Το αδιέξοδο μιας ευτυχίας αξόδευτης...

Φέτος έκανα την έκπληξη.
Τα θυμήθηκα.
Με το post-it υπενθύμησης να κατοικεί το γραφείο μου εδώ και μέρες, αναμενόμενο, θα μου πεις.

Η Γιώτα μου 'πε να περάσω απ' το σπίτι της.
"Καλή ευκαιρία για να της κάνω έκπληξη!", σκέφτηκα.
Ωραίες οι εκπλήξεις.
Στα τελευταία μου γενέθλια οι φίλοι μου, μου 'φεραν τούρτα σε βραδιά ποίησης.
Εκτιμήθηκε.
Πολύ.

Πετάγομαι στο ζαχαροπλαστείο.

Ωχ! Ξέχασα να ζητήσω κεράκι κι είναι ήδη αργά.
Δεν πειράζει, όμως.
Έχω κρατημένα όλα τα κεράκια από τότε που έκλεισα τα 18 μου και μετά.
Θα χρησιμοποιήσω το δέκατο όγδοο κεράκι, λοιπόν!
Το βρίσκω στο κουτί με τους "θησαυρούς" παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

Αρχίζω να ετοιμάζομαι.
Φοράω το παντελόνι μου και σκέφτομαι τα 18 γενέθλιά μου.
Τα γιορτάσαμε μ' έναν αγαπημένο φίλο κι όλη μας την παρέα.
Έχω κρατημένο και το δικό του κεράκι.
Είναι μπλε, όμως. Δε μας κάνει.
Βάζω τα σταράκια μου ενώ φαντάζομαι τη Γιώτα να ανοίγει την πόρτα κι εγώ να κρατάω το τουρτοειδές γλύκισμα με το κεράκι αναμμένο...
"Να ζήσεις Γιώτα..."
Χαμογελάω.

Χτυπάει το τηλέφωνο.
Η Γιώτα.
Λέει πως οι φίλοι της της έκαναν έκπληξη με τούρτα στο σπίτι.
Λέει να μην περάσω απο εκεί.
Να τους συναντήσω κατευθείαν έξω.

Πέφτει ένας κουβάς παγωμένο νερό στο κεφάλι μου.
Όχι, δεν είναι απ' τη γειτόνισσα.
Είναι η ψυχρολουσία.

Κι η τούρτα?
Μένει να ξεκουράζεται στο ψυγείο...
Και κάπως έτσι βρίσκομαι στο αδιέξοδο μιας ευτυχίας αξόδευτης.

Λίγη ώρα μετά τους συναντάω έξω.
Ο dj έχει κέφια.
Μας κάνει μουσική περαντζάδα στην περασμένη εφηβεία.
Κάπου εκεί, της λέω για τη χαμένη έκπληξη.
Γελάει.
"Δεν πειραζει!", μου λέει, "μεθαύριο!".

Λίγο αργότερα φεύγω.
Έχω όρεξη να περπατήσω μέχρι τα πόδια μου να βγάλουν φουσκάλες, ως άλλος Μπουκόφσκι.
Όμως δεν το κάνω.
Έχω, βλέπεις, ανειλημμένες υποχρεώσεις προς το Η/Μ Πεδίο ΙΙ.(Ηλεκτρομαγνητικό Πεδίο ΙΙ για τους μη γνωρίζοντες)

Παίρνω το δρόμο για το σπίτι.
Πετυχαίνω δυο τύπους κοντά στο ρέμα της Τούμπας.
Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω ποιος αποκάλεσε περισσότερες φορές τον άλλο "μαλάκα".
Αναλύουν τη χρηστική αξία του ρέματος.

Συνεχίζω.
Τα σταράκια μου δεν κάνουν κανέναν απολύτως θόρυβο.
Η παρουσία μου γίνεται αντιληπτή απ' την τσάντα μου,που κουδουνίζει κλειδιά και τσίχλες.

Ανεβαίνω στο σπίτι.
Ανοίγω παράθυρα.
Δροσιά.
Ανοίγω το ψυγείο.
Θαυμάζω τη λευκή μοναξιά του.
Μέσα είναι ακόμη η τούρτα.
Στο αδιέξοδο βρέθηκε διέξοδος, τελικά.
Τα γενέθλια πήραν παράταση 2 μέρες.
Στο σχολείο το ονομάζαμε μεθεόρτια.

*ο τίτλος της ανάρτησης είναι -εν μέρει- δανεισμένος απ' την ονομασία ενός άλλου κομματιού (ορχηστρικού)του Δημήτρη Παπαδημητρίου απ' το soundtrack της σειράς "Λόγω Τιμής", "Το αδιέξοδο μιας ευαισθησίας αξόδευτης", το οποίο δυστυχώς δε βρήκα...