτυχίας διοχετευμένης. Στο τιμόνι. Με το τραγούδι να δίνει ρυθμό. Μαζί με τη βροχή που χορεύει το γρασίδι. Εναλλάξ με το ελαφρύ αεράκι.
Παράγω σοφίες αυτές τις ώρες. Τις μοιράζομαι μαζί σου. Θα πρέπει να σου βρω και κάποιο όνομα νομίζω. Εφαρμοσμένη σοφία. "Τι να την κάνεις την ομπρέλα αν μπορείς να πετάς από μόνος σου?", σου λέω και συνεχίζουμε. Δε μας νοιάζει που βρέχει. Αφού πετάμε. Παρέα.
Χωρίς τα γυαλιά τα φώτα του δρόμου μοιάζουν τεράστια. Ήλιοι, να φωτίζουν το δικό τους αστρικό σύμπαν.
Απόψε, στο λέω, κανείς δε θα γυρίσει σπίτι! Θα δούμε τον ήλιο να ξεμυτίζει πίσω απ' τα βουνά. Θα 'ναι ωραία... Θα συνεννοηθούμε με την καινούρια μέρα σε πολλές γλώσσες. Κι όταν τελειώσουν τα λόγια θα κοιταζόμαστε καλά καλά χωρίς ν' ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, είναι -βλέπεις- δείγμα έλλειψης εμπιστοσύνης.
Μετά θ' αράξουμε παρέα στο παγκάκι μας,εκείνο που βλέπει την πιο όμορφη πλευρά του ποταμού Ιζέρ και θα κοιμηθούμε ήσυχα παρέα.Δε θα μας νοιάζει που δεν έχεις φρένα, ούτε που φορές δεν εχω όνειρο να πιαστώ.
Έτσι θα μας βρει η επόμενη νύχτα. Θα φέρουμε βόλτα όλη την πόλη άλλη μια φορά. Χωρίς φώτα, γιατί δε μας νοιάζει που δε λειτουργούν πια. Γιατί όταν έχω όνειρα φωτίζουν καλά και για τους δυο μας. Φωτίζουν για να μας βλέπει όλη η πόλη. Φωτίζουν...Το κουδουνάκι σου δεν ειναι ποτέ βραχνό. Το κουδούνισμα μπλέκεται με ήχους της νύχτας: το ποτάμι που σιγοψιθυρίζει, ένα πουλί που ξεχάστηκε σαν κι εμάς και σφυρίζει στο δρόμο του γυρισμού, κάποιο μακρυνό γέλιο...
Όλα μπλέκονται, τα δένει σφιχτά ο αέρας που με χτυπά στο πρόσωπο και συνθέτουν τη μουσική που μας βοηθά να τσουλίσουμε αργά σπίτι...Μπορεί να μη σε ανεβάζω στη σοφίτα, μπορεί να σε αφήνω στο υπόγειο, αλλά είτε στο υπόγειό μου, είτε στη σοφίτα σου,είμαστε πάλι μαζί.
13 σχόλια:
Τι ωραία με το δίτροχό σου και τι ωραία που είσαι εκεί στη σοφίτα σου!
Αχ, τι γλυκά ρομαντικό !!
Ίσως το πιο τέλειο κείμενο που γράφτηκε σε αυτό το blogάκι! Σε νιώθω! Και εγώ με το δικό μου, το αβάφτιστο, κάνουμε φανταστικές βόλτες βρέξει-χιονίσει :)
ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ;ΟΛΑ ΚΑΛΑ;
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
Πολύ όμορφο κείμενο...και σε συνδυασμό με τους pain of salvation... έγιναι μαγικό!:)
Y.Γ 1) μόλις απέκτησες ακόμη έναν follower : )
2) δεν ήξερα οτι οι pain of salvation έχουν τέτοιο κομμάτι!
υπέροχος σουρεαλισμός! : )
Kanarini mou,
poso omorfa ειναι....
τωρα πια το ποδηλατο γιατι η σοφιτα μας, εχει γινει ανυποφορη με τη ζεστη, αλλα δεν πειραζει....
να σαι καλααα!!!
Ποιητή μου,
εδω που βρεθηκα, εκανα μια νεα γνωριμια με το ρομαντισμο :)
εμπνεει το περιβαλλον
η φυση
α ανοιξη....
Κατερινακι μου,
τι κανετε?
ολα καλα στο Αμστερνταμ?
ποσο θα μου λειψει το ποδηλατο μου οταν φυγω :(
να δουμε πως 8α αναπληρωσω το κενο...
ουφ
να ειστε καλα, ευχομαι!!
Σκρουτζακο,
ολα καλα!
σ ευχαριστω
απλα που καιρος πια να ασχολουμαι με το μπλογκ :)
τωρα κυλιεμαι στα γρασιδια και στις εξοχες
οταν ξαναγυρισω στην πραγματικοτητα...
ελπιζω να εισαι καλαααα
stolenblood
καλως ηρθες ! :)
οι pain εχουν γραψει απιστευτα ομορφη μουσικη :)
και σε συνδυασμο με το ποδηλατο μου εκεινη τη βραδια, ηταν ονειρο
ειναι μερικες μερες που θα τις κραταω μεσα μου για χρονια και δε θα τις ξεχασω ποτε
νυχτες και μερες στη Grenoble
120 στον αριθμο :)
hellmetradio
γεια σου και σε σενα :)
σ ευχαριστουμε
κι εγω και το ποδηλατο
το χωρις ονομα ποδηλατο :)
ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
Δημοσίευση σχολίου