Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
Και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω.
8 σχόλια:
Δεν μπορεί ένα ξωτικό να είναι τόσο αρρωστημένα μελαγχολικό. Ξέχασέ τον και χαμογέλασε. Όπως σου χαμογελάει η ζωή έξω. Καλή Ανάσταση.
πάντα όταν ακούω το σημείο που λέει "Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα" παθαίνω μεγάλη ζημιά... ελπίζω να είσαι καλά ξωτικό
Χριστός Ανέστη!
Δεν το ήξερα, ωραίο κομμάτι.
Καλησπερένια!
πολ΄υ όμορφο κομμάτι από τα διάφανα κρίνα! τους είδα στην τελευταία τους συναυλία και ήταν πραγματικά πολύ συγκινητική!
Ποιητη μου,
ποσο δικαιο εχεις :)
εχει καποιο καιρο που την ξαποστειλα τη μελαγχολια
οχι τιποτ αλλο, αλλα θα θυμωνε η Ανοιξη αν συνεχιζα ετσι :)
Ζεκια,
ξερεις ποσο πολυ μου αρεσουν τα Κρινα :)
ειναι καταπληκτικο το κομματι
οχι για ολες τις ωρες...
ελπιζω κι εσυ να εισαι καλα
πρεπει να περασω μια βολτα ;)
Καναρινακι μου,
να εισαι καλα!
μπορει να αργησα αλλα οι ευχες παραμενουν ευχες!!!
σε φιλω!!
stolenblood
αυτη η συναυλια στη Θεσνικη
αγγιξε ευαισθητη χορδη
ειλικρινα
απο κει κ περα δε θελω να σχολιασω κατι αλλο πανω στο επιθετο "τελευταια"
Τελευταιος Σταθμος
. και -
Δημοσίευση σχολίου