Και η ζωή συνεχίζεται . . .

Σήμερα κάποιος "έφυγε" απ' το απέναντι σπίτι. Σίγουρα θα υπάρχει κι ένα παιδί, που θα του λένε "Κοιμάται...". Χιλιοπαιγμένο το έργο και τα παιδιά έξυπνα τελευταία.

Συγγενείς με μαύρα στο μπαλκόνι. Με ήρεμα θλιμμένα πρόσωπα. Σκουπίζουν τα μάτια τους, αγκαλιάζονται μεταξύ τους, θλιμμένοι γι΄αυτόν που έφυγε

Κι εγώ?
Στη ράχη του διαβόλου, να τους κοιτάω από απέναντι, μη γνωρίζοντας ποιος έφυγε. Ή γιατί.

Κρίμα να φεύγει κανείς
Κρίμα να φεύγει κανείς μια τέτοια μέρα
Κρίμα να φεύγει κανείς χωρίς να δει το πόσο όμορφη είναι η θάλασσα σήμερα.
Τα σύννεφα.

Κρίμα να έφυγε χωρίς να προλάβει ποτέ να δει το πόσο όμορφα υπήρξαν.
Κρίμα.

Ρίχνω άλλη μια ματιά στη θάλασσα."Στραφταλίζει" θα 'λεγε η μάνα μου, κι εγώ θα κορόιδευα από πίσω. Αντίδραση. Είναι μην μπλέξεις με φιλόλογους, πριν το καταλάβεις γίνεσαι μηχανικός με παιδεία (!)

Στρίβω τσιγάρο. 2 τζούρες και απολαμβάνω ηλιοβασίλεμα. Καλά είναι.
Σκέφτομαι τα ωραία που έρχονται. Τα διαφορετικά. Κάποια παραλία που μας περιμένει. Όλα όσα αλλάζουν, ειδικά αυτή την εποχή. Είναι ωραία, ρε!

Κι οι συγγενείς? Στα μαύρα τους... Κάποιοι Έλληνες να ανεμίζουν σημαίες. Μουντιάλ. Έτσι για να ξεχνάμε τι μέλλει γενέσθαι όπως επί Χούντας. Κόρνες, αυτοκίνητα, διάφανα κρίνα να δίνουν ρυθμό ( -μόνο μουσική (!) διότι τελευταία είμαι στα πάνω μου)

και η ζωή συνεχίζεται . . .