Η Σκόνη του Χρόνου

Πήγα προχτές και είδα την καινούρια ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στάθηκε αδύνατο να βρω θέση στην Τελετή Λήξης...

[Συνοπτικά η υπόθεση (ΣΙΝΕΜΑ Φεβρουαρίου):
Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης γυρίζει σε ταινία την πολύπαθη διαδρομή που πραγματοποίησαν οι γονείς του σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, με φόντο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα αναζητά στο Βερολίνο τα ίχνη της χαμένης έφηβης κόρης του.]

Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη ταινία του που έχω δει.

Σε κάποια σημεία μου φάνηκε πως κούραζε, όχι με τη χρονική της διάρκεια (καθώς ήταν περιορισμένη αυτή τη φορά), αλλά με τα διαρκή ταξίδια της στο χρόνο με τόσο αφαιρετικό τρόπο που περίμενα να δω το βαθμό γκριζαρίσματος των κροτάφων για να καταλάβω σε ποιο παρελθόν ή παρόν βρισκόμαστε. Ίσως και η προσέγγιση του χαρακτήρα της κόρης του σκηνοθέτη μου φάνηκε μη ρεαλιστικός. Περίεργο ένα κοριτσάκι 12 χρονών να έχει παιδεία που αποτυπώνεται σ' έναν τοίχο δωματίου γεμάτο από αφίσες του Μόρρισον, του Τσε, του Μάρλεϋ... και συναναστροφές με άτομα του περιθωρίου.

Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσα να μη σταθώ στην εξαιρετική φωτογραφία του Ανδρέα Σινάνου, σ' αυτά τα τοπία που ο Αγγελόπουλος φίλμαρε με τον ιδιαίτερο τρόπο του, στην εξαιρετική ερμηνεία του Μπρούνο Γκάνζ και στην υπέροχη -για άλλη μια φορά- μουσική που υπέγραψε η Ελένη Καραΐνδρου.

Το όμορφο με τις ταινίες του Αγγελόπουλου είναι πως σε εισάγουν σε μια ιδιαίτερη αισθητική. Κι όταν φεύγεις απ' την αίθουσα, ακόμη κι αν σε απογοήτευσε το τελικό αποτέλεσμα, σου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες σκηνές συνδεδεμένες με μουσική, φως, αναμνήσεις...

Για ακόμη μια φορά, η Ελένη του, αποτέλεσε θέμα συζήτησης για τις επόμενες μέρες μαζί με όλες τις σκηνές που δεν καταλάβαμε με prima vista, οπότε οφείλουμε να επικαλεστούμε τη μητέρα επανάληψη κάποια στιγμή...

Επίσημο site ταινίας