Ο καλός κάφρος

Ώστε εδώ ήσουν!
Σε βλέπω από μακριά.
Στέκεσαι στη βιτρίνα και κοιτάς τις Fender Strats.
Μπορεί να είναι και Gibson Les Paul, δεν ξέρω από κιθάρες!

Φοράς μαύρα τώρα, γιατί είναι χειμώνας. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει και τόσο κρύο.
Στρίβεις τσιγάρο μπροστά στη βιτρίνα ενώ μου γνέφεις από μακριά.

Το 'ξερα, jimi, ότι δεν ήταν αλήθεια. Ότι δε θα μπορούσε ποτέ να είναι αλήθεια.
Γιατί είσαι κάφρος, αλλά καλός κάφρος.
Δεν έφυγες ποτέ, απλά έλειψες για λίγα χρόνια.

Πλησιάζω και μου γελάς. Τα μάτια σου κάνουν εκείνη την παιχνιδιάρικη κίνηση. Δεξιά αριστερά, δεξιά αριστερά. 'Σας την έσκασα', λες. 'Ήμουν σίγουρη ρε κωλόπαιδο', σου απαντάω.

Κατάλαβες; Εξαφανίστηκε ο κύριος τόσα χρόνια. Σχεδόν έξι.
Και τώρα γελάει. Δεν είναι αστείο.

Περπατάμε για λίγο πλάι πλάι.
Μου τη λες για άλλη μια φορά που δε χρησιμοποιώ Linux.
Σου ζητάω τσιγάρο -για να συνέλθω- και με κοιτάς αυστηρά. 'Κακές συνήθειες έχεις αποκτήσει', λες ενώ κουνάς το δάχτυλο πως όχι.

Από κάπου ακούγεται το 'rock n'roll' των Zeppelin.
Τραγουδάς και μιμείσαι για άλλη μια φορά τον Robert Plant.
Αν ήμασταν σε πάρτυ στο Τρίγωνο θα μου είχες ξεβιδώσει τα χέρια, είμαι σίγουρη.

- Πάμε για καμιά μπύρα;, ενώ σε τραβάω ανυπόμονα απ' το μανίκι.
- Τι μπύρα; Haig με 2 παγάκια και γραμμή για το Blues Bar, παίζει ένας φοβερός τύπος σήμερα', απαντάς με ένα φιλτράκι στην άκρη των χειλιών σου.
- Ρε jimi, σταμάτα να καπνίζεις!
- Δουλειά σου!

Κατευθυνόμαστε προς Carnaby. Δυο τρεις τύπισσες πιο πέρα ουρλιάζουν πάνω από τα 15ποντα και βγάζουν selfie. Τις κοιτάς χαμογελώντας. Είμαι σίγουρη ότι σκέφτεσαι 'Γαμιέστε!'. Με κοιτάς. Ναι ρε φίλε, συνεννοούμαστε.

Έχεις δίκιο για άλλη μια φορά. Μουσικάρες στο blues bar. Κουβεντιάζεις με μια μορφάρα για αρκετή ώρα. Ο τύπος γύρω στα 65, δίμετρος, ράστα ως τον κώλο και δάχτυλα μπασίστα. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Μιλάτε παθιασμένα για ένα σόλο. Τι σόλο, δεν έχω ιδέα γιατί είμαι γεμάτη από τα blues και δεν πολυδίνω σημασία. Τα μάτια σου αστράφτουν, ως συνήθως όταν λες για τις μουσικές σου.

Μαζευόμαστε σύντομα, γιατί αύριο δεν είναι Σάββατο. Δυστυχώς.

- Θα τα πούμε αύριο;
- Αύριο; Έχω πρόβα με το γκρουπ και μετά έχω δουλειά. Αλλά αν θέλεις...

Συνεχίζεις να μιλάς ακατάπαυστα ως συνήθως.
Θα καίγεσαι με τους κώδικές σου για άλλη μια φορά, το δίχως άλλο. Δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά δεν πειράζει.

΄Θα τα ξαναπούμε σύντομα΄, λες. Γνέφω θλιμμένα καταφατικά, κι ας ξέρω ότι λες ψέματα.

Λες: 'Αφού με ξέρεις, είμαι κάφρος, αλλά καλός κάφρος'. Χαμογελάς.
Μια τελευταία ρουφηξιά χωράει στο τσιγάρο σου και μετά βλέπω το τελευταίο σύννεφο καπνού να διαλύεται και το μαύρο σου παλτό να το παίρνει ο αέρας.

Ψιθυρίζω 'Καληνύχτα' και κοιτάω στην άκρη του δρόμου. Δεν είναι κανείς.

Και θα γίνει

Αυτή η δημοσίευση πρέπει να γίνει και θα γίνει.

Το γράφω εδώ σε περίπτωση που το ξεχάσω.

Ή σε περίπτωση που αφήσω το μηχανιλίκι αύριο μεθαύριο για να γυρίσω τον κόσμο ενώ παράλληλα κάνω διδακτορικό. Είναι μερικά μέρη που δεν έχω πάει ακόμα. 30 - 40 χώρες. Προλαβαίνω? Προλαβαίνω.

Γιατί όταν είσαι σ' αυτό το τελευταίο βήμα είναι τόσο δύσκολο. Και γιατί πάντα κάνεις ό,τι πιο άσχετο πέρα από αυτό που πρέπει?

Λύσσα ενώ έχω λιώσει όλα τα αγαπημένα soundtrack και πλέον έχω πιάσει τους κλασικούς.

Ο Howard Shore θα έπρεπε να μου δώσει κάρτα μέλους, χρυσό κλειδί ή οτιδήποτε άλλο δηλώνει λατρεία στο έργο του.

Λύσσα.

Για σένα και γι' απόψε

Αν ήμουν ταινία σήμερα το βράδυ, θα 'θελα να είμαι μία απ' αυτές του Wes Anderson.
(Αύριο - φυσικά- θ΄ αλλάξω γνώμη.)

Wicked Game

Έχει αρχίσει εν τέλει να μου αρέσει το Λονδίνο, κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ.
(Το εν τέλει, γράφεται εν τέλει ή εντέλει? )

Είναι σα να δέχομαι σε υπερβολικές δόσεις όλη αυτή την κουλτούρα που στερήθηκα στη Δανία λόγω γλώσσας και ελαφράς αφραγκίας. Λάθος, όχι αφραγκίας, αλλά λογικής διαχείρισης οικονομκών πόρων.

Κάτι η -αφύσικη- καλή θερμοκρασία για χειμώνα σε βόρεια χώρα, κάτι ο ουρανός που τον θυμάται σχετικά συχνά ο ήλιος, κάτι η μουσική και τα θεάματα, δε θέλει και πολύ ν αρχίσει να σ'αρέσει. Που να ρθει και η Άνοιξη να μας αποτρελλάνει, να σου πω εγώ ποιος θα παραδώσει εγκαίρως το προτζεκτ. Θα στενάξουν τα γρασίδια στα πάρκα.

Τα γράφω ελληνικά για να μην τα ξεχνάω, γιατί παραμιλάμε ξένες γλώσσες και δε μ'αρέσει καθόλου.
Κάνω συνέχεια λάθη στα ελληνικά και πετάω μεταφρασμένες από αγγλικά βλακείες. Θα σοκαριστεί η μάνα μου, είναι και φιλόλογος.

Κάπου εκεί στην κοσμοχαλασιά άκουσα και τον Chris Isaac, σ' αυτή τη χώρα δε χρειάζεται να ψάξεις την ωραία μουσική - σε βρίσκει εκείνη. Με το τραγούδι να μου θυμίζει αυτά που μου θυμίζει.

Το διήμερο ήταν αφιερωμένο στη Mathilde, μιας κι είχα καιρό να τη δω. Με βοηθάει να θυμηθώ τα γαλλικά μου, που τα νανούρισα αρκετά αφότου έφυγα απ' τη Γαλλία. Ο κόσμος παραξενεύεται που μιλάμε αυτό το μίγμα γλωσσών, αλλά έχει ενδιαφέρον. Γλωσσολογικό.

Μια ακόμη επιθυμία βγήκε απ'τη λίστα μου σήμερα, είδαμε τον Καρυοθραύστη που λυσσούσα από 8 χρονών παιδί. Έσφιγγα τις γροθιές απ' τη χαρά μου. Κι η Mathilde δεν πήγαινε πίσω, βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ.

Και ξαφνικά ανάμεσα σε πιρουέτες, χειροκροτήματα και μάτια που γυαλίζουν θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Degas και τις εμπνεύσεις μου για τα σκίτσα με τις μπαλαρίνες που έχουν γεμίσει βιβλία και βιβλία και τετράδια και σελίδες που έχουν σκιστεί. Έπρεπε να πάω στην Καλών Τεχνών ρε. Μαλακία μου. Και ποτέ δεν είναι αργά και πάντα είναι αργά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Τώρα που μαζεύτηκα θα ξυπνήσω τα μολύβια και τα κάρβουνά μου. Κανείς δε θα κοιμηθεί απόψε. Κανείς. Ούτε το μπουκάλι με το τσίπουρο. Ούτε το Wicked Game που θα παίζει όλη τη νύχτα, που αν ήταν γραμμένο σε κασέτα θα είχε μασηθεί, αν ήταν βινύλιο θα είχε γρατσουνιστεί και αν έλεγε ψέματα δε θα ήταν το κομμάτι που είναι.

Θυμάμαι ό,τι σαβούρα μπορείς να διανοηθείς από παλιά κια δε θυμάμαι τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έκανα άραγε κάποτε βαρυσήμαντες δηλώσεις.

Στα μολύβια μωρέ. Στο χαρτί είναι η αλήθεια.

Κρέπα Σοκολάτα

Όσο αστείο και να φαίνεται, η καλύτερη έξοδος των τελευταίων χρόνων με τους παλιούς μου συμμαθητές έγινε απόψε, σε μια κρεπερί. Αντί να πάμε να πλακωθούμε στα τσίπουρα, στις ρετσίνες κλπ κλπ, μας έβγαλε τα σώψυχά μας μια κρέπα.

Κι ένιωσα πάλι όπως παλιά, όταν μιλούσαμε για διαγωνίσματα, σκανταλιές, κατορθώματα παλιών συμμαθητών. Τότε, που ο Ηλίας έλεγε τις ιστορίες του για την εφταήμερη εκδρομή, ο Θοδωρής περιέγραφε διάφορα περιστατικά στην τάξη μιμούμενος φωνές καθηγητών που δεν γνώριζα, μα που όταν τους άκουγα τυχαία στο δρόμο να μιλάν, χαζογελούσα στα κρυφά. Τότε που η Γιώτα και γω θυμόμασταν τις φωνές του Χατζηνικολάου στο φροντιστήριο.

Παλιά που όλα ήταν τόσο απλά και εύκολα και βρισκόμασταν συνέχεια ως μαθητές. Τότε που δεν αποχαιρετιόμασταν κάθε φορά, σκεπτόμενοι την επόμενη συνάντηση.

Το πρόβλημα δεν είναι το εξωτερικό. Είναι οι ζωές που αλλάζουν και που από ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο ή και ακατόρθωτο να ξανασυναντηθούν. Μου λείπει όλο αυτό το παρελθόν αόριστα, σα να λέμε ότι μου λείπει όλη εκείνη η φάση της ανεμελιάς, τότε που το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το τι θα γίνει στις πανελλήνιες. Δε μας απασχολούσε το τι θα γίνει μετά. Δεν υπήρχε τότε μετά για μας. Μόνο να γίνουμε φοιτητές, να μεγαλώσουμε.

Ακόμη και ως φοιτητές τα λέγαμε συχνά: στις γιορτές των Χριστουγέννων, ίσως στα καρναβάλια, σίγουρα το Πάσχα και το καλοκαίρι.

Στις γιορτές, η έξοδος στο ταβερνείο για ρετσίνες με όλη την παρέα ήταν ιεροτελεστία. Α ρε Γιάγκο, τώρα στις γιορτές παίρνουμε απουσία. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμασταν εκεί όλοι μαζί. Σκόρπιοι τα καταφέρνουμε - στην απαρτία κωλυόμαστε. Όσο για την επιθυμία μου περί απαρτίας, δύσκολα να τα καταφέρουμε σύντομα. Γιατί οι ζωές αλλάζουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Επίσης οι ζωές φέρνουν γάμους και παιδιά και τα ρέστα.

Καταραμένη ενηλικίωση.

Στ' αυτιά μου ακούω ήδη τους Ramones και για την ενηλικίωσή σας δε μου καίγεται καρφί.