The story of Grand'mere

Ησυχία.
Ήλιος, ίδια πληγή, στον καθαρό ουρανό. 
Η Οικογένεια.
Κάποιοι συγγενείς.

Ένας χρόνος χωρίς τη γιαγιά.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ως ανάμνηση, στο παρόν, στο μέλλον.
Ως πρωταγωνίστρια, στο παρελθόν.
Ο θίασος της, χωρισμένος στα δύο.


Ακόμη και χωρίς τον παράδεισο, εκείνη βρίσκεται ακόμη εδώ.
Ξυπόλητη στα γρασίδια του Κομάνου, κάτω απ' τη Μουριά.
Πλένει μούρα μέσα στο πιάτο με τα γαλάζια λουλούδια.
Μεγαλώνει παιδιά και εγγόνια.
Μικραίνει η ίδια.
Τόσο που τα παιδιά γίνονται γονείς και τα εγγόνια, παιδιά.
Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη.
Έπειτα φως.
Σιωπή.

Αυτό το ταξίδι ποτέ δε θα τελειώσει . . .




Αντίο, γιαγιά.
Ξανά.

Μπορείς να πεις

Μπορείς να φυλακίσεις τη νύχτα στο δωμάτιο για χάρη μου.
Μπορείς να με αφήσεις να ταξιδέψω στα μάτια σου, μέχρι να ξημερώσει.

Να γίνεις εγώ. Να γίνω εσύ.
Να γίνουμε εμείς.

Μπορείς να πεις πως είναι η τελευταία μας φορά.
Μπορώ να πω πως ίσως να είναι και η πρώτη.

Χωρίς τίτλο.

Μέρες χρωματισμένες από σκούρα μπλε απογεύματα, νιώθω πώς συσσωρεύσατε όλη τη θλίψη του κόσμου στο ποτήρι μου.
Ο τριγμός σπάει τη σιωπή, ζωγραφίζει ένα ράγισμα εντός μου.
Επέρχεται η ρήξη του άλλοτε άθραυστου.
Βροχή.


υπό τους ήχους του:
Le temps perdu
Eleni Karaindrou